Τους τελευταίους μήνες, οι αντιδραστικές τάξεις έχουν αναγάγει τη φάρσα της ειρήνευσης σε είδηση της επικαιρότητας. Και σε μια κοινωνία χωρισμένη σε τάξεις, όπως αυτή της Κολομβίας, οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι – εργάτες και αγρότες – θέτουν διάφορα ερωτήματα, όπως: για ποια ειρήνευση γίνεται λόγος στην Αβάνα, και για ποια πρέπει να αγωνιζόμαστε; Και γιατί αυτήν ακριβώς τη στιγμή, που τόσος λόγος γίνεται για ειρήνη, εντείνεται ο πόλεμος ενάντια στο λαό; Και πρώτα και κύρια, προκύπτει το εξής ερώτημα: Ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν οι κυριαρχούμενοι ώστε να αντιμετωπίσουν τα δεινά του καπιταλισμού και τον αντιδραστικό πόλεμο που βιώνουμε στη χώρα; Αυτά είναι, μεταξύ άλλων, τα ερωτήματα που θέτουν οι άνθρωποι του λαού, καθώς οι υποσχέσεις για ειρήνη και πρόοδο δεν συμβιβάζονται με την κόλαση που ζούμε στην πραγματικότητα.
Ο λαός επιθυμεί την ειρήνη, αλλά ως απάντηση στον δικαιολογημένο πόθο του για ειρήνη, του προτείνονται δύο δρόμοι: πρώτον, αυτός της ειρήνης των πλουσίων, δηλαδή ο δρόμος της συμφιλίωσης και της συνεννόησης με τους εχθρούς και θύτες του, που επιδιώκει τη λεηλασία των κόπων της φτωχολογιάς της υπαίθρου και που προφανώς δεν θα τερματίσει τον πόλεμο? ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός του επαναστατικού αγώνα για κατάκτηση των άμεσων διεκδικήσεων των εργαζόμενων στην ύπαιθρο και στην πόλη, και της προετοιμασίας του λαού ώστε να θέσει τέρμα στις αιτίες του πολέμου. Ο πρώτος είναι ο δρόμος της αστικής τάξης, των τσιφλικάδων και του ιμπεριαλισμού, ενώ ο δεύτερος είναι ο δρόμος του επαναστατημένου προλεταριάτου. Ο δρόμος των εχθρών των εργαζομένων υποστηρίζεται από τα ρεφορμιστικά κόμματα που παριστάνουν πως είναι φίλοι του λαού και σιγοντάρουν το διάλογο της κυβέρνησης με τους οπλαρχηγούς των FARC στην Αβάνα? ο δρόμος του προλεταριάτου χαράζεται από τον ίδιο το λαό με τον παρατεταμένο του αγώνα, τις στάσεις εργασίας και τις καταλήψεις, τις απεργίες και τα συλλαλητήρια, τις διαδηλώσεις, τις εξεγέρσεις και τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στις καταχρήσεις των κυρίαρχων τάξεων που εκπροσωπούνται στον κρατικό μηχανισμό.
Γιατί ο δρόμος της ταξικής συμφιλίωσης και συνεννόησης δεν υπηρετεί το λαό
Η ειρήνευση που διαπραγματεύονται στην Αβάνα δεν συνιστά ειρήνη προς όφελος του λαού: αυτό που αναζητείται είναι η ειρήνη για τους πλουσίους. Έτσι, προσπαθούν να πείσουν τις λαϊκές εργατικές και αγροτικές μάζες ότι η ειρήνευση είναι για το καλό όλων, όπως και τα σχετικά οφέλη. Μεγάλο ψέμα! Τα θέματα που συζητιούνται εκεί είναι απατηλά για τους φτωχούς, από τη στιγμή που οι αληθινές προθέσεις των γαιοκτημόνων και των καπιταλιστών δεν είναι να λύσουν τα προβλήματα των θυμάτων και του εργαζόμενου λαού? οι διάφοροι ιμπεριαλιστές, η αστική τάξη και οι τσιφλικάδες επιθυμούν αυτή την ειρήνευση για να μπορούν να εκμεταλλεύονται με άνεση τους μισθωτούς τους σκλάβους, να εξασφαλίζουν τα κέρδη τους και να λεηλατούν τη χώρα.
Αρκεί μια πρόχειρη ανάλυση της ατζέντας των συζητήσεων που διεξάγονται επί σχεδόν τέσσερα χρόνια στην Αβάνα, ώστε να αρθεί κάθε αμφιβολία:
1. Σχετικά με την ολοκληρωμένη πολιτική αγροτικής ανάπτυξης: η γραμματεία της ύπατης αρμοστείας για την ειρήνευση, με δημαγωγικό τρόπο, δηλώνει ότι «η συμφωνία βάζει τα θεμέλια για τον μετασχηματισμό της υπαίθρου και διαμορφώνει όρους ευεξίας για τον αγροτικό πληθυσμό. Επιδιώκει την εξάλειψη της ακραίας ένδειας του αγροτικού πληθυσμού και τη μείωση κατά 50% της φτώχειας στην ύπαιθρο σε ορίζοντα δεκαετίας…», όταν αυτό που στην πραγματικότητα αναζητεί είναι να δώσει νέα ώθηση στην ανάπτυξη του καπιταλισμού στην ύπαιθρο. Και σαν σκέλος αυτής της επιδίωξης, προχωρά στη νομιμοποίηση της διαρπαγής 10 εκατομμυρίων εκταρίων γης που είχαν απαλλοτριωθεί με αίμα και πυρ από τη φτωχολογιά της υπαίθρου, προκειμένου να τα παραδώσει στα μεγάλα τοπικά και διεθνή μονοπώλια. Παρά τον Νόμο για την Αποκατάσταση των Θυμάτων και την Επιστροφή των Γαιών, αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι μετά από πέντε χρόνια το ποσοστό των γαιών που επιστράφηκαν δεν φθάνει καν στο 1% του συνόλου, με επιβαρυντικό στοιχείο το ότι οι αιτούντες πέφτουν θύματα δολοφονίας ή νέου εκτοπισμού. Απεναντίας, ήδη από τώρα κάποιοι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι απολαμβάνουν το αποτέλεσμα της αρπαγής, ιδιοποιούμενοι παρανόμως τις εκτάσεις, όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, με την Cargill (αμερικανική αγροτοβιομηχανική μονάδα στον τομέα των δημητριακών), η οποία «αγόρασε» 52.5 χιλιάδες εκτάρια στην περιοχή Vichada με τη μεσολάβηση 60 εταιρειών-βιτρινών? ή με την ARGOS, αντικείμενο ομαδικής αγωγής από πλευράς 22 οικογενειών αγροτών της περιοχής του San Onofre που εκδιώχθηκαν από 2000 εκτάρια γης, που δηλώνουν ότι «αναγκάστηκαν να πουλήσουν τα χωράφια τους λόγω του πολέμου και ότι η εταιρεία εκμεταλλεύθηκε το γεγονός ότι ήταν εκτοπισμένοι ώστε να αγοράσει τα αγροκτήματά τους» η με τον όμιλο Sarmiento, ο οποίος κατέχει – μέσω του τραπεζικού ιδρύματος Corficolombiana – την Mavalle, τη μεγαλύτερη φυτεία καουτσούκ της Κολομβίας? και με τον όμιλο Manuelita, που κατέχει δύο φυτείες ελαΐδας στις περιοχές Meta και Casanare, για να καλύψει την παραγωγή βιοκαυσίμων.
Προκύπτει λοιπόν ότι οι διαφορετικές μορφές τόνωσης της μικρής οικογενειακής και κοινοτικής αγροτικής παραγωγής στις Ζώνες Προστασίας του Αγροτικού Πληθυσμού, ή ακόμη ότι η συμμετοχή των φτωχών και μεσαίων αγροτών στις Ζώνες Ενδιαφέροντος για την Οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη της Υπαίθρου (ZIDRES), που εγκρίθηκαν στο πλαίσιο της συμφωνίας της Αβάνας, δεν αποβλέπουν παρά μόνο στην εξασφάλιση φθηνού εργατικού δυναμικού ενόψει της ανάπτυξης της βιομηχανικής γεωργίας στις εκτάσεις γης που έχουν αρπάξει τα μονοπώλια.
Για το λόγο αυτό η φτωχολογιά της υπαίθρου δεν πρέπει να χάψει το παραμύθι! Πρέπει να καταγγείλει τον αντιδραστικό χαρακτήρα των ειρηνευτικών συμφωνιών και να πάρει την πρωτοβουλία να επανακτήσει τις σφετερισμένες εκτάσεις με μετωπικό αγώνα, όπως κάνουν οι αδελφοί μας ιθαγενείς της νοτιοδυτικής Κολομβίας.
2. Ένα άλλο σημείο, που θεωρείται θεμελιώδους σημασίας, είναι η Συμφωνία Για Αποκατάσταση των Θυμάτων: το σύνθημα για «Ολοκληρωμένο Σύστημα Αποκάλυψης της Αλήθειας, Δικαιοσύνης, Αποκατάστασης και Μη Επανάληψης» είναι απλώς κούφια λόγια, όπως ήδη διαφαίνεται, καθώς υπόσχονται εξαντλητικές έρευνες για να βρουν ποιοι είναι οι δολοφόνοι και οι καταπατητές, ενώ στην πραγματικότητα οι θύτες είναι πέρα για πέρα γνωστοί: πρόκειται για το κολομβιανό κράτος με τις κρατικές και παρακρατικές του δυνάμεις, όπως είναι η περίπτωση του πρώην προέδρου Ουρίμπε, υποκινητή και αρχηγού των ομάδων αυτοάμυνας Convivir? ή του σημερινού προέδρου Σάντος ο οποίος, με την ιδιότητα του υπουργού Άμυνας της κυβέρνησης Ουρίμπε, υπήρξε εμπνευστής μίας από τις χειρότερες περιόδους τρομοκράτησης του λαού, γνωστής ως «σκάνδαλο των ψευδοθετικών»? ή των ανταρτών, που επίσης κατέληξαν να μετατραπούν σε μάστιγα για τη φτωχολογιά της υπαίθρου και υπαίτιοι σφαγών όπως αυτή της συνοικίας La Chinita της Uraba (Αντιόκια), που διαπράχθηκε από τις FARC, ή της Machuca στη Σεγκόβια, με υπαιτιότητα του Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης (ELN). Και οι διακηρύξεις για μη επανάληψη των εγκλημάτων δεν είναι παρά ποταπά και επαίσχυντα λόγια, καθώς ο ίδιος ο Σάντος, με την ιδιότητα του προέδρου της χώρας, εξακολουθεί να δίνει εντολές για σφαγή του λαού. Οι υποσχέσεις για εξαντλητικές έρευνες, δικαιοσύνη, αποκατάσταση και μη επανάληψη είναι δημαγωγικές, από τη στιγμή που στην πράξη κάνουν ακριβώς το αντίθετο.
3. Όσο για τη «Δημοκρατική Συμμετοχή», το πολιτικό άνοιγμα για οικοδόμηση της ειρήνης: πρόκειται για άλλο ένα θέμα που δημιουργεί καχυποψία, αν συγκρίνουμε τις διακηρύξεις με την ωμή πραγματικότητα της δολοφονίας λαϊκών ηγετών και της στρατιωτικής αντιμετώπισης των διαδηλώσεων του λαού.
Αξιοπρόσεκτο είναι το σημείο που αναφέρει πως πρέπει να δοθούν «εγγυήσεις στην πολιτική αντιπολίτευση», καθ’ ότι οι άρχουσες τάξεις έχουν χαρακτηριστεί ως αιμοσταγείς και η τραγική ιστορία της κολομβιανής κοινωνίας αποδεικνύει τη σκληρότητά τους, όπως για παράδειγμα με την ονομαζόμενη εποχή των βιαιοτήτων των δεκαετιών του 50, του 80 και του 90, στη διάρκεια των οποίων δολοφονήθηκαν πάνω από 4000 μέλη της Πατριωτικής Ένωσης.
Η αιμοσταγής συμπεριφορά των κυρίαρχων τάξεων της Κολομβίας διόλου δεν άλλαξε, και αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε ήδη από τις πρώτες μέρες της «ειρηνευτικής» κυβέρνησης του Σάντος, καθώς η διάπραξη δολοφονιών δεν σταμάτησε. Σύμφωνα με την έκθεση που παρουσίασε στο βρετανικό κοινοβούλιο η οργάνωση Justice for Colombia, στις 12 Απριλίου 2016, καταγγέλλει ότι «από το 2011 μέχρι το 2015, 534 πολιτικοί αγωνιστές δολοφονήθηκαν στην Κολομβία. Οι δολοφονίες διαπράχθηκαν σε 26 από τα 32 διοικητικά διαμερίσματα της χώρας. Η Αντιόκια υπήρξε η περιοχή της χώρας με τη μεγαλύτερη βία, με 94 δολοφονίες σε μία πενταετία, Ακολουθεί η Κάουκα, με 59 δολοφονίες».
Η Mariela Kohon, διευθύντρια της Justice for Colombia, δήλωσε : «Η έκθεση αναδεικνύει ότι όλων των ειδών αγωνιστές έχουν διωχθεί στην Κολομβία. Ο κατάλογος των δολοφονημένων αγωνιστών συμπεριλαμβάνει ακτιβιστές κινημάτων γειτονιάς, μέλη αγροτικών, συνδικαλιστικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων, ακτιβιστές του κινήματος των ιθαγενών, μέλη του κινήματος LGBT, υπέρμαχους της σημερινής ειρηνευτικής διαδικασίας, καθώς και ακτιβιστές που μάχονται για την επιστροφή των γαιών και για τα δικαιώματα των θυμάτων».
Ψεύδονται γι’ άλλη μια φορά όταν μιλούν για αυξημένη συμμετοχή των πολιτών και για «προώθηση δράσεων με στόχο την ενδυνάμωση και διασφάλιση των κοινωνικών κινημάτων και οργανώσεων, όπως επίσης και για εξασφάλιση των κινητοποιήσεων και των διαμαρτυριών». Και αν θελήσουμε να συγκρίνουμε τις διακηρύξεις της κυβέρνησης Σάντος, που κάνει λόγο για ειρήνη, με τα καθημερινά γεγονότα, θα διαπιστώσουμε ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να σφαγιάζει το λαό. Ένα μόνο παράδειγμα: στη διάρκεια των κινητοποιήσεων τον αγροτών και των ιθαγενών φέτος τον Ιούνιο στη νοτιοδυτική Κολομβία, δολοφονήθηκαν τρεις ιθαγενείς και υπήρξαν πάνω από εκατό τραυματίες ανάμεσα στους ιθαγενείς και αγρότες. Επομένως, για ποια ειρήνη μιλούν στην Αβάνα; Για την ειρήνη των νεκροταφείων για τους φτωχούς και τους αγωνιστές, και για την «ειρήνη» των προνομίων για τις αντιδραστικές ιθύνουσες τάξεις.
4. Επίλυση του προβλήματος των παράνομων καλλιεργειών: Εδώ δεν τίθεται θέμα διευθέτησης της κατάστασης των αγροτών που καλλιεργούν κόκα, μαριχουάνα ή παπαρούνες, ούτε θεραπείας των εξαρτημένων ατόμων. Επιδίωξη είναι η κατάληξη σε συμφωνία για ανακατανομή των κερδών από τη βιομηχανική παραγωγή των ψυχοτρόπων ουσιών. Μια βιομηχανία στην οποία συμμετέχουν οι αντάρτικες οργανώσεις, τμήματα των κυρίαρχων τάξεων, ή ακόμη και τα ίδια τα ιμπεριαλιστικά κράτη που εξασφαλίζουν άμεσα ή έμμεσα κέρδη από τη συγκεκριμένη μπίζνα.
Για τους λόγους που προαναφέραμε, οφείλουμε να καταγγείλουμε τη μεγάλη υπηρεσία που προσφέρουν οι ρεφορμιστές (Πατριωτική Πορεία, Εναλλακτικός Δημοκρατικός Πόλος ή και η ηγεσία των FARC) και οι οπορτουνιστές στους εχθρούς του λαού, τους ιμπεριαλιστές, τους αστούς και τους τσιφλικάδες, με την αντιδραστική τους επιδίωξη να πείσουν τις αγωνιζόμενες μάζες των εργατών, των αγροτών και των ιθαγενών να αποδεχθούν και να στηρίξουν την «ειρήνευση» των πλουσίων, ακολουθώντας το δρόμο της συμφιλίωσης και συνεννόησης ανάμεσα σε ασυμβίβαστες κοινωνικές τάξεις. Είναι εγκληματική ενέργεια αυτό που διαπράττουν οι ψεύτικοι φίλοι του λαού, διότι ενώ βοηθούν να διαδοθεί η φλυαρία περί ειρήνευσης, το κράτος εξαπολύει όλη την ένοπλη βία του ενάντια στις δίκαιες διαμαρτυρίες του λαού, χρησιμοποιώντας το στρατό, την αστυνομία και τα δολοφονικά τάγματα των ειδικών δυνάμεων.
Προκειμένου να μπορέσει να θριαμβεύσει ο αγώνας των λαϊκών μαζών, είναι αναγκαίο να απαλλαγούμε από αυτή την επιβλαβή πολιτική της ταξικής συμφιλίωσης και συνεννόησης, από την αυταπάτη του πασιφισμού με την οποία προσπαθούν να βάλουν φραγμό στον μετωπικό αγώνα. Οι ψεύτικοι φίλοι του λαού (τα ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά κόμματα) συμμετέχουν στους διάφορους αγώνες με σκοπό να εγκαταλειφθεί η ολομέτωπη πάλη και να καταλήξουμε σε «τραπέζια του διαλόγου», με αποτέλεσμα την απογοήτευση και την αποστράτευση των αγωνιστών. Οπότε, οι υποτιθέμενοι φίλοι των λαϊκών μαζών, με τις εκκλήσεις τους για εγκατάλειψη του αγώνα και παραπομπή των προβλημάτων σε τραπέζια διαλόγου, συμπεριλαμβανομένης και της Αβάνας, καταλήγουν να γίνονται πιο επικίνδυνος εχθρός λόγω της υπονομευτικής και πασιφιστικής τους δράσης προς όφελος των εκμεταλλευτριών τάξεων, τη στιγμή μάλιστα που απαιτείται η ενοποίηση όλων των αγώνων για να φθάσουμε στη νίκη.
Ένα πρόσφατο περιστατικό που απεικονίζει τον πασιφιστικό δρόμο της προδοσίας των λαϊκών αγώνων, υπήρξε η στάση των ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων τα οποία συνέβαλαν, μέσα από τις κλίκες που ηγούνται των συνδικαλιστικών ενώσεων, στην αποτροπή της πραγματοποίησης μιας γνήσιας πανεθνικής απεργίας. Απαντώντας στην πρωτοβουλία για οργάνωση μιας πανεθνικής απεργίας από τα κάτω, ως επακόλουθο της πανεθνικής κινητοποίησης του Γενάρη που προκηρύχθηκε από το κοινωνικό κίνημα E-24, οι κλίκες που ηγούνται των συνδικαλιστικών ενώσεων κράτησαν ενιαία στάση, αναβιώνοντας την Εθνική Ενωτική Καθοδήγηση με σκοπό να παρέμβουν και να βάλουν φραγμό στο προχώρημα της επαναστατικής πάλης του κολομβιανού λαού, περιορίζοντας την πανεθνική απεργία σε μονοήμερη στάση εργασίας στις 17 του Μάρτη, επιδιώκοντας συνάμα να τη μετατρέψουν σε κίνηση υποστήριξης της ειρηνευτικής διαδικασίας, όπως άλλωστε το εξέφρασαν με την πρόταση που απεύθυναν στην κυβέρνηση: «Οι οργανώσεις που συνυπογράφουμε στηρίζουμε τις διαπραγματεύσεις της εθνικής κυβέρνησης με τους αντάρτες, προκειμένου να τεθεί τέρμα στον εμφύλιο πόλεμο». Φαίνεται ξεκάθαρα ο ρόλος τους ως υποτακτικών στους εχθρούς του λαού.
Ο δρόμος του αγροτικού και του λαϊκού αγώνα
Σε αντίθεση με τις διακηρύξεις περί ειρήνης, δημοκρατίας και ευημερίας του κολομβιανού λαού, οι εκμεταλλεύτριες τάξεις εφαρμόζουν μέσω του κρατικού τους μηχανισμού τη δικτατορία ενάντια στο λαό, υποβάλλοντας τον σε εξευτελιστικές συνθήκες όπως το κύμα των μαζικών απολύσεων, το κλείσιμο επιχειρήσεων, την επιλεκτική απόλυση συνδικαλιστικών ηγετών και ακτιβιστών, τις διώξεις κατά των σωματείων εποχικών εργαζομένων, την ψήφιση αντεργατικών νόμων που γενικεύουν την κερδοφόρα μπίζνα των υπεργολαβιών, τη μείωση μισθών και την κατάργηση δικαιωμάτων όπως η ενισχυμένη προστασία των εργαζομένων που σακατεύτηκαν από εργατικά ατυχήματα, τη συνταξιοδοτική και φορολογική μεταρρύθμιση, την αύξηση των εισιτηρίων σε μέσα μεταφοράς και του κόστους των δημοσίων υπηρεσιών, το κλείσιμο δημόσιων νοσοκομείων, την προώθηση της ιδιωτικοποίησης της περίθαλψης και της εκπαίδευσης, την εξαπάτηση των εκτοπισθέντων και αναβολή της επίλυσης του προβλήματός τους, τη δολοφονία και φυλάκιση ηγετών του εργατικού και λαϊκού κινήματος, την αύξηση των βίαιων εξαφανίσεων, της καταστολής και της αστυνομικής βίας κατά των διαμαρτυριών και κινητοποιήσεων των λαϊκών μαζών.
Μπροστά σε αυτή τη γενικευμένη επίθεση, ο εργαζόμενος λαός καταφεύγει στο δρόμο του επαναστατικού αγώνα, της μετωπικής πάλης, για να υπερασπιστεί και να κατακτήσει τα δικαιώματά του. Ενδεικτικά παραδείγματα είναι ο αγροτικός ξεσηκωμός του 2013, η μεγαλειώδης απεργία των δασκάλων το 2014, παρά την προδοσία αυτού του αγώνα από την ηγετική κλίκα της Κολομβιανής Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών, η γενναία κινητοποίηση των καθηγητών του Σωματείου Εκπαιδευτικών Λειτουργών της Κάουκα, χάρη στην οποία πέτυχαν τη βελτίωση του συστήματος υγείας των μελών του, η πανεθνική κινητοποίηση της 17ης του Μάρτη, που πραγματοποιήθηκε παρά την προδοτική στάση των συνδικαλιστικών ενώσεων, ο παρατεταμένος αγώνας των εργατών του Υδραγωγείου και της Εταιρείας Τηλεπικοινωνιών στην Μπογκοτά κατά των ιδιωτικοποιήσεων, η συστηματική κινητοποίηση των εργαζόμενων στην ανακύκλωση προκειμένου τα μονοπώλια της υπηρεσίας καθαριότητας να μην τους αφαιρέσουν τα κεκτημένα δικαιώματά τους, η πρόσφατη αγροτική απεργία που ζητά από την κυβέρνηση Σάντος να τηρήσει τις υποσχέσεις της… Ένα μεγαλειώδες κίνημα εξεγέρσεων που φουντώνει ενάντια στο ρεύμα των απατών περί ειρήνευσης.
Εξ ου και η αναγκαιότητα μιας πανεθνικής απεργίας που θα εκφράζει την έντονη ταξική πάλη στους κόλπους της κοινωνίας και που, συνεπώς, θα αντιπαραβάλλεται στις ψευδείς διακηρύξεις περί ειρήνευσης μεταξύ εκμεταλλευομένων και εκμεταλλευτών, μεταξύ καταπιεσμένων και καταπιεστών? σε ένα αφήγημα που απαρνείται και προσπαθεί να αποκρύψει την ταξική πάλη στην κολομβιανή κοινωνία, όπου η αληθινή κοινωνική ειρήνη προϋποθέτει την κοινωνική ισότητα, κάτι που σημαίνει τερματισμό των ταξικών διαφορών, ένα ζήτημα το οποίο προφανώς δεν τέθηκε από τη σύναξη των απατεώνων στην Αβάνα, καθώς η βασική συμφωνία προβλέπει τη διαιώνιση της ιδιωτικής κατοχής των μέσων παραγωγής, τη διατήρηση του υφιστάμενου «οικονομικού μοντέλου», όπως αποκαλούν το καθεστώς της μισθωτής δουλείας, την κορύφωση της νομιμοποίησης της διαρπαγής των γαιών της φτωχολογιάς της υπαίθρου, την ενδυνάμωση και επέκταση της «επιχειρηματικής γεωργίας» και την ωραιοποίηση της εγκληματικής δικτατορίας των εκμεταλλευτών.
Σε αντίθεση με τις ενέργειες των ρεφορμιστών και των οπορτουνιστών, που δίνουν χέρι βοήθειας στους εχθρούς του λαού, οι αγωνιζόμενες μάζες πρέπει να αξιοποιήσουν τα ρήγματα που εμφανίζονται ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις, όπου μερίδια τσιφλικάδων, αστών ή ακόμη και ιμπεριαλιστών συγκρούονται για να αποκομίσουν μεγαλύτερα κέρδη από την ανακατανομή των γαιών, των φυσικών πόρων και των μελλοντικών επιχειρηματικών ευκαιριών που θα συμφωνηθούν στην Αβάνα. Σε κάθε περίπτωση όμως οι ενδεχόμενες αντιφάσεις που θα προκύψουν ανάμεσα στα μερίδια που εκπροσωπούν ο Σάντος, η ομάδα των διαπραγματευτών των FARC και ο Ουρίμπε έχουν δευτερεύουσα σημασία, καθώς κοινή τους συνισταμένη είναι να διατηρήσουν ανέπαφο το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, το ίδιο αυτό σύστημα που ευθύνεται για όλα τα δεινά των εργατών και αγροτών στην Κολομβία.
Οι λαϊκές μάζες μπορούν μονάχα να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις για να γκρεμίσουν τους κοινούς τους εχθρούς. Οφείλουν να ενεργούν ανεξάρτητα από τον κρατικό μηχανισμό, από τα κόμματα που υποστηρίζουν την «ειρήνευση» των πλουσίων, των πολιτικάντηδων και των συνδικαλιστικών κλικών, που επιζητούν την «επίλυση» όλων των προβλημάτων σε «τραπέζια διαλόγου» όπου όλες οι λύσεις περιορίζονται σε υποσχέσεις. Είναι γεγονός ότι στην Αβάνα δεν πρόκειται να βρεθεί καμία λύση για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα θύματα του πολέμου, ούτε προς όφελος των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων της υπαίθρου και της πόλης.
Επομένως, είναι ανάγκη να δυναμώσει ο δρόμος της επαναστατικής πάλης που απαιτεί τη συγκρότηση επιτροπών αγώνα και απεργιακών επιτροπών, την πραγματοποίηση εργατολαϊκών συνελεύσεων ή συναντήσεων όπου οι ίδιες οι λαϊκές μάζες θα παίρνουν τις αποφάσεις, εφαρμόζοντας την τακτική της παρατεταμένης απεργίας μέχρις ότου επιτευχθούν οι διεκδικήσεις προς το κράτος που εκπροσωπεί τις εκμεταλλεύτριες τάξεις.
Τέλος, έχει σημασία να ξεκαθαρίσουμε πως οι διεκδικήσεις για τις οποίες παλεύουν οι μάζες είναι μεν δίκαιες και αναγκαίες, αλλά δεν επαρκούν για την πλήρη χειραφέτησή τους από τον ζυγό του κεφαλαίου. Αυτές πρέπει να χρησιμεύουν ώστε οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι να μην υποβαθμίσουν τη θέση τους, να διατηρήσουν τη ζωτικότητά τους, εκλαμβάνοντας τις διαφορετικές μορφές οργάνωσης και αγώνα ως βήματα προετοιμασίας ενός πραγματικού Λαϊκού Πολέμου με τον οποίο ο εργαζόμενος λαός θα επιδιώξει να καταστρέψει το γερασμένο αστικό κράτος και να οικοδομήσει ένα νέο κράτος των εργατών και των αγροτών, ικανό να καταργήσει τη μισθωτή δουλεία, ικανό να πετύχει τη χειραφέτηση της φτωχολογιάς της υπαίθρου και της πόλης.
Καμία ειρήνευση με τους εκμεταλλευτές ούτε με τους καταπιεστές
Η ειρήνη των πλουσίων σημαίνει πόλεμος ενάντια στο λαό!
Ζήτω ο επαναστατικός αγώνας των μαζών!
