Επίθεση ξανά. Με πολυνομοσχέδιο πολλών εκατοντάδων σελίδων, που εξειδικεύει, αποκρυσταλλώνει και προωθεί παραπέρα τα προηγούμενα εκατοντάδες αντιλαϊκά μέτρα, ανοίγοντας ταυτόχρονα τον δρόμο στα επόμενα. Με την κυβερνητική και ευρύτερα τη συστημική προπαγάνδα να οργιάζει στοχεύοντας στη σύγχυση των «πώς και γιατί» της επίθεσης, αποκρύπτοντας πριν από όλα το ποιος σε ποιον επιτίθεται. Με την «συνδικαλιστική ηγεσία» να κατεβαίνει από το σκαλί της τυπικής διαμαρτυρίας σε αυτό της απροσχημάτιστης υποταγής, αλλά ας είμαστε βέβαιοι ότι δεν τα έχουμε δει όλα ακόμα! Έτσι κι αλλιώς το ζητούμενο της μαζικής αντίστασης στην επίθεση, το απολύτως αναγκαίο της αποφασιστικής μαχητικής διεκδίκησης των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, κάθε άλλο παρά το έλυναν οι τυπικές διαμαρτυρίες και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που αφθονούσαν σε προηγούμενες περιπτώσεις. Η ήττα απέναντι στην επίθεση της ίδιας κυβέρνησης το 2016, ενάντια στην ασφάλιση, δεν αποφεύχθηκε και ας περίσσεψαν οι φωνασκίες και οι «προγραμματισμοί αγώνα»! Η τωρινή μορφή της χωρίς προσωπεία υποταγής και στήριξης της επίθεσης αν κάτι «καινούριο» προσθέτει είναι ότι φέρνει πιο κοντά τον λαό και τη νεολαία στην ανάγκη να δουν κατάματα την πραγματικότητα. Στην ανάγκη να συγκροτηθούν σε δύναμη πάλης και αγώνα! Να ξεκινήσουν «από την αρχή» την συγκρότηση των δικών τους δυνάμεων, χωρίς αυταπάτες ούτε για τον αντίπαλο αλλά ούτε για τους ψεύτικους φίλους και τις χρεωκοπημένες γραμμές του συμβιβασμού, του κυβερνητισμού, του ρεφορμισμού σε κάθε εκδοχή του!
Ένα ας είναι απολύτως βέβαιο απέναντι στον ορυμαγδό της μοιρολατρίας, που παίρνει ακόμα και «ριζοσπαστικές» μορφές για να… εγγυηθεί την παντοδυναμία του συστήματος, των κυβερνήσεών του και των πατρώνων τους. Δεν υπάρχει «αντικειμενικός και αιώνιος» εγκλωβισμός των μαζών στις επιδιώξεις και τις πολιτικές του συστήματος. Για παράδειγμα, οι απεργίες –που τα προαπαιτούμενα θέλουν να τις απαγορέψουν- δεν νικούν όταν έχουν «νόμιμες προδιαγραφές». Νικούν όταν είναι μαζικές, μαχητικές, αποφασιστικές, ακόμα και στις πιο αντιδραστικές, ακόμα και σε φασιστικές συνθήκες! Αυτό μας διδάσκει η ιστορία του εργατικού κινήματος στη χώρα μας και παγκόσμια. Βέβαια αυτά «συνέβαιναν» όταν υπήρχε… ισχυρός επαναστατικός κομμουνιστικός δάκτυλος! Αυτόν που το σύστημα καταριέται σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους, νύχτα-μέρα, για να… προφυλάξει τον λαό από «τα κακά» που οι κομμουνιστές του «φέρνουν». Ποιος μπορεί λοιπόν στα σοβαρά να αμφισβητήσει ότι η υπόθεση της συγκρότησης εκ νέου, και στη βάση που σήμερα απαιτείται, του κινήματος συνολικά και ειδικότερα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι πριν από όλα ζήτημα πολιτικό;
Ταξική επίθεση!
Από την πρώτη στιγμή –και πριν από αυτή!- που η επίθεση ανέβηκε στο ύψος των μνημονίων, τα κόμματα του συστήματος επεχείρησαν να δημιουργήσουν σύγχυση για τα αίτια μιας κατάστασης μέσα στην οποία ο λαός έβλεπε να ξηλώνονται οι πιο στοιχειώδεις κατακτήσεις του και να διαμορφώνεται με ραγδαίους ρυθμούς μια κατάσταση εξαθλίωσης και αγριότητας στο εργασιακό και κοινωνικό πεδίο. Η αντιδραστική προπαγάνδα, με όλες τις διαστρεβλώσεις της και τα χοντροκομμένα ψέματα της, είχε κοινό πεδίο σύγκλισης στο ότι υπεύθυνος της κατάστασης αυτής ήταν… ο λαός! Ποτάμια ολόκληρα εξοργιστικών «παραδειγμάτων» σερβιρίστηκαν από τους υπηρέτες του πλουτοκρατικού κηφηναριού για να «βεβαιώσουν» ότι είναι «απαράδεκτο» να έχει ο λαός σύνταξη, ασφάλιση, μισθό για να ζει, δουλειά στην οποία να μην «σκοτώνεται» από το πρωί ως το βράδυ κ.ο.κ.! Όλα αυτά εμφανίζονταν ως οι «αιτίες» του χρέους, της παραγωγικής αποσυγκρότησης της χώρας, της πολύπλευρης υποθήκευσής της στους ιμπεριαλιστές της Δύσης, για να μείνουν στο απυρόβλητο οι πραγματικές αιτίες, για να δεχτεί ο λαός ως «ένοχος» την ετυμηγορία της καταλήστευσής του.
Αυτή η αντιδραστική προπαγάνδα αναβαθμίστηκε και ισχυροποιήθηκε με την άνοδο και με όλη την τρίχρονη πορεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Γιατί στην προπαγάνδα προστέθηκε το ατού των «αριστερών επιχειρημάτων» υπέρ της ανάγκης να συνεχιστεί η μνημονιακή επέλαση. Αναβαθμίστηκε τόσο που η αίσθηση του άδικου απέναντι σε μια πολιτική που σαν κλοιός σφίγγει κάθε μέρα ολοένα περισσότερο τον λαό και τη ζωή του, υποχώρησε και ενισχύθηκε η λογική των πολύ μειωμένων προσδοκιών μέσα στο νέο πλαίσιο που διαμορφώθηκε. Όρος αντιμετώπισης του ζητήματος αυτού ήταν -και ακόμα περισσότερο σήμερα είναι- η ανάδειξη των πραγματικών αιτιών και στοχεύσεων αυτής της επίθεσης.
Πρώτον, η επίθεση αυτή στο λαό μας είναι μέρος της «παγκόσμιας πολιτικής» του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Γιατί ακριβώς σε συνθήκες κρίσης και έντασης των ανταγωνισμών, οι ιμπεριαλιστές έχουν εντείνει κάθε δυνατότητα αφαίμαξης και καταλήστευσης του πλούτου και του ιδρώτα των λαών και των χωρών που τους «ανήκουν». Γιατί το κεφάλαιο παγκόσμια σε αυτές τις συνθήκες και με δοσμένη την υποχώρηση-ήττα του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος έχει σημάνει γενικευμένη επίθεση στον κόσμο της δουλειάς. Σε αυτό το πλαίσιο, στην Ελλάδα της εξάρτησης για το ντόπιο κεφάλαιο και τη μεγαλοαστική τάξη ήταν παραπάνω από διακαής πόθος και επείγουσα ανάγκη να σαρωθούν δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζόμενων μαζών και του λαού μας. Για την άρχουσα τάξη, δηλαδή, ήταν όρος αναγκαίος και βασικός για την υπεράσπιση της υπόστασής της και του ρόλου της ως ιμπεριαλιστικού παραρτήματος, να επιδιώξει όλα όσα προωθούνται με τη λεγόμενη μνημονιακή επίθεση: Την κατακόρυφη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Την απογύμνωση του λαού συνολικά από τα εργασιακά και κοινωνικά του δικαιώματα. Τη διαμόρφωση στρατιάς σύγχρονων δούλων χωρίς σύμβαση, χωρίς ασφάλιση, χωρίς προσδοκίες, με χτυπημένη από τους ίδιους τους όρους της δουλειάς του τη δυνατότητά του να ανήκει σε σωματείο, να αντιστέκεται, να διεκδικεί. Τη διαμόρφωση ενός αντιδραστικού φασιστικοποιημένου πλαισίου στη δημόσια και πολιτική ζωή, που θα λειτουργεί ως συνθήκη υπεράσπισης της πολιτικής του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα.
Αυτοί είναι οι στόχοι που προωθήθηκαν και βέβαια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει να «παινεύεται» από τα κέντρα έξω και μέσα στη χώρα για το ότι προώθησε πολύ παραπέρα αυτό το έργο των προκατόχων της και κυρίως χωρίς τις «αναταραχές» των χρόνων 2010-‘11. Ένα έργο που έχει διαμορφώσει ένα πολύ βαρύτερο ταξικό συσχετισμό για τους εργάτες και τον λαό, ένα έργο που έχει κιόλας διαμορφώσει μια νέα κοινωνική-οικονομική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα στην οποία ο λαός καλείται να αποδεχτεί πως τα πιο σοβαρά κοινωνικά ζητήματα θα «αντιμετωπίζονται» όχι από την οργανωμένη κοινωνία που οφείλει να τα επιλύσει, αλλά από τη «φιλανθρωπία» αυτών που τα προκαλούν και τα δημιουργούν! Από τους πεινασμένους και τους αστέγους μέχρι τα καρκινοπαθή παιδιά, τους άνεργους και τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες και μετανάστες, για όλους αυτούς, η «λύση» βρίσκεται στις «φιλανθρωπικές δράσεις» των Λάτσηδων, της εκκλησίας και όποιου άλλου μεγαλοσχήμονα έχει τις βασικές ευθύνες για την καταλήστευση της χώρας, για την καταστροφή του περιβάλλοντος, για την «αργή δολοφονία» νέων, εργαζομένων και συνταξιούχων.
Η κυβέρνηση και συνολικά το σύστημα θέλουν να επιβάλλουν μια τέτοια αντίληψη στον λαό. Θέλουν να εμπεδώσουν και να βαθύνουν την εκμετάλλευση, τη φτώχεια και την κοινωνική βαρβαρότητα «αντισταθμίζοντας» τες με την –παγκόσμια εξάλλου- επιδοματική πολιτική των εκμεταλλευτών μας, που στα διαλείμματα της ληστείας τους θα… εκφράζουν τη συμπόνια τους. Σε αυτή την προοπτική, τα κάθε είδους κοινωνικά ιατρεία, μπακάλικα κ.ο.κ. που ο ΣΥΡΙΖΑ ευφυώς χρησιμοποίησε ήδη από την αντιπολιτευτική του θέση, συνάντησαν τα ευρωπαϊκά προγράμματα και αναβαθμίζονται διαρκώς με τη βοήθεια των μαθημάτων υψηλού επιπέδου που παίρνει από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Στο κάτω-κάτω, στον λεγόμενο τρίτο κόσμο αλλά και γύρω από τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, «ζουν» εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων «χάριν» αυτής της επιδοματικής πολιτικής και των «φιλάνθρωπων» δικτύων που έχουν οργανώσει οι ιμπεριαλιστές. Στη βάση αυτού του «μοντέλου», μετασχηματίζεται και η Ελλάδα, που γεμίζει βάσεις και «ΕΟΖ», για να γίνονται οι κάθε είδους δουλειές των ιμπεριαλιστών, για να αναπαράγεται η κυριαρχία του ντόπιου πλουτοκρατικού κηφηναριού!
Και… εθνικός ηγέτης!
Δίπλα σε αυτή την επιτυχία της η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου επιχειρεί να προσθέσει και άλλες ανάλογες από το πεδίο των εθνικών ζητημάτων. Έχοντας γείρει για τα καλά στην αμερικάνικη πλευρά και θεωρώντας ότι μπορεί να αξιοποιήσει τα προβλήματα της τούρκικης πλευράς στον διαγκωνισμό για ανταλλάγματα από τους υπερατλαντικούς προστάτες, επιχειρεί τώρα να «λύσει» και το ζήτημα με την πΓΔΜ. Στην πραγματικότητα, σπεύδει να υπηρετήσει τις αμερικάνικες επιδιώξεις για την αποκατάσταση– ισχυροποίηση της παρουσίας τους στα Βαλκάνια, που αποτελεί υψηλή προτεραιότητα της διοίκησης Τραμπ απέναντι στην ενίσχυση του ρόλου του ρώσικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή και γενικότερα. Ταυτόχρονα, αξιοποιεί την ανάληψη του ρόλου του για να στριμώξει στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο τη ΝΔ, που στριμώχνεται ανάμεσα από τη μια στην ανάγκη να «μην αναγνωρίσει» την κυβέρνηση Τσίπρα ως δύναμη με «ρόλο στα εθνικά θέματα» και από την άλλη να ευθυγραμμιστεί με τις απαιτήσεις των μεγάλων αφεντικών. Ακόμα όμως και αν ξεπεραστούν οι πολλαπλές αντιφάσεις και αντιθέσεις στην Ελλάδα, την πΓΔΜ και μεταξύ των άλλων παραγόντων στην περιοχή, και επιτευχθεί συμφωνία, αυτή κάθε άλλο παρά θα αίρει τους κινδύνους που απειλούν τους λαούς. Θα είναι μια συμφωνία σφραγισμένη από τις επιθετικές πολεμικές επιδιώξεις των ΗΠΑ, μια συμφωνία που θα αξιοποιεί και θα πολλαπλασιάζει τα δεδομένα των εθνικισμών και των τυχοδιωκτικών χαρακτηριστικών των ντόπιων κλικών και αστικών τάξεων.
Προφανώς και αυτή η κυβερνητική πολιτική επιχείρηση, προστιθέμενη σε άλλες ανάλογες κινήσεις της τόσο στο «γεωστρατηγικό» (όπως φαντασιώνεται) πεδίο, όσο και στα ζητήματα της στερέωσής της εντός του ντόπιου συστήματος, αναδεικνύει την επιδίωξη του Τσίπρα και των συν αυτώ, να μη μείνουν μια χρήσιμη παρένθεση, αλλά να γίνουν μια πιο μόνιμη λύση για το σύστημα. Ή, όπως βιάστηκε να ομολογήσει η σύζυγος Τσίπρα, να γίνουν εξουσία! Με την προοπτική αυτής της επιδίωξης, ο Τσίπρας κρατά στα χέρια του και θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει το χαρτί των εκλογών.
Αδιέξοδα και πραγματικές απαντήσεις
Ωστόσο, όποιες και να είναι οι τακτικές επιλογές της κυβέρνησης μέσα στα περιθώρια που η ίδια θα μπορέσει να διαμορφώσει, πρέπει να είναι σαφές ότι πίσω από την εικόνα της ισχύος που σήμερα παρουσιάζει η ίδια και συνολικά το πολιτικό σύστημα, καραδοκεί η πιθανότητα της πολιτικής αστάθειας. Το έδαφος αυτής της αστάθειας είναι οι (αν) ισορροπίες της εξάρτησής της, που αναμένεται να εκδηλωθούν πιο έντονα όταν το Βερολίνο καταλήξει στο ζητούμενο της κυβέρνησής του. Μια αστάθεια που έχει σταθερή βάση αναφοράς τα αξεπέραστα προβλήματα του τρύπιου τραπεζικού συστήματος, που δεν θα τα λύσει με τις κατασχέσεις των λαϊκών σπιτιών σε κλίμακα που να μπορεί να αναλάβει ρόλο τροφοδότησης και ατμομηχανής μιας κάποιας οικονομικής αναθέρμανσης. Όμως, πρέπει επίσης να είναι σαφές ότι τα αξεπέραστα αδιέξοδα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, αν από τη μια οφείλουμε να τα αναδείξουμε με πιο συγκεκριμένο τρόπο, από την άλλη θα φορτώνονται διαρκώς ολοένα και βαρύτερα στις πλάτες των λαϊκών μαζών. Βασική προϋπόθεση μιας αντίστροφης πορείας είναι το ξέσπασμα επίμονων μαζικών λαϊκών αγώνων, οι οποίοι και θα αποκαλύψουν-οξύνουν την «κρυμμένη» πολιτική αστάθεια και θα μπορούν, υπό προϋποθέσεις, να την αξιοποιήσουν.
Επιστρέφουμε έτσι σε αυτό από το οποίο ξεκινήσαμε. Γιατί μέσα στην απαράγραπτη ανάγκη να «πάρει τα πάνω του» ένας κόσμος, να βρει δυνατότητες να ξεσηκωθεί και να παλέψει, υπάρχει εξίσου απαράγραπτη η ανάγκη να έχει μια ορισμένη πολιτική κατεύθυνση αυτή η προσπάθεια. Αν υπάρχει κανείς που αμφέβαλλε, τούτες τις μέρες μπορεί να πειστεί ότι δεν αποτελούν απάντηση στα πραγματικά ζητούμενα για τον λαό οι ακτιβίστικες παραστάσεις, οι κάθε είδους εικονικές απαντήσεις. Τέτοιες επιλογές όχι μόνο δεν βάζουν πρόβλημα στην κυβέρνηση και το σύστημα (αντίθετα τις ανέχονται ως «βεβαιώσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος») αλλά και κάθε άλλο παρά συγκινούν και εμπνέουν τον λαό! Και δεν μπορεί να τον εμπνέουν, γιατί το λιγότερο, τον υποτιμούν, τον θεωρούν ανάξιο να κάνει ο ίδιος αυτό που πραγματικά χρειάζεται! Γι αυτό απαιτείται να παλευτεί θαρρετά και σταθερά η γραμμή της αντιιμπεριαλιστικής, αντικαπιταλιστικής, αντιδιαχειριστικής κατεύθυνσης μέσα στον λαό και τη νεολαία. Η κατεύθυνση δηλαδή που δείχνει τον αντίπαλο χωρίς φτιασίδια, που δείχνει την ανάγκη και την προοπτική της αναμέτρησης. Η κατεύθυνση που δεν «εγγυάται» εύκολες και γρήγορες «λύσεις», που δεν καταθέτει νομοσχέδια και μεταβατικά προγράμματα, που δεν αναζητά σε κράτη και κυβερνήσεις συμμάχους για τους λαούς και την πάλη τους. Η συγκρότηση δυνάμεων στη βάση αυτής της κατεύθυνσης, η υπεράσπιση αυτής της κατεύθυνσης μέσα στις προσπάθειες κοινής δράσης και κάθε πρωτοβουλίας, είναι όρος απαράγραπτος για να αντιμετωπιστούν οι θύελλες που εξελίσσονται, για να οικοδομηθούν οι απαντήσεις που χρειάζονται και αξίζουν ο λαός μας και οι λαοί του κόσμου!
