Το πιο άσχημο σε ότι αφορά τις εξελίξεις στην Κύπρο αλλά και την ευρύτερη ζώνη επικίνδυνης αστάθειας που περιλαμβάνει πλέον και την Ελλάδα, είναι η αποσυγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων και η αδυναμία τους να παρέμβουν κόντρα σε ολοένα και πιο αντιδραστικές άρχουσες τάξεις και σε έναν ολοένα και πιο επικίνδυνο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.
Πολύς λόγος γίνεται για τον πράγματι ανεκδιήγητο και εξαιρετικά επικίνδυνο λόγω και του στριμώγματός του Τ. Ερντογάν. Είναι ο ανεπιθύμητος, για όλους ουσιαστικά τους ιμπεριαλιστές, ισχυρός πολιτικός ηγέτης, ενός παραδοσιακά αντιδραστικού κράτους και μιας ισχυροποιημένης τελευταία αστικής τάξης με έντονες ανασφάλειες αλλά και φιλοδοξίες. Ωστόσο, η Τουρκία και ο Ερντογάν δεν καθορίζουν τις εξελίξεις στην περιοχή, αντίθετα ετεροκαθορίζονται, με συνεχείς έως και απροσδόκητες αναπροσαρμογές, από τον άγριο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό σε μια περιοχή που τους τελευταίους μήνες έχει γίνει παγκόσμιο επίκεντρο έκφρασής τους.
Οι καθημερινές σχεδόν, ηχηρές δηλώσεις του Ερντογάν όπως εκείνες για τη συνθήκη της Λωζάνης, προδίδουν εκνευρισμό και αγωνία για τα σοβαρά διακυβεύματα στην περιοχή και καθόλου δεν είναι δείγμα ισχύος και ελέγχου της κατάστασης.
Γιατί η τουρκική αστική τάξη είναι ισχυρή παρά τις παθογένειές της, όμως στην περιοχή παρεμβαίνουν με όλο το βάρος τους ΗΠΑ και Ρωσία, οπότε δεν υπάρχει σύγκριση ισχύος. Η μετάβαση από τον Ομπάμα στον Τράμπ επιτείνει την ρευστότητα και φέρνει νέες ανατροπές, όμως η περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι αρκετά κρίσιμη για να αφεθεί στους Ρώσους, που δεν χάνουν στιγμή να ενισχύουν όπου μπορούν τις θέσεις τους. Επιπλέον, τα δεδομένα βραχυκυκλώματα στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ κάθε άλλο παρά οδηγούν σε ειρήνευση και σταθερότητα της περιοχής Βαλκάνια-Μεσόγειος-Μέση Ανατολή, μιας και η αστάθεια και ο πόλεμος είναι μόνιμη κατάσταση πλέον, έργο της συνεχούς ιμπεριαλιστικής επέμβασης, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, εδώ και δεκαετίες. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οι εξελίξεις στην Κύπρο σε κάθε περίπτωση αποκτούν κρίσιμο χαρακτήρα για την ειρήνη στο νησί αλλά και την ευρύτερη περιοχή.
Έχουμε αναφερθεί στον αντιδραστικό χαρακτήρα του ξαναζεσταμένου ιμπεριαλιστικού σχεδίου Ανάν, που ποντάρει πλέον για την επιβολή του στην ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής παρέμβασης της Δύσης στο νησί. Εκτιμούμε, από την πλευρά μας, πως το πρόβλημα δεν είναι εδαφικό. Ούτε αφορά τόσο τη Μόρφου και τον αριθμό των προσφύγων που θα επιστρέψουν, το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων Αναστασιάδη-Ακιντζί. Ούτε είναι μόνο το κρίσιμο, σε κάθε περίπτωση, ζήτημα της ασφάλειας και των «αναχρονιστικών», όπως λέγονται, εγγυήσεων από Ελλάδα – Τουρκία – Αγγλία. Το πρόβλημα που υποβαθμίζεται και κρύβεται από όλες τις αστικές μεριές είναι το ζήτημα της κυριαρχίας και της λειτουργίας της κρατικής οντότητας που θέλουν να επιβάλουν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές. Παρεμπιπτόντως, η Ρωσία, με τις παρεμβάσεις Λαβρόφ, εγγράφει παρακαταθήκες, θεωρώντας δοσμένες τόσο τις δυσκολίες στη συμφωνία όσο και το μετά εφόσον υπάρξει συμφωνία.
Ουσιαστικά, και τώρα και διαχρονικά, όλοι οι ιμπεριαλιστές θέλουν την Κύπρο αβύθιστο αεροπλανοφόρο τους. Στη συγκυρία αυτή, οι δυτικοί, με τις ΗΠΑ σε πρώτο ρόλο, θέλουν επιτέλους και ένα κράτος, ή ένα κρατικό μόρφωμα πιο σωστά, προτεκτοράτο τους, αδιαφορώντας για τη ζωή, τα προβλήματα και το μέλλον των Κυπρίων. Το σχέδιο των ιμπεριαλιστών, που, παρά το ναυάγιο των συνομιλιών Αναστασιάδη-Ακιντζί στο Μον Πελερέν της Αυστρίας, συνεχίζουν να πιέζουν να προχωρήσει, δεν είναι απλά διχοτομικό, όπως λέγεται. Σίγουρα αναπαράγει τη διχοτόμηση που επιβλήθηκε με την τουρκική επέμβαση και κατοχή το 1974. Όμως το σχέδιο της ιμπεριαλιστικής διχοτόμησης του κυπριακού που υπαγορεύει ο Άιντε του ΟΗΕ, σύμφωνα με τις οδηγίες του Μπάιντεν και των ΗΠΑ, βάζει σίγουρα την Κύπρο σε νέο κύκλο περιπέτειας με βάση και τις εξελίξεις στην περιοχή. Αν μη τι άλλο, η αστάθεια και η δυσλειτουργία, εφόσον το σχέδιο προχωρήσει, θα είναι δοσμένη και οι κίνδυνοι ενίσχυσης του διχασμού του κυπριακού λαού, επίσης. Κάτι τέτοιο είναι φυσικό μιας και επιχειρείται μια ψευδεπίγραφη συγκόλληση με την πίεση του ιμπεριαλισμού, τα παζάρια των τοπικών ελίτ και των αστικών τάξεων Ελλάδας-Κύπρου-Τουρκίας και με τους Κύπριους εργαζόμενους και το λαό και των δύο εθνοτήτων στο περιθώριο.
Θα επαναλάβουμε εδώ τη θέση μας, πως μόνο ο κοινός αγώνας όλων των Κυπρίων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους δυνάστες τους, που στηρίζουν την ιμπεριαλιστική επέμβαση και υπονομεύουν την συμφιλίωση, μπορεί να ενώσει ξανά το νησί και τους κατοίκους του. Και όσο κάτι τέτοιο αργεί, η διχοτόμηση, που είναι μια ντε φάκτο κατάσταση που επέβαλε η τουρκική επέμβαση μετά τους προδοτικούς και ολέθριους ψευτοπατριωτισμούς της ελληνικής χούντας, παγιώνεται.
Ταυτόχρονα, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα για τους λαούς ευρύτερα. Και αυτό, γιατί, πέρα από τις ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις που στηρίζουν Τσίπρας και Αναστασιάδης, ταυτόχρονα συμμαχούν με το σιωνιστικό Ισραήλ και τη χούντα της Αιγύπτου, υπηρετώντας ορέξεις των αστικών τους τάξεων και τα πιο επικίνδυνα σχέδια της «δημοκρατικής» Δύσης των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Στην περιοχή συνωστίζονται ήδη αντιπυραυλικά συστήματα, εκατοντάδες βομβαρδιστικά, αεροπλανοφόρα και στόλοι, που κάνουν πολύτιμη τη στρατιωτική χρήση της Κύπρου. Κρίσιμος επίσης είναι ο ρόλος του νησιού στη μεταφορά φυσικού αερίου από τη Μέση Ανατολή και τη νοτιοανατολική Μεσόγειο προς την Ευρώπη. Σε μια τέτοια κατάσταση, οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί συναντούν και αξιοποιούν τα συμφέροντα και τις μωροφιλοδοξίες των αστικών τάξεων Ελλάδας-Κύπρου-Τουρκίας-Ισραήλ-Αιγύπτου σε συμμαχίες και ανταγωνισμούς μεταξύ τους. Συμμαχίες τις οποίες όμως τελικά θα καθορίσει το πλαίσιο του ανταγωνισμού των ισχυρών παικτών του ιμπεριαλισμού.
Η επίσκεψη Ομπάμα, όπως ήταν αναμενόμενο, ευλόγησε τις συμμαχίες που πρεσβεύουν τα συμφέροντα και τις «αξίες τις δημοκρατικής Δύσης» στην περιοχή και τόνισε την σημασία τους. Όμως, την ίδια ώρα που οι αντιδραστικές και επικίνδυνες συμμαχίες Ελλάδας-Κύπρου με Ισραήλ και Αίγυπτο προκαλούν τις ανησυχίες της τουρκικής αστικής τάξης, της δίνουν και τη δυνατότητα να απειλεί με προσάρτηση της Βόρειας Κύπρου, για να σώσει τάχα τους ομόθρησκούς της από το αντιισλαμικό μένος και έχθρα της Δύσης. ΗΠΑ και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές όχι μόνο κάνουν πως δεν ακούνε τις απειλές αλλά τις αξιοποιούν, για να πιέσουν την ελληνο-κυπριακή πλευρά να προχωρήσει σε ανοιχτούς ενδοτισμούς υπέρ των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και σε βάρος της σταθερότητας της ειρήνης και των συμφερόντων του κυπριακού λαού και των λαών στην περιοχή.
Άθλιος και επικίνδυνος ο ρόλος της ελληνικής αστικής τάξης, του πολιτικού προσωπικού και της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου-Κοτζιά. Βρώμικες πάντα, ύποπτες και ακόμη πιο επικίνδυνες οι μισαλλόδοξες φωνές κάθε λογής ακροδεξιών και φασιστών ιδιαίτερα σε τέτοιους καιρούς. Όμως, αλήθεια, τι στάση κρατά σε αυτά τα ζητήματα η αριστερά; Θα λέγαμε ότι κυριαρχεί η υποταγή στις επιλογές της αστικής τάξης, ο εθνικισμός και η ελαφρότητα. Αποτέλεσμα της σύγχυσης αλλά και της απώλειας ταξικής αναφοράς και προσανατολισμού. Το ΚΚΕ επιλέγει τον σεχταρισμό και το φραστικό βερμπαλισμό για να κάθεται στη γωνιά του. Δεν αποτολμά όμως να δει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και τις ευθύνες για το ψυχροπολεμικό κλίμα στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη, στις δύο αστικές τάξεις (Ελλάδα-Τουρκία) και στις ορέξεις που τους ανοίγονται, παρά τα αφόρητα στριμώγματα από τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Το ΚΚΕ και άλλοι στην αριστερά αρκούνται να καταγγέλλουν τον επεκτατισμό του Ερντογάν και τις δηλώσεις του για τη Λωζάνη, ξεχνώντας πως η κατάργηση των συνόρων της Λωζάνης είναι μια πραγματικότητα που έχει επιβάλει η ιμπεριαλιστική επέμβαση και η διάλυση του Ιράκ και της Συρίας εδώ και χρόνια. Υποτιμούν την ανάγκη λαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στις βάσεις και τον νατοϊκό στόλο στο Αιγαίο, που μπλέκει τη χώρα στον πόλεμο και γκριζάρει τα σύνορά της.
Στο ζήτημα του Κυπριακού, το ΚΚΕ πρόσφατα άλλαξε τη θέση που είχε από τότε που αναφερόταν στη «σωτήρια παρέμβαση» του σοσιαλιμπεριαλισμού της ΕΣΣΔ, υποτιμώντας από τότε και υπονομεύοντας την πάλη των λαών. Με το αίτημα για διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ, νομιμοποιούσε χρόνια τώρα την ιμπεριαλιστική επέμβαση εξωραΐζοντας τον ρόλο του ΟΗΕ. Ούτε τώρα φυσικά, που το ΚΚΕ άλλαξε θέση, ποντάρει στην προοπτική της πάλης των λαών Ελλάδας-Κύπρου-Τουρκίας. Αλλά το παλιό του αίτημα έμοιαζε πολύ με το σχέδιο που πλασάρουν και πιέζουν για εφαρμογή οι ιμπεριαλιστές. Οι ομογάλακτοί τους, το ΑΚΕΛ, ξεσηκώθηκαν και δημιουργήθηκε ρήξη, ενώ κάτι τέτοιο δεν έγινε το 2004, που και τότε το ΑΚΕΛ ουσιαστικά είχε «φάει» το σχέδιο Ανάν και απλά αναγκάστηκε από τον κόσμο του τελικά στο ΟΧΙ.
Το «Κύπρος ενιαία, ανεξάρτητη» αλλά και η εναντίωση στη διχοτόμηση της Κύπρου είναι κούφια λόγια, όταν δεν υπάρχει συμβολή, με όλες τις δυνάμεις, μιας αριστερής δύναμης στην κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα για το δίκιο του αλλά και για την ειρήνη ενάντια στην ντόπια αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό. Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση δεν είναι κατοχή και κάθε αστική τάξη, μεγάλη ή μικρή, έχει τις βλέψεις της. Ταυτόχρονα η σημερινή κατάσταση στο Αιγαίο και την Κύπρο καθόλου δεν μοιάζει με την επίθεση του Μουσολίνι το 1940, για να φτιάξουμε γραμμή με κάποιο από τα γράμματα του Ζαχαριάδη. Η ελαφρότητα και ο επιπόλαιος αντιτουρκισμός της αριστεράς, την ίδια ώρα που η αστική τάξη, με Τσίπρα-Μητσοτάκη, δένει τη χώρα και τον λαό στα πιο επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, είναι σημάδι της παραπέρα συνολικότερης υποχώρησης και υποταγής του ρεφορμισμού στην αστική τάξη. Υποχώρηση που εξελίσσεται στη βάση της έντασης της επίθεσης, της αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και της αδυναμίας της επαναστατικής κομμουνιστικής άποψης. Πέρα από τους υπαρκτούς κινδύνους που δεν αντιμετωπίζονται, αυτή η στάση της αριστεράς, παραλύει τις όποιες υπαρκτές δυνατότητες αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου. Τίποτα δεν ενώνει την εργατική τάξη και το λαό με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Αντίθετα, οι αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, για την επιδίωξη της ειρήνης και της φιλίας με τους γύρω λαούς, είναι αλληλοτροφοδοτούμενοι. Το κυπριακό δεν πρέπει να είναι ένα «βαρετό» ζήτημα, όπως το θέλει το σύστημα. Ο αγώνας των λαών Ελλάδας-Κύπρου-Τουρκίας ενάντια σε νέους διχασμούς και στη μετατροπή της Κύπρου σε ιμπεριαλιστικό προτεκτοράτο είναι συμβολή στον αγώνα για ειρήνη που ποθούν οι λαοί όλης της γύρω περιοχής. Μια τέτοια κατεύθυνση πάλης των λαών δεν ξεκινά ούτε φυσικά τελειώνει με την κατάληξη ή με την αποτυχία επιβολής του σχεδίου των ιμπεριαλιστών. Γιατί η κλιμακούμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση και οι κίνδυνοι για τους λαούς ενισχύονται, ανεξάρτητα από την τύχη του ξαναζεσταμένου σχεδίου Ανάν.
