Η απεργία-αποχή κρίθηκε παράνομη. Όπως ήταν αναμενόμενο. Αναμενόμενη ήταν και η στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Ο καθένας με τον τρόπο του. Η ΔΟΕ αποφάνθηκε πως θα αντιδράσουμε καταθέτοντας κείμενο «διαμαρτυρίας για τη συμμετοχή μας». Η ΟΛΜΕ καλεί συνελεύσεις για να αποφασίσει στην ολομέλεια προέδρων κάτι ανάλογο. Οι κυρίαρχοι, ανακουφισμένοι από την απόφαση του Εφετείου, χωρίς πολλές πολλές δικαιολογίες, κήρυξαν παύση αγώνων. Το ΠΑΜΕ ζορισμένο, ψάχνει τρόπους να διαφύγει, ρίχνοντας την ευθύνη στους άλλους και οι Παρεμβάσεις Πρωτοβάθμιας χωρίστηκαν στα δύο. Απέδειξαν πως ούτε θέλουν ούτε μπορούν να οργανώσουν κανέναν αγώνα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι εκπαιδευτικοί έχουν μείνει ξεκρέμαστοι από την ηγεσία και γυρνούν ηττημένοι στα σχολεία. Υπάρχει, όμως, ένα γεγονός που διαφοροποιεί τις συνθήκες: η απεργία της Παρασκευής 11 Οκτώβρη. Οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που κατέβηκαν στους δρόμους δεκάδων πόλεων της χώρας -συγκροτώντας τις μαζικότερες συγκεντρώσεις των τελευταίων χρόνων- δημιούργησαν νέα δεδομένα.
• Απέδειξαν και στον δρόμο την ορθότητα της φράσης «η καταπίεση φέρνει αντίσταση».
• Εκδήλωσαν την πλατιά αγανάκτηση του κλάδου για την επίθεση που δέχεται από το σύστημα και την κυβέρνηση, τόσο ο ίδιος ο κλάδος, όσο και οι μαθητές, αλλά και για την παρόξυνση της κρατικής τρομοκρατίας και την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης.
• Θύμισαν ότι (παρά τη διαλυτική δουλειά των συνδικαλιστικών ηγεσιών), η ΑΠΕΡΓΙΑ είναι πάντα μέσο συγκρότησης των εργαζομένων, είναι πάντα σημαντικό όπλο του αγώνα για τα λαϊκά δικαιώματα.
• Στρίμωξαν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που πρέπει να κάνουν πολύ θεαματικές πιρουέτες για να «τα διπλώσουν», τώρα που το παραμυθάκι για τον κλάδο «που δεν θέλει να παλέψει» φαντάζει αστείο.
Η συνέχιση του αγώνα, που σημαίνει κόντρα με την αστική νομιμότητα, προϋποθέτει την ενεργοποίηση όλων των διαδικασιών βάσης στα σωματεία. Πάνω απ’ όλα απαιτείται η συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις. Χωρίς αυτές, κάθε δράση είναι μισή. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να μην περιμένουν τι θα κάνουν τα προεδρεία στις ομοσπονδίες και σε ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ. Οι προτάσεις για 1000 μορφές αγώνα, η ανοησία πως οι νόμοι θα μείνουν στα χαρτιά, οι καταθέσεις πρακτικών και η ατομική στάση είναι διαφυγές.
Δεν έκλεισε τίποτα. Δεν είναι εύκολο με το κεφάλι κάτω ένας ολόκληρος κλάδος να συμπληρώνει δείκτες αξιολόγησης. Η οργή δεν είναι πια μόνο απέναντι στην κυβέρνηση, αλλά παίρνει μπάλα και τη συνδικαλιστική ηγεσία. Όμως η οργή δεν αρκεί.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών κατέθεσαν από την αρχή πρόταση αγώνα, όπου τόνιζαν την αναγκαιότητα να γίνουν γενικές συνελεύσεις δια ζώσης που να αποφασίσουν: Συνέχιση της απεργίας-αποχής, οργάνωση ΑΜΕΣΑ νέας ΑΠΕΡΓΙΑΣ και νέων διαδηλώσεων ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ, συγκρότηση επιτροπών αγώνα και απεργιακών ταμείων, οριζόντιο συντονισμό ΕΛΜΕ-ΣΕΠΕ για την οργάνωση και την κλιμάκωση του αγώνα.
Η ρωγμή που άνοιξε η μεγάλη απεργία στην εκπαίδευση πρέπει να διευρυνθεί με αγώνες.
