Από τη μια, ο κόσμος ολόκληρος τρίζει και ταράζεται από τους ανταγωνισμούς και τις κάθε είδους επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών, ληστεύονται χώρες και λαοί ενώ ταυτόχρονα εξελίσσεται η γενικευμένη, «ειρηνική» επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη. Σε αυτό το πλαίσιο, στη χώρα μας, ζούμε μέρες και χρόνια που θριαμβεύουν οι μεγάλοι φονιάδες και ληστές του πλούτου της και των δικαιωμάτων του λαού. Στην «καλύτερη εποχή της μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», σύμφωνα με τον Τσίπρα, η αμερικανοκρατία. Στην πιο αποδοτική της φάση -αν δούμε και το πακέτο των λεγόμενων αποκρατικοποιήσεων που τρέχει στα πλαίσια της τρίτης αξιολόγησης- η μεταφορά πλούτου και η ιδιοποίηση πραγματικών αξιών της χώρας προς και από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές χάριν της άλλης μεγάλης ιδέας, της ΕΕ. Τα δεσμά της χώρας αυξάνονται σε ευθεία αναλογία με τις σχέσεις δουλείας που επιβάλλονται στον κόσμο της δουλειάς, με την εκτίναξη της φτώχειας και της εξαθλίωσης για τον λαό.
Κι όμως από την άλλη, και αν παίρναμε τοις μετρητοίς την κυβερνητική προπαγάνδα, τις «ενστάσεις» της αντιπολίτευσης, αλλά και αν θεωρούσαμε μόνιμη και δεδομένη την εικόνα αδράνειας και υποχώρησης που παρουσιάζει ο λαϊκός παράγοντας, θα έπρεπε να συμπεράνουμε ότι… ξεμείναμε από εχθρούς! Ή ότι, ακόμα χειρότερα, είναι οι ίδιοι οι εχθροί μας αυτοί που θα διορθώσουν τα εγκλήματά τους, αυτοί που θα εγγυηθούν τις λύσεις στο ξετίναγμα της χώρας και στον πνιγμό του λαού, που οι δικές τους απαιτήσεις επέβαλλαν και επιβάλλουν!
Αυτή η «σχιζοειδής εικόνα» της συγκυρίας συμπληρώνεται… αρμονικά από την αβάσταχτη ελαφρότητα των θεωρούμενων αριστερών αναλύσεων και στοχεύσεων. Αναλύσεις και στοχεύσεις που συμβάλλουν στο να μην διαχωρίζονται οι πάνω με τους κάτω, οι ιμπεριαλιστές με τον λαό, το κεφάλαιο με την εργατική τάξη. Αναλύσεις και στοχεύσεις που αρέσκονται να «παρακάμπτουν» την άβυσσο που χωρίζει τους πάνω με τους κάτω και να «βρίσκουν» δρόμους συνάντησής τους, να επινοούν σημεία συνδιαλλαγής τους που θα υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα! Αναλύσεις που όταν δουν, έστω λίγο, τον αντίπαλο, σπεύδουν να κατασκευάσουν στοχεύσεις που τάχα θα τον ξεγελάσουν, θα τον «αδρανοποιήσουν», θα τον κάνουν να «συναισθανθεί το δίκιο μας». Ή απλώς σπεύδουν να μεταθέσουν σε κάποιο άλλο μέλλον αυτό που, αν δεν παλευτεί από σήμερα, δεν θα έρθει ποτέ το «άλλο μέλλον», οι άλλοι όροι και προϋποθέσεις.
Η συνολική εικόνα δίνει αίσθηση έως και αδιεξόδου, αλλά η πορεία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής και της Ιστορίας δεν γράφεται ούτε από τους κυνισμούς των κυβερνώντων, ούτε από την προσαρμογή έως εκφυλισμού των δυνάμεων της Αριστεράς «μας». Γράφεται από τις ταξικές αντιθέσεις και την ταξική πάλη, από την ανάγκη να βρει ο λαός τα δίκια του και την προοπτική του. Αυτά δεν καταργούνται, απαιτούν συγκρότηση, απαιτούν να βρουν πολιτική δύναμη και μορφή για να βγουν και να διαψεύσουν με τον δικό τους τρόπο και τη δικιά τους κατεύθυνση τη σημερινή σχιζοειδή εικόνα!
Ο κυνισμός και οι απαιτήσεις της υποτέλειας
Μετά την επίσκεψη Τσίπρα σε Τραμπ, πολλαπλασιάστηκαν οι «αναλύσεις» και οι εκτιμήσεις για τον «ούριο άνεμο» που πνέει στα κυβερνητικά πανιά, για τις συνθήκες «σταθερότητας» και τις «θετικές προοπτικές» της χώρας! Πολλές από αυτές τις «αναλύσεις» έρχονται από τα επιτελεία της ΕΕ και των ΗΠΑ και βέβαια αναπαράγονται από τα εγχώρια συστημικά κανάλια. Όχι πως λείπουν –και δεν θα λείψουν καθόλου και στο μέλλον- οι ευρωπαϊκές γκρίνιες και ανησυχίες, γιατί το καράβι… παραγέρνει αμερικάνικα. Οι αντιθέσεις ΗΠΑ-Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών καλά κρατούν και η Ελλάδα, όπως το ζήσαμε έντονα τα τελευταία χρόνια, αποτελεί για μια σειρά λόγους ένα βασικό πεδίο εκδήλωσης των αντιθέσεων αυτών. Αλλά στη σημερινή συγκυρία, με τους Αμερικάνους από τη μια να προωθούν και με το παραπάνω τις επιδιώξεις τους όσον αφορά τον γεωπολιτικό-στρατιωτικό ρόλο της χώρας (αλλά και με ενίσχυση των καθαυτών οικονομικών τους προσβάσεων) και με τους Ευρωπαίους από την άλλη να είναι φορτωμένοι με πολλά ζητήματα (brexit, Καταλονία) και το Βερολίνο σε ζυμώσεις για τη νέα κυβέρνησή του, επικρατούν οι «χαμηλοί τόνοι». Έτσι όλοι σπεύδουν να πουν «τα καλά τους λόγια» για την κατάσταση και την πορεία της χώρας και βέβαια για την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου που οδηγεί αυτή τη «σωστή πορεία»!
Η κυβέρνηση φυσικά –αλλά και η ΝΔ, παρά τις δυσκολίες που της δημιουργεί αυτή η κατάσταση- και συνολικά οι αστικές πολιτικές δυνάμεις αναπαράγουν και πολλαπλασιάζουν αυτούς τους επαίνους των πατρώνων τους και έτσι δημιουργείται αυτή η «σχιζοειδής εικόνα» στην οποία αναφερθήκαμε. Οι δυνάστες μας είναι οι σωτήρες μας! Τα «μνημόνια», συνολικά η πολιτική που υπηρετεί και βαθαίνει την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση της χώρας, δεν είναι αντίπαλος του λαού, των στοιχειωδών δικαιωμάτων του, δεν είναι απειλή ακόμα και για τη ζωή του. Είναι η οδός της «ανάκαμψης», της «σταθερότητας», είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας και της ειρήνης! Γι αυτό εξάλλου «πρέπει» να επαινεθούν οι συμφωνίες για βάσεις, εξοπλισμούς, αγωγούς και όποιες άλλες επικύρωσε ο Τσίπρας στην Ουάσιγκτον. Το πολύ-πολύ να γίνει «κριτική» για το αν πήρε τα απαιτούμενα «ανταλλάγματα»!
Ο κυνισμός λοιπόν της υποτέλειας θριαμβεύει! Η χώρα και ο λαός της υπάρχει και θα υπάρχει μόνο αν και εφόσον υπηρετεί τις κάθε είδους απαιτήσεις των ξένων προστατών της. Η ανεξαρτησία της χώρας, το δικαίωμα του λαού να παλέψει και να πάρει τις τύχες του στα χέρια του, δεν είναι μόνο εκτός της επίσημης πολιτικής ατζέντας -αυτό πάντα έτσι ήταν! Αλλά αυτή η ιδέα πρέπει πλέον να εξοβελιστεί από την ίδια τη λαϊκή σκέψη, πρέπει ο ίδιος ο λαός να «ζυμωθεί» και να εμποτιστεί με τον κυνισμό της υποτέλειας!
Όπως ο καθένας καταλαβαίνει, δεν πρόκειται για ένα θεωρητικό-ιδεολογικό ζήτημα του μέλλοντος, αλλά για ένα κρίσιμο πολιτικό ζήτημα του παρόντος. Γιατί με βάση αυτήν την πολιτική επιβολή που ανάγει σε «εθνική επιτυχία» κάθε βήμα βύθισης της χώρας και του λαού στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις, «απαγορεύεται» κάθε αντίσταση σε αυτά τα βήματα. Αντίθετα, απαιτείται η συμμόρφωση, ακόμα και η στήριξη αυτών των πολιτικών και επιλογών!
Με άλλα λόγια, ο λαός «πρέπει» να υπομείνει, να ανεχτεί και να στηρίξει, από την επερχόμενη νέα μείωση των συντάξεων, των κοινωνικών επιδομάτων και το παραπέρα τσαλαπάτημα των δικαιωμάτων του σε υγεία- παιδεία ως το ξεπούλημα του δημόσιου (δηλαδή του δικού του) πλούτου, χάριν του «προγράμματος» που πρέπει να εξελιχθεί επιτυχώς ως τον Αύγουστο του 2018. Ο λαός «πρέπει» να δεχτεί αδιαμαρτύρητα το χτύπημα στο δικαίωμα στην απεργία, στα ίδια τα σωματεία, στις ελευθερίες του και τα δημοκρατικά του δικαιώματα, συνολικά την ένταση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής, για να επιβεβαιώσει τις εκτιμήσεις του Αμερικάνου πρέσβη Παιατ και άλλων… αρμοδίων, περί «πολιτικής σταθερότητας» στη χώρα. Ο λαός «πρέπει» να μην αντιδράσει και να χαιρετήσει την αναβάθμιση-επέκταση της συμφωνίας για τη βάση της Σούδας, τις νέες βάσεις ανά την Ελλάδα, τα πυρηνικά στον Άραξο, τη μετατροπή της Αλεξανδρούπολης και της Βόρειας Ελλάδας σε πλατφόρμα των αμερικάνικων επεμβάσεων στα Βαλκάνια, τη μετατροπή του Αιγαίου σε χώρο κυριαρχίας του ΝΑΤΟ και σε μεθοριακή γραμμή της σύγκρουσης των ΗΠΑ με τη Ρωσία, τα νέα και τα επόμενα δις των εξοπλιστικών προγραμμάτων, χάριν των αμερικάνικων συμφερόντων, που η υπηρέτηση τους είναι το… υπέρτατο συμφέρον της χώρας!
Η φούσκα της κυβερνητικής αφήγησης
Βέβαια, ο λαός και η νεολαία ζουν στο πετσί τους το τι σημαίνει η ανεμπόδιστη υπηρέτηση των απαιτήσεων της υποτέλειας και μαζί με αυτές, μιας και μόνο μαζί μπορεί να πηγαίνουν, των απαιτήσεων του ντόπιου κεφαλαίου. Ζουν ήδη τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης, την φτώχεια και την ανέχεια. Και επιπλέον, λαός και νεολαία αισθάνονται σε ένα βαθμό το πού οδηγεί η δυναμική της υπηρέτησης και της βαθύτερης εμπλοκής στα αμερικάνικα σχέδια, αν και η πολύ μεγάλη υποχώρηση του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος εδώ και χρόνια έχει σε πολύ σημαντικό βαθμό αμβλύνει τα αντανακλαστικά.
Ωστόσο και σε κάθε περίπτωση, η επιχείρηση εμπέδωσης του κυνισμού της υποτέλειας χρησιμοποιεί στην παρούσα φάση ως βασικό της εργαλείο την κυβερνητική αφήγηση, σύμφωνα με την οποία μετά τον Αύγουστο του 2018, η χώρα «βγαίνει από τη επιτροπεία», «περνάει στην κανονικότητα» κλπ. Για το σε ποια κατάσταση θα είναι η χώρα από οικονομική και παραγωγική άποψη, από την άποψη των εμπλοκών της στο ματοκύλισμα των λαών της περιοχής, από την άποψη της εξέλιξης εντός της χώρας των αντιθέσεων των πατρώνων της, δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε παρά στο παρόν της και στις πολιτικές που έχουν δρομολογηθεί για τους επόμενους μήνες. Και με αυτά τα δεδομένα, μπορούμε με κάθε ασφάλεια να εκτιμήσουμε πως όταν «τελειώσουν τα μνημόνια», η χώρα θα βρίσκεται σε ακόμα χειρότερη από τη σημερινή κατάσταση. Περισσότερο ξετιναγμένη και υποθηκευμένη παραγωγικά και οικονομικά, με την εργατική τάξη και τον λαό μας βυθισμένους στη φτώχεια, την ανεργία, την πιο άγρια εκμετάλλευση.
Αυτό που δεν μπορεί να εκτιμηθεί με ασφάλεια είναι πόσες και ποιες εντάσεις θα έχουν παραχθεί από όλα όσα σήμερα «εκκρεμούν» στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών επιδρομών, αντιθέσεων και μπλοκαρισμάτων και τι αυτές οι εντάσεις θα έχουν φέρει για τη χώρα μας. Στα Βαλκάνια, τη Μ. Ανατολή, την Κύπρο. Στις εξελίξεις εντός της ΕΕ, όπου αναζητείται από τους ιμπεριαλιστικούς πυλώνες η «νέα αρχιτεκτονική» της. Μπορούμε όμως και για αυτά και για άλλα, επίσης με ασφάλεια, να προβλέψουμε ότι όσον αφορά τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών και των υποτακτικών τους, δεν θα φέρουν εκτόνωση των πολεμικών εντάσεων, άμβλυνση των εθνικισμών και των τυχοδιωκτικών πολιτικών, χαλάρωση της επίθεσης στους λαούς, αναζωπύρωση τάσεων επενδύσεων και άλλα ανάλογα.
Συνεπώς, η κυβερνητική αφήγηση είναι μια φούσκα που με τον παραδοσιακό τρόπο για τα κόμματα της υποτέλειας στην Ελλάδα, χρησιμοποιείται στη βάση των αναγκών της συγκυρίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον πιο αδίστακτο τρόπο. Εξάλλου, το κόμμα αυτό, που πρόσφατα διδάχτηκε σε θέση κυβερνητικής ευθύνης τον τυχοδιωκτισμό ως πολιτική στάση για να διασώσει τον εαυτό του στη βάση των αναγκών του συστήματος, δεν έχει σήμερα από τη θέση που βρίσκεται και άλλη επιλογή. Επιχειρεί να κερδίσει χρόνο και αναζητεί το αν, πότε και ποια πρωτοβουλία θα πάρει, επιδιώκοντας να μειώσει την απόσταση από τη ΝΔ και να παραμείνει στο κυβερνητικό παιχνίδι μετά την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου των υπηρεσιών του στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.
Το βέβαιο είναι ότι η κυβερνητική φούσκα θα σκάσει και ούτε το κυβερνητικό επιτελείο δεν μπορεί να γνωρίζει αν αυτό θα συμβεί ακόμα και πριν το επόμενο φθινόπωρο. Είναι επίσης βέβαιο ότι θα σκάσει πριν από όλα σε βάρος του λαού, που και πάλι θα κληθεί να πληρώσει το μάρμαρο της «αποτυχίας». Και θα κληθεί να το πληρώσει από ακόμα χειρότερη από τη σημερινή θέση στην οποία βρίσκεται, μιας και είναι προφανές ότι η σημερινή πορεία των εξελίξεων επιδεινώνει από κάθε άποψη –και πολιτική- τους όρους απάντησης που χρειάζεται να συγκροτήσει. Γι’ αυτό, εξάλλου, τα κέντρα μέσα και έξω από τη χώρα συναινούν και στηρίζουν το κυβερνητικό παραμύθι.
Σε αυτή τη βάση, η μοναδική κατεύθυνση σήμερα που απαιτείται να παλεύεται μέσα στον λαό και στη νεολαία, είναι αυτή της μαζικής πάλης, της αντίστασης και της διεκδίκησης απέναντι στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, ενάντια στην υπηρέτηση των αμερικάνικων συμφερόντων στη χώρα και την περιοχή, ενάντια συνολικά στην πολιτική του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Η συγκρότηση εστιών αντίστασης, κινήσεων, πρωτοβουλιών, κινητοποιήσεων στη βάση αυτής της κατεύθυνσης είναι η πιο σημαντική υπηρεσία σήμερα στη λαϊκή υπόθεση. Καμιά τέτοια κίνηση και προσπάθεια δεν πρέπει και δεν μπορεί να υποτιμηθεί, γιατί αποτελεί βήμα και φύτρο για τον μακρύ αγώνα, που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται μπροστά μας.
Το ενδεχόμενο μέσα στο σχετικά ορατό πολιτικό διάστημα να προκύψει μια ευρύτερη λαϊκή– νεολαιίστικη κίνηση και πάλη, που θα δώσει τη δυνατότητα συνολικοποίησης όλων αυτών των κινήσεων και αντιστάσεων, δεν μπορεί να προγραμματιστεί. Υπεύθυνη για αυτό δεν είναι η υποτιθέμενη κυβερνητική ευελιξία, που τάχα κάθε στιγμή μπορεί να αποπροσανατολίζει τον λαό και να εκτονώνει τις κυοφορούμενες αντιδράσεις με τα γνωστή άθλια πολιτική των «κοινωνικών μερισμάτων». Υπεύθυνη είναι πριν από όλα η γραμμή της υποταγής και της συμμόρφωσης με το σύστημα, που στις διάφορες εκδοχές της εκφέρεται και κυριαρχεί στο όνομα της Αριστεράς και των λαϊκών συμφερόντων! Ωστόσο, ακόμα και για αυτό που δεν μπορεί να «προγραμματιστεί», έχουμε κάθε λόγο να παλεύουμε αποφασιστικά και επίμονα μέσα στον λαό, ενάντια στην πολιτική των εχθρών του και κόντρα στον συμβιβασμό των ψεύτικων φίλων του.
