Η τρίτη κατά σειρά προγραμματισμένη συνάντηση εντός του Δεκέμβρη πραγματοποιείται την Κυριακή 20-12 μεταξύ του Ν. Αναστασιάδη και του Μουσταφά Ακιντζί στην Κύπρο. Επίκειται επίσης η επίσκεψη του κινέζου ΥΠ.ΕΞ. που ακολουθεί τις πρόσφατες επισκέψεις των ΥΠ.ΕΞ. της Γερμανίας, της Αγγλίας, των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της σύντομης επίσκεψης Ολάντ.
Είναι φανερό σ’ αυτούς που παρακολουθούν τις εξελίξεις στο νησί πως οι διεργασίες για την «επίλυση» του κυπριακού έχουν προχωρήσει για τα καλά. Πρόκειται για την προσπάθεια επαναφοράς του σχεδίου Ανάν που επιχειρούσε από το 2004 τη μετατροπή ολόκληρης της Κύπρου σε προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστών. Η αντίσταση του κυπριακού λαού στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς εκφράστηκε τότε με το ηχηρό όχι στο σχέδιο Ανάν των ελληνοκυπρίων που συνυπήρξε με ένα κλίμα ειλικρινούς διάθεσης για επανένωση από πλευράς λαϊκών δυνάμεων σ’ όλο το νησί. Ήταν τότε (2004), που η παγκόσμια κατακραυγή κατά της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 είχε δέσει με την ιρακινή αντίσταση, στραπατσάροντας την τρομοκρατία του ιμπεριαλισμού και λίγο μετά οι αντάρτες της Χεζμπολά εξευτέλιζαν τον «αήττητο» στρατό των σιωνιστών στο Λίβανο.
Η περίοδος σίγουρα απείχε από τα χρόνια που ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι με ανεπτυγμένο και το εργατικό και αριστερό κίνημα πάλευαν ενάντια στους άγγλους αποικιοκράτες- ιμπεριαλιστές. Όμως σίγουρα ήταν μια φάση που οι ιμπεριαλιστές, οι σιωνιστές και όλοι οι αντιδραστικοί ήταν υποχρεωμένοι να λάβουν υπόψη τους την οργή των λαών που σε κείνη τη φάση εκφράζονταν με μαχητικό τρόπο. Ωστόσο τα κινήματα των λαών της περιοχής, την περίοδο που αναφερόμαστε, δεν κατάφεραν να υπερβούν τους αρνητικούς συσχετισμούς που εδώ και δεκαετίες χαρακτηρίζονται από την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και τη διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος. Όπως αποδείχτηκε, το μίσος απέναντι στις ΗΠΑ και τους σιωνιστές που παραμένει δεν είναι αρκετό για τη συγκρότηση του αναγκαίου μετώπου πάλης των λαών ενάντια στην κάθε λογής βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού.
Αυτή η πλευρά των εξελίξεων, που σ’ αυτή τη φάση έχουν σαφώς αρνητικό πρόσημο για τους λαούς, είναι κρίσιμη σ’ ότι μας αφορά. Κρίσιμη για να μπορέσουμε να σταθούμε μ’ ένα ουσιαστικό τρόπο στη σημερινή συγκυρία στο κυπριακό ζήτημα από τη σκοπιά των λαών, όχι μόνο της Κύπρου αλλά και της Ελλάδας και Τουρκίας, που εμπλέκονται με βάση τις κινήσεις των ιμπεριαλιστών στην περιοχή.
Σήμερα είναι γνωστό ευρέως πως οι δολοπλοκίες και οι βρώμικες επεμβάσεις ΗΠΑ- Αγγλίας στο παρελθόν δηλητηρίασαν το κλίμα φιλίας μεταξύ ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων αξιοποιώντας αντιδραστικούς εθνικισμούς και μωροφιλοδοξίες της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης. Πολλά έχουν ειπωθεί για τις μεθοδεύσεις του Κίσινγκερ και για το πώς φτάσαμε από το πραξικόπημα Σαμψών της ελληνικής χούντας στην Κύπρο στην τούρκικη εισβολή του Αττίλα και στη γνωστή κυπριακή τραγωδία του 1974.
Σήμερα 41 χρόνια μετά, οι εξελίξεις στην απέναντι ακτή, ανατολικά της Κύπρου στη Συρία και ευρύτερα στη Μέση Ανατολή, δεν επιτρέπουν εφησυχασμούς. Αντίθετα, κάνουν επιτακτικά αναγκαίο το μέτωπο της φιλίας των λαών ενάντια στον πόλεμο και στην παρουσία των ιμπεριαλιστών που συνωστίζονται όλο και πιο επικίνδυνα στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Άγγλοι, γάλλοι αλλά και γερμανοί ιμπεριαλιστές συνωστίζονται με κάθε λογής στρατιωτική παρουσία στην περιοχή όπου -χωρίς να ξεχνάμε ακόμη και το κινέζικο αεροπλανοφόρο- τον κύριο λόγο αποκτά η επικίνδυνη και κατ’ αντιπαράταξη ουσιαστικά παρουσία ΗΠΑ- Ρωσίας. Η πρόσφατη αναφορά του Πούτιν στα πυρηνικά που «εύχεται να μη χρειαστούν» δίνει τον τόνο του κλίματος που δεν θα ανατραπεί από το νέο γύρο διαπραγματεύσεων για τη Συρία. Από την Ουκρανία μέχρι τη Συρία, η πυρηνική ισορροπία του τρόμου μπορεί για την ώρα να βάζει όρια στην κατά μέτωπο σύγκρουση ΗΠΑ- Ρωσίας, όμως ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός είναι περισσότερο από ποτέ ίσως στο κόκκινο. Ειδικά στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής δεν απουσιάζουν ούτε οι δεύτερης γραμμής ιμπεριαλιστές, ενώ κρίσιμα είναι τα επίδικα και ανάλογες οι παρεμβάσεις περιφερειακών δυνάμεων σαν την Τουρκία, το Ιράν, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, που κινούνται με την αυτονομία τους, στο πλαίσιο όμως που καθορίζει η κόντρα των ιμπεριαλιστών για τον έλεγχο της περιοχής.
Όσα αναφέραμε περιγράφουν χοντρικά το περιβάλλον και το κλίμα μέσα στο οποίο εξελίσσονται οι διεργασίες για την «επίλυση» του κυπριακού. Οι παράλληλες τριμερείς συμμαχίες Ισραήλ- Κύπρου – Ελλάδας και Αιγύπτου- Ελλάδας- Κύπρου ουσιαστικά ενώνουν μέσω αντιπροσώπων το σιωνιστικό Ισραήλ με το φασιστικό στρατοκρατικό καθεστώς μιας αραβικής χώρας, της Αιγύπτου του αμερικανοστήρικτου Αλ Σίσι. Σ’ αυτή την αντιδραστική συμμαχία, τον έλεγχο τον έχουν οι ΗΠΑ και οι παλιές και νέες πηγές ενέργειας στην περιοχή και η αναζήτηση δρόμων μεταφοράς της είναι σημαντικό, αλλά όχι το μόνο της ζητούμενο. Οι ΗΠΑ χρόνια τώρα πασχίζουν για την απεξάρτηση της Ευρώπης από τους ρώσικους υδρογονάνθρακες, όμως η συγκεκριμένη συμμαχία εξυπηρετεί συνολικότερους γεωπολιτικούς στόχους. Με την παράλληλη τριγωνική συμμαχία η Ελλάδα και η Κύπρος χρησιμοποιούνται τόσο για τον εξαγνισμό φασιστών-δολοφόνων σαν τον Αλ Σίσι και το Νετανιάχου, αλλά και σαν συγκολλητική ουσία για τη συμμαχία μιας μεγάλης αραβικής χώρας, της Αιγύπτου, με το μισητό για τις αραβικές μάζες σιωνιστικό Ισραήλ. Ένα τέτοιο βρώμικο ρόλο έχουν αποδεχτεί οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Κύπρου χρόνια τώρα και οι κυβερνήσεις Τσίπρα- Αναστασιάδη τον συνεχίζουν πάντα υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ. Όπως είπε ο Αναστασιάδης στην πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΤ1 κατά τη διάρκεια της τριμερούς συνάντησης με τον Αλ Σίσι στην Αθήνα, μπορεί να μεσολαβήσει υπέρ της φιλίας των δύο καλών του συμμάχων… Τρομάρα του.
Σίγουρα όμως ο Αναστασιάδης όπως και ο Τσίπρας όπως αποκαλύπτεται, ξέρουν καλά να υπηρετούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή όσο κι αν η υποχώρηση του αντιιμπεριαλιστικόυ κινήματος τους επιτρέπει να εμφανίζονται σαν ειρηνιστές και υπηρέτες της σταθερότητας στην περιοχή. Η συστηματική χρήση των αμερικανονατοϊκών βάσεων της Σούδας και των εγγλέζικων στο Ακρωτήρι της Κύπρου, αποκαλύπτει τόσο την υποκρισία του πολιτικού προσωπικού σε Ελλάδα και Κύπρο, όσο και μια βασική αλλά όχι μοναδική πλευρά της επικίνδυνης εμπλοκής στον πόλεμο που ουσιαστικά απλώνεται στην ευρύτερη περιοχή. Στην ίδια συνέντευξη στις 8-12 (διαθέσιμη στο ΕΤ1 web) ο Αναστασιάδης εξηγεί γιατί αυτή τη φορά η Τουρκία έχει λόγους να είναι πιο υποχωρητική σε συμφωνία και το σύγχρονο «σχέδιο Ανάν» να είναι πιο ανεκτό και να μην έχει την τύχη του προηγούμενου.
Είναι αλήθεια πως αυτή τη φορά το φυσικό αέριο, που η Κύπρος και κυρίως το Ισραήλ και η Αίγυπτος διαθέτουν αρκετό πλέον κοντά στα όρια των ΑΟΖ τους, αποτελεί πράγματι λιπαντικό όπως έχει ειπωθεί για την «επίλυση» του κυπριακού στο πλαίσιο του συνολικότερου σχεδιασμού των αμερικανονατοϊκών. Η αξία του λιπαντικού ενισχύθηκε μετά την κατάρρευση της σημαντικής ρωσοτουρκικής ενεργειακής -και όχι μόνο- συνεργασίας που έφερε η κατάρριψη του ρώσικου βομβαρδιστικού. Πράγματι η ενεργοβόρος Τουρκία έχει ανάγκη το φυσικό αέριο από τις θάλασσες Αιγύπτου και Ισραήλ νότια της Κύπρου, το οποίο για να φτάσει στην Τουρκία πρέπει να περάσει μέσω της κυπριακής ΑΟΖ ή και της ίδιας της Κύπρου. Όταν λοιπόν η Τουρκία απειλείται με κλείσιμο της στρόφιγγας αερίου από τη Ρωσία, με δεδομένα τα μεγάλα και κρίσιμα ρίσκα της επέμβασής της στο βόρειο Ιράκ και στη συμμαχία της με τον Μπαρτζανί που τη φέρνει σε σύγκρουση με Ιράν και Ταλαμπανί, τότε πιθανότατα από τη δυτική της πλευρά πρέπει κάπως ν’ αλλάξει συμπεριφορά.
Το θέμα όμως για τους λαούς Ελλάδας- Κύπρου και Τουρκίας και όλης της περιοχής είναι τι ακριβώς είναι αυτό που ενδέχεται ν’ αλλάξει στην πολιτική του Ερντογάν και της τούρκικης αστικής τάξης. Αυτό που την καλούν φιλικά πλέον και σαν σύμμαχο οι αμερικανονατοϊκοί είναι να ενισχυθεί ο φιλοδυτικός της προσανατολισμός. Να συμβάλλει λοιπόν στην «επίλυση» του κυπριακού, στον έλεγχο της ροής των προσφύγων, όπου έχει ανοικτό δίαυλο με τη Γερμανία, και κυρίως να πάψει να υπονομεύει το πάντα εύθραυστο καθεστώς του Αλ Σίσι και πολύ περισσότερο να πάψει τους λεονταρισμούς και την εχθρική ρητορική του Ερντογάν απέναντι στο σιωνιστικό Ισραήλ, προκειμένου να ενισχύει τη θέση και την επιρροή του στον αραβικό κόσμο. Μ’ άλλα λόγια, η Δύση και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ καλούν την Τουρκία να βολέψει τις περιφερειακές της φιλοδοξίες στο πλαίσιο που απαιτούν οι συνολικότεροι δυτικοί ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί. Πόσο κάτι τέτοιο είναι εφικτό μένει να το δούμε…
Σε σχέση με τις διεργασίες για την «επίλυση» του κυπριακού ο Αναστασιάδης εμφανίστηκε ότι προτίθεται ακόμη και ν’ αναβάλει για λίγους μήνες τις εκλογές του Μάη του 2016 στην κυπριακή δημοκρατία, εφόσον προχωρήσουν προς ολοκλήρωση οι διαπραγματεύσεις το αμέσως επόμενο διάστημα. Ήδη τίθεται το ζήτημα των εγγυήσεων και ο Άιντα του ΟΗΕ θέτει θέμα διεθνούς διάσκεψης για να πάρουν το λόγο οι πλέον αρμόδιοι στα κρίσιμα ζητήματα που παραμένουν ανοικτά. Είναι ανάγκη λόγω της επιτάχυνσής των εξελίξεων όχι μόνο να τοποθετηθούμε με σαφήνεια σε αντίθεση με τη συνειδητή θολούρα των αστικών δυνάμεων, μα και να βάλουμε σαν κίνημα όποιες παρακαταθήκες μπορούμε για να μπορέσουν οι λαοί Ελλάδας- Κύπρου και Τουρκίας ν’ αντιμετωπίσουν τη νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση ενισχύοντας τη φιλία, την αλληλεγγύη τους, τα κινήματά τους και την πάλη τους για ανεξαρτησία και σοσιαλισμό. Γιατί μόνο σ’ αυτό το δρόμο και μόνο μέσα από την πάλη τους και όχι περιμένοντας νέα δημοψηφίσματα οι λαοί μπορούν να υπερασπιστούν την ίδια την Ειρήνη που απειλείται θανάσιμα από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Πέρυσι ο Αναστασιάδης έφυγε από τις συνομιλίες όταν το Barbaros με συνοδεία πολεμικών έκανε βόλτες στην κυπριακή ΑΟΖ. Τώρα βλέπει μέσα στο 2016 «επίλυση» του κυπριακού. Η κυπριακή αστική τάξη, όπως και η ελληνική τα τελευταία χρόνια, έχουν υποστεί πολλά στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Παρά τα κουρέματα, την υποβάθμιση και τις ήττες, οι αστικές τάξεις φιλοδοξούν πάντα για ρόλους, ακόμη και τους πιο βρώμικους στην περιοχή. Τα αδιέξοδά τους, παρότι κατά βάση προέρχονται από τον εξαρτημένο χαρακτήρα τους, ωστόσο τα αντιμετωπίζουν με παραπέρα βάθεμα του πλαισίου της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Σ’ αυτό το πλαίσιο και με δεδομένη την κατάσταση στη γύρω περιοχή, εμπλέκονται ολοένα και πιο βρώμικα και ολοένα και πιο επικίνδυνα για τους λαούς στα σχέδια των ιμπεριαλιστών.
Δε γνωρίζουμε κατά πόσο η Άγκυρα, αλλά και η Αγγλία θα αποδεχτούν να πάψει το παρωχημένο όπως λέγεται καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων, ούτε πόσο η ελληνική πλευρά θα επιμείνει σε κάτι τέτοιο. Το καθεστώς των εγγυήσεων το λένε παρωχημένο, γιατί σήμερα η Κύπρος είναι διαφορετική πολιτικά και γεωπολιτικά από τα χρόνια του αγώνα των κυπρίων για ανεξαρτησία ή έστω τα χρόνια του Μακάριου.
Σήμερα η Κύπρος παρότι συνεχίζει να έχει καλές σχέσεις με τη Ρωσία, ωστόσο κούρεψε τις ρώσικες καταθέσεις και βάζει όρια στα αιτήματά της για στρατιωτική συνεργασία. Σήμερα η Κύπρος ανήκει στην Ε.Ε. και ήδη η αστική της τάξη δοκιμάστηκε ως προς αυτή την επιλογή της και τον εν γένει δυτικό προσανατολισμό της. Δίνει βάσεις, συμμαχεί με Νετανιάχου και Αλ Σίσι και ποιος ξέρει για τι ακόμη είναι ικανή, σαν μια έντονα κομπραδόρικη, αεριτζίδικη και ξενόδουλη αστική τάξη. Πόσο μάλλον όταν και η ελληνική αστική τάξη κινείται στο ίδιο πλαίσιο και με τους λαούς σε δυσκολία σ’ αυτή τη φάση να ορθώσουν αποφασιστικά το ανάστημά τους σε αντιδραστικές και επικίνδυνες εξελίξεις.
Στη βάση αυτών των δεδομένων έχει κυριαρχήσει και στην Ελλάδα και στην Κύπρο ένα πολιτικό προσωπικό ικανό να υπηρετεί με υποκρισία αλλά και κυνισμό τα πιο επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Γι’ αυτό, όχι μόνο δεν προβλέπουμε πραγματική λύση του κυπριακού, αλλά είμαστε σίγουροι πως οι διεργασίες που εξελίσσονται και τα δεδομένα που θα προκύψουν όπως και να πάνε τα πράγματα θα επιδιώκουν την παραπέρα μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο και φυσικό αεροπλανοφόρο των ιμπεριαλιστών, την ίδια ώρα που η ιμπεριαλιστικές «λύσεις» στο κυπριακό θα υποθηκεύουν ακόμη και την όποια σταθερότητα υπάρχει σήμερα και σε τελευταία ανάλυση την Ειρήνη και την προοπτική ειρηνικής επίλυσης των όποιων διαφορών, έστω στο μέλλον, μεταξύ των λαών Ελλάδας- Κύπρου- Τουρκίας.
Σ’ αυτό είμαστε κάθετοι, γιατί οι ιμπεριαλιστές το έχουν αποδείξει τρανά πως με τις επεμβάσεις τους μόνο την ειρήνη δεν επιδιώκουν. Όσο αρνητικά κι αν είναι σήμερα τα πράγματα πρέπει να τα πούμε με το όνομά τους, επενδύοντας στη μόνη προοπτική που εγγυάται το μέλλον των λαών: την προοπτική της πάλης τους. Γιατί η μεγάλη δύναμη είναι οι λαοί και οι λαοί θα νικήσουν!!!
