Καθ’ όλη την διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας η ηγεσία του ΚΚΕ έκανε τραμπάλα ανάμεσα στα συμπεράσματα που υποτίθεται ότι έβγαζε και την τακτική που ακολουθούσε. Τέτοια ήτανε η ασάφεια και η δυσκολία, που ενώ το Σάββατο 28 Ιούνη μέσω της ιστοσελίδας 902 κατήγγειλε ως «προβοκάτσιες» τις πρώτες φήμες για αποχή, κατέληξε με συνέντευξη του Κουτσούμπα στο Mega (Πέμπτη 2 Ιούλη) να υιοθετεί την άποψη: «…πιστεύουμε το άκυρο-λευκό-αποχή θα είναι ένα πολύ δυναμικό ποσοστό και έτσι πρέπει να εκφραστεί ο ελληνικός λαός». Φυσικά ο κος Κουτσούμπας φρόντισε να κρύψει την αλλαγή στην αρχική τακτική του κόμματος (που αποφασίστηκε μετά από πυρετό διαβουλεύσεων στην ΚΕ), πίσω από δικαιολογίες για συνταξιούχους που δεν έχουν χρήματα και φοιτητές που δεν τελείωσαν την εξεταστική. Όχι ότι δεν ισχύουν και αυτά –όμως σίγουρα η ηγεσία του ΚΚΕ τα ήξερε από την αρχή της εβδομάδας. Τι μεσολάβησε, λοιπόν;
“Στο δημοψήφισμα της Κυριακής 5 Ιούλη, ο λαός δεν πρέπει να συρθεί να επιλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, δηλαδή ανάμεσα στην πρόταση ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ για συμφωνία και την πρόταση των 47+8 σελίδων της κυβέρνησης.” Με αυτές τις γραμμές κυκλοφόρησε ο Ριζοσπάστης της Δευτέρας 29ης Ιούνη. Θα περίμενε λοιπόν κανείς, όταν με έναν τόσο ξεκάθαρο τρόπο μια ηγεσία διαπιστώνει ένα σχέδιο εγκλωβισμού του λαού, να μην θέλει να νομιμοποιήσει με οποιονδήποτε τρόπο το σχέδιο αυτό, άρα να καταλήξει στην θέση της ΑΠΟΧΗΣ. Αμ δε! Στο φυλλάδιο που μοίραζε η ΚΕ του ΚΚΕ στον κόσμο, ο εγκλωβισμός μετατράπηκε σε… «ευκαιρία»! Διαβάζουμε λοιπόν: «Το ΚΚΕ καλεί τον λαό να αξιοποιήσει το δημοψήφισμα ως ευκαιρία, για να δυναμώσει η αμφισβήτηση στην ΕΕ!»
Από πού προέρχονται, λοιπόν όλες αυτές οι παλινωδίες και οι οπορτουνισμοί; Μια εύκολη απάντηση θα ήτανε αυτή που δώσανε αρκετοί, ότι «το ΚΚΕ επιχείρησε πίσω από την αλλαγή στάσης του, να κρύψει την διαρροή των ψηφοφόρων προς το ΟΧΙ και να κρυφτεί πίσω από την ΑΠΟΧΗ». Συνέβη και αυτό, πρέπει να το πούμε. Όμως εμείς δεν είμαστε από αυτούς που τους αρέσει να μένουν στην επιφάνεια των καταστάσεων. Γιατί άραγε δεν το έκανε τότε από την αρχή, ώστε να μην φανεί καθόλου η μετατόπιση;
Η βασική διαφορά της δικής μας αντίληψης με αυτή του ΚΚΕ, είναι στις μαγικές δυνατότητες που έχουν οι αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες στα μάτια της ηγεσίας του. Εδώ και 40 χρόνια, κάθε φορά πριν από οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία, το ΚΚΕ υφίσταται έναν ενθουσιασμό και διαπιστώνει μια «μεγάλη ευκαιρία». Σε όλες τις εκλογικές μάχες της «προμνημονιακής περιόδου», οι εκλογές ήτανε μια μεγάλη ευκαιρία για να σπάσει ο δικομματισμός και να ενεργοποιηθούν θαυματουργές εξελίξεις, που τάχα θα φέρνανε μπροστά ζητήματα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Ήτανε, βλέπετε, η εποχή που το ΚΚΕ πίστευε στην δυνατότητα της κυβέρνησης του «ΑΑΔ Μετώπου». Παρουσίαζε, μάλιστα, το εκλογικό του πρόγραμμα περήφανο πριν την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου, μαζί με όλα τα ψηφοδέλτια και λοιπά ταρατατζούμ. Ύστερα, τον καιρό της κυβέρνησης Παπαδήμου, του ΚΚΕ με το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ», ζήτησε δια στόματος Παπαρήγα εκλογές «για να δείξει ο λαός την δύναμη του». Και όταν τελικά φάνηκε ότι στο εκλογικό επίπεδο η λογική ΣΥΡΙΖΑ κυριάρχησε, εκτοπίζοντας το ΚΚΕ από την πρώτη κοινοβουλευτική θέση αριστερού κόμματος, το ΚΚΕ ξαναζήτησε εκλογές. Αυτή την φορά για να «διορθώσει ο λαός το λάθος του!». Από κοντά φυσικά οι κάθε λογής εκλογές σε σωματεία, συλλόγους τσουβαλιασμένες μαζί με κάθε θεσμό συνδιοίκησης, αποτελούσαν μια μαγική ευκαιρία για αλλαγή των συσχετισμών και διεκδικήσεις «από καλύτερες θέσεις».
Εδώ λοιπόν πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Καμία ευκαιρία δεν υπήρξε ποτέ στις αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες και η ηγεσία του ΚΚΕ το γνώριζε πολύ καλά. Οι μεγάλες ευκαιρίες για τον λαό υπήρξαν στους μικρούς και μεγάλους αγώνες. Ευκαιρία ήτανε τα κινήματα της νεολαίας στην εκπαίδευση και ο Δεκέμβρης του 2008. Ευκαιρία ήτανε η Κερατέα και η Χαλκιδική. Ευκαιρία ήτανε οι μεγάλες πανεργατικές απεργίες και οι πλατείες. Ευκαιρία ήτανε οι εκατοντάδες εργασιακοί χώροι που μπήκανε στο αγώνα. Ευκαιρία ήτανε η μεγαλειώδης διαδήλωση της 12ης Φλεβάρη του 2012, που συμπύκνωσε το ανώτερο επίπεδο μιας πρώτης περιόδου μεγάλων αντιπαραθέσεων με το σύστημα. Η ηγεσία του ΚΚΕ ουδέποτε αντιλήφθηκε καμία από αυτές τις μεγάλες λαϊκές μάχες ως ευκαιρία και απουσίασε εγκληματικά από αυτές. Η ηγεσία αυτή απέφυγε όπως ο διάολος το λιβάνι οποιαδήποτε όσμωση του κόσμου που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ/ΚΚΕ με τους μεγάλους αγώνες του λαού, και δεν συμπεριφέρθηκε απέναντι τους ούτε καν όπως στο δημοψήφισμα-παγίδα! Απείχε και κατήγγειλε, αυτή την φορά συνειδητά, χωρίς αστερίσκους.
«Και που είναι η απόδειξη των όσων λέτε;», θα πει με το δίκιο του το μέλος ή στέλεχος του ΚΚΕ. Η απόδειξη των λεγομένων μας, δεν βρίσκεται πουθενά αλλού, παρά στην ίδια την πρόταση του ΚΚΕ για το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από την συνέχιση των προτάσεων νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων.
Η πρόταση αυτή του ΚΚΕ δεν είναι σημερινή. Κυκλοφορεί πολύ πριν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και δημιουργήθηκε σε μια περίοδο όπου εκατοντάδες χιλιάδες λαού διαδήλωναν συχνότατα στο κέντρο της Αθήνας, απαιτώντας την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων. Δεν πρόκειται κατά την άποψη μας για μια κίνηση αποκάλυψης της μιας ή της άλλης κυβέρνησης. Πρόκειται για μια εμμονική πολιτική τακτική, να έρθει σε ψηφοφορία στην βουλή το κορυφαίο πολιτικό αίτημα που έχει αναδείξει η λαϊκή πάλη και να ψηφιστεί.
Εμείς θα τοποθετηθούμε και πάλι ξεκάθαρα. Η ρεφορμιστική εμμονή του ΚΚΕ να φέρει το κεντρικό επίδικο της ταξική πάλης από τους δρόμους στην βουλή, αποπροσανατόλισε τις μάζες και τον ίδιο τον κόσμο του ΚΚΕ, και έριξε νερό στον μύλο της υποτιθέμενης «αριστερής κυβέρνησης» βοηθώντας στην πραγματικότητα τον ΣΥΡΙΖΑ, που έδινε «στο πιάτο» και άμεσα, αυτό που υπόσχονταν το ΚΚΕ μέσα από μια μελλοντική σταδιακή αύξηση των δικών του εκλογικών ποσοστών.
Η Λαϊκή Εξουσία, η έξοδος από την ΕΕ, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, η κατάργηση των μνημονίων, δεν μπορούν να μπουν σε ψηφοφορίες. Είναι αιτήματα πάλης, είναι στρατηγικές κατευθύνσεις για το λαϊκό κίνημα. Ο λαός δεν χρειάζεται κανένα δημοψήφισμα για να δείξει την αντίθεση του. Την έχει ήδη δείξει.
Είναι λοιπόν ξαναζεσταμένο φαγητό, η πρόταση του ΚΚΕ για ένα άλλο ερώτημα στο δημοψήφισμα, που θα του έδινε έναν άλλο χαρακτήρα. Ο μόνος χαρακτήρας που μπορούσε να έχει αυτό το δημοψήφισμα, είναι ο αποπροσανατολισμός του λαού, και σε αυτόν συνέβαλε και η πρόταση του ΚΚΕ στην βουλή, προσπαθώντας να διεκδικήσει και αυτό μια θέση στον εγκλωβισμό, σε μια γωνίτσα πιο αριστερά από την κυβέρνηση.
Σε αυτόν τον εγκλωβισμό συμβάλλουν οι προτάσεις νόμου για τα 751 και την «αποκατάσταση των απωλειών», που έχουν οδηγήσει στην υιοθεσία από το ΚΚΕ του ορφανού «προγράμματος της Θεσσαλονίκης». Αυτή είναι η αντιπολίτευση που προσπαθεί να κάνει ο κος Κουτσούμπας: μια νομοθετική, θεσμική αντιπολίτευση, προκειμένου να καταλάβει την άδεια θέση της κοινοβουλευτικής, ρεφορμιστικής Αριστεράς, τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ φόρεσε το ευρωπαϊκό, αντιλαϊκό κοστούμι της διαχείρισης.
Απόδειξη για τα λεγόμενα μας, είναι ότι στο φυλλάδιο του το ΚΚΕ, δεν κατέληγε σε καμία συγκεκριμένη πρόταση για Μέτωπο κινητοποιήσεων απέναντι στα μέτρα που θα περάσουν, και αυτός είναι ο πυρήνας της διαφοράς της πρότασης του ΚΚΕ σε σχέση με την ΑΠΟΧΗ όπως έμπαινε από το ΚΚΕ(μ-λ).
Και όταν θες να παίξεις σε αυτό το επίπεδο, το κοινοβουλευτικό, δεν μπορείς να καλείς ανοιχτά σε ΑΠΟΧΗ. Ειδικά στην Ελλάδα, με συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα να βαραίνουν την μνήμη –όπως η αποχή του ’46. Πρέπει λοιπόν η γυναίκα του Καίσαρα να είναι και να φαίνεται τίμια, πρέπει το ΚΚΕ να είναι και να φαίνεται θεσμικό, να αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία ότι η… «αποκατάσταση του Ζαχαριάδη» είναι μόνο λεκτική.
Πρέπει επίσης η κάθε μικρή «αντιθεσμική» κίνηση του ΚΚΕ να συνοδεύεται από ισάξιες θεσμικές «επισκέψεις» του γραμματέα του. Την μία στον αρχιεπίσκοπο, την άλλη με την Φώφη Γεννηματά (να λέμε συγχαρητήρια, μην είμαστε αγενείς!), την άλλη στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών.
Για να μην ξεχνιόμαστε και υπάρξουν δυσάρεστες παρερμηνείες!
