Η ύπαρξη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, αγανακτισμένων με την πολιτική της κυβέρνησης της ΕΕ και του ΔΝΤ, σε συγκεντρώσεις στις κεντρικές πλατείες όλη της Ελλάδας αλλά ιδιαίτερα εκεί που χτυπάει η καρδιά του πολιτικού συστήματος, στη πλατεία Συντάγματος απέναντι και γύρω από τη Βουλή, θα έλεγε κανείς ότι θα αποτελούσε για τους αριστερούς, ιδιαίτερα για τους κομμουνιστές, ένα πολύ ευχάριστο γεγονός, μια δικαίωση των αγώνων που έδιναν τόσα χρόνια για να βγει ο λαός στους δρόμους, μια ευκαιρία να ανακατευτούν με αυτόν τον συγκεντρωμένο το λαό και να προσπαθήσουν να τον πείσουν ότι πέρα από το κατέβασμα στις πλατείες χρειάζεται η οργάνωση, κυρίως στους τόπους δουλειάς αλλά και στις γειτονιές, χρειάζεται το κατέβασμα αυτό να συνδυαστεί με απεργίες, να συνδεθεί με το εργατικό κίνημα.
Να επεκταθεί δηλαδή η διάθεση για ανατροπή των πολιτικών εξαθλίωσης του λαού εκεί που πονάει πιο πολύ, στη παραγωγή, στους τόπους δουλειάς. Θα έλεγε κανείς ότι οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, δεν θα έπρεπε να πτοούνται από τα αρνητικά αυτών των μαζικών συγκεντρώσεων λαού, πολύ περισσότερο όταν αναγνωρίζουν ότι γίνονται ως έκφραση της αντίθεσης στην κυρίαρχη πολιτική, αλλά να δώσουν μάχη ενάντια σε αυτά με την παρουσία τους και με όποιον τρόπο χρειάζεται. Δε μπορεί για παράδειγμα να χρησιμοποιείται το γεγονός της ύπαρξης ακροδεξιών και ασφαλιτών, αλλά και αντιδραστικών απόψεων για να μένουμε απ’ έξω, ή στη καλύτερη περίπτωση σποραδικά στις παρυφές, κάνοντας κριτική.
Η μάχη πρέπει να δίνεται μέσα στο κόσμο ακόμη και όταν η άποψή μας είναι μειοψηφική και η παραμονή στους «απαγορευμένους» χώρους να «επιβάλλεται» πολιτικά, ως δικαίωμα κατακτημένο με αγώνες, με αποφασιστικό τρόπο.
Η εμπειρία έδειξε ότι όταν η μάχη δίνεται μπροστά και μέσα στο κόσμο, κάνοντάς τον συμμέτοχο, όλοι αυτοί οι «αριστεροί», ακροδεξιοί, ασφαλίτες, αντικομματικοί, αντιοργανωτικοί και ότι άλλο τέλος πάντων, θα αναγκαστούν να κάνουν πίσω και τότε οι συζητήσεις αποκτούν το πραγματικό τους νόημα, αρχίζουν να συνδέονται με το επίδικο που δεν είναι άλλο από το πώς θα ενισχυθεί ο κάθε αγώνας κατά της πολιτικής του συστήματος. Και μόνο έτσι μπορεί ο κάθε αγώνας να πάρει πραγματικά χαρακτηριστικά ρήξης. Να ξεπεράσει την ευκολία του κατεβάσματος στις πλατείες και να επεκταθεί στους τόπους δουλειάς.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις στάθηκε το μπαράζ δημοσιευμάτων σε blog, και όχι μόνο, που στηρίζουν το ΚΚΕ στη προσπάθειά τους να απαντήσουν στις επικρίσεις που δέχεται το κόμμα τους για τη στάση του στις τελευταίες απεργιακές συγκεντρώσεις, ιδιαίτερα τη 48ωρη, αλλά και συνολικά στην υπόθεση «πλατείες».
Θα έλεγε κανείς ότι τα επιχειρήματα περιλαμβάνουν τα πάντα. Από σωστές διαπιστώσεις, από μισές αλήθειες, μέχρι διαστρέβλωση των γεγονότων (ή άγνοια) μέχρι πλήρη υιοθέτηση της αστικής προπαγάνδας. Και όλα αυτά για να αιτιολογήσουν το γιατί δεν συμμετείχαν, οι συγκεκριμένοι και το κόμμα τους επίσημα, γιατί δεν ήταν λίγοι οι οπαδοί αλλά και μέλη του ΚΚΕ που ερχόντουσαν στο Σύνταγμα.
Προσπερνούν με ευκολία το γεγονός ότι επί ενάμιση μήνα με τον ένα ή άλλο τρόπο, σε μόνιμη ή μη βάση, χιλιάδες λαού, εργάτες, άνεργοι, μικρομεσαίοι, αγρότες, φοιτητές, μαθητές, όλοι αυτοί δηλαδή που κατά το ΚΚΕ αποτελούν τη συμμαχία για την …. «Λαϊκή Εξουσία», όπως την εννοούν τέλος πάντων, βρίσκονται στις πλατείες και στέκονται στο ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του κόσμου μπορεί σε ένα προηγούμενο διάστημα να αποτελούσε ακόμη και στήριγμα (ιδιαίτερα τα μικροαστικά στρώματα) του συστήματος (ΠΑΣΟΚοι αγανακτισμένοι χαρακτηρίζονται από κάποιους), μπορεί να έχουν εντελώς λάθος αντιλήψεις για το κίνημα και ένα σωρό άλλα γνωστά και υπαρκτά ζητήματα.
Ε, και;
Δεν είναι γνωστό ότι στις συνειδήσεις του λαού επικρατούν τα αστικά ιδεολογήματα, τώρα ανακαλύφθηκε; Δεν πρέπει να δώσουμε τη μάχη όταν αυτός ο λαός με τη …ποτισμένη συνείδηση αρχίζει να καταλαβαίνει ότι χωρίς κατέβασμα στους δρόμους δε γίνεται τίποτα;
Άραγε πως θα ήταν αυτό το κίνημα αν το ΚΚΕ, με την πολιτική ρήξης, ανατροπής και …ανυπακοής που υποτίθεται ότι έχει, ήταν από την αρχή μέσα, ανοιχτά και ξάστερα, αν τον προσανατολισμό που λέει ότι έχει, να δοθούν οι κύριες μάχες στα εργοστάσια και στους τόπους δουλειάς, προσπαθούσε να τον μπολιάσει εκεί;
Άραγε πως θα ήταν αυτό το κίνημα αν τις απόψεις για την αναγκαιότητα το εργατικό και λαϊκό κίνημα να παλεύει οργανωμένα και όχι χύμα, που λέει ότι έχει το ΚΚΕ, πάλευε να τις περάσει εκεί;
Αν τελικά δε στεκόταν στις διαπιστώσεις για τις επιδιώξεις του συστήματος γι’ αυτό το κίνημα για να το κριτικάρει και να μη χωθεί σε αυτό!
Όσο για τις απεργιακές συγκεντρώσεις και τα λεγόμενο «επεισόδια».
Προβάλουν πολλοί αρθρογράφοι των blog τις αντιδράσεις των ασφαλιτών, των ακροδεξιών, «αριστερών» υποτακτικών του συστήματος, αλλά και αφελών θα προσθέταμε, στη παρουσία του ΠΑΜΕ, όπως αντιδράσανε από την αρχή στη παρουσία του ΚΚΕ(μ-λ) και σε κάθετι οργανωμένο. Αυτό για να δικαιολογηθεί η απομάκρυνσή του από το Σύνταγμα. Εδώ μόνο να αναρωτηθεί θα μπορούσε κανείς! Από πότε το σύστημα και τα όργανά του επιβάλουν στους κομμουνιστές, στους εργάτες απεργούς, στο κίνημα που θα πηγαίνoυν και που θα στέκονται; Πρέπει ή δε πρέπει να δοθεί η πολιτική μάχη του δικαιώματος να βρίσκονται μέσα στον κινητοποιημένο λαό, να διαδηλώνουν και να συγκεντρώνονται όπως αυτοί νομίζουν; Ακόμη και αν χρειαστεί να υπάρξει σύγκρουση;
Θα πρέπει να ειπωθεί ότι στη περίπτωση των επεισοδίων η υιοθέτηση της αστικής προπαγάνδας γίνεται σε όλο της το μεγαλείο. Υιοθετούν πλήρως τις περιγραφές των ΜΜΕ για το πώς ξεκίνησαν και την μπαχαλολογία – προβοκατορολογία για να καταλήξουν ότι καλώς αποχώρησαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Παραβλέπουν π.χ. ότι η επίθεση της αστυνομίας την Τρίτη 28 ξεκίνησε στη προσπάθεια να «σωθούν» οι γνωστοί ασφαλίτες όταν τους πήρε χαμπάρι ο κόσμος (η εκδίωξη των ασφαλιτών είναι λάθος;) και στις 29 με το …ταρακούνημα των κάγκελων.
Αυτές βέβαια ήταν οι αφορμές, οι αιτία ήταν άλλη. Η ανησυχία να μην συναντηθούν οι αγανακτισμένοι με τους απεργούς, η ανησυχία μη συνειδητοποιήσουν με την μακρόχρονη παραμονή τους ότι πρέπει να κάνουν ένα βήμα παραπάνω στην οργάνωση του αγώνα τους.
Με βάση λοιπόν τα επεισόδια κατακρίνουν τους πάντες για έλλειψη περιφρούρησης, για ανοργανωσιά κ.λπ. ρίχνοντας την κύρια ευθύνη για την 48ωρη επίθεση της αστυνομίας όχι στην κυβερνητική επιλογή τσακίσματος του λαού, αλλά στο …λαό που δεν μπορεί να απομονώσει τους προβοκάτορες και τους μπάχαλους! Και γιατί ρε σύντροφοι δεν ήρθατε να στηρίξετε πολιτικά και οργανωτικά αυτό τον άπειρο λαό, γιατί δεν μπήκατε ανάμεσα στους μπάχαλους και τα όργανα καταστολής για να υπερασπίσετε το λαϊκό δικαίωμα στη συγκέντρωση και τη διαδήλωση; Όπως κάνει κάποιο «γκρουπούσκουλο» υπερασπιζόμενο το δικαίωμα στη διαδήλωση απέναντι σε κάθε μπάχαλο και κρατικό όργανο που θέλει να τη διαλύσει; Kαι γιατί δεν εξηγείται πως σε άλλες περιπτώσεις που οι προκλήσεις απέναντι στα ΜΑΤ ήταν πολύ χειρότερες δεν άνοιξε μύτη, για εξηγείστε μας πόσο ανοργάνωτο ήταν το ΚΚΕ στην επίσκεψη Κλίντον που διαλύθηκε από τα ΜΑΤ (στο μπλοκ του συμμετείχε τότε ο γράφων!) ή το ΠΑΜΕ στα λιμάνια όταν και το τσακίζουν στο ξύλο; Εκεί υπήρχαν «κουκουλοφόροι» και πραγματικοί ή ψεύτικοι προβοκάτορες; Ή κάτι άλλο; Όπως θα πρέπει κάποια στιγμή να μας εξηγήσετε γιατί ενώ τα αστυνομικά μπλόκα ανοίγουν για να περάσουν οι πορείες του ΚΚΕ από τα λουλουδάδικα προς την αμερικάνικη πρεσβεία ενώ για τους διαδηλωτές του Μουσείου απαγορεύεται δια ροπάλου;
Και τέλος πάντων που ήταν οι προβοκάτορες όταν ακόμη και άσχετοι από τις διαδηλώσεις άνθρωποι έτρωγαν ξύλο μέχρι αργά το βράδυ σε όλο το κέντρο της Αθήνας αρκετά μακρυά από το Σύνταγμα; To να καταγγέλλουμε, σωστά, τους ασφαλίτες και τους κάθε είδους συνειδητούς ή μη προβοκάτορες είναι άλλο, το να χρησιμοποιούμε όμως τη δράση τους ως δικαιολογία αναχώρησης από τους δρόμους και τις πλατείες είναι επίσης άλλο. Είναι ένδειξη πολιτικής, πρώτα και κύρια, αδυναμίας. Αδυναμία που ποέρχεται από την πολιτική επιλογή να μην φτάσει κανένας αγώνας στα …»άκρα». Δεν είναι «δικαίωμα» των κομμουνιστών να επιλέγουν τη σύγκρουση, αλλά υποχρέωσή τους όταν χτυπιούνται χιλιάδες «ανοργάνωτου» λαού να μπαίνουν στη μάχη για να τον προστατεύσουν και να οργανώσουν την άμυνά του. Όσο και όπως μπορούν! Μπας και γίνει κάποτε επίθεση!
Η περιφρούρηση μιας συγκέντρωσης ή μιας πορείας δεν έχει να κάνει με το αν «κινδυνεύσουμε» ή όχι αλλά με την περιφρούρηση του κατακτημένου δικαιώματος να συγκεντρωνόμαστε και να διαδηλώνουμε όπου και όπως επιλέγουμε κόντρα στα σχέδια του οποιουδήποτε και πρωτ’ απ’ όλα του ίδιου του συστήματος. Οι πορείες δεν πηγαίνουν στο Σύνταγμα γιατί είναι ωραία η διαδρομή αλλά γιατί εκεί βρίσκεται η Βουλή, το κέντρο αποφάσεων του συστήματος, το οποίο όταν βλέπει χιλιάδες λαού απ’ έξω ενοχλείται, φοβάται μη τυχών και μαζικοποιηθούν, μη τυχών και η μαζικοποίηση φέρει και τη πραγματική σύγκρουση με τις επιλογές του, αντί με τα όργανά του, και θέλει να τις απαγορέψει και να τις διαλύσει με κάθε μέσο. Εμείς γιατί να του κάνουμε τη χάρη δηλαδή στρίβοντας για αλλού ή οπισθοχωρώντας;
Μας λέτε ότι το ΚΚΕ θέλει να δοθεί η μάχη στη καρδιά της παραγωγής του πλούτου. Στα εργοστάσια πρώτα και κύρια.
Πράγματι κανείς κομμουνιστής δεν θα διαφωνήσει ότι αν η εργατική τάξη δεν πάρει μπρος, δεν αρχίσει με οργάνωση, με διαρκείς απεργίες και διαδηλώσεις να συγκροτείται και να αντιπαρατίθεται στη κυρίαρχη πολιτική τότε κάθε κίνημα θα είναι αδύναμο. Κάνει εντύπωση όμως η ευχή που κάνουν κάποιοι αρθρογράφοι ότι στο όνομα της «ταξικής μάχης» οι εργάτες πρέπει να περιορίζονται είτε μέσα στα εργοστάσια είτε στις βιομηχανικές περιοχές. Τους άρεσε ο αποκλεισμός της Σίνδου και η περιφρούρηση των καραβιών στο Πειραιά από τα μέλη και τους οπαδούς του ΠΑΜΕ, και όχι από τους ίδιους τους εργάτες, αν είναι κατανοητή η διαφορά.Οι αλληλέγγυοι σαφώς και πρέπει να υπάρχουν, και είναι προς τιμήν όσων κατεβαίνουν από τα χαράματα στα εργοστάσια και τα λιμάνια για να ενισχύουν τους αγώνες των εργατών, αλλά σίγουρα είναι προβληματικό όταν είναι περισσότεροι από τους ίδιους τους απεργούς στη περιφρούρηση.
Άλλο που δεν θα ήθελε το σύστημα! Να περιφρουρούν τους αγώνες άλλοι «αντ’ αυτών» αντί για τους ίδιους τους εργαζόμενους! Να ξεφορτωθεί από τη μια τις διαδηλώσεις από το κέντρο και από την άλλη να μην υπάρχει επαφή των άλλων στρωμάτων, του υπόλοιπου λαού, με τους εργατικούς αγώνες.
Το ζήσαμε αυτό, κάποιοι «ανύπαρκτοι» (όπως μας χαρακτηρίζουν κάποιοι σε σχόλιά τους ακόμη και σε τούτο το blog), με τις κινητοποιήσεις των εργατών της SEX FORM και της ELITE και πόσο αποτελεσματικός ήταν ο εγκλεισμός τους μέσα στα εργοστάσια και η παρεμπόδισή τους να φτιάξουν εργοστασιακά σωματεία (ELITE)! Με την άρνηση δημιουργίας ενός κινήματος αλληλεγγύης στις γειτονιές και τους εργαζόμενους από τα άλλα ομοειδή εργοστάσια και βιοτεχνίες αλλά και των επιχειρήσεων που πλήττονταν από τις εξελίξεις σε αυτά.
Και μιας και αναφέρθηκε η λέξη «αποτελεσματικοί»! Ένα από τα βαρύγδουπα επιχειρήματα για το κίνημα των «πλατειών» είναι η αναποτελεσματικότητά τους. Το Μεσοπρόθεσμο πέρασε! Όπως πέρασαν σύντροφοι και πολλά άλλα από το Μάαστριχτ και μετά, που τόσο το επικαλείστε, και από πολύ πιο πριν και για τα οποία μας «προειδοποιούσε» μεν το ΚΚΕ αλλά δεν μας λέει και τι έκανε για να τα αντικρούσει το λαϊκό και εργατικό κίνημα, πέρα από εκκλήσεις για να ψηφιστεί! Από τότε που το κεφάλαιο στην Ελλάδα καταργούσε κάθε κατάκτηση και το ΚΚΕ (μαζί με άλλους αριστερούς δεξιά του και αριστερά του) αντί να θέτει ζήτημα υπεράσπισής τους έθετε …επιθετικά αιτήματα! Το 8ωρο π.χ. είχε σχεδόν καταργηθεί σε πολλούς κλάδους από τις αρχές τη ς δεκαετίας του ’90 και το κίνημα έπρεπε να θέτει ζήτημα 7ωρου …το πολύ! Τώρα το τι πέρασε και τι όχι το ζούμε όλοι! Εδώ άραγε τι φταίει η αναποτελεσματικότητα των αγώνων, το ότι ο κόσμος δεν μας άκουγε ή η πολιτική κατεύθυνση αυτών που ακόμη παίζουν κυρίαρχο ρόλο στους αγώνες και το κίνημα;
Αυτό που ζήσαμε ως τώρα όσοι επιλέξαμε να είμαστε στις πλατείες όλο αυτόν τον ένα και κάτι μήνα και να δώσουμε τη μάχη όπως την εννοούμε εμείς ήταν η αφύπνιση μεγάλων κομματιών του λαού, η διάθεσή τους να αντισταθούν απέναντι στη τρόικα και το υποτακτικό της πολιτικό σύστημα, η απόφαση να παρθούν πίσω και το Μεσοπρόθεσμο και το Μνημόνιο που κατατρέχουν τη ζωή του λαού μας. Ένας λαός που δεν χωρίζεται σε ΠΑΣΟΚους, Νεοδημοκράτες, απολίτικους, πολιτικοποιημένους, ακομμάτιστους, κομματικοποιημένους, αγανακτισμένους, αποφασισμένους και ότι άλλο χαρακτηριστικό μας σερβίρει το σύστημα αλλά σε εργάτες, αγρότες, υπάλληλους, μικρομεσαίους, φοιτητές, μαθητές που όλοι μαζί είναι θύματα μιας ανελέητης ιμπεριαλιστικής και καπιταλιστικής επίθεσης και όλοι μαζί πρέπει να παλέψουν για την ανατροπή της. Ένα λαό που έζησε πολλές ήττες μέχρι τώρα, που δεν αγωνιζόταν όπως θα θέλαμε, που όμως τώρα αρχίζει να καταλαβαίνει ότι χωρίς αγώνα δεν γίνεται τίποτα και δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα του γυρίσουμε τη πλάτη επειδή δεν … «άκουγε» τις … «προειδοποιήσεις» μας.
Όσες δυσκολίες και να ζήσαμε, όσες επιθέσεις και να δεχτήκαμε, όσες αντιπαραθέσεις και να υπήρξαν, και ανεξάρτητα αν πέρασε το Μεσοπρόθεσμο, η πεποίθησή μας ότι σε αυτή τη φάση υπήρχαν οι προϋποθέσεις να έχει ο λαός, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, μια μεγάλη νίκη δεν αλλάζει. Πολύ περισσότερο αν αυτό το κίνημα γινόταν (γίνει αν συνεχίσει) κατορθωτό να συνδεθεί με το εργατικό κίνημα και τις καλύτερες παραδόσεις του.
Το σύστημα έκανε και κάνει ότι μπορούσε, με την προπαγάνδα του και την καταστολή, για να αποφύγει αυτόν τον κίνδυνο, η αριστερά στη συντριπτική της πλειοψηφία είτε με την υποταγή της στα αστικά ιδεολογήματα (δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είτε με την …κριτική της απουσία, όπως το ΚΚΕ αλλά και άλλα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, δεν έκανε τίποτα για να πετύχουμε να μην τον αποφύγει! Αντίθετα στις 15 του Ιούνη που ο κόσμος γινόταν «φιλότιμη» προσπάθεια να εκδιωχθεί από το Σύνταγμα η αριστερά με τον ένα ή άλλο τρόπο έδινε στο τρομαγμένο σύστημα την εκλογική διέξοδο, φτάνοντας στις 16 το ΚΚΕ να καλεί στην πρώτη προεκλογική του συγκέντρωση χωρίς καν να έχουν προκηρυχθεί εκλογές! Και δεν προκηρύχθηκαν! Βέβαια είχε και ένα θετικό η ιστορία αυτή. Το Σύνταγμα μαζικοποιήθηκε από κόσμο που πριν ήταν στην Ομόνοια!
Όπως γράφουν αρκετοί αρθρογράφοι είναι σίγουρο ότι θα ζήσουμε κι άλλα πρωτόγνωρα πράγματα στο πολύ κοντινό μας μέλλον γιατί η επίθεση δεν έχει πιάσει πάτο ακόμη. Έχει πιάσει πάτο όμως η αντοχή και η ανοχή του λαού και τότε το ξέσπασμα του Δεκέμβρη του ’08 και ο ξεσηκωμός του Ιούνη (και Ιούλη;) του ’11 θα μοιάζουν με …πταίσματα! (Το πρωτόγνωρα βέβαια είναι σχετικό γιατί οι λαοί και τα κινήματά τους με τα στραβά και τα καλά τους, με τις ήττες και τις νίκες τους υπήρχαν και πριν από εμάς θα υπάρχουν και μετά από εμάς.)
Μετά από μια σκληρή ήττα του λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος, μετά από την συνεχιζόμενη επίθεση σε κάθε τι κατακτημένο από τους λαούς και εργάτες του κόσμου, που δεν ξεκίνησε επί Μάαστριχτ αλλά πολύ πιο πριν, από τότε που το ΚΚΕ πάλευε να συγκυβερνήσει με το …τότε λαϊκό ΠΑΣΟΚ για την «πραγματική αλλαγή» και νωρίτερα, τώρα ζούμε την επιστροφή των λαών στο προσκήνιο. Το τι θα βγει δεν το ξέρουμε βέβαια αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι καλό!
