Δυστυχώς το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ δεν έγινε η αφορμή για να ξεσπάσουν μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στη συνεχιζόμενη επίθεση κεφαλαίου και ιμπεριαλιστών. Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε, πέρασε και όχι μόνο η συγκυβέρνηση δεν είχε κοινοβουλευτικές απώλειες από την ψήφιση μιας σειράς αντιδραστικών μέτρων, με αιχμή την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, αλλά «κέρδισε» και μια ψήφο από την ανεξάρτητη βουλευτή Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου (προερχόμενη από την Ένωση Κεντρώων).
Αντίθετα, στην αντιπολίτευση δημιουργήθηκαν τριβές, προβληματισμοί και κυρίως αίσθηση ανεπάρκειας μπροστά στο αντιλαϊκό έργο που περνάει ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πλάτες των ιμπεριαλιστών. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν τα κατάφερε μόνος του, είχε να ευχαριστήσει τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ που έλαμψαν διά της απουσίας τους και επί της ουσίας μπλόκαραν όποια αγωνιστική διάθεση μπορεί να είχαν οι εργαζόμενοι στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.
Η ΓΣΕΕ από τη μία όχι μόνο δεν προκήρυξε απεργία άλλα και το απογευματινό συλλαλητήριο της Δευτέρας από τις 18:00 μ.μ. που είχε καλέσει αρχικά, το άλλαξε σε μία ώρα νωρίτερα για να κάνει ακόμα πιο δύσκολη την προσέλευση των εργαζομένων στη συγκέντρωση. Από την άλλη, η ΑΔΕΔΥ εκτόνωσε όλη την «αγωνιστική» της διάθεση σε μία τρίωρη στάση εργασίας τη Δευτέρα το πρωί. Γίνεται κατανοητό στον καθένα ότι αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν παραλύσει κάθε διάθεση των εργαζομένων να αντιδράσουν απέναντι σε μια επίθεση που σπάει κόκαλα. Οι μαζικές διαδικασίες και οι Γενικές Συνελεύσεις των σωματείων έχουν πάει στην άκρη εδώ και καιρό, οι ηγεσίες κάνουν τα πάντα για να τις μπλοκάρουν και οι απεργίες είναι εθιμοτυπικές, άσφαιρες τουφεκιές που γίνονται όποτε ψηφίζει η κυβέρνηση τον προϋπολογισμό.
Έτσι λοιπόν το κενό της απεργίας προσπάθησε να καλύψει το ΠΑΜΕ το οποίο κάλεσε σε γενική απεργία την Παρασκευή, τρεις μέρες πριν από την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Απεργία την οποία αποφάσισε μερικές μέρες πριν, μετατοπίζοντας τη θέση του στα σωματεία και τις ομοσπονδίες για απεργία την ημέρα της ψήφισης. Παράλληλα και ενώ έχει ανακοινωθεί η απόφαση αυτή του ΠΑΜΕ για απεργία την Παρασκευή 12/1, η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων και Συλλογικοτήτων καλεί σε σύσκεψη στο Εργατικό Κέντρο και αποφασίζει τη συμμετοχή στην απεργία της Παρασκευής.
Με αυτά τα δεδομένα η Ταξική Πορεία παρακολούθησε τη σύσκεψη της Πρωτοβουλίας και κατέθεσε τη δική της πρόταση. Πρόταση η οποία, πέρα από το ζήτημα της συμμετοχής στην απεργία, έθετε το ζήτημα μιας μαζικής απογευματινής συγκέντρωσης, που θα έδινε τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να διαδηλώσουν την εναντίωσή τους στο νέο πολυνομοσχέδιο και την καταστρατήγηση του δικαιώματός τους στην απεργία. Δεν υιοθετήθηκε από καμία δύναμη. Αντ’ αυτού, η μόνη απογευματινή συγκέντρωση που τέθηκε ήταν την Πέμπτη έξω από τα γραφεία της ΓΣΕΕ μπας και… την πείσουν να πάρει απόφαση για απεργία.
Αντίθετα, υπήρχε ένας εκστασιασμός και μια υπερεκτίμηση για την κίνηση του ΠΑΜΕ, θεωρώντας ότι μετατοπίστηκε από την πίεση των «ανεξάρτητων ταξικών δυνάμεων». Παρ’ όλα αυτά, η Ταξική Πορεία κάλεσε σε απογευματινή συγκέντρωση στο Μοναστηράκι την Πέμπτη και συμμετείχε στις κινητοποιήσεις της Παρασκευής και της Δευτέρας, προσπαθώντας να πάει κόντρα στο σκηνικό διάλυσης, διάσπασης και ακινησίας που διαδραματιζόταν.
Παρ’ όλο το κάλεσμα για απεργία από τα σωματεία του ΠΑΜΕ, σε καμία περίπτωση δεν υπήρχε η πολιτική διάθεση για να συγκρουστεί ένα δυναμικό και να βάλει βάσεις ανατροπής του πολυνομοσχεδίου και υπεράσπισης του δικαιώματος στην απεργία. Το ΠΑΜΕ όχι μόνο δεν κίνησε καμιά μαζική διαδικασία βάσης για να ανοίξει το ζήτημα του πολυνομοσχεδίου και της απεργίας, αλλά έβαλε και ημερομηνία λήξης στις κινητοποιήσεις του τη Δευτέρα που ψηφίστηκε το νομοσχέδιο.
Σε παρόμοιο κλίμα και με αποφάσεις ΔΣ κινήθηκαν και τα 2-3 σωματεία που συμμετέχουν στο Συντονισμό. Η ουσία, πέρα από το «πλάνο» των κινητοποιήσεων που έβαζε ο κάθε χώρος, ήταν και είναι η πολιτική κατεύθυνση που (δεν) μπαίνει. Καμία λογική συσπείρωσης ενός ευρύτερου δυναμικού με στόχο την ανατροπή του νόμου, καμία λογική κοινής δράσης για να ανακοπεί η επίθεση, πλεόνασμα όμως ηγεμονισμού και σεχταρισμού, που δεν πάει βήμα πίσω από το πολιτικό πλαίσιο που θέτει ο κάθε χώρος. Με όλα αυτά σαν αντίληψη δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μπροστά στην άμαζη κατάσταση που επικράτησε και απέναντι στο κλίμα ηττοπάθειας που έχουν περίτεχνα φροντίσει το σύστημα και οι κολαούζοι του να σπείρουν, οι ακτιβισμοί έγιναν η προμετωπίδα της κινηματικής δράσης. Το ΠΑΜΕ έκανε «ντου» στο υπουργείο Οικονομικών όπου περίμενε απάντηση από την Αχτσιόγλου για το αν θα πάρει πίσω το πολυνομοσχέδιο και στη συνέχεια «εισέβαλε» στο Μαξίμου, για να δώσει τη σκυτάλη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα πρωτοβάθμια οι οποίοι ζήλεψαν και έκαναν και αυτοί το κομμάτι τους προσπαθώντας να ανέβουν τα σκαλάκια της Βουλής για να δώσουν, τέλος, σειρά στους πιο ριγμένους των τηλεοπτικών παραθύρων, τη ΛΑΕ, η οποία έβαλε μπροστά το Λαφαζάνη και έκανε μια από τα ίδια.
Ο λαός στην μπάντα, οι εργαζόμενοι στην απ’ έξω, τα όργανά τους διαλυμένα και το κίνημα που οικοδομείται εικονικό και ανεπαρκές. Προς το παρόν το βραβείο καλύτερου ακτιβισμού παίρνει ο Ρουβίκωνας και όλοι οι άλλοι έρχονται από πίσω αγκομαχώντας. Για την ουσία, όμως, των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι δεν υπάρχει καμιά προοπτική ξεπεράσματός τους από τις δυνάμεις αυτές. Αντίθετα, οι αυταπάτες αυξάνονται, η ηττοπάθεια έχει ισοπεδώσει κάθε αγωνιστική διάθεση και οι εργατικές αντιστάσεις υπονομεύονται αντί να ενισχύονται.
Σε αυτή τη βάση δεν συμμεριζόμαστε σε καμία περίπτωση τις αντιλήψεις που κυριαρχούν στο εξωκοινοβούλιο και την αναρχία που θεωρούν «τομή» την απεργία της Παρασκευής και προχώρημα πολιτικό τη μη απόφαση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να κάνουν απεργία.
Όσο όμως και να προσπαθούν αυτές οι δυνάμεις δεν μπορούν να «ξεπλύνουν» τις προτάσεις νόμου για καλές συλλογικές συμβάσεις και τις ολοκληρωμένες προτάσεις προς το σύστημα για δίκαιους μισθούς, όσο και να χτυπιούνται στα σκαλιά της Βουλής και στο Μάξιμου. Η ουσία του προβλήματος θα απαντηθεί από τις δυνάμεις που θέλουν να βάλουν μια άλλη κατεύθυνση στο εργατικό κίνημα και το λαό. Κατεύθυνση μάχιμη, η οποία θα μπαίνει στη βάση και τις μαζικές διαδικασίες συνδικαλιστικού κινήματος και δεν θα προσπερνιέται από τις καθιερωμένες πια αγωνιστικές κορόνες και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
