43 χρόνια μετά τον τραγικό Ιούλη του 1974, που κόστισε σε Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκύπριους κατοίκους της Κύπρου 250.000 πρόσφυγες, 6.000 νεκρούς και 1.500 αγνοούμενους, οι πολεμικοί κίνδυνοι εμφανίζονται ξανά τόσο στο αβύθιστο αεροπλανοφόρο της νοτιοανατολικής Μεσογείου όσο και στο Αιγαίο.
Ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων Ελλάδας – Κύπρου – Τουρκίας για ενεργειακά κοιτάσματα και δρόμους μεταφοράς ενέργειας, αλλά και συνολικά για γεωστρατηγικό ρόλο στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, είναι μια βασική παράμετρος των εξελίξεων. Όμως, η κύρια και καθοριστική παράμετρος που κλιμακώνει επικίνδυνα πλέον την ένταση στην περιοχή είναι η ιμπεριαλιστική παρουσία που ενισχύεται ολοένα, αξιοποιώντας και πατρονάροντας συνεχώς αντιθέσεις και φιλοδοξίες των αστικών τάξεων. Οι «αποτυχημένες» διαπραγματεύσεις του Κραν Μοντανά νομιμοποίησαν με βάση τις συμμετοχές τον ρόλο των εγγυητριών δυνάμεων αναβιώνοντας ουσιαστικά, με επικαιροποίηση της ιμπεριαλιστικής παρουσίας, τις υποτίθεται παρωχημένες συμφωνίες της Ζυρίχης – Λονδίνου του 1959 – 1960.
Η διένεξη συνεχίζεται πλέον στα οικόπεδα και τις διαφιλονικούμενες ΑΟΖ μεταξύ των αστικών τάξεων Ελλάδας και Κύπρου από τη μια και Τουρκίας από την άλλη. Το γεωτρύπανο «west capella» της γαλλο-ιταλικής κοινοπραξίας Total – ENI δουλεύει ήδη για τη διερευνητική γεώτρηση στο οικόπεδο 11 της κυπριακής ΑΟΖ. Σειρά έχει η Exxon Mobil, που με παρέμβαση του Tilerson απέκτησε δικαιώματα στο οικόπεδο 10, δίπλα στο πλούσιο αιγυπτιακό κοίτασμα ΖΟΡ. Οι γαλλικές φρεγάτες αρμενίζουν δίπλα στο γεωτρύπανο, ενώ η υπουργός Άμυνας της Γαλλίας πραγματοποίησε παράλληλα με την εγκατάστασή του επίσκεψη με σαφέστατο νόημα στην Κύπρο. Ταυτόχρονα, το αμερικάνικο αεροπλανοφόρο J. Bush με δραστηριότητα στη Συρία, πλησίασε στην περιοχή με τα πλοία της ομάδας κρούσης που το συνοδεύουν και ήδη τις προηγούμενες μέρες διέρρευσαν πληροφορίες ότι μπλόκαρε τις συχνότητες τουρκικών μαχητικών τα οποία πετούσαν πολύ κοντά στο «west capella». Είχε ήδη προηγηθεί δήλωση εκπροσώπου του υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ στο site του δημοσιογράφου Ιγνατίου που έλεγε: «Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να αναπτύξει τους πόρους της στην ΑΟΖ της. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι οι πόροι (πετρέλαιο- αέριο) του νησιού όπως και όλοι οι πόροι του θα πρέπει να κατανέμονται ακριβοδίκαια και μεταξύ των δύο κοινοτήτων στο πλαίσιο της συνολικής διευθέτησης. Συνεχίζουμε να αποθαρρύνουμε δράσεις που αυξάνουν τις εντάσεις στην περιοχή».
Παρά τη σαφή στάση των ΗΠΑ- Γαλλίας, οι τουρκικές αντιδράσεις είναι συνεχείς από την πρώτη μέρα της εγκατάστασης του «west capella», το οποίο όμως, όπως είπαμε, δουλεύει εδώ και μέρες… Αρχικά το Barbaros προκήρυξε έρευνες σε τέσσερα οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ που θεωρούνται από την πλευρά της Τουρκίας αδιευκρίνιστα. Και αυτό συμβαίνει γιατί η Τουρκία θεωρεί πως το Καστελόριζο δε δικαιούται ΑΟΖ και έτσι η τουρκική ΑΟΖ εφάπτεται με την αιγυπτιακή και περιλαμβάνει οικόπεδα και μέρος της ΑΟΖ που έχει διακηρύξει η Κύπρος και ιδιαίτερα το οικόπεδο 6, το οποίο επίσης έχει δοθεί για έρευνες από την Κυπριακή Δημοκρατία στην Total –ENI.
Σύμφωνα με την τουρκική πλευρά, οι ΑΟΖ Ελλάδας- Κύπρου δε συναντιούνται και αυτό πέρα από τα πιθανά κοιτάσματα είναι κρίσιμο για τον θαλάσσιο έλεγχο και τις ροές ενέργειας- εμπορευμάτων. Επίσης, παρότι μιλάμε για ζώνες οικονομικής εκμετάλλευσης, είναι και γεωστρατηγικά κρίσιμο ζήτημα. Έτσι εξηγείται και η μεταφορά της έντασης από πλευράς Τουρκίας στην περιοχή του συμπλέγματος του Καστελόριζου με διαδοχικές NOTAM και NANTEX που προκήρυξε (παράνομα κατά την ελληνική εκδοχή), προαναγγέλλοντας ασκήσεις με πυρά και έρευνες πέριξ του Καστελόριζου στα διεθνή ύδατα παράλληλα με τις έρευνες στα οικόπεδα δυτικά της Πάφου.
Είναι γνωστό πως η Τουρκία αυτό τον καιρό βρίσκεται συνολικότερα σε δυσμένεια από την πλευρά των ΗΠΑ αλλά και των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. Αυτό κυρίως με βάση τις ιεραρχήσεις των ΗΠΑ- Δύσης στο Κουρδικό, που το εντάσσουν στον συνολικότερο σχεδιασμό τους στη Μέση Ανατολή, κόντρα πάντα σε σχέδια και συμμαχίες της Ρωσίας. Παρά το ασφυκτικό στρίμωγμα που υφίσταται συνολικά η αστική τάξη της Τουρκίας και την ανοικτή κόντρα Δύσης- Ερντογάν, κανείς δε διανοείται ότι εύκολα, απλά και αναίμακτα η Τουρκία μπορεί να ξεφύγει από τον νατοϊκό έλεγχο, ούτε φυσικά θέλει παρά τα μπαϊράκια του Ερντογάν ν’ αλλάξει τον φιλοδυτικό της προσανατολισμό. Η επιδίωξη π.χ. της τελωνειακής ένωσης με την Ε.Ε. είναι κρίσιμη για την τουρκική αστική τάξη, όπως βέβαια είναι σημαντική και για την Ε.Ε. η τεράστια ανατολίτικη αγορά των 80 εκατομμυρίων, αλλά και η γεωστραγική σχέση της με την Τουρκία.
Με αυτά σαν δεδομένα, κρίνουμε σοβαρά τα ενεργειακά και ιδιαίτερα τα αμυντικά ανοίγματα με τους S400 του Ερντογάν με τη Ρωσία. Όμως, όπως δηλώθηκε και από την ελληνική κυβέρνηση, αυτά θα υλοποιηθούν σε 5-6 χρόνια και αν μέχρι τότε…
Σίγουρα η Τουρκία έχει το βάρος της και την παράδοση να το παίζει κάπως στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Όμως, σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι παιχνίδια με τη φωτιά και σίγουρα η τουρκική αστική τάξη το γνωρίζει καλά αυτό και το λαμβάνει υπόψη της σε κάθε της κίνηση. Ωστόσο, η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή χαρακτηρίζεται από έντονη ρευστότητα, ανατροπές συμμαχιών και δεδομένων, που προκύπτουν από μια ιμπεριαλιστική σύγκρουση (μέχρι στιγμής μέσω αντιπροσώπων) η εξέλιξη της οποίας πιθανότατα να γνωρίσει πολλά ακόμη επεισόδια. Επεισόδια ακόμη πιο επικίνδυνα και οδυνηρά για τους λαούς, για ν’ αρχίσουμε να βλέπουμε και την πλευρά που αυτή μας ενδιαφέρει άλλωστε.
Πριν όμως περάσουμε στην πλευρά των κινδύνων που αφορούν πλέον και τον λαό μας, πρέπει να σταθούμε στη στάση της ελληνικής αστικής τάξης, που προκειμένου να υπηρετήσει τις βλέψεις της και την αναβάθμιση του γεωστρατηγικού της ρόλου, δίνει γη και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές φονιάδες των λαών. Δεν αρκείται στο να δώσει επέκταση της βάσης της Σούδας και του Άκτιου, αλλά προτείνει και νέες βάσεις σε Καστέλι, Καλαμάτα, Λάρισα και τη συνολική μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ. Η ελληνική αστική τάξη με τις διαδοχικές της κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και ένα παραπάνω με την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμένου εμπλέκει με τον πιο αντιδραστικό και τυχοδιωκτικό τρόπο τη χώρα ενεργά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Ενισχύοντας από κάθε άποψη τις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει την εύνοια των ΗΠΑ αλλά και της Ε.Ε. ιδιαίτερα στον ανταγωνισμό της με την τουρκική αστική τάξη, που αφορά ρόλους στην περιοχή.
Συμμαχεί με δολοφονικά καθεστώτα σαν το σιωνιστικό μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού, το Ισραήλ, το φασιστικό καθεστώς της Αιγύπτου, αλλά και άλλα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα. Υψώνει επιθετικά και από την πλευρά της επικίνδυνα τους τόνους στην αντιπαράθεσή της με την τουρκική αστική τάξη στο Αιγαίο, καλλιεργώντας στον λαό μισαλλοδοξία και επικίνδυνες αυταπάτες για τον ρόλο του ιμπεριαλισμού.
Ο Βίτσας και άλλα κυβερνητικά στελέχη στιγματίστηκαν δικαίως, γιατί τόλμησαν κοινή κυβερνητική φιέστα με Χρυσαυγίτες στο Καστελόριζο. Αντίστοιχα, συχνά έχουν σχολιαστεί προκλητικές δηλώσεις και στάσεις ιδιαίτερα του Καμένου, του Λεβέντη και άλλων. Όμως, η πρόσφατη συμμετοχή του Έλληνα ΥΠΕΞ Κοτζιά στο εθνικό συμβούλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας που συμμετείχε καθόλου δε σχολιάστηκε, παρότι επαναφέρει και κατοχυρώνει τον ρόλο των εγγυητών. Ούτε πτοήθηκε βέβαια ο Κοτζιάς από τη συμμετοχή στο συμβούλιο του φασιστικού ΕΛΑΜ.
Η ελληνική αστική τάξη, πάντα στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και αυτό δεν πρέπει να ξεχνιέται, επιδιώκει αυτό τον καιρό να κερδίσει πόντους στον ανταγωνισμό της με την τουρκική αστική τάξη, αξιοποιώντας στη συγκυρία τα δεδομένα που διαμορφώνει ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός. Αυτό εκδηλώνεται χαρακτηριστικά σε διάφορες φάσεις τον τελευταίο καιρό.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος, στο φόντο των τούρκικων προκλήσεων που δέχτηκε το ελικόπτερο που τον μετέφερε σε ακριτικό νησί, δήλωσε πως η πρόκληση είναι «ίδιον μικρότητας και ανασφάλειας». Παράλληλα, στο ίδιο κλίμα με τον Κοτζιά μίλησε για ευρωπαϊκά σύνορα, Ευρωπαίους στρατιώτες στα νησιά και διαμήνυσε στην Τουρκία πως αν θέλει τελωνειακή ένωση με την Ε.Ε., πρέπει να ξεχάσει γκρίζες ζώνες και αμφισβητήσεις.
Ο μικρομεγαλισμός δε κρύβεται και εδώ, μιας και το ζήτημα της πορείας της τελωνειακής ένωσης της Τουρκίας δεν το κρίνει ούτε ο Παυλόπουλος, ούτε ο Κοτζιάς, ούτε φυσικά ο Αναστασιάδης. Μικρομεγαλισμοί συνολικά με μπόλικο τυχοδιωκτισμό που αναπαράγουν κλίμα επικίνδυνης μισαλλοδοξίας στον λαό, με στόχο και την εθνικιστική υποταγή του στην αστική τάξη, για να συνεχίζει πέρα των άλλων απτόητη την επίθεσή της σε βάρος του.
Μικρομεγαλισμοί και τυχοδιωκτισμοί που ενισχύουν τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις στη χώρα. Αυτό, την ίδια στιγμή που καθαγιάζεται το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, η λεηλασία του μόχθου των ανθρώπων της δουλειάς και του δημόσιου πλούτου της χώρας. Την ίδια στιγμή που η χώρα μετατρέπεται σε ορμητήριο των ιμπεριαλιστών για να μπει στην πορεία ενεργά και μ’ όλες τις συνέπειες στη διακεκαυμένη ζώνη του πολέμου τους.
Η πολιτική της κυβέρνησης, που στηρίζεται από το σύνολο του αστικού πολιτικού προσωπικού, σίγουρα είναι κοντόθωρη για την ίδια την αστική τάξη, με δοσμένο τον εξ αντικειμένου τυχοδιωκτικό (λόγο ορίων) χαρακτήρα της κίνησή της. Ας μη ξεχνάμε ότι και το 1922 και το 1974 η αστική τάξη ενθαρρύνθηκε αρχικά για να εισπράξει στη συνέχεια μεγάλες ήττες.
Οι ιμπεριαλιστές δεν είναι ούτε με την Τουρκία ούτε με την Ελλάδα και ας λέει ο Τράμπ ότι αγαπά τους Έλληνες. Οι ιμπεριαλιστές είναι με τα συμφέροντά τους και οι σχεδιασμοί και οι κινήσεις τους αλλάζουν συνεχώς με βάση αυτά. Έτσι, αν για την αστική τάξη η τυχοδιωκτική εμπλοκή της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ενέχει κινδύνους να μην της βγει, για τον λαό η εμπλοκή αυτή έχει δοσμένα τα κόστη από σήμερα ενώ καραδοκούν σε κάθε περίπτωση οδυνηρές τραγωδίες, όσο αυτή η εμπλοκή δεν ανατρέπεται από τη μαζική λαϊκή πάλη. Χωρίς κανένα όφελος, ο λαός μας, για χάρη βλέψεων της μεγαλοαστικής τάξης, εκτίθεται σε θανάσιμους κινδύνους στην κρεατομηχανή του ιμπεριαλισμού, που ήδη αλέθει τους γύρω λαούς. Ο λαός μας μαζί με Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους στην Κύπρο πρέπει να ενισχύσει τη φιλία του με τον τούρκικο λαό, που επίσης δεινοπαθεί ήδη και εκτίθεται σε ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους από την αστική τάξη της Τουρκίας. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων για την ενέργεια και τους δρόμους της, τις ΑΟΖ και τους ρόλους τους, είναι τελείως ξένη με τα συμφέροντα των λαών. Αντίθετα, ζωτική ανάγκη των λαών είναι να παλέψουν ενάντια στις αστικές τάξεις και την εκμετάλλευση, την καταπίεση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Μόνο αν δυναμώσει μια τέτοια προοπτική πάλης σε κάθε χώρα και αντίστοιχα το μέτωπο πάλης των λαών ενάντια σε ιμπεριαλιστές και ντόπιους εκμεταλλευτές, μπορούν τα όποια προβλήματα σαν το κυπριακό που έχουν χωρίσει τους λαούς να τους ενώσουν ξανά σε ένα μέλλον ειρήνης, προόδου και σοσιαλιστικής προοπτικής.
Ν.Κ.
