Δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου το εφάρμοσε κατά κόρον στο παρελθόν. Όσο περισσότερο εφαρμόζεις δεξιά πολιτική τόσο πιο πολύ προσποιείσαι τον αριστερό. Είναι αυτό που περιπαικτικά κωδικοποιήθηκε στη φράση “βγάζεις φλας αριστερά, για να στρίψεις δεξιά”. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ευελπιστεί να παρουσιαστεί το εγχείρημά της του τελευταίου διαστήματος και ως “συμμαχία” (με γνωστούς γυρολόγους της πολιτικής) και ως “προοδευτική”, τρομάρα της. Μόνο που όλοι αυτοί που θα συναγελαστούν κάτω απ” την ίδια στέγη μέχρι τις εκλογές, τουλάχιστον, δεν αποτελούν παρά ξεσκολισμένα στελέχη της αστικής και ρεφορμιστικής-οπορτουνιστικής πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών. Μαζί με την ακροδεξιά τους έκφραση!
Βεβαίως, ακροδεξιές αντιλήψεις και πολιτικές συναντά κανείς πλέον σε όλο το φάσμα των αστικών κομμάτων, μεγάλων και μικρών, και όχι μόνο στη χώρα μας, ακριβώς γιατί η επίθεση του συστήματος –ως έκφραση των επιδιώξεων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού– συναντά την αποσυγκρότηση του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Έχει ανάγκη, επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ να στραφεί και προς τον συντηρητισμό ενός ultra δεξιού ακροατηρίου για να επιβεβαιώσει την… “προοδευτικότητά” του. Το τι ψάρια θα πιάσει μένει ν” αποδειχτεί, το ίδιο και πόσοι απ” όλους αυτούς θα επιβιώσουν την επόμενη μέρα. Το βέβαιο είναι ότι αλέθονται συνειδήσεις και συνηθίζει ένας γενικά δημοκρατικός κόσμος να θεωρεί ως “φυσιολογική” την πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ (κατά τα άλλα “βρίζει” το ΠΑΣΟΚ), ακόμη και τη συμπερίληψη στους κόλπους του πρώην ακροδεξιών στελεχών της ΝΔ και των κατά καιρούς αποχωρήσεων από αυτήν.
Οι περιπτώσεις της Παπακώστα και της Κουντουρά είναι ασφαλώς χαρακτηριστικές της αλίευσης ψήφων από τη δεξιά-ακροδεξιά. Η μία, που πλασάρεται ως ανήκουσα στην “καραμανλική πτέρυγα”, αναδεικνύει ως υπουργός Δημόσιας τάξης (Προστασίας του πολίτη το λένε τώρα) ακροδεξιό-φασίζον ύφος και μετέρχεται ανάλογη κατασταλτική συμπεριφορά. Η άλλη, που έχει δυνατότητες ελιγμών-καμουφλαρίσματος ως υπουργός Πολιτισμού, μέχρι χθες υπήρξε στέλεχος των ακροδεξιών ΑΝΕΛΛ. Πέρα απ” την προσωπική τους επιβίωση σε βουλευτικούς, ευρωβουλευτικούς και κυβερνητικούς θώκους, είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης ότι ποντάρουν ιδεολογικά και πολιτικά στο άλογο του ΣΥΡΙΖΑ και ο τελευταίος, στη βάση της πολιτικής του, δεν έχει κανένα πρόβλημα να τις συμπεριλάβει στους κόλπους του. Μέσα απ” τη συγκεκριμένη ενέργεια, αποκαλύπτεται πόσο κάλπικη επί της ουσίας είναι η “αντιπαράθεση” ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, πόσο μοιάζουν, αν δεν είναι ταυτόσημες, οι πολιτικές τους στα βασικά ζητήματα της διαχείρισης της αστικής εξουσίας.
Το να γίνεις ΠΑΣΟΚ στη θέση του έχει μια απαραίτητη προϋπόθεση. Να εγκολπώσεις όσο περισσότερους πασόκους μπορείς, αφού αυτή η μήτρα έβγαλε εκατοντάδες στελέχη της αστικής τάξης επί δεκαετίες. Στελέχη που, παρά τα πάνω από τέσσερα χρόνια κυβερνητικής εξουσίας, εξακολουθούν να λείπουν σε διευρυμένη κλίμακα στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κάτι που συστηματικά επιδιώκει η ηγεσία του και, οπωσδήποτε, συνεπικουρούμενη από το “σπρώξιμο” αμερικάνων κι ευρωπαίων ιμπεριαλιστών αλλά και ντόπιων κεφαλαιοκρατών, έχει να επιδείξει χειροπιαστά αποτελέσματα. Τα στελέχη του “παλαιού” ΠΑΣΟΚ, μπροστά στην αδυναμία της πασοκικής κεντροαριστεράς να υπάρξει και να προχωρήσει με αξιώσεις επανόδου στο κυβερνητικό προσκήνιο, βρήκαν ανοιχτές αγκάλες στον ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σ” αυτούς υπάρχει κομμάτι που είχε κι έχει εθνικιστικές απόψεις, τόσο στο πώς τοποθετείται για το διεθνές σκηνικό όσο και ιδιαίτερα για τις αντιθέσεις-ανταγωνισμούς στη Βαλκανική, προεξάρχοντος του ζητήματος των ελληνοτουρκικών διαφορών.
Για πολλούς, η “συνύπαρξη” του Π. Κουρουμπλή με τον Αμβρόσιο ήταν κάτι αναπάντεχο. Κάποιοι μάλλον δεν περίμεναν να φτάσει σ” αυτό το σημείο το σημερινό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς τους, όμως, δεν δικαιούται να κάνει πως πέφτει απ” τα σύννεφα. Η δίκη της Χρυσής Αυγής που σέρνεται, με τους δολοφόνους να κυκλοφορούν ελεύθεροι, η συνεύρεση στο Καστελόριζο με τον Κασιδιάρη, η στάση στη Βουλή για τον Κατσίφα, η δίκη των φονιάδων του Γρηγορόπουλου σε β” βαθμό και η προαναγγελλόμενη ετυμηγορία, το πογκρόμ κατά των προσφύγων στα Εξάρχεια είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου για τις “βλέψεις” της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Μιας ηγεσίας αδίστακτης, που δεν το “χει σε τίποτε, μπροστά στο κίνδυνο να χάσει την κυβερνητική εξουσία, να συναναστρέφεται με δηλωμένους φασίστες σαν τον Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Και, το σπουδαιότερο όλων, να ξεπλένει για πολλοστή φορά το φασιστικό τέρας, την ώρα που καμώνεται ότι “μάχεται κατά του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς”!
Ο λαός μας οφείλει να “γραδάρει” αυτές τις συνειδητές επιλογές, να καταδικάσει την ανοιχτή και τη μασκαρεμένη δεξιά πολιτική και πρακτική, να ξαναακονίσει το ταξικό του κριτήριο. Πάνω απ” όλα, να έχει μόνιμα αντιφασιστικά αντισώματα στο πώς στέκεται στη ζωή. Η ακροδεξιά ψήφος που αναζητά ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του με τις υποψηφιότητες που ανακοίνωσε, και όχι μόνο, αποτελεί ακόμη μια νομιμοποίηση των πιο μαύρων εφεδρειών του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτών που όλο και πιο πολύ μεταπηδούν από το περιθώριο στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό και προετοιμάζουν τις πλέον μαύρες μέρες. Αυτών που, όσο κι αν ισχυρίζεται ότι αντιμάχεται, μια χαρά βάζει από πόρτες και παράθυρα σε κάθε λαϊκό σπίτι μια πλήρως αστικοποιημένη ρεφορμιστική ηγεσία. Και, όπως ξανά αποδεικνύεται, ο ρεφορμισμός στην κυβέρνηση σημαίνει η αστική τάξη στην εξουσία!
