Με τυμπανοκρουσίες πρωθυπουργός και κυβερνητικά στελέχη ανακοίνωσαν την αύξηση του κατώτατου μισθού από τα 586 ευρώ στα 650 μεικτά καθώς και την κατάργηση του υποκατώτατου για τους νέους κάτω των 25 ετών. Στην ίδια απόφαση περιλήφθηκε και ανάλογη αύξηση στο κατώτατο μεροκάματο. Το καθαρό ποσό είναι φυσικά πολύ μικρότερο, αν αφαιρεθούν οι κρατήσεις για ΦΜΥ, περίθαλψη, σύνταξη κύρια κι επικουρική κλπ. Η Αχτσιόγλου μάλιστα φρόντισε να διευκρινίσει ότι ο νέος μισθός δεν ξεπερνά το ισχύον αφορολόγητο. Αυτά από τυπική άποψη.
Το 2015 η εκκολαπτόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν, μεταξύ των άλλων, την επαναφορά του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη στην προ μνημονίων εποχή, δηλ. στα 751 ευρώ μεικτά. Τέσσερα χρόνια μετά, εν μέσω παρατεταμένης άτυπης προεκλογικής περιόδου, επιστρέφει μόνο ένα μικρό τμήμα, αφού η “έξοδος απ” τα μνημόνια” και ο “δημοσιονομικός χώρος” το επιτρέπουν. “Απειλεί”, μάλιστα, “όσους εργοδότες δεν συμμορφωθούν με βαριά πρόστιμα” για παραβάσεις που θα διαπιστώνονται από το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Το γεγονός ότι το ΣΕΠΕ και υποστελεχωμένο είναι και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων συντάσσεται με τα συμφέροντα των εργοδοτών, δεν έχει καμία σημασία.
Η λεγόμενη αγορά εργασίας έχει από χρόνια μετατραπεί σε ζούγκλα. Μένοντας μόνο στο θέμα των αμοιβών, η εργοδοσία έχει εξοπλιστεί με χίλιους δυο τρόπους, νόμιμους και παράνομους, για να επιβάλει τη θέλησή της, μειώνοντας κατακόρυφα το μισθολογικό, ασφαλιστικό και φορολογικό της κόστος. Μια σειρά νομοθετικές παρεμβάσεις της το επιτρέπουν, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας έχουν καταργηθεί ενώ οι άτυπες και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας έχουν απογειωθεί. Ήδη εργοδοτικές ενώσεις “κρούουν τον κώδωνα” αύξησης της ανεργίας και μετατροπής των συμβάσεων πλήρους σε μερικής κι εκ περιτροπής απασχόλησης, εξ αιτίας της αύξησης του μισθού! Για να μη μιλήσουμε για την απληρωσιά μηνών, τα δώρα που πολλές φορές επιστρέφονται “μαύρα” στ” αφεντικά, τα εργοδοτικά εγκλήματα που θερίζουν, τις απειλές, την τρομοκρατία ακόμη και τους ξυλοδαρμούς που, ως εξαίρεση, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Μέσα σ” αυτό το κλίμα εργασιακού μεσαίωνα, ο καθορισμός του κατώτατου μισθού και μεροκάματου στον ιδιωτικό τομέα από το κράτος και την κυβέρνηση αποδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα της αντεργατικής επέλασης, αφού τυπικά δεν δικαιολογείται από τα “υψηλά ελλείμματα και χρέη” που δήθεν υπαγόρευσαν τις μνημονιακές πολιτικές αναφορικά με τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις. Πολύ περισσότερο που όλα τα προϊόντα και υπηρεσίες αυξάνονται καθημερινά, εκτοξεύοντας το κόστος της ζωής και ροκανίζοντας τις αμοιβές. Και να σκεφτεί κανείς ότι προ δεκαετίας και βάλε, το αίτημα που αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις πρόβαλαν ήταν τα 1.200 ευρώ κατώτατο μηνιαίο μισθό!
Η τυπική αύξηση επομένως του κατώτατου μισθού και μεροκάματου επιδιώκει να ξεπλύνει το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής της κυβέρνησης και να παρουσιάσει αυτά τα λίγες δεκάδες ευρώ ως “δυνατή και δίκαιη αύξηση”, εμφανίζοντάς την ως “παροχή” του ΣΥΡΙΖΑ προς τους εργαζομένους. Το γεγονός ότι γίνεται λόγος για την φορολογία, αφήνει ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο να μετατραπούν οι ονομαστικές αυξήσεις σε… μειώσεις από 1-1-2020, όταν θα έχει τελειώσει το εκλογικό πανηγύρι και θα τεθεί σ” εφαρμογή η ήδη ψηφισμένη δραματική μείωση του αφορολόγητου. Θα έχουμε τότε να κάνουμε με μια νεοεκλεγείσα κυβέρνηση (ανεξάρτητα ποιοι θα την συναποτελούν), έτοιμη για νέα κλιμάκωση της επίθεσης και στις εργατικές αμοιβές.
