Γιγαντιαίο ξεπούλημα μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας μαζί με τους εργαζόμενους σε αυτές, τους πελάτες-καταναλωτές του ηλεκτρικού ρεύματος αλλά και τις πηγές άντλησης της ενέργειας –δηλαδή ορυχεία και ποτάμια!– προωθεί η κυβέρνηση. «Επενδυτές», δηλαδή παραλήπτες του πλιάτσικου, μεγάλες ξένες πολυεθνικές, με τις οποίες σίγουρα θα συμπράξουν ντόπιοι κρατικοδίαιτοι κεφαλαιοκράτες, μια και το καλό και προοπτικό ξεπούλημα χρειάζεται πάντα και για πολλούς λόγους ντόπιους τοποτηρητές. Αν μη τι άλλο, η εμπειρία της αγγλικής Πάουερ και συνολικά η ιστορία της εξάρτησης έχει διδάξει και τα ξένα και τα ντόπια αφεντικά.
Όλα αυτά στο όνομα της προόδου και της ανάπτυξης και με την κυβέρνηση να σπεύδει και πάλι στην επιστράτευση των απεργών εργαζομένων της ΔΕΗ και με τον πρωθυπουργό και όλα τα συστημικά παπαγαλάκια να απειλούν σε εφυλιοπολεμικούς τόνους ακόμα και τις… σκέψεις αντίστασης των εργαζομένων και των κατοίκων των περιοχών που ξεπουλιούνται! Από δίπλα και παράλληλα ξεπουλιούνται παραλίες και κτίρια ακόμα και αρχαιολογικής αξίας, χιλιάδες μαθητές της Α ?Λυκείου πετιούνται από την εκπαίδευση για να πάνε στις φτηνές καταρτίσεις, οι διοικητικοί των ΑΕΙ απολύονται και είμαστε μόλις στο πρώτο βήμα του χορού των «12 προαπαιτούμενων», που κατά Χαρδούβελη πρέπει ταχύτατα να εκτελεστούν! Το «success story» της Ελλάδας υποχείριο και παράρτημα των ιμπεριαλιστών, το «success story» του κοινωνικού και εργασιακού μεσαίωνα, το «success story» της φασιστικοποίησης και του αντικομμουνισμού σε πλήρη εξέλιξη!
Τα προβλήματα της «στρατηγικής της εξάρτησης»
Ότι η εξέλιξη αυτή του ξεπουλήματος της ΔΕΗ αποτελεί πισωγύρισμα ακόμα και από την άποψη των όρων με τους οποίους στέκεται και λειτουργεί εντός της χώρας η αστική τάξη, δεν υπάρχει αμφιβολία. Πισωγύρισμα που αντιστοιχεί στις συνθήκες και τους όρους που έχουν διαμορφωθεί διεθνώς (κρίση και ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί) και στη βάση των οποίων προσαρμόζεται θέλοντας και μη η αστική τάξη και το ντόπιο κεφάλαιο. Πισωγύρισμα που δίνει μια πολύ χαρακτηριστική εικόνα των αδιεξόδων στα οποία οδηγεί ο «ρεαλισμός της εξάρτησης» και των πολλαπλών δεινών που αυτά τα αδιέξοδα συσσωρεύουν για την εργατική τάξη και τον λαό.
Ωστόσο αυτό που πρέπει να είναι σαφές είναι ότι για την αστική τάξη αυτή η ρότα της συμμόρφωσης στις απαιτήσεις και στο πλαίσιο που κάθε φορά διαμορφώνει ο ιμπεριαλισμός είναι μη διαπραγματεύσιμη. Γιατί με αυτή τη ρότα, δηλαδή με το πλέγμα της ιμπεριαλιστικής της εξάρτησης, είναι ταυτισμένη η ίδια η ύπαρξή της ως άρχουσας τάξης στη χώρα. Δεν έχει «πόδια» και υπόσταση έξω από αυτή τη σχέση, γι’ αυτό και ιστορικά κινείται σε αυτή τη βάση που τη συνοδεύει με το «βαθυστόχαστο» «βλέποντας και κάνο ντας» και με το «αισιόδοξο» και βέβαια αντιδραστικό και τυχοδιωκτικό, «πάλι με χρόνια με καιρούς…».
Αυτή είναι αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «στρατηγική της» και αυτή τη «στρατηγική» μετέφρασε σε πολιτική γραμμή η κυβέρνηση Σαμαρά και κατάπιε τα Ζάππεια και πασχίζει να περισώσει τζάκια και όρους ύπαρξης της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, ακολουθώντας πιστά και με όση βαρβαρότητα απαιτείται τις έξωθεν απαιτήσεις και εντολές. Κάπως έτσι μέσα σε ελάχιστες βδομάδες ξεχάστηκε ο… φρέσκος αέρας του ανασχηματισμού, το… προοδευτικό πρόσημο που κόμιζε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, και επέστρεψαν εκεί από όπου στιγμή δεν έφυγαν: λεηλασία της χώρας, των εργατών, του λαού. Όλα για τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο. Όλα καταπώς τα θέλει η ιμπεριαλιστική Δύση, σε μια ατελείωτη πορεία φτώχειας και εξαθλίωσης για τον λαό, σε μια πορεία διαμόρφωσης συνθηκών νεκροταφείου για τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις. Εξάλλου σε αυτή τη Δύση έδωσε όρκους πίστης και υποταγής σε υψηλούς και επίσημους τόνους και η λογιζόμενη της Αριστεράς αξιωματική αντιπολίτευση, μια και μόνο έτσι μπορεί να ελπίζει ότι θα μπει στους λογαριασμούς των κυβερνητικών δυνάμεων των κέντρων εξουσίας.
Παρ’ όλα αυτά και για όλα αυτά συνεχίζει και φουντώνει η αναστάτωση, η φαγωμάρα και οι εκδηλώσεις χρεοκοπίας των κυβερνητικών και γενικά των καθεστωτικών δυνάμεων, καθώς η μέχρι τώρα κούρσα συμμόρφωσης και υποταγής στον ιμπεριαλισμό έχει γκρεμίσει πυλώνες και έχει κάψει πρόσωπα και εφεδρείες.
Στη λεγόμενη κεντροδεξιά μεριά παραμένει κυρίαρχη κατεύθυνση η… δεξιά ανασυγκρότηση με την ταυτόχρονη επιχείρηση από το Σαμαρικό κέντρο, από τη μια της καθυπόταξης-ενσωμάτωσης της ΧΑ μέσω της «δίωξής» της και από την άλλη της απορρόφησης-επαναφοράς των ΑΝΕΛ και των άλλων ακροδεξιών-εθνικιστικών δυνάμεων που αποσκίρτησαν από τη δεξιά πολυκατοικία. Αυτή η γραμμή σέρνει και το κάρο της συνολικής δεξιάς μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού, με αποτελέσματα σε όλο το φάσμα του γιατί πατάει στα υλικά δεδομένα της πολιτικής που εφαρμόζεται και προωθείται και η οποία απαιτεί σκλήρυνση και αντιδραστικό πρόσημο σε όλα τα επίπεδα. Οι κεντροδεξιές ενστάσεις τύπου Αβραμόπουλου περισσότερο αποτελούν προσωπικές υποθήκες του για το μέλλον και για το κάθε άλλο παρά απίθανο ενδεχόμενο να μην ευοδωθούν τα σχέδια Σαμαρά, παρά πραγματικές κατευθύνσεις που απηχούν δυνάμεις του χώρου αυτού.
Η κατάσταση στον λεγόμενο κεντροαριστερό πυλώνα παραμένει ρευστή και ασθενική, με κυρίαρχο στοιχείο την ολοένα πιο δεξιά του διαμόρφωση. Η Πασοκοελιά, ως δεκανίκι της κυβέρνησης και της επίθεσης, το Ποτάμι που όσο τολμά, όπως στο συνέδριό του, αποκαλύπτει το αντιδραστικό πρόσωπό του, και οι κάθε είδους Ψαριανοί είναι ερώτημα αν και τι μεγέθους σχήμα μπορούν να συνθέσουν με ορίζοντα το φθινόπωρο, για το οποίο εξαγγέλθηκαν τα ενωτικο- ιδρυτικά τους συνέδρια.
Σε αυτό το πλαίσιο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται ότι παρ’ όλο που της λείπουν πιστοποιητικά προέλευσης και εμπειρίας μπορεί και να έρχεται η (κυβερνητική) ώρα της και επιχειρεί να την επιταχύνει και να αδράξει αυτό που η ίδια θεωρεί ευκαιρία. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει πια την πολυτέλεια των αιφνιδιασμών και των δισταγμών που είχε δύο χρόνια πριν, στις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές. Αντίθετα, μπορεί και να θεωρεί πως η παράταση του χρόνου αναμονής και μια αποτυχία στην –όποτε γίνουν εκλογές– κυβερνητική της επιδίωξη μπορεί να αποτελέσει σημείο καμπής από το οποίο και μετά θα κυριαρχήσει η αποσυσπείρωση και η επιστροφή στα παλιά εκλογικά μεγέθη. Εξάλλου από αυτά τα παλιά μεγέθη έφυγε «πατώντας» –και στη βάση μιας σειράς όρων που αφορούν στη συγκρότηση του κινήματος– σε ξεσηκωμούς και αγώνες που τώρα (και) η ίδια πολιτικά καταστέλλει, αναιρώντας έτσι τους όρους της, ας πούμε, κινηματικής ανατροφοδότησής της. Έτσι, παρ’ όλο που στην κυριολεξία δεν ξέρει πού και πώς θα πατά αν και όταν αναδειχθεί στην κυβερνητική εξουσία, θεωρεί ότι ο δρόμος προς τα εκεί είναι ο μόνος που έχει να βαδίσει. Και ακριβώς για να περπατήσει αυτό τον δρόμο, αλλά χωρίς την επικίνδυνη συνοδεία κινηματικών και μαζικών αγωνιστικών εκδηλώσεων, επιστρατεύει ό,τι μπορεί από τη μεγάλη των ξεσκολισμένων οπορτουνιστών σχολή.
Τώρα βρήκε και επιστράτευσε το ζήτημα της ΔΕΗ, όχι βέβαια ως ένα ζήτημα ταξικό, ως ένα ζήτημα γύρω από το οποίο πρέπει να συγκροτηθεί μια μαζική και παρατεταμένη πάλη των εργαζομένων στη ΔΕΗ και όλου του λαού για την αποτροπή του ξεπουλήματος και όλων των συνεπειών που αυτό έχει. Αλλά ως ένα ζήτημα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διαμόρφωση ενδοκοινοβουλευτικών συμμαχιών και μόνο, που θα αποτελέσουν πρόκριμα για τις συμμαχίες που χρειάζεται για το μπλοκάρισμα της εκλογής προέδρου και την κήρυξη εκλογών. Δηλαδή και με βασικό εργαλείο την πατέντα του δημοψηφίσματος, ο ΣΥΡΙΖΑ συμβάλλει τα μέγιστα και στην περίπτωση αυτή για να κρατηθεί ο λαός στη γωνία, για να ανατροφοδοτηθεί η λογική του «σωτήρα», της ανάθεσης, των λύσεων που θα φέρει η κάλπη.
Στον αγώνα οι απαντήσεις
Το μέτωπο που άνοιξε το σύστημα και η κυβέρνησή του στη ΔΕΗ είναι βέβαιο πως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα διαμορφώσει τις εξελίξεις σε σημαντικό βαθμό. Αυτές που αφορούν τους συσχετισμούς μεταξύ των δυνάμεων του συστήματος και τους επίδοξους κυβερνητικούς διαχειριστές. Αλλά και αυτές που αφορούν το συσχετισμό ανάμεσα στον λαό και τις δυνάμεις του συστήματος. Αυτό τον συσχετισμό λαού- συστήματος ένας και μόνο ένας παράγοντας μπορεί να τον καθορίσει αποφασιστικά και προς όφελος του λαού: η μαζική παρατεταμένη πάλη, που θα αναδείξει τα εργατικά- λαϊκά δικαιώματα στο μέτωπο αυτό και θα αγωνιστεί για να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση. Η επιλογή του δημοψηφίσματος είναι η επιλογή της μη συγκρότησης αγώνα, είναι η επιλογή της άρνησης του λαού ως δύναμης αντίστασης και πάλης, που μπορεί να καθορίζει τις τύχες του. Και αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος, για το οποίο ηγεσία του ΚΚΕ προτείνει να είναι η συνολική άρνηση των νόμων και κανονισμών της ΕΕ που προβλέπουν τη λεγόμενη απελευθέρωση της ενέργειας! Είναι και αυτή η προσέγγιση μια εξίσου κοινοβουλευτική, αντικινηματική λογική, που αναζητά την καταδίκη υποτίθεται συνολικά της ΕΕ και του κεφαλαίου μέσα από διαδικασία κάλπης! Και γι’ αυτό είναι και αυτή μια θέση υποταγής στην επίθεση!
Ο ρεαλισμός της μαζικής αντίστασης και πάλης δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά είναι η μόνη αληθινή. Σε αυτήν πρέπει να στραφούν, ξεπερνώντας τους εκβιασμούς και τις απειλές του συστήματος αλλά και τα πολλαπλά εμπόδια που στήνει ο ρεφορμισμός, ο λαός και η νεολαία. Γι’ αυτή πρέπει να παλέψουν και να οικοδομήσουν όρους η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ και κάθε δύναμη που αναφέρεται στη λαϊκή υπόθεση, που έχει εμπιστοσύνη στη δυνατότητα του λαού να αναστηλώσει τις δυνάμεις του, να αγωνιστεί και να ανοίξει τον δικό του δρόμο.
