Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 897)
Με τον «αέρα» της ψήφισης του αντεργατικού νομοσχεδίου με την κρίσιμη βοήθεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών, προχωράει η κυβέρνηση στο επόμενο βήμα της επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα: το ασφαλιστικό. Οι προθέσεις είναι δηλωμένες εδώ και πολύ καιρό, ανανεώθηκαν στις αρχές της χρονιάς κατά την αλλαγή σκυτάλης από τον Βρούτση στον Χατζηδάκη στο υπουργείο Εργασίας και ντύθηκαν με την «επιστημονικότητα» του πορίσματος της «επιτροπής Πισσαρίδη». Η κυβέρνηση εκτιμά ότι ήρθε η ώρα η δέσμευση (προς το ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο) να γίνει πράξη, με πλήρη ανατροπή του συστήματος επικουρικής ασφάλισης για τους νέους εργαζόμενους. Το σύστημα προσβλέπει σε διπλό κέρδος: Άμεσα, να «απελευθερώσει», δηλαδή να βάλει χέρι, στις ασφαλιστικές εισφορές χιλιάδων εργαζόμενων, που αποτελούν ένα σημαντικό μέγεθος που όλο θα αυξάνεται (πάνω από 60 δις ευρώ εκτιμάται μέχρι το 2050). Ταυτόχρονα, να θέσει τους όρους για νέο πετσόκομμα των επικουρικών συντάξεων των σημερινών και των επόμενων συνταξιούχων.
Κεντρικό χαρακτηριστικό της νέας επίθεσης είναι η πλήρης εξατομίκευση, δηλαδή η πλήρης αποδόμηση του δικαιώματος στην ασφάλιση ως συλλογικού δικαιώματος των εργαζόμενων με βάση τη θέση τους στην παραγωγή. Οι προβλέψεις του σχετικού νομοσχεδίου, που σχεδιάζεται να κατατεθεί προς ψήφιση είτε μέσα στον Ιούλη είτε στις αρχές Σεπτέμβρη, περιλαμβάνουν έναρξη του νέου συστήματος επικουρικής ασφάλισης από 1/1/2022. Σ’ αυτό θα μπαίνουν υποχρεωτικά όλοι όσοι πιάνουν δουλειά για πρώτη φορά και –προς το παρόν προαιρετικά– οι εργαζόμενοι ηλικίας μέχρι 35 χρονών. Οι εισφορές τους για επικουρική θα καταγράφονται σε ατομικό φάκελο και θα «επενδύονται» σε χαρτοφυλάκια με δυνατότητα επιλογής μεταξύ τριών επιπέδων ρίσκου. Όσο πιο επίφοβοι οι τίτλοι (μετοχές, ομόλογα κτλ.) του χαρτοφυλακίου, τόσο περισσότερο οι εισφορές θα προσαυξηθούν (στη θεωρία) ταυτόχρονα με κάποια «ανάπτυξη» αλλά και τόσο πιο πιθανό θα είναι να εξαφανιστούν στο σκάσιμο κάποιας φούσκας.
Στην ουσία, το «νέο» σύστημα δεν αποτελεί πια ασφαλιστικό σύστημα όπως και όσο έχει κατοχυρωθεί στη βάση του δικαιώματος στη συλλογική ασφάλιση έναντι γηρατειών, ατυχήματος, αναπηρίας κτλ., αλλά σύστημα ατομικής αποταμίευσης, με μεσάζοντα το αστικό κράτος. Το κράτος επίσημα παύει να δεσμεύεται για το ύψος της σύνταξης και μόνο δεδομένο είναι το ποσό των εισφορών, είτε μέσω κρατήσεων στους μισθούς είτε μέσω ποσών οργανωμένων σε κλάσεις, στο ίδιο ύψος με σήμερα. Υποτίθεται πως θα προβλέπεται «δέσμευση» απ’ το κράτος για την απόδοση των εισφορών στο τέλος χωρίς προσαύξηση αν οι επενδύσεις «πέσουν έξω», αλλά αυτή στην πραγματικότητα δεν έχει καμία βάση. Η πραγματικότητα είναι ότι το ύψος των συντάξεων, δηλαδή το μέρος του παραγόμενου πλούτου (σε ενεστώτα χρόνο) που επιστρέφεται στους απόμαχους της δουλειάς για να επιζήσουν όταν δεν μπορεί πια να τους εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο, είναι αποτέλεσμα ταξικού συσχετισμού. Οι συντάξεις την τελευταία δεκαετία έχουν πετσοκοπεί με βάση την επίθεση του συστήματος στο λαό και ανεξάρτητα από τις παλιές κρατήσεις του καθενός, τα «ταμειακά διαθέσιμα», την «ευρωστία των ταμείων» και κάθε άλλη δικαιολογία που σερβίρει το σύστημα για να κρύψει ότι –πολύ απλά– επιδιώκει να επιστρέφει όσο το δυνατό λιγότερο πλούτο στον κόσμο της δουλειάς, είτε δουλεύει είτε όχι.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον όρο «κεφαλαιοποιητικό σύστημα» και μιλάει για «ατομικούς κουμπαράδες», για να ωραιοποιήσει την πραγματικότητα. Κινητοποιεί τους γνωστούς προπαγανδιστικούς της μηχανισμούς, ώστε να δώσει μια ψευδαίσθηση «δημιουργίας κεφαλαίου», «επενδύσεων», «αποδόσεων» και άλλα τέτοια στα οποία πρέπει να «ελπίζει», αλλά και να θυσιάζεται, ο εργαζόμενος. Ακόμα περισσότερο, ενισχύει μια λογική διαίρεσης, όταν υποστηρίζει ότι το σύστημα που θέλει να επιβάλει είναι «πιο δίκαιο» και ο κάθε εργαζόμενος θα «απολαμβάνει» το αποτέλεσμα των δικών του κρατήσεων και επιλογών, αντί «να πληρώνει για τους συνταξιούχους που κάθονται».
Δεν χωράει η παραμικρή αυταπάτη. Η κυβέρνηση αλλάζει την επικουρική ασφάλιση για να τη χτυπήσει. Για τους εν ενεργεία εργαζόμενους και συνταξιούχους, στρώνει το έδαφος των «άδειων ταμείων» για να δικαιολογήσει τις επόμενες περικοπές στη σύνταξη, αξιοποιώντας και το γεγονός ότι αυτή χωρίζεται σε «μέρη» (κύρια, ανταποδοτική, επικουρική). Για τους νέους εργαζόμενους, η ασφάλιση ως δικαίωμα πρέπει να καταργηθεί. Οι εισφορές τους πρέπει να τροφοδοτήσουν με ζεστό χρήμα το κεφάλαιο, κύρια το ιμπεριαλιστικό, ενώ η σύνταξη δεν θα πρέπει να θεωρείται ούτε δεδομένη ούτε ικανή για να επιβιώσει κανείς. Η νεολαία, έχοντας «προετοιμαστεί» με το τσάκισμα του δικαιώματος στις σπουδές, στη δουλειά, στις δημοκρατικές ελευθερίες, πρέπει να μπει στη δουλειά και δίχως προσδοκία κοινωνικής ασφάλισης. Το «νέο» ασφαλιστικό κατάγεται απ’ το μεσαίωνα, τότε που το τέλος του εργασιακού βίου σήμαινε και το τέλος του βίου γενικά. Αντιστοιχεί στον εργασιακό μεσαίωνα που θέλει να επιβάλει το σύστημα. Και πρέπει να βρει ενωμένους τη νεολαία, τους νέους και τους μεγαλύτερους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, σε κοινό αγώνα για να μην περάσει!
