Είναι γεγονός ότι σε μια σειρά από κινητοποιήσεις και διεργασίες σε εργασιακούς χώρους το τελευταίο διάστημα, εμφανίστηκε μια αντιδημοκρατική και τραμπούκικη στάση των δυνάμεων του ΚΚΕ, σε διάφορες περιοχές. Μια στάση που απέναντι στις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών Σάμου, έφτασε στο σημείο, μέσα από μια σειρά «κατηγορίες» και διαστρεβλώσεις να απαιτεί να μην μοιράζεται η ανακοίνωση των Αγωνιστικών Κινήσεων. Στη Λαμία, να απειλείται με χειροδικία μέλος της Λαϊκής Αντίστασης γιατί προσπαθεί να παρέμβει με τις απόψεις του στη συγκέντρωση του εργατικού κέντρου.
Στα Γιάννενα, με έναν έντονο τρόπο το τελευταίο χρονικό διάστημα, το ΚΚΕ, μέσα από τον έλεγχο του εργατικού κέντρου απ’ το ΠΑΜΕ, προσπαθεί να διαμορφώσει όρους αποκλεισμού εργαζομένων, πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων που δεν πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ. Επιδίδεται, με ιδιαίτερο μένος, σε απειλές και τραμπουκισμούς, με τις γνωστές «αλυσίδες κορδόνια» σε διαδηλώσεις, απέναντι στην Ταξική Πορεία και το ΚΚΕ (μ-λ). Υιοθετεί δεξιά επιχειρήματα και επικίνδυνες για το εργατικό κίνημα απόψεις: «Όχι προκηρύξεις παρατάξεων, όχι σημαίες κομμάτων, όχι μπλοκ διαδηλωτών μέσα στη συγκέντρωση του εργατικού κέντρου».
Δεν είναι κάτι πρωτοφανέρωτο. Άλλωστε αγωνιστές του κινήματος, ιδιαίτερα πιο παλιοί, έχουν βιώσει από πρώτο χέρι αυτή τη συμπεριφορά, στην προσπάθειά τους να παρέμβουν πολιτικά σε χώρους που ελέγχονται απ’ το ΚΚΕ. Ξυλοδαρμοί από ομάδες «περιφρούρησης», απειλές και λάσπη πολιτική στην κατεύθυνση να οικοδομηθεί μια «υγειονομική» ζώνη γύρω από την άλλη άποψη, που απλά δεν πρέπει να εκφράζεται σε οτιδήποτε θεωρεί ιδιοκτησία του το ΚΚΕ, ήταν και είναι στην ημερήσια διάταξη.
Αν όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, ειπωμένα και καταγεγραμμένα στο αριστερό και το εργατικό κίνημα της χώρας μας, έχουμε την άποψη πως όλα αυτά αποκτούν ιδιαίτερο ειδικό βάρος, αν αναλογιστεί κανείς τις εντελώς διαφοροποιημένες συνθήκες μέσα στις οποίες επανεμφανίζονται. Αν αναλογιστεί κανείς την τεράστια απονομιμοποίηση στις συνειδήσεις των εργαζομένων, των συνδικάτων και της προοπτικής τους, σε συνδυασμό με την αποστροφή τους προς τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Τη συνολική πολιτική αποσυγκρότηση και την πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης. Την απογοήτευση από τις ήττες που κατέγραψαν οι λαϊκές μάζες στις επιθέσεις του συστήματος και την κατάρρευση του μύθου του ΣΥΡΙΖΑ και της εναλλακτικής διακυβέρνησης. Και μέσα σ’ αυτά, την ανάπτυξη φασιστικών απόψεων, σε συνθήκες που το κομμουνιστικό όραμα έχει ατονήσει όσο ποτέ άλλοτε. Θα μπορούσε κάποιος να συνεχίσει την καταγραφή, όμως προσπαθώντας να μείνουμε στο θέμα και σε μια συγκεκριμένη πλευρά της πολιτικής στάσης του ΚΚΕ, ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.
Αυτή η νέα σκληρή πραγματικότητα που διαμορφώνει η επίθεση έχει άμεση επίδραση στο ΚΚΕ. Πώς απαντάει λοιπόν το ΠΑΜΕ στη διάλυση των συνδικάτων, στο κενό που εκφράζεται απ’ την αποδιοργάνωση της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ; Με την προσπάθεια να καταλάβει τον «χώρο» τους, με οργανωτικό έλεγχο μέσα από τη χρησιμοποίηση του ν.1264/82, με αντιδημοκρατικές λειτουργίες, με την κατασκευή παλιών και νέων συνδικάτων σε σφραγίδες. Πώς απαντάει την απογοήτευση των εργαζομένων απ’ την κατάρρευση του μύθου του ΣΥΡΙΖΑ; Αναπτύσσοντας τον δικό του μεταλλαγμένο μύθο, με προτάσεις νόμου για τις συλλογικές συμβάσεις και κατώτατους, με προτάσεις για μια σειρά από δημόσιους φορείς… και στο βάθος οι εκλογές και η λαϊκή εξουσία! Πώς απαντάει το ΚΚΕ στην αδυναμία των λαϊκών δυνάμεων να αντισταθούν στην επίθεση του συστήματος και την αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος; Με το γενικό αποπροσανατολιστικό κάλεσμα για αντεπίθεση και το γνωστό «εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ…». Δε θα συνεχίσουμε άλλο.
Είναι καθαρό στον καθένα πως η πολιτική γραμμή του ΚΚΕ εκφράζει την απροθυμία και την αδυναμία του ΚΚΕ να αναλάβει καθήκοντα αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Έχοντας καταλάβει όλα αυτά που διαμορφώνονται μέσα απ’ τις εξελίξεις, κινείται σε μια κατεύθυνση αναζήτησης ρόλου στα πλαίσια του συστήματος. Δε διανοείται να αμφισβητήσει το αστικό πλαίσιο, απ’ τα πολύ «μεγάλα», όπως είναι η ιμπεριαλιστική εξάρτηση, η επίθεση του κεφαλαίου, τα «εθνικά» ζητήματα, η κυβερνητική πολιτική. Μέχρι τα πιο «μικρά», την αποδοχή του αστικού πλαισίου στη βουλή, στα συνδικάτα κτλ. Έχοντας επιλέξει λοιπόν τη δεξιά μετατόπιση προσπαθεί στις νέες συνθήκες να συντηρήσει δυνάμεις και να αναζητεί ρόλο κάνοντας διορθωτικές προτάσεις στο σύστημα.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση, λοιπόν, κινείται. Μόνο που οι αναφορές του ΚΚΕ, οι καταβολές του και η σχέση του με το κίνημα έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά απ’ αυτά που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό αυξάνει τα προβλήματα. Ωστόσο, η ταξική πάλη του βάζει συνεχώς ζητήματα που πρέπει να απαντάει. Εδώ είναι που αρχίζουν να εμφανίζονται οι οργανωτικοί όροι απάντησης.
Ο λόγος που εμφανίζονται όλα αυτά πιο έντονα απέναντι στις δυνάμεις του ΚΚΕ (μ-λ) και της Λαϊκής Αντίστασης, έχει να κάνει με το ότι οι δυνάμεις αυτές βάζουν κατεύθυνση αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Είναι εύκολο για το ΚΚΕ να αντιπαρατεθεί πολιτικά σε απόψεις που στοχεύουν σε μια πιο αριστερή κυβέρνηση, με προγράμματα στον αέρα, από ότι με απόψεις που βάζουν το ζήτημα της συγκρότησης αντιστάσεων και της αντιμετώπισης της επίθεσης. Αν παλιότερα «αρκούσε» η λάσπη ότι «τρέχουν πίσω απ’ το ΠΑΣΟΚ», τώρα προσπαθούν να απαντήσουν το πρόβλημα γι’ αυτούς, μέσα από μια κατεύθυνση που λέει στα μέλη του ΚΚΕ ότι στόχος είναι το χτύπημα του ΚΚΕ. Και για την υπεράσπιση του κόμματος, χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα. Φτάνουν σε διατυπώσεις «έξω τα κόμματα, μόνο ΠΑΜΕ» ρίχνοντας νερό στο μύλο της αντίδρασης, δυσφημίζοντας παραπέρα με τραμπούκικες και φασίζουσες λογικές το εργατικό κίνημα, και πρακτικές που καμιά σχέση δεν έχουν με το αριστερό κομμουνιστικό ήθος.
Αυτός είναι ο λόγος που οι σχέσεις τους με το αστικό κράτος και τους επίσημους φορείς του συστήματος είναι πάντα πιο καλές απ’ ότι οι σχέσεις τους με τις δυνάμεις του κινήματος.
Έχουμε την εκτίμηση ότι επειδή η ταξική πάλη δε θα κάνει τη χάρη στο ΚΚΕ να ηρεμήσει, αυτές οι εκφράσεις θα γίνονται όλο και πιο έντονες στο κίνημα. Άλλωστε η εικόνα από μια σειρά ρεβιζιονιστικά κόμματα ανά τον κόσμο έχει δείξει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει το πράγμα.
