Τελικά σώθηκε ο ΔΟΛ (Βήμα, Νέα κλπ) και κατ’ επέκταση το Mega από τα νύχια του Ιβάν και πέρασε στα σίγουρα χέρια του Μαρινάκη, εφοπλιστή με εγγυημένη προέλευση και ακόμη πιο εγγυημένο προσανατολισμό. Ο πόλεμος για την κυριαρχία των ΜΜΕ καλά κρατεί, καθώς πολλοί προδικάζουν ότι και το 20% του Mega που αγόρασε ο Σαββίδης από τον Μπόμπολα θα θεωρηθεί παράνομη συναλλαγή και θα ακυρωθεί. Έτσι θα αποβληθεί τελείως ο «Ρώσος» από τη διεκδίκηση μέρους ή ολόκληρων επιχειρήσεων που έχουν στην ιδιοκτησία τους εφημερίδες, κανάλια και ιστότοπους. Μετά την ακύρωση από το Συμβούλιο Επικρατείας του διαγωνισμού για τα κανάλια, μετά την ολοκλήρωση στη Βουλή της εξεταστικής επιτροπής για τις δανειοδοτήσεις των ΜΜΕ, όπου ακούσαμε από τον υιό Ψυχάρη ότι ο «όμιλος» έπαιρνε δάνεια με εγγύηση «αέρα», μετά το κλείσιμο του Mega από τους μετόχους του, μετά το ξέσπασμα της κρίσης στον ΔΟΛ, μετά την κρίση στην ΠΗΓΑΣΟΣ, την κρίση σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και εφημερίδες, έρχεται η σύγκρουση του επενδυτή Ιβάν Σαββίδη με μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου και τη ΝΔ. Κατηγορεί ανοικτά την εταιρεία που διοργάνωσε τον πλειστηριασμό του ΔΟΛ για μεροληψία υπέρ Μαρινάκη ενώ ήδη έχει ανοίξει μέτωπο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για τον οποίο πιστεύει ότι δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός. Φαίνεται ότι ο Σαββίδης δεν είναι Καλογρίτσας για να κάθεται στην άκρη μετά τις πρώτες «ξυλιές» από τον διαπλεκόμενο, με κάθε τρόπο, συρφετό των ΜΜΕ και κυρίως των αφεντικών τους. Στον πόλεμο αυτό πρωτοστατεί ο ΣΚΑΙ του Αλαφούζου, που βλέπει «διαπλοκή» ΣΥΡΙΖΑ – Σαββίδη και διαγραφόμενη απειλή για την «αντικειμενική πληροφόρηση» από την προσπάθεια ελέγχου της κυβέρνησης στα ΜΜΕ.
Μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό, κανένας βέβαια δεν αναφέρεται στη δραματική κατάσταση των εργαζόμενων στον κλάδο, δημοσιογράφων και τεχνικών που επί μήνες μένουν απλήρωτοι, μισο-άνεργοι, μισο-εργαζόμενοι. Η αναφορά στην «πλέμπα» γίνεται μόνο για να πιεσθεί η μία ή άλλη πλευρά. Χρησιμοποιούν στα επιχειρήματά τους και «το δράμα των εργαζόμενων», κεφαλαιοκράτες που στις «κανονικές» επιχειρήσεις τους είναι πρωταθλητές στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Η σύγκρουση οξύνθηκε ιδιαίτερα μετά την εξαγορά – ξεπούλημα του λιμανιού της Θεσσαλονίκης στην πλειοδότρια κοινοπραξία του Deutsche Invest Equity Partners GmbH, της Terminal Link SAS του ομίλου CMA-CGM και της Belterra Investments LTD (συμφερόντων Ιβάν Σαββίδη).
Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να κάνουμε κάποιες επισημάνσεις. Είναι πλέον «κατοχυρωμένο» ότι ΜΜΕ μπορούν να έχουν μόνο μεγάλοι κεφαλαιοκράτες, συνήθως μαζί με μία ομάδα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ, από Βαρδινογιάννη και Κόκκαλη μέχρι Αλαφούζο, Μελισσανίδη και Σαββίδη. Επίσης, είναι γεγονός ότι τα μέσα ενημέρωσης (εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα, ιστότοποι) αποτελούν επιχειρήσεις που «μπαίνουν μέσα» και αυτό δεν συμβαίνει μόνο σήμερα, περίοδο όξυνσης της κρίσης, αλλά και στο παρελθόν, εξάλλου ο τεράστιος δανεισμός των ΜΜΕ διαμορφώθηκε διαχρονικά. Τώρα, πώς γίνεται ισχυροί παράγοντες του ντόπιου κεφαλαίου να επενδύουν σε προβληματικές, από άποψη κερδοφορίας, επιχειρήσεις, αυτό πια είναι κοινό μυστικό, ότι αποσκοπούν στην άσκηση άμεσης πολιτικής εξουσίας και παρέμβασης μέσω των ΜΜΕ. Από την άλλη, τα ΜΜΕ που έχουν στον έλεγχό τους θα παίξουν τον ρόλο τους ενάντια στον λαό είτε με την εξαπάτηση – χειραγώγηση, είτε στρεφόμενα ανοικτά ενάντιά του, κάθε φορά που κινητοποιείται και διεκδικεί. Ιδιαίτερος ο ρόλος τους σε περιόδους που το σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης βρίσκεται στριμωγμένο, όπως η σημερινή. Η προσπάθεια όλων των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) είτε να ελέγχουν είτε να έχουν σύμμαχους στο πλευρό τους ισχυρά συγκροτήματα ενημέρωσης, είναι επίσης δεδομένο, καθώς έχουν την ανάγκη του εξωραϊσμού της αντιλαϊκής πολιτικής τους.
Εξαίρεση αποτέλεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, η οποία δεν ήλεγχε ΜΜΕ αλλά είχε καταφέρει για μία περίοδο να εξασφαλίσει, σε ένα μέρος τους, την ανοχή τους, καθώς διαπραγματευόταν με τους ιμπεριαλιστές για λογαριασμό της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας. Η ανοχή αυτή εξαντλείται όσο η διαπραγμάτευση δεν πετυχαίνει τα αναμενόμενα και εξελίσσεται σε ανοικτή επίθεση όταν η κυβέρνηση κάνει φανερές τις προθέσεις της να λειτουργήσει στον χώρο των ΜΜΕ σαν καθεστωτική δύναμη, είτε με τον νόμο Παππά για τα τηλεοπτικά κανάλια είτε με τη «συμμαχία» με Σαββίδη για να διαμορφώσει δικούς της χώρους «επικοινωνίας». Η σημασία του ελέγχου των ΜΜΕ στη σημερινή περίοδο έχει και μία ιδιαίτερη πλευρά, η οποία σχετίζεται με την διαδικασία του ξεπουλήματος από την κυβέρνηση σημαντικών υποδομών της χώρας (αεροδρόμια– λιμάνια– ενέργεια– οδικούς άξονες- σιδηρόδρομους) και την πρόθεση της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας να συμμετέχει, έστω μειοψηφικά, σε αυτό το «πάρτι». Ακόμα περισσότερο, «βλέποντας μπροστά» η ντόπια αστική τάξη θεωρεί ότι με κάποιο τρόπο, ακόμα και με πιο δυσμενείς όρους από όσους θα ήθελε, θα ανοίξει ένας δρόμος «κανονικότητας» για τη χώρα από τη μεριά των ιμπεριαλιστών, και παίρνουν θέση στην «αφετηρία» για έναν σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσα σε μερίδες της.
Ταυτόχρονα και καθώς τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης σφίγγουν όλο και περισσότερο για τη χώρα και τον λαό και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για κυριαρχία οξύνεται, δεν θα μπορούσε να μείνει απ’ έξω η ντόπια κεφαλαιοκρατία και ο έλεγχος των ΜΜΕ. Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να δούμε ότι η σύγκρουση γύρω από τα ΜΜΕ δεν έχει να κάνει μόνο με τους ανταγωνισμούς στα πλαίσια του κεφαλαίου, ανάμεσα σε μερίδες του για κυριαρχία στην αγορά. Έχει και γεωπολιτικές διαστάσεις, καθώς δεν γίνεται αποδεκτή από τους συμμάχους Αμερικάνους – Ευρωπαίους μία εισδοχή ρώσικων κεφαλαίων στον χώρο των επιχειρήσεων και πολύ περισσότερο στον έλεγχο ΜΜΕ στη χώρα. Θα λέγαμε ότι αυτή η πλευρά όσο και να μην φαίνεται άμεσα, μπορεί να είναι και η πιο κύρια και αυτή που δίνει τον τόνο στην οξύτητα της αντιπαράθεσης. Εξάλλου δεν είναι κρυφό ότι οι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές είχαν και έχουν άμεση «επαφή» με τις ιδιοκτησίες των τοπικών εκδοτικών συγκροτημάτων, έτσι ώστε να παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας, να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις και πάνω από όλα να εξωραΐζεται ο ρόλος τους σαν «συμμάχων και προστατών» της χώρας.
Από τη μεριά της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θεωρεί ότι σαν καθεστωτική δύναμη στην υπηρεσία του συστήματος ενάντια στον λαό έχει το «δικαίωμα» να δημιουργήσει διαύλους επικοινωνίας της πολιτικής της, κάτι που της το αρνούνται τα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και λοιποί. Αυτή η προσπάθεια δεν θα σταματήσει ακόμα και αν έχει σημειώσει αποτυχίες, καθώς ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι τόσο στο σήμερα σαν κυβέρνηση όσο και στο αύριο θα αποτελεί βασικό πολιτικό παράγοντα του συστήματος που σήμερα υπηρετεί. Οι προσπάθειες αυτές θα παίρνουν διάφορες μορφές, πιο προσεγμένα και με την εμπειρία της προηγούμενης περιόδου. Που μπορούν να εμφανίζονται είτε με την πριμοδότηση νέων «παικτών» είτε με την σύναψη νέων συμμαχιών, οι οποίες μπορούν να «στηριχτούν» από την εξασφάλιση καλύτερης θέσης στο ξεπούλημα του πλούτου της χώρας.
Από αυτή τη σύγκρουση στον χώρο των ΜΜΕ, αυτοί που άμεσα φορτώνονται τα βάρη και τις επιπτώσεις της είναι οι εργαζόμενοι του χώρου. Ενώ βρίσκονται σε άθλια κατάσταση, καλούνται από τους απολογητές του συστήματος να στηρίξουν τα παλιά και νέα αφεντικά τους καθώς μόνο έτσι μπορούν να δουν «θεού πρόσωπο». Ο εκβιασμός που εξελίσσεται για όλους τους εργαζόμενους στη χώρα να υποταχτούν στις ορέξεις του κεφαλαίου, δεν κάνει εξαίρεση στον χώρο των ΜΜΕ, καθώς, εκτός των άλλων, αποτελεί και το κανάλι μέσω του οποίου θα επικοινωνήσει αυτόν τον εκβιασμό και οι εργαζόμενοι του χώρου πρέπει να δώσουν το «παράδειγμα».
Κλείνοντας το σημείωμα αυτό, θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι καθώς ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από τα αστικά ΜΜΕ παρά μόνο διαστρέβλωση, παραπληροφόρηση και προσπάθειες αποπροσανατολισμού, όποια κυβέρνηση του συστήματος και αστικό κόμμα και αν στηρίζουν, υπάρχει έντονα η ανάγκη να ενισχυθούν οι προσπάθειες εργατικής-λαϊκής πληροφόρησης. Καθώς αυτές οι προσπάθειες συνδέονται άμεσα τόσο με την αποκάλυψη του συστήματος και της πολιτικής του αλλά και με την ενίσχυση του εργατικού-λαϊκού αγώνα.
