45 χρόνια μετά τη λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου, που με ηρωισμό και αίμα αντιτάχθηκε όχι μόνο στη φασιστική χούντα αλλά και στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές που την έφεραν και τη στήριξαν, 45 χρόνια μετά από την εξέγερση που έδωσε σπουδαίες παρακαταθήκες στον αγώνα για ανεξαρτησία, στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην κατεύθυνση της αναμέτρησης του λαού μας με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, ο ορίζοντας στη χώρα και στην περιοχή σκοτεινιάζει. Όλες οι εξελίξεις μέσα και γύρω από τη χώρα βάζουν επιτακτικά το ερώτημα: Τι μας ετοιμάζουν, τι ξημερώνει για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής;
Οι γεωστρατηγικοί ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών από τα Βαλκάνια ως τη Μ. Ανατολή και την Α. Μεσόγειο οξύνονται, περιπλέκονται, εκβιάζουν, «βαφτίζουν» και αλέθουν λαούς και φέρνουν στην ημερήσια διάταξη σχέδια αλλαγής συνόρων και αναδιαμόρφωσης των όρων επικυριαρχίας και των ζωνών επιρροής. Οι αστικές τάξεις, οι κυρίαρχες κλίκες και δυνάμεις σε αυτό το ρευστό και αντιδραστικό πλαίσιο αναθερμαίνουν και ανασκευάζουν τις «μεγάλες ιδέες τους» και σπεύδοντας να επωφεληθούν, στρώνουν παραπέρα το δρόμο για τα αιματηρά ιμπεριαλιστικά σχέδια. Όλοι μαζί, με όπλα και αίμα, με κάθε είδους εκβιασμούς κηρύττουν στους λαούς το δόγμα της «παντοτινής» ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και μαζί με αυτό το δόγμα του μίσους, της έχθρας, της διαίρεσης των λαών και των εθνοτήτων.
Παραπάνω από προφανής είναι η αναγκαιότητα να παλευτεί η αντίστροφη πορεία. Η πορεία της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, της ενότητας, της αλληλεγγύης των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, τον εθνικισμό και το φασισμό. Μια τέτοια πορεία πάλης είναι αχώριστα δεμένη με την ανάγκη της πάλης για ψωμί, δουλειά, ελευθερίες, δικαιώματα. Είναι αχώριστα δεμένη με την ανάγκη, δηλαδή, της πάλης ενάντια στην άγρια καπιταλιστική επίθεση.
Εργάτη, πάλεψε! Λαέ, πάλεψε! Νεολαία, ξεσηκώσου! Αυτό το μήνυμα του Νοέμβρη είναι αναγκαίο απέναντι στην αντιδραστική και σταθερά δεξιά προεκλογική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και των άλλων κομμάτων του συστήματος. Δεν χωράει στους προεκλογικούς υπολογισμούς της ρεφορμιστικής Αριστεράς και δεν είναι επετειακή επίκληση. Είναι ένα διαρκές κάλεσμα που χρειάζεται να γίνει σταθερή πράξη από τις νέες δυνάμεις του αγώνα που απαιτούν οι συνθήκες και οι κίνδυνοι που μας απειλούν.
Οι «εκπολιτιστές» των λαών
Μετά τις καταρρεύσεις του 1989-90, το κυρίαρχο δόγμα για τις χώρες και τους λαούς της περιοχής ήταν ότι η διπλή επέκταση των ΝΑΤΟ-ΕΕ ερχόταν για να «μας σώσει». Ασφάλεια, ειρήνη, ευημερία και όλα τα καλά θα έφερνε λόγου χάρη στα Βαλκάνια η επέκταση αυτή. Έρχονταν οι «εκπολιτιστές» των λαών, έφερναν πρόοδο και λαμπρό μέλλον. Αυτό το δόγμα υπήρξε και η «Μεγάλη Ιδέα» της δικής «μας» αστικής τάξης ενόψει ΟΝΕ και σχεδίων αναβάθμισης του ρόλου της στην περιοχή, όπως τότε τα λογάριαζαν. Αυτό το δόγμα χρησιμοποίησαν με τους δικούς τους όρους και αντιφάσεις οι αστικές τάξεις και οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Τουρκία και στα Βαλκάνια.
Η επέκταση έγινε και ο απολογισμός της είναι ήδη ιδιαίτερα οδυνηρός για τους λαούς από κάθε άποψη. Βόμβες, σφαγές, τεμαχισμοί χωρών και δημιουργία προτεκτοράτων, καταστροφές, διαρκής λεηλασία χωρών και εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων είναι τα βασικά στοιχεία αυτού του απολογισμού. Μια τεράστια κοινωνική-οικονομική οπισθοδρόμηση και με ανοιχτές τις πληγές του εθνικισμού, του μίσους, της διαίρεσης, που η επέκταση των ΝΑΤΟ-ΕΕ έφερε και η οποία όχι μόνο δεν έλυσε αλλά αντίθετα όξυνε πολύ περισσότερο όλα τα εθνικά ζητήματα.
Τίποτα δυσεξήγητο δεν υπάρχει σε όλα αυτά! Αυτά είναι τα μόνα «δώρα» που μπορεί να φέρνει στους λαούς ο ιμπεριαλισμός, αυτή είναι η μόνη προοπτική που μπορούν να εγγυηθούν στους λαούς «τους» οι εξαρτημένες, υποτελείς και τυχοδιωκτικές αστικές τάξεις και κυρίαρχες κλίκες!
Στο σημερινό τοπίο, οι προοπτικές διαγράφονται ακόμα πιο δυσοίωνες για τους λαούς αν η πορεία των εξελίξεων συνεχίσει να καθορίζεται από τον ιμπεριαλισμό και τις αστικές δυνάμεις. Πρώτον γιατί, έχει ανέβει επίπεδα η γεωστρατηγική αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστών με δεσπόζουσα την αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας, με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές περισσότερο πιεσμένους από τους τρανταγμούς στην ΕΕ τους και για το τι γίνεται στην «αυλή τους» και με τους Κινέζους να εντείνουν τις προσπάθειες παρουσίας και διείσδυσης. Στα πλαίσια αυτής της γεωστρατηγικής αντιπαράθεσης, διαμορφώνονται ειδικότερα κρίσιμα επίδικα όπως το ενεργειακό και το προσφυγικό. Με τη σειρά τους αυτά παράγουν αντιφάσεις και παραδοξότητες, σαν αυτή της συνάντησης Γερμανίας-Γαλλίας-Ρωσίας-Τουρκίας με ψευδεπίγραφο τίτλο «την ειρηνική επίλυση του Συριακού ζητήματος»! Στην πραγματικότητα, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές αναζητούσαν σε αυτή τη συνάντηση από την Τουρκία –και με την απαραίτητη παρουσία της Ρωσίας που είναι ο τακτικός νικητής στο Συριακό πεδίο- όρους απάντησης στον εκβιασμό που τους ασκείται από τη διοίκηση Τραμπ με το προσφυγικό ζήτημα! Δεύτερον γιατί, αυτό το κουβάρι των αντιφάσεων και των «κενών» που δημιουργούνται τροφοδοτεί ακόμα περισσότερο τους μωροφιλόδοξους τυχοδιωκτισμούς των αστικών τάξεων που η κάθε μια –και η «δικιά μας» από τις πρώτες- θεωρεί ότι βρήκε την «ιστορική ευκαιρία της» για να ισχυροποιηθεί έναντι των ανταγωνιστών της! Και με δεδομένο βέβαια ότι οι σημερινές εξελίξεις αναπτύσσονται σε ένα πεδίο που, όπως ήδη αναφέραμε, είναι πολύ περισσότερο κατατεμαχισμένο και ποτισμένο από το δηλητήριο του εθνικισμού, με βάση τα γεγονότα των προηγούμενων δεκαετιών.
Παρόλα αυτά και εξαιτίας όλων, αυτών οι ιμπεριαλιστές και οι υποτακτικοί τους επιμένουν στο δόγμα τους: «Οι λαοί δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς προστάτες», « δεν υπάρχει μέλλον για λαούς ανεξάρτητους, για λαούς που θα αρνηθούν και θα αποτινάξουν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά». Και επειδή αυτό πλέον δεν μπορεί να αποδειχθεί από την καλή, «μας το αποδεικνύουν» από την ανάποδη. Εισβάλλουν λόγου χάρη, ακόμα και στη Βουλή της πΓΔΜ για να επιβάλλουν την προώθηση της συμφωνίας των Πρεσπών. Δοξάζουν με πρωτοσέλιδα «Yankees go ΔΕΘ» και από τα… αριστερά τις νέες σελίδες αμερικανοκρατίας που σε όλα τα επίπεδα γράφει η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου.
Νέες «Μεγάλες Ιδέες»
Σε αυτό το πλαίσιο προέκυψε –και με τον τρόπο που προέκυψε- και η υπόθεση της επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης από τα 6 στα 12 μίλια, «καταρχάς» σε Ιόνιο και Κρήτη αλλά προφανώς με το βλέμμα (της αστικής τάξης) στραμμένο στο Αιγαίο! Αυτή την κατεύθυνση-πρόθεση παρουσίασε εκ μέρους της κυβέρνησης ο αποχωρών Κοτζιάς και ο Τσίπρας την τροποποίησε τυπικά τουλάχιστον μόνο επί της διαδικασίας (σχέδιο νόμου αντί για προεδρικά διατάγματα) και όχι επί της ουσίας.
Είναι προφανές για μας ότι απέναντι στο ζήτημα αυτό δεν μπορεί κανείς να σταθεί μόνο με βάση –αλλά ούτε και κυρίως με βάση- το λεγόμενο διεθνές δίκαιο. Είναι τουλάχιστον αφελές –όταν δεν είναι πολιτικά ύποπτο- να κρίνεται μια τέτοια κυβερνητική κατεύθυνση με βάση ότι αυτή προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο και να γίνεται επίκληση υποτιθέμενων ανάλογων παραδειγμάτων από άλλες μακρινές εποχές και περιοχές του πλανήτη! Η κυβερνητική αυτή κατεύθυνση και η αστική ομοψυχία γύρω από αυτήν –με κριτικές που αφορούν κυρίως στην ανάγκη για «πιο αποφασιστικά βήματα»- πρέπει πριν από όλα να κριθεί μέσα στο σημερινό πολιτικό πλαίσιο στο οποίο εμφανίζεται. Το πλαίσιο της αμερικανοδουλείας, το πλαίσιο των αμερικανόπνευστων αξόνων με Ισραήλ και Αίγυπτο στους οποίους έχει ενταχθεί η χώρα για να εκβιαστεί για λογαριασμό των αμερικάνικων επιδιώξεων η τούρκικη αστική τάξη. Μόνο σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να κατανοηθεί αυτή η κυβερνητική «πρωτοβουλία» που έρχεται να προσθέσει εκβιασμούς στην τούρκικη πλευρά, θεωρώντας ότι έχει με το μέρος της το υπερατλαντικό αφεντικό. Αυτή η πολιτική λογική έχει ως υπόβαθρο τις αναλύσεις που πάνε και έρχονται για «ιστορική γεωπολιτική ευκαιρία που εμφανίζεται μια φορά στα 100 χρόνια», ενώ παράλληλα κλιμακώνεται η αντιδραστική αντιπαράθεση για τις γεωτρήσεις στην ΝΑ Μεσόγειο με την κυρίαρχη και καθοριστική παρουσία των πολεμικών πλοίων των ιμπεριαλιστών.
Συνεπώς αυτή η κυβερνητική κατεύθυνση στις δοσμένες συνθήκες είναι ένας τυχοδιωκτισμός που ρίχνει λάδι στη φωτιά της αντιδραστικής αντιπαράθεσης των δύο αστικών τάξεων και ενισχύει τον επικυρίαρχο ρόλο των ΗΠΑ με άγνωστες αλλά σίγουρα επικίνδυνες συνέπειες για τους λαούς της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου. Δεν είναι, βέβαια, καθόλου τυχαίο και άσχετο με αυτές τις εξελίξεις το ότι το Κυπριακό ζήτημα έχει έρθει ξανά προς «επίλυση» και δεν θα ήταν καθόλου έξω από τα χαρακτηριστικά της κυβέρνησης και της τάξης που εκπροσωπεί η αποδοχή μιας συμφωνίας για τη διχοτόμηση και τη μετατροπή του νησιού σε αμερικάνικο-ΝΑΤΟϊκό αεροπλανοφόρο, ενώ ταυτόχρονα θα πουλάει «πατριωτισμό» και επέκταση της κυριαρχίας της χώρας.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να είναι δεδομένο ότι οι ΗΠΑ δεν είναι ούτε υπέρ της «μεγάλης Ελλάδας», ούτε υπέρ της «μεγάλης Τουρκίας» ή Αλβανίας, Βουλγαρίας κ.ο.κ. Οι ΗΠΑ είναι υπέρ μόνο των «μεγάλων ΗΠΑ», μόνο για την δική τους κυριαρχία ενδιαφέρονται και για αυτήν ανέχονται ή και υποθάλπουν τις μεγάλες ιδέες των υποτακτικών τους ως εργαλείο των επιδιώξεών τους και χωρίς να είναι πρόθυμες να χάσουν ούτε ένα από τα στηρίγματα που διαθέτουν στην περιοχή.
Από την άλλη οφείλουμε μια απάντηση σε αυτούς που επικαλούνται (από υποτίθεται πατριωτική, αριστερή σκοπιά) το διεθνές δίκαιο για να υποστηρίξουν έστω και έμμεσα –η ηγεσία του ΚΚΕ το κάνει άμεσα- την κυβερνητική κατεύθυνση για τα 12 μίλια. Κοιτάζοντας το «μπλε χάρτη» που δείχνει ότι με τα 12 μίλια το Αιγαίο μετατρέπεται σε ελληνική λίμνη και τα τούρκικα δικαιώματα περιορίζονται σε μια στενή παράλια λωρίδα, ας αναρωτηθούν: Αν στις δύο χώρες είχαν την εξουσία οι λαοί, αυτή τη ρύθμιση θα επέλεγαν; Θα ήταν αυτή η ρύθμιση δίκαιη και σύμφωνη με το πνεύμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης; Και αν με την προϋπόθεση της λαϊκής εξουσίας στις δύο χώρες μια τέτοια ρύθμιση θα ήταν απαράδεκτη, γιατί σήμερα μπορεί να είναι θετική η έστω ανεκτή; Για να αντιμετωπιστεί (από το κίνημα;) η «τούρκικη επεκτατικότητα» μέσω ποιου; Μέσω της αστικής τάξης της Ελλάδας που κινείται ως εντολοδόχος (και «μεντεσές») του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή; Μήπως δεν είναι φανερό ότι μια τέτοια πολιτική στήριξης, ανοχής ή ουδετερότητας προς τις αστικές βλέψεις το μόνο που επιτυγχάνει είναι να βάζει το λαό –και από «τα αριστερά»- στη φιλοπόλεμη δίνη των μεγάλων ιδεών που κατακλύζουν τις αστικές τάξεις των δύο χωρών και όλης της περιοχής;
«Διπλή ευκαιρία» ενάντια στο λαό!
Η κυβέρνηση και τα κόμματα του συστήματος θα συνεχίσουν τη δεξιά και αντιδραστική τους πορεία προς τις εκλογές και την αναζήτηση της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού όπως επιτάσσουν οι ιμπεριαλιστές πάτρωνές τους. Οι εξελίξεις στα λεγόμενα εθνικά ζητήματα θα παίξουν τον καθοριστικό τους ρόλο σε αυτή την πορεία, όπως φάνηκε και με την περίπτωση του VMRO στην πΓΔΜ, που αντιμετωπίζει έως και ζητήματα ύπαρξης στη βάση των ιμπεριαλιστικών επιλογών και σχεδιασμών.
Ταυτόχρονα, θα συνεχίσει η κυβέρνηση και συνολικά οι δυνάμεις του συστήματος την επίθεση στο λαό και την πολιτική προετοιμασία για την κλιμάκωση της. Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ –όντας χωρίς το πλεονέκτημα της κυβερνητικής εξουσίας- σπεύδουν σε μια σειρά περιπτώσεις να «αποκαλύψουν» αυτή την κατεύθυνση διεκδικώντας έτσι να πάρουν πόντους από τα κέντρα εξουσίας. Η κυβέρνηση, από την άλλη, δίπλα στις δημαγωγίες της και στην επιχείρηση διαστροφής της κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας, ταυτόχρονα ετοιμάζει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο το έδαφος της κλιμάκωσης της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης: Η «ευκαιρία» για τη γεωπολιτική αναβάθμιση ακόμα και για την επέκταση της κυριαρχίας της χώρας που υποστηρίζει ότι έχει, επιδιώκει να αποτελέσει τη βάση για αυτή την επίθεση, καθώς ο λαός θα «πρέπει» να φοβηθεί (μπροστά στους «εθνικούς κινδύνους») ή να θαμπωθεί από το ενδεχόμενο της υλοποίησης της νέας Μεγάλης Ιδέας. Άρα θα πρέπει να μείνει αδρανής και υποταγμένος απέναντι στα παλιά και στα επερχόμενα κύματα της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης.
Η παράκαμψη της πραγματικότητας, η αντιστροφή του κύριου με το δευτερεύον ζητούμενο και η στοίχιση στα πλαίσια του συστήματος συνεχίζουν να αποτελούν τα βασικά στοιχεία της πολιτικής γραμμής και κατεύθυνσης της μεγάλης πλειοψηφίας των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα. Είναι και αυτά σημαντικά εμπόδια που ο λαός και η νεολαία πρέπει να ξεπεράσουν για να βρουν τη διέξοδο που είναι επιτακτικά αναγκαία. Και αυτή δεν είναι άλλη από τη μαζική αντίσταση, πάλη και διεκδίκηση απέναντι στην επίθεση, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και το φασισμό.
