Η μεγάλη περιβαλλοντική καταστροφή που προκλήθηκε στον Αργοσαρωνικό από τη βύθιση του δεξαμενόπλοιου «Αγία Ζώνη 2», είναι ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα και όχι ένα ατύχημα. Είναι αποτέλεσμα της απληστίας και της ασυδοσίας του εφοπλιστικού κεφαλαίου για υπερκέρδη. Άλλωστε, εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες και γενικά οι κεφαλαιοκράτες «έχουν το μαχαίρι, έχουν και το πεπόνι», έχουν και τις κυβερνήσεις και το κράτος για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους και να κάνουν τις «δουλειές» τους.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι συνένοχη στο έγκλημα. Όχι μόνο επειδή οι μηχανισμοί του κράτους και τα αρμόδια υπουργεία είχαν δώσει τα διαπιστευτήρια για τη κατάσταση του 45χρονου πλοίου με τα μπαλώματα (όπως καταγγέλλει η ΠΕΝΕΝ), όχι μόνο επειδή τα ΕΛΠΕ οπού έγινε η φόρτωση του μαζούτ είναι και υπό την διοίκηση του κράτους, όχι μόνο για τους διαλυμένους και ανυπάρκτους μηχανισμούς αντιμετώπισης τέτοιων καταστροφών αντίστοιχα με τις πυρκαγιές , σύμφωνα με τις μνημονικές «υποχρεώσεις». Πρώτα και κυριά γιατί η αντιλαϊκή -αντεργατική πολιτική της είναι που αποθρασύνει την ασυδοσία και τον κυνισμό του κεφαλαίου, νομοθετώντας και λειτουργώντας με γνώμονα το «όλα στο κεφάλαιο, όλα για το κεφάλαιο». Γι’ αυτό άλλωστε το σαπιοκάραβο είχε κριθεί αξιόπλοο, ενώ ταξίδευε με μόνο 2 από τα 11 μέλη του πληρώματος, ενώ μια σειρά ερωτημάτων που παραμένουν αναπάντητα φαίνεται να μαγειρεύονται. Η συγκάλυψη της κυβέρνησης που παρασχέθηκε άμεσα στο πιο κερδοφόρο κομμάτι της αστικής τάξης, δεν ήταν λάθος ή αργοπορία κατανόησης της σοβαρότητας. Ήταν έκφραση της πολιτικής της για «δίκαιη ανάπτυξη».
Η μεγάλη καταστροφή στο θαλάσσιο οικοσύστημα δεν μπορεί να κρυφτεί. Αδιάψευστος μάρτυρας το μαζούτ που επεκτάθηκε από τη Σαλαμίνα, στον Πειραιά, στο Ελληνικό, στη Γλυφάδα, ξεβράστηκε στις ακτές και έκανε αφόρητη την ατμόσφαιρα στις περιοχές κατά μήκος του παραλιακού μετώπου. Τις αρνητικές συνέπειες θα τις υποστούμε σε βάθος αρκετών χρόνων, ακόμη και αν καθαρίσει η πετρελαιοκηλίδα. Ήδη ορισμένες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για μια δεκαετία προκειμένου να επανέλθει το θαλάσσιο οικοσύστημα σε ισορροπία, ενώ άλλοι προειδοποιούν για τον κίνδυνο να περάσει η μόλυνση στη διατροφική αλυσίδα. Ετούτος ο Σεπτέμβρης σήμανε το τέλος των επομένων καλοκαιριών για το φτωχό λαό της Σαλαμίνας και του Πειραιά που απολαύανε αυτές τις ακτές.
Όμως το τίμημα της «στήριξης της επιχειρηματικότητας», της «διευκόλυνσης των επενδύσεων» και της «ανάπτυξης» μας υπόσχονται ότι θα είναι πολλαπλάσια βαρύτερο. Γιατί όλα αυτά σημαίνουν εργασιακό μεσαίωνα και συνθήκες γαλέρας για τους εργαζομένους και πλήρη ασυδοσία για τους κεφαλαιοκράτες. Από τις Σκουριές και τη περιβαλλοντική καταστροφή στη Χαλκιδική μέχρι τα καζάνια στη Δραπετσώνα και το Πέραμα, από τα καμένα δάση μέχρι τις χωματερές, από τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα μέχρι τα εργατικά εγκλήματα, το καπιταλιστικό κέρδος σαρώνει τον άνθρωπο και το περιβάλλον σκορπώντας καταστροφή και θάνατο. Η Ειδική Οικονομική Ζώνη που χτίζεται μέρα με τη μέρα και φέρει νωπή την υπογραφή της κυβέρνησης, από το «κινέζικο» λιμάνι του Πειραιά ως το Πέραμα και από κει στον Ασπρόπυργο ως την Ελευσίνα, θα μετατρέψει την ήδη επιβαρυμένη περιοχή σε βόμβα έτοιμη να εκραγεί με ανεπίστρεπτα αρνητικά αποτελέσματα. Αυτό αποκρύπτουν οι τοπικοί παράγοντες, που σε συμμαχία με τη κυβέρνηση πουλάνε το ακριβοπληρωμένο παραμύθι των 85 στρεμμάτων στην έκταση των πρώην Λιπασμάτων.
Μόνο οργή πρέπει να γεμίζουν, το λαό και τους εργαζόμενους, οι καθησυχάστηκες δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών και οι διαβεβαιώσεις ότι θα πληρώσουν οι υπαίτιοι. Όπως πλήρωσαν και τιμωρήθηκαν οι ναυτιλιακές εταιρίες για τους πνιγμένους ανθρώπους ή οι βιομήχανοι για τις καταστροφές με τα βιομηχανικά απόβλητα ή γενικώς οι εργοδότες για τους σακατεμένους και νεκρούς εργάτες που ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες έχουν γίνει τακτικό φαινόμενο.
Αν αυτό το έγκλημα παραμείνει αναπάντητο από το λαό και τους εργαζόμενους, τότε το αυριανό θα είναι ακόμη χειρότερο και καταστροφικότερο. Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο στους δρόμους της αντίστασης και του αγώνα, από ένα μαζικό λαϊκό κίνημα που θα διεκδικεί την πλήρη απορρύπανση των ακτών και της θάλασσάς, την αποχώρηση από κατοικημένες περιοχές κάθε βιομηχανικής δραστηριότητας, τη δημιουργία ενιαίου πάρκου σε όλη την έκταση των πρώην Λιπασμάτων, που θα αποτελεί αποκλειστικά ένα πνεύμονα πράσινου. Ταυτόχρονα, στο πλευρό των ναυτεργατών και όλων των εργαζομένων της περιοχής θα διεκδικεί το δικαίωμα στη δουλειά, συνολικά στη ζωή με καθαρό αέρα, ελεύθερους χώρους και δικαιώματα.
17/9/17
