Μερικές εκατοντάδες μίλια είναι η απόσταση από τη γιγαντιαία αμερικάνικη βάση στο προτεκτοράτο του Κοσσόβου ως την Κύπρο. Όμως και καθώς το αμερικάνικο αεροπλανοφόρο Ιβοζίμα –με το όνομα του οι ΗΠΑ θέλουν να θυμίζουν τα εγκλήματά τους που σφράγισαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- καταπλέει προς την περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου μαζί με πολλά άλλα πολεμικά σκάφη, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: Μπορούμε να μετρήσουμε πόση δύναμη πυρός έχουν συγκεντρώσει οι ΗΠΑ, αλλά και όλοι οι ιμπεριαλιστές, σε αυτή τη γωνιά της Γης; Είναι ένας πολύ δύσκολος λογαριασμός, μιας και σε αυτόν πρέπει να υπολογιστούν τα μαντρόσκυλά τους σαν το Ισραήλ, οι διάσπαρτες στρατιωτικές και άλλες βάσεις τους στη χώρα και στην περιοχή, οι δυνάμεις τους στο Νατοϊκό Αιγαίο. Είναι ένας λογαριασμός που και χωρίς αριθμούς δείχνει πως οι λαοί ολόκληρης της περιοχής βρίσκονται στα «στόχαστρα» των αμερικάνικων επιδιώξεων και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που εξελίσσονται κλιμακούμενοι, με όργανα και μοχλούς την υποτέλεια και τον εθνικισμό των αστικών τάξεων της περιοχής. Και βέβαια ο λογαριασμός αυτός ολοένα μεγαλώνει και φορτώνεται από τα διεθνή πολιτικά δεδομένα. Είτε αυτά που αφορούν τις νέες εξαγγελίες Τραμπ για δασμούς σε χάλυβα και αλουμίνιο, είτε τα διαγγέλματα Πούτιν για τα νέα φονικά υπέρ-όπλα του ρώσικου ιμπεριαλισμού, είτε τις νέες οξύνσεις και εντάσεις στη Μ. Ανατολή, είτε ακόμα τους κάθε λογής σοβινιστικούς τυχοδιωκτισμούς και εντάσεις των κυρίαρχων δυνάμεων σε όλη την περιοχή. Πρόκειται τελικά για έναν λογαριασμό που δείχνει πως το «πουλάω γεωστρατηγιλίκι» και το «διεκδικώ αναβάθμιση ρόλου» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και συνολικά της αστικής τάξης της χώρας είναι, σε αυτό το πλαίσιο, όρος που φέρνει πιο κοντά τους κύκλους αίματος που απειλούν τον λαό μας, τους λαούς της περιοχής.
Είναι, λοιπόν, φανερό πως δεν υπάρχει άλλη δύναμη από την εργατική τάξη και τον λαό της χώρας που μπορεί να υψώσει εμπόδια σε αυτό τον χορό του πολέμου. Είναι φανερό πως η υπόθεση της αντιπολεμικής πάλης είναι η υπόθεση της κοινής αντιιμπεριαλιστικής πάλης των λαών της περιοχής. Είναι φανερό ότι η πάλη αυτή είναι αξεδιάλυτα δεμένη με τον αγώνα αντίστασης και διεκδίκησης απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση, ότι δεν υπάρχει καμιά προοπτική κοινωνικής απελευθέρωσης των μαζών, έξω από την αναμέτρησή τους με τον ιμπεριαλισμό. Και όσο η Αριστερά μας αναπαράγει τις διαφυγές από αυτό το καθήκον ή/ και τις φωνές της από «κοινού εγρήγορσης» του λαού με την αστική τάξη, οι κίνδυνοι οξύνονται, ο συσχετισμός επιδεινώνεται, αυξάνονται οι ευθύνες και η απαιτούμενη αποφασιστικότητα για τις δυνάμεις εκείνες που δεν είναι και δεν θέλουν να είναι στον λογαριασμό της υποταγής και της σύγχυσης.
Δύσκολο το γεωστρατηγιλίκι
Όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανακάλυπτε… την Αμερική και τη «διέξοδο» να ακουμπήσει την πολιτική της προοπτική, για λογαριασμό βέβαια της άρχουσας τάξης της χώρας, στα σχέδια και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ στην περιοχή, το πιο πιθανό είναι ότι δεν εκτιμούσε τις δίνες που αυτή η επιλογή έφερνε και φέρνει. Τώρα και μετά από μια ολόκληρη πορεία ευθυγραμμίσεων, υπηρεσιών και αποστολών για τον αμερικάνικο παράγοντα, βρίσκεται μόλις στην αρχή των επιπλοκών που γεννά αυτή η πορεία. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο γρήγορα εξατμίστηκε η άνεση με την οποία εμφανίστηκε μόλις τον περασμένο Γενάρη να αναλαμβάνει την «επίλυση» του ονόματος της πΓΔΜ. Από τη μια –και κυρίως- μέσα στο όλο πλαίσιο της αναστάτωσης και των εκβιασμών, ήρθε ξανά στο προσκήνιο η αντιδραστική αντιπαράθεση με την Τουρκία. Το τούρκικο καθεστώς είχε και έχει κάθε λόγο να αντιδράσει στην πορεία «αναβάθμισης» της ελληνικής πλευράς, να ζητήσει με κάθε τρόπο από τους υπερατλαντικούς αφέντες τον δικό του ρόλο στη Ν.Α. Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, να ξαναβάλει τις διεκδικήσεις του στο Αιγαίο. Έτσι και η υπό άλλες συνθήκες υπόθεση ρουτίνας των δύο στρατιωτικών που μπήκαν στο τούρκικο έδαφος εξελίσσεται σε μείζον διπλωματικό-πολιτικό επεισόδιο, φορτώνοντας και άλλα αγκάθια στην κυβέρνηση και τις επιδιώξεις της. Από την άλλη και στο καθεαυτό βαλκανικό πεδίο –όπου και η Αλβανία βρήκε την ευκαιρία να θέσει τα «δικά της» ζητήματα- η όξυνση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης είχε κιόλας τις αντεπιδράσεις της. Ο θεωρούμενος ως συμμορφωμένος από τις ΗΠΑ Ζάεφ βρήκε κι αυτός την ευκαιρία να θέσει ζήτημα ελληνικού συντάγματος στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης για την επίλυση του ονόματος μεταξύ των δύο χωρών!
Πρόκειται για μια εξέλιξη ενδεικτική του κουβαριού των αντιθέσεων που σοβούν και βγαίνουν στην επιφάνεια. Αντιθέσεις που ως βάση αναφοράς τους έχουν την ιμπεριαλιστική κυριαρχία και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση των χωρών της περιοχής και που οξύνονται και αναδύονται εξαιτίας δύο αλληλένδετων και κρίσιμων για την περίοδο όρων. Ο ένας είναι η εσπευσμένη επιθετικότητα των ΗΠΑ, που επιχειρούν με εκβιαστικούς όρους και χωρίς προηγούμενα να έχουν διαμορφώσει όρους ισορροπίας μεταξύ των τοπικών δυνάμεων, «να κλείσουν κάθε τρύπα» στην παρουσία και ενεργοποίηση του ρώσικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Ο άλλος αφορά τα αντιδραστικά, εθνικιστικά χαρακτηριστικά όλων των κυρίαρχων τάξεων της περιοχής, που επιδιώκουν να υπηρετήσουν τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά με αντάλλαγμα την ενίσχυση ο καθένας του δικού του ρόλου, των δικών του εθνικιστικών επιδιώξεων, των δικών του «ανεκπλήρωτων ονείρων». Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες, παρόλο που η κυβέρνηση σχεδιάζει να «κλείσει» πρώτα το ζήτημα με την πΓΔΜ και μετά να αντιμετωπίσει με «καλύτερους» όρους την Τουρκία, ο Παυλόπουλος δεν κρατήθηκε και ομολόγησε το «ελληνικό ανεκπλήρωτο» σχετικά με «την επικράτεια που θα έπρεπε να είχαμε ιστορικά»…
Ωστόσο, θα λέγαμε πως αυτή η δήλωση- έκφραση του ανοιχτού ελληνικού εθνικισμού από θεωρούμενα «σώφρονα» χείλη, δεν απέχει από την υποτιθέμενη ως «μεθοδική και σεμνή» κυβερνητική προσπάθεια να αποκτήσει η ελληνική πλευρά όρους υπέρτερους στον ανταγωνισμό της με την Τουρκία. Οι αντιδραστικοί άξονες με Ισραήλ, Αίγυπτο, Σαουδική Αραβία, οι βαλκανικές «πρωτοβουλίες», όπως και οι κινήσεις –με τις ιμπεριαλιστικές πλάτες και όσο αυτές μπορούν να θεωρούνται δεδομένες- στα οικόπεδα της Κύπρου, είναι όλες κινήσεις τροφοδότησης του αντιδραστικού ανταγωνισμού των δύο αστικών τάξεων. Και στις δοσμένες συνθήκες, η υποτιθέμενη «χαμηλής έντασης» πολιτική του ανταγωνισμού απέχει ελάχιστα από τις ανοιχτές εθνικιστικές εξαλλοσύνες.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, αρχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπη με τη διάψευση των προσδοκιών που είχε, ότι θα οδηγήσει το «έθνος» σε επιτυχίες έναντι του ανταγωνιστή της, ότι θα απαντήσει στο πεδίο της γεωπολιτικής χρήσης της χώρας τα αδιέξοδα που η άρχουσα τάξη αντιμετωπίζει στο πεδίο της οικονομίας. Ωστόσο και καθώς η πολιτική της κυβέρνησης δεν είναι παρά έκφραση της κοντόθωρης, εξαρτημένης και τυχοδιωκτικής άρχουσας τάξης, η επικίνδυνη κυβερνητική πορεία δεν πρόκειται οικειοθελώς να αναστραφεί ούτε να ανακοπεί. Εξάλλου, στην πορεία των τελευταίων τριών χρόνων ενισχύθηκαν παραπέρα οι όροι της αμερικάνικης επικυριαρχίας στη χώρα. Στους όρους περιδίνησης που διαμορφώνονται στην περιοχή, με ευθύνη και της κυβερνητικής πολιτικής, η ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση στους προστάτες είναι η μόνη καταφυγή τους. Παράλληλα, βέβαια, επαναλαμβάνονται διαρκώς οι εκκλήσεις προς τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές να «υπερασπιστούν τα σύνορα της ΕΕ» (!), όπως έκανε και η κυβέρνηση Σαμαρά τα προηγούμενα χρόνια. Όμως, από τη μια, το αμερικάνικο αεροπλανοφόρο Ιβοζίμα αναδεικνύει την αποφασιστικότητα των ΗΠΑ να μην αφήσουν την πρωτοβουλία ελέγχου της περιοχής σε κανέναν άλλο. Από την άλλη, τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, τον καθένας χωριστά και όλους «μαζί», το μόνο που τους απασχολεί να φροντίσουν και να απαντήσουν είναι τα δικά τους προβλήματα και συμφέροντα, που έχουν πολύ ευρύτερες παραμέτρους από το να «σώσουν» την ελληνική πλευρά από τις συνέπειες της πολιτικής της που υπηρετεί τους αμερικάνικους σχεδιασμούς στην περιοχή!
Να βγει στον δρόμο ο λαός!
Οι εξελίξεις, συνεπώς, είναι ολοφάνερα αρνητικές και επικίνδυνες σε όλα τα πεδία και τα ζητήματα για τα λαϊκά συμφέροντα. Η απάντηση της κυβέρνησης με ΝΟΤΑΜ, που δεσμεύει όλο το εύρος του Αιγαίου για το χρονικό διάστημα από τις 6 Μάρτη ως το τέλος Απρίλη προαναγγέλοντας άσκηση με πραγματικά πυρά, οξύνει παραπέρα την ήδη τεταμένη κατάσταση, σε συνδυασμό με τη NAVTEX των ΗΠΑ στην περιοχή που βρίσκεται το γεωτρύπανο στην Κύπρο. Συγχρόνως λέγεται ότι ο Τσακαλώτος συναντήθηκε με τους Αμερικάνους για την αναβάθμιση των F16, αυξάνοντας τα εξοπλιστικά κονδύλια και δημιουργώντας κλίμα έντασης και τρόμου για το πού οδηγούνται οι αντιθέσεις. Η κύρια τάση που διαμορφώνεται από τους ανταγωνισμούς και τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών δείχνει ότι η περιοχή και η χώρα μπαίνουν σε μια κατάσταση σοβαρών κινδύνων με απρόβλεπτες κλιμακώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα ντόπια κέντρα ενισχύεται η κατεύθυνση στο οικονομικό πεδίο να συνεχιστεί και μετά το τέλος του τρέχοντος προγράμματος η ανοιχτή και απροσχημάτιστη επιτροπεία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αντί της συγκαλυμμένης και διακριτικής που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Παρόλα αυτά και εξαιτίας αυτών των πραγματικών απαιτήσεων, η πλειοψηφία των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά συνεχίζουν να ανακυκλώνονται στο δίπολο της διαφυγής-υποταγής. Ένα δίπολο που συχνά οι δύο του «πόλοι» δεν είναι διακριτοί μεταξύ τους. Η διαφυγή από την ανάγκη να παλευτεί μέσα στον λαό η διαμόρφωση των όρων πάλης που απαιτεί η κατάσταση, εξελίσσεται με μια σειρά θεωρητικές ακροβασίες, με άρνηση να αναγνωριστεί η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και η εξάρτηση, με σταθερή την προσήλωση στα εκλογικά κόλπα και στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό. Η υποταγή στα κελεύσματα και τις απαιτήσεις του συστήματος χρησιμοποιεί ανάλογα στοιχεία με τα παραπάνω, μαζί με σαφείς δόσεις καθεστωτικής πολιτικής, όπως αυτή της ηγεσίας του ΚΚΕ σχετικά με το ζήτημα της πΓΔΜ και των ελληνοτουρκικών.
Οι αιτίες αυτής της κατάστασης έχουν βάθος και χρόνου και ιδεολογικών πολιτικών αιτιών. Ουσιαστικά είναι εκφράσεις της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, είναι όροι έκφρασης –αλλά και ενίσχυσης- της κατάστασης αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης. Η πορεία απάντησης αυτών των ζητημάτων δεν (θα) είναι ούτε εύκολη ούτε σύντομη.
Ωστόσο, δεν «επιλέγει» η εργατική τάξη και ο λαός τις συνθήκες μέσα στις οποίες θα αντιμετωπίσει αυτά τα ζητήματα. Και η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε δεν χωρά αναβολές για «άλλες» ευνοϊκότερες συνθήκες. Δεν μπορεί ο λαός να αφήνεται έρμαιο στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Είναι σήμερα, σε αυτές τις συνθήκες, που απαιτούνται πολιτική και πρωτοβουλίες συγκρότησης δυνάμεων και όρων απάντησης των πολεμικών κινδύνων. Σε αυτές τις συνθήκες δοκιμάζονται και θα δοκιμαστούν ακόμα περισσότερο δυνάμεις όπως το ΚΚΕ(μ-λ), που κινούνται σταθερά στην κατεύθυνση της αντιιμπεριαλιστικής-αντικαπιταλιστικής-αντισυνδιαχειριστικής πάλης. Σε αυτές τις συνθήκες θα δοκιμαστεί και η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ και τα αποτελέσματα της Πανελλαδικής Σύσκεψης της θα κριθούν αντικειμενικά με τα αυστηρά κριτήρια που αυτές οι συνθήκες θέτουν. Σε αυτές τις συνθήκες οφείλουμε να επιμείνουμε αποφασιστικά για να βγει ο λαός στον δρόμο, για να ακουστεί η αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική φωνή του. Μόνο έτσι μπορούν να διαμορφωθούν όροι για τα πιο δύσκολα που έρχονται.
Σε αυτή την κατεύθυνση είμαστε αποφασισμένοι να παλέψουμε για το αμέσως επόμενο διάστημα ενόψει των κινητοποιήσεων της 17 Μάρτη. Που θα πρέπει να έχουν το στίγμα της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής κοινής πάλης των λαών, των προσφύγων και των μεταναστών, που έχουν ξεριζωθεί από τους προηγούμενους γύρους των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Κινητοποιήσεις που δεν έχουν επετειακό χαρακτήρα αλλά πρέπει να αποτελέσουν αφετηρία για ένα αντιπολεμικό ξεσηκωμό, που χρειάζεται να παλευτεί σε χώρους δουλειάς και σχολές, σε πόλεις και γειτονιές, σε όλη τη χώρα. Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει ο λαός μας και οι λαοί είναι «διαρκείας», και οι απαιτήσεις της πάλης μεγάλες. Δεν χωράνε σε εκλογικές τακτικές και κάθε είδους τακτικισμούς. Μπορούν να βρουν απαντήσεις μόνο μέσα στον λαό και τις μεγάλες δυνάμεις που μπορεί να απελευθερώσει η πάλη του.
