Μια ακόμη τρανταχτή απόδειξη της ναζιστικής αντίληψης του ισραηλινού κράτους, του κράτους-δολοφόνου που στηρίζουν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, αποτελούν οι ανελέητοι βομβαρδισμοί εναντίον του άμαχου πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας, της μεγαλύτερης -όπως έχει ονομαστεί- φυλακής του πλανήτη. Μέχρι στιγμής ο παλαιστινιακός λαός έχει προσφέρει βαρύ φόρο αίματος, με τους νεκρούς να ξεπερνούν τους 220 -αρκετοί από τους οποίους είναι παιδιά- και τους τραυματίες να φτάνουν τους 1.500.
Είναι συνεισφορά στο έγκλημα αυτό η εξίσωση (όπως κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση και κάμποσα αραβικά αντιδραστικά καθεστώτα, αλλά και το ελληνικό κράτος) αυτής της μαζικής δολοφονίας που εξελίσσεται με τα πιο προηγμένα όπλα από την πλευρά των φασιστών εισβολέων και καταχτητών με τις ρίψεις ρουκετών από τη Χαμάς, την Ισλαμική Τζιχάντ και άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις από την άλλη μεριά. Ρίψεις που στη συντριπτική τους πλειονότητα αναχαιτίζονται από την «αντιπυραυλική ασπίδα» και έχουν απειροελάχιστη στρατιωτική και μάλλον αρνητική πολιτική αποτελεσματικότητα.
Την ίδια στιγμή που το ενάμισι εκκατομύριο των κατοίκων της μαρτυρικής Γάζας ζει έναν καθημερινό εφιάλτη. Όπου βομβαρδίζονται σπίτια, νοσοκομεία και υποδομές ηλεκτρικού και ύδρευσης. Όπου δεκάδες οικογένειες ξεκληρίζονται. Την ίδια στιγμή δηλαδή που ένας ολόκληρος λαός αντιμετωπίζεται στην ίδια του την πατρίδα από τους φασίστες σιωνιστές ως «κάτι» που πρέπει να πάψει να υπάρχει.
Το κλίμα για αυτό το νέο έγκλημα των σιωνιστών-φασιστών δολοφόνων του Ισραήλ, προετοιμάστηκε από ψυχολογικής πλευράς διαμέσου της εκμετάλλευσης της απαγωγής και δολοφονίας τριών νεαρών ισραηλινών αγοριών. Η εθνικιστική υστερία που ακολούθησε και που είχε σαν αποτέλεσμα την απαγωγή και το κάψιμο -ενόσω ήταν ζωντανός- ενός νεαρού Παλαιστινίου ήταν το απαραίτητο υπόβαθρο για τις επόμενες κινήσεις του Ισραήλ. (Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, μέχρι και εκτέλεση των μανάδων των βομβιστών αυτοκτονίας ζήτησε βουλευτής του ισραηλινού κοινοβουλίου, μιας και είναι για την ίδια σίγουρο ότι θα γεννήσουν «τρομοκράτες» (!!!), βάζοντας σε μπελάδες για τη ναζιστική της αντίληψη ακόμα και το ακροδεξιό κυβερνών κόμμα που έσπευδε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα).
Έτσι, από την Τρίτη 8 Ιουλίου, οπότε και ανάβαθμισε τις στρατιωτικές δολοφονικές επιχειρήσεις του, ονομάζοντάς τις «Προστατευτική Αιχμή», το Ισραήλ σφυροκοπά ανελέητα από στεριά και θάλασσα την αποκλεισμένη από το ίδιο το ισραηλινό κράτος Λωρίδα της Γάζας.
Από τις αφορμές στις αιτίες
«Φεύγοντας» από τις αφορμές και την προετοιμασία, οι πραγματικές αιτίες του νέου σιωνιστικού εγκλήματος βρίσκονται αλλού. Σημαντικό ρόλο στις κινήσεις του Ισραήλ παίζει η προσπάθειά του να διασπάσει το εσωτερικό μέτωπο των Παλαιστινίων, που φάνηκε να δημιουργείται με τη συμφωνία Φατάχ-Χαμάς του περασμένου Μαϊου. Αν είναι σωστή μια εκτίμηση που αναφέρει πως το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται στρατηγικά η ισραηλινή ηγεσία έχει στην καλύτερη εκδοχή της μια Παλαιστίνη υποχείριο του ισραηλινού κράτους, δηλαδή ένα παλαιστινιακό μη-κράτος, απόλυτα ελεγχόμενο από τους ίδιους, και στη χειρότερη μια ανοιχτά ναζιστικού τύπου άποψη για μια ολοκληρωτική εξάλειψη αυτού του «ιστορικού λάθους» που θέλει τους Παλαιστίνιους να ζουν στην… Παλαιστίνη, τότε μπορεί να εξηγηθεί αυτός ο εκνευρισμός του Ισραήλ. Διότι, άσχετα από το τι μπορεί να εκτιμά ο καθένας για τα όρια, το πόσο ευάλωτη αλλά και τον προσανατολισμό αυτής της συμμαχίας (τις εκτιμήσεις μας τις έχουμε εκθέσει σε άρθρο στην «Προλεταριακή Σημαία» της 10 Μαϊου της φετινής χρονιάς), το Ισραήλ εκτιμά πως αυτή η συμμαχία δυσκολεύει ή μπορεί να δυσκολέψει τους σχεδιασμούς του και σ’ αυτό, αν συνεξετάσει κανείς και κάποιους άλλους παράγοντες, δεν έχει άδικο.
Αυτοί «οι άλλοι παράγοντες» δεν είναι παρά η περιδίνιση της περιοχής της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής μέσα σε αλλεπάλληλους κύκλους ολοένα και μεγαλύτερης πολιτικής ή και κρατικής/πολιτειακής αστάθειας, εμφύλιων αντιπαραθέσεων, αναζωπύρωσης και εκμετάλλευσης από ιμπεριαλιστές και περιφερειακούς παίχτες παλιών και νέων αντιθέσεων ή «αντιθέσεων». Αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να παράγει εκνευρισμό και θα λέγαμε μια μεγάλη δόση ανασφάλειας για το κράτος αυτό που φυτεύτηκε στο σώμα της αραβικής χερσονήσου για να παίζει το ρόλο του τοπικού χωροφύλακα των αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ένα κράτος μισητό από όλους τους γειτονικούς λαούς το οποίο καταφέρνει να επιβιώνει χάρη στην προστασία των ιμπεριαλιστικών αεροπλάνων και βομβών με τα οποία τροφοδοτείται αφειδώς για πάνω από μισό αιώνα, αλλά και με την απλόχερη «τεχνογνωσία» που του προσφέρθηκε από τις ΗΠΑ σε όλα τα πεδία (κοινωνικά, πολιτικά, στρατιωτικά) ώστε και με τη σημαντική είναι αλήθεια προσπάθεια που οι ίδιοι οι ιθύνοντές του κατέβαλαν να δημιουργήσουν ένα σχετικά ισχυρό στρατοκρατικό-φασιστικό κράτος.
Έτσι, μπορεί το Ισραήλ να αισθάνεται ικανοποιημένο με τη στάση της σημερινής -στρατιωτικής ουσιαστικά- ηγεσίας της Αιγύπτου. Η οποία παίζει το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου και, ακολουθώντας πολιτική «των ίσων αποστάσεων» ανάμεσα σε Ισραήλ και Παλαιστίνη, σε αντίθεση με την προηγούμενη ηγεσία (Μόρσι) που ανατράπηκε πραξικοπηματικά, κάνει ουσιαστικά «πλάτες» στις ισραηλινές θηριωδίες (κάτι που δεν μπορεί να αποκρύψει η τελευταία πρότασή της για εκεχειρία). Αλλά αυτό αποτελεί την εξαίρεση όσον αφορά τα τεκταινόμενα στην περιοχή, εξαίρεση που επίσης κανείς δεν γνωρίζει για πόσο θα διαρκέσει.
Η Τουρκία, παρά τα ανοίγματα της τελευταίας περιόδου από το Ισραήλ και την αποδοχή τους από την τούρκικη ηγεσία, αλλά και τις πιέσεις των ΗΠΑ προς αυτήν την τελευταία για «μάζεμα» της αντιισραηλινής της ρητορικής, δεν φαίνεται ακόμη έτοιμη για μια τέτοια φιλοϊσραηλινή (επι)στροφή και παραμένει άγνωστο εάν, σε ποιο βαθμό και πότε θα την πραγματοποιήσει. Η Συρία και το καθεστώς Άσαντ με το οποίο το Ισραήλ μπορούσε να έχει κάποιο είδος συνεννόησης βρίσκεται σε μια διαδικασία εμφύλιας διαμάχης που πριμοδοτείται από ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και παίχτες της περιοχής, με κατάληξη που δεν μπορεί να προβλεφθεί από κανέναν.
Το Ιράκ βρίσκεται σε μια διαδικασία αποσύνθεσης ως κρατική οντότητα, η οποία ακόμα και αν διασωθεί δεν θα είναι παρά μια σκιά του παλιού εαυτού της. Πολύ περισσότερο αν τελικά διαλυθεί για να δώσει τη θέση του σε κρατίδια με διαφιλονικούμενα και ασταθή σύνορα δυνάμεων που θα βρίσκονται σε μια διαρκή εμπόλεμη κατάσταση. Ο Λίβανος ήδη ταρακουνιέται από τις βόμβες αλλά και τις ανακατατάξεις ισχύος στην περιοχή. Ακόμα και τα δήθεν «ατάραχα» καθεστώτα της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας έχουν μπει ανεπιστρεπτί σ΄αυτόν τον ασταθή και συνεχώς διευρυνόμενο κύκλο της αστάθειας. Ενώ η προσέγγιση Δύσης (ΗΠΑ) με το Ιράν, ακόμα και αν είναι στα πρώτα της στάδια, προκαλεί σοβαρά ερωτηματικά στα ισραηλινά επιτελεία.
Με όλα αυτά να εξελίσσονται ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, όπως εκφράζεται από την πολιτική Ομπάμα, επειδή ακριβώς τα «βλέπει» όλα αυτά, αν από τη μια στηρίζει «το δικαίωμα του Ισραήλ στην άμυνα» (!!), από την άλλη πιέζει για μια διαφορετική –μεσοπρόθεσμα- πολιτική αντιμετώπιση του παλαιστινιακού ζητήματος από την ισραηλινή ηγεσία. Και αυτός είναι ένας επιπλέον και μάλιστα ισχυρότατος λόγος για αυτήν την ηγεσία να αισθάνεται ανασφαλής. Δεν είναι τυχαίο που την ημέρα έναρξης της δολοφονικής επιχείρησης «Προστατευτική Αιχμή», φιλοξενούνταν από την μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα “Haaretz” άρθρο-παρέμβαση του Ομπάμα που, παράλληλα με μια προσεκτική αναφορά στις ευθύνες και των δύο πλευρών, αφιέρωνε το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου του στα δικαιώματα των Παλαιστινίων και υπογράμμιζε τη σημασία που έχει για το Ισραήλ η ετήσια αμερικανική βοήθεια ύψους 3 δισ. δολαρίων.
Οι ρουκέτες που άρχισαν να φεύγουν και από το Λίβανο, η εκ νέου σκληρή αντιισραηλινή αναφορά του Ερντογάν, η αναστάτωση και η οργή των αραβικών μαζών για αυτό το νέο έγκλημα των σιωνιστών ενάντια στον παλαιστινιακό λαό αλλά και για τη συνενοχή σ’ αυτό το έγκλημα των καθεστώτων τους μάλλον επιβεβαιώνουν τις αμερικανικές ανησυχίες για το πού μπορεί να οδηγήσει η ισραηλινή θηριωδία, σε ένα τοπίο που ήδη φλέγεται. Ταυτόχρονα βέβαια επιβεβαιώνουν (σαν ένα είδος αυτοεκπληρούμενης προφητείας) και τις ανησυχίες και τις εγγενείς ανασφάλειες του ισραηλινού κράτους.
Να σταματήσει η made in USA σχέση της χώρας μας με το Ισραήλ
Και μέσα σε όλα αυτά, η αστική τάξη της χώρας μας εγκληματεί συνεργαζόμενη (ή συνεργάζεται εγκληματικά) με το Ισραήλ. Ονομάζει «στατηγική συνεργασία» την υποταγή της στους made in USA σχεδιασμούς, όπου το τρίγωνο Τελ Αβίβ-Λευκωσία-Αθήνα καλείται να παίξει το ρόλο του προωθητή των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή. Και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο να ασκηθεί η αναγκαία πίεση ώστε να ρυμουλκηθεί η Άγκυρα από την αντιισραηλινή πολιτική της ξανά σε φιλοϊσραηλινά «ύδατα».
Έτσι η άρχουσα τάξη της χώρας μας συνεχίζει απρόσκοπτα τις από κοινού στρατιωτικές ασκήσεις και συνεκπαιδεύσεις με το Ισραήλ. Στις αρχές Απριλίου διεξήχθη στη θαλάσσια περιοχή Κρήτης και Ανατολικής Μεσογείου η άσκηση «Noble Dina 14», με συμμετοχή μονάδων του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας της Ελλάδας, των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Προηγουμένως Έλληνες πιλότοι από την 340 Μοίρα, που εδρεύει στην 115 Πτέρυγα Μάχης στη Σούδα, είχαν πάρει μέρος στην άσκηση «Blue Flag 2013», που διοργάνωσε η Πολεμική Αεροπορία του Ισραήλ στην αεροπορική βάση Ouvda στα νότια του Ισραήλ, με συμμετοχή και δυνάμεων από τις ΗΠΑ.
Είναι δε τόση η υποταγή της στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, που δεν τόλμησε να ζητήσει ούτε την αναβολή της τελευταίας και τέταρτης κατά σειρά άσκησης συνεκπαίδευσης με ισραηλινές πολεμικές ναυτικές μονάδες, την ίδια στιγμή που το ισραηλινό πολεμικό ναυτικό μαζί με την αεροπορία εντατικοποιούσαν τους βομβαρδισμούς αμάχων στη Λωρίδα της Γάζας.
Ο ελληνικός λαός δεκάδες χρόνια τώρα στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού οφείλει να ξαναβάλει στην οπτική και τη δράση του την αντιιμπεριαλιστική πάλη, τμήμα της οποίας είναι η αλληλεγγύη στην πάλη του λαού της Παλαιστίνης για λεύτερη πατρίδα. Ιδιαίτερα και με τη συμβολή των αριστερών και κομμουνιστικών οργανώσεων που αντιλαμβάνονται την κατάσταση, οφείλει να καταγγείλει με τον πιο απόλυτο τρόπο την πολιτική της ελληνικής αστικής τάξης και να απαιτήσει τη διακοπή των σχέσεων της χώρας μας με το κράτος–τρομοκράτη του Ισραήλ. Και να διαδηλώσει μαζικά και αποφασιστικά, διατρανώνοντας τη δημοκρατική απαίτησή του για σταμάτημα των φασιστικών βομβαρδισμών και της εξελισσόμενης σφαγής.
Τ.Σ.
