Με έντονο το στοιχείο της προσπάθειας αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού στη χώρα, έκλεισαν οι κάλπες της 25ης Γενάρη. Προσπάθεια που έχει ξεκινήσει εδώ και τέσσερα τουλάχιστον χρόνια, από τότε που οι μεγαλειώδεις λαϊκές και απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια και την ιμπεριαλιστική επιτήρηση ταρακούνησαν το ντόπιο αστικό μπλοκ εξουσίας. Προσπάθεια η οποία μέχρι σήμερα -και παρά τις απανωτές κυβερνητικές εναλλαγές- δεν έχει κατορθώσει να φέρει τη σταθερότητα που απαιτεί η συνέχιση της προώθησης των ιμπεριαλιστικών επιταγών και συμφερόντων. Προσπάθεια η οποία, πέρα από την έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια, έχει να αντιμετωπίσει και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών τόσο παγκόσμια όσο και -πιο ιδιαίτερα- στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και της Ελλάδας.
Οι εκλογές της 25ης Γενάρη κατέγραψαν με αρκετά παραστατικό τρόπο όλα εκείνα τα στοιχεία που αναδείχτηκαν στο πολιτικό προσκήνιο το προηγούμενο διάστημα:
• Το πρώην κυβερνητικό μπλοκ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δέχτηκε στο σύνολό του μία βαριά ήττα, συνέπεια της λαϊκής οργής που είχε προκαλέσει η απανωτή λεηλασία των δικαιωμάτων και του εισοδήματος των πλατιών λαϊκών μαζών, της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων στρωμάτων και της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Το βαρύ τίμημα που έχει πληρώσει μέχρι σήμερα ο λαός από τη βάρβαρη πολιτική του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού και το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει, το «επέστρεψε» στους βασικούς εκφραστές αυτής της πολιτικής. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πλήρωσαν λοιπόν με τη σειρά τους το τίμημα αυτής της πολιτικής. Ωστόσο, και οι δύο παρέμειναν -ο καθένας με διαφορετικούς όρους- στο παιχνίδι και θα συνεχίσουν να αποτελούν στηρίγματα του συστήματος της εξάρτησης.
• Η ΝΔ, με ακόμη πιο χαμηλά ποσοστά απ’ ότι τον Ιούνη του 2012 και, κυρίως, με μία διαφορά 8,5 μονάδων από το ΣΥΡΙΖΑ, δέχτηκε ένα σοβαρό πλήγμα το οποίο ήδη έχει δημιουργήσει συνθήκες εσωκομματικής κρίσης. Κρίση η οποία μπορεί να φαίνεται ότι περιστρέφεται γύρω από το πρόσωπο του προέδρου της ΝΔ, αλλά ουσιαστικά έχει να κάνει με τη συνολικότερη κρίση προσανατολισμού της άρχουσας τάξης στον κυκεώνα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή. Ωστόσο, και παρά την κρίση της, η ΝΔ εξακολουθεί να αποτελεί το βασικό πολιτικό πυλώνα της ντόπιας άρχουσας τάξης και είναι βέβαιο ότι γύρω από αυτήν θα δρομολογηθούν και συνολικότερες εξελίξεις αξιοποίησης του ευρύτερου δεξιού και ακροδεξιού φάσματος το οποίο εξακολουθεί να είναι στο σύνολό του εκλογικά ισχυρό.
• Εκλογικά πετσοκομμένο βγήκε από τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ, το οποίο -όπως και το «αριστερό» κυβερνητικό δεκανίκι της ΔΗΜΑΡ- πλήρωσε βαρύ το τίμημα της προώθησης αυτής της βάρβαρης πολιτικής και σαρώθηκε εκλογικά από το ΣΥΡΙΖΑ. Η εμφάνιση του κόμματος του Γ. Παπανδρέου δεν αποτελεί παρά το άλλοθι της μεγάλης εκλογικής πτώσης του ΠΑΣΟΚ, ενώ αποδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο και το ζήτημα συνολικότερου προσανατολισμού που υπάρχει στο χώρο της ντόπιας σοσιαλδημοκρατίας.
• Νικητής αυτών των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να εισπράξει μεγάλο μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στη βάρβαρη πολιτική των τροϊκανών ιμπεριαλιστών. Εκμεταλλευόμενος την αποσυγκρότηση του λαϊκού και εργατικού κινήματος και επενδύοντας στην απογοήτευση και την απελπισία ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, έπαιξε στο έπακρο το βρόμικο παιχνίδι των εκλογικών αυταπατών, των εύκολων λύσεων, του «σωτήρα» που θα δώσει διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση. Την ίδια στιγμή που έδινε πρόθυμα εξετάσεις «συνετής διακυβέρνησης» στα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, επαναδιατυπώνοντας το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Καραμανλή.
Η συγκρότηση κυβέρνησης με το δεξιό, εθνικοπατριωτικό κόμμα των ΑΝΕΛ είναι χαρακτηριστικό δείγμα της δεξιόστροφης πορείας του, της συνεχούς προσαρμογής του στα κελεύσματα του ιμπεριαλισμού και της προθυμίας του να αποτελέσει βασικό συστατικό στοιχείο της αποκατάστασης της ισορροπίας στο ντόπιο αστικό πολιτικό σκηνικό.
Η λεγόμενη κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας δεν αποτελεί παρά το προκάλυμμα μιας πολιτικής προσαρμοσμένης στις επιταγές ΗΠΑ, ΕΕ και ΔΝΤ, έναντι κάποιων ψιλοπαροχών προς το λαό και τους εργαζόμενους. Και η όποια περίοδος χάριτος δοθεί σε αυτήν την κυβέρνηση από τους ιμπεριαλιστές, προϋποθέτει την επαναδιαβεβαίωση του ΣΥΡΙΖΑ -από κυβερνητικής τώρα πια θέσης- ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις προς αυτούς.
• Αρνητική εξέλιξη αποτελεί το -για μια ακόμη φορά- υψηλό εκλογικό ποσοστό της ναζιστικής ΧΑ. Η επικίνδυνη συντήρηση αυτού του φασιστικού μορφώματος αποδεικνύει, από τη μια, την ιδεολογική αποσυγκρότηση και τον αποπροσανατολισμό πλατιών μερίδων λαού και νεολαίας και, από την άλλη, την αδυναμία της δεξιού αστικού μπλοκ να ενσωματώσει όπως θα ήθελε την αποσυγκρότηση αυτή. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η φασιστική ΧΑ αποτελεί ένα εχθρικό για το λαό και το κίνημά του φορέα, που αργά ή γρήγορα θα αξιοποιηθεί από το σύστημα.
• Διαθέσιμο προς αξιοποίηση από τις δυνάμεις του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού είναι και το «πάσας χρήσης» κόμμα του Στ. Θεοδωράκη, το Ποτάμι. Παρ’ ότι δεν κατέλαβε την τρίτη θέση όπως επεδίωκε (κυρίως για λόγους εντυπωσιασμού), κατάφερε να μπει στη Βουλή με ποσοστό μεγαλύτερο του ΠΑΣΟΚ και δηλώνει ήδη πρόθυμο να βάλει πλάτη προς κάθε προσπάθεια αποκατάστασης μιας νέας ισορροπίας για το ντόπιο αστικό σύστημα και πάντα σε βάρος των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων.
• Στα θετικά στοιχεία αυτής της εκλογικής αναμέτρησης είναι η αντοχή ενός μεγάλου τμήματος αριστερών ανθρώπων στη ρητορική των αυταπατών του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τα εκβιαστικά διλήμματα, παρά τον εκλογικό αιφνιδιασμό και την ασφυκτικά περιορισμένη προεκλογική περίοδο και παρά τη συνολικότερη σύγχυση που είχε κυριαρχήσει στην Αριστερά γύρω από το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και τη δυνατότητα «αριστερής διακυβέρνησης», ένα σημαντικό κομμάτι του λαού και της Αριστεράς στήριξε δυνάμεις με αναφορά στους αγώνες και την κομμουνιστική κατεύθυνση.
• Η εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ έδωσε αποφασιστικά και από την πρώτη στιγμή αυτήν τη σημαντική πολιτική μάχη. Οι δύο οργανώσεις, το ΚΚΕ(μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ, αξιοποιώντας τον κοινό αγωνιστικό βηματισμό που είχαν το προηγούμενο διάστημα μέσα και από τα σχήματα της ΠΑΑΣ και της Λαϊκής Αντίστασης – ΑΑΣ, έδωσαν πανελλαδικά τη μάχη ενάντια στα εκβιαστικά διλήμματα και τις εκλογικές αυταπάτες. Ανέδειξαν την κατεύθυνση των αγώνων, κόντρα στον αφοπλισμό του κινήματος πάνω στον οποίο επένδυσε και θα συνεχίσει να επενδύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρόταξαν την ανάγκη της σύγκρουσης με το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, κόντρα στην γραμμή της «διαπραγμάτευσης» με τους δυνάστες του λαού, την ανάγκη της ανασυγκρότησης του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, κόντρα στην αυταπάτη περί λελογισμένης διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης.
Η διατήρηση και μικρή ενίσχυση των δυνάμεών της σε σχέση με τον Ιούνη του 2012, όταν πρωτοτέθηκε εκβιαστικά το ζήτημα της «αριστερής διακυβέρνησης», αποτελεί ένα θετικό και ενισχυτικό στοιχείο για τον κόσμο που τη στήριξε. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τις απαιτήσεις, τις δυσκολίες και την περιπλοκότητα της περιόδου, θεωρούμε ότι η ενίσχυση αυτή αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη τόσο για την ενίσχυση της πολιτικής συνεργασίας των δύο οργανώσεων, αλλά και για την προώθηση του στόχου της ευρύτερης κοινής δράσης, της συγκρότησης ενός πλατιού μετώπου αντίστασης και διεκδίκησης, της ανασυγκρότησης του εργατικού, λαϊκού, κομμουνιστικού κινήματος.
Γιατί είναι σαφές πως «η επόμενη μέρα», και με τη νέα κυβέρνηση, βρίσκει το λαό αντιμέτωπο ξανά με τις δυνάμεις του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού, για την υπεράσπιση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων του. Και σε αυτό δεν χωρά καμία καθυστέρηση και καμία αυταπάτη.
