Ο φασισμός, ως γνωστόν, δεν είναι παρά η ακραία έκφραση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Μέσα σε αυτό γεννιέται, σε αυτό αναπνέει και ανδρώνεται. Στις σημερινές συνθήκες ανελέητης επίθεσης του συστήματος στους λαούς όλου του κόσμου, ο φασισμός εκφράζεται από τις ίδιες τις δυνάμεις της αστικής λεγόμενης δημοκρατίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει και τις ανοιχτές του εκφράσεις, όποτε και αν χρειαστεί.
Στη χώρα μας, η δημιουργία του ΛΑΟΣ και η πορεία του μέχρι σήμερα είναι μια έκφραση αυτού του φαινομένου, με την ελληνική του ιδιαιτερότητα φυσικά.
Στην Ελλάδα ο φασισμός ήταν πάντα παρών ανοιχτά ή συγκαλυμμένα. Και όχι μόνο στην αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κυβερνήσεων, αλλά και μέσα στα ίδια τα αστικά κόμματα (κυρίως στη ΝΔ), αλλά και σε καίριες θέσεις του κράτους και των μηχανισμών. Το αίτημα της αποχουντοποίησης δε δικαιώθηκε ποτέ ολοκληρωτικά κι έτσι διάφορα επιφανή φασιστόμουτρα ποτέ δεν απάλλαξαν την ελληνική κοινωνία από την παρουσία τους.
Το σύστημα διατηρούσε πάντα τόσο τη φασιστική νοοτροπία και πρακτική, όσο και τις ομάδες των τραμπούκων που ξυλοκοπούσαν μετανάστες, αριστερούς, αναρχικούς και γενικά όποιον «δε γούσταραν». Οι ομάδες αυτές, απολαμβάνοντας την ασυλία από το κράτος, δρούσαν από μόνες τους, κατ” εντολήν ή και απλώς ακολουθώντας το ρεύμα της κάθε περιόδου. Οπως ήταν φυσικό, αναθάρρησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν από τη μια η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και από την άλλη η εθνικιστική υστερία του Μακεδονικού, αλλά και το μεταναστευτικό ρεύμα έδωσαν αέρα στα πανιά τους και τους έδωσαν λόγο ύπαρξης και αφορμή για δράση.
Ωστόσο, ένας λαός με βαθιά δημοκρατικά και αντιφασιστικά αισθήματα δε θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα κελεύσματα της ακροδεξιάς, τουλάχιστον αυτής που υπήρχε. Οχι τυχαία το σύστημα διατήρησε το βασικό κορμό της «εντός των τειχών’, στη ΝΔ και για λίγο στην ΠΟΛΑ. Ταυτόχρονα, βέβαια, ενώ πολλές φορές οι αριστερές οργανώσεις τελούσαν υπό ουσιαστική απαγόρευση, οι ακροδεξιές έβρισκαν βήμα στα ΜΜΕ, στις εκλογές, μέσα στο λαό.
Το «ξεσάλωμα» των φασιστικών συμμοριών ανακόπηκε πριν μερικά χρόνια, όταν ο λαός και η νεολαία έδειξαν να αναζητούν τρόπους μαζικής αντίστασης στην επίθεση του συστήματος. Ξεκίνησε μια περίοδος ανακατατάξεων στην ακροδεξιά, η οποίες στόχο είχαν να της προσδώσουν ένα πιο πολιτικό προφίλ και να την αποσυνδέσουν από τις εγκληματικές συμμορίες (σε αυτό βοηθούσε και η άνοδος του Λεπέν στη Γαλλία).
Ετσι, το Ελληνικό Μέτωπο (πρώην ΕΠΕΝ) του Βορίδη διεκδίκησε και πήρε τις ευλογίες του Λεπέν. Η Χρυσή Αυγή, μετά την παράδοση του Περίανδρου (χαρακτηριστική της νέας φάσης), μετονομάστηκε σε Πατριωτική Συμμαχία και ο αρχηγός της Μιχαλολιάκος αποσύρθηκε. Ο δε Πλεύρης (οργάνωση 4η Αυγούστου και Πρώτη Γραμμή) αφοσιωνόταν στο συγγραφικό του έργο, στο οποίο έψεγε τον Χίτλερ που δε σκότωσε όλους τους Εβραίους όταν μπορούσε!
Ο ίδιος ο Καρατζαφέρης άφηνε σιγά σιγά το ναζιστικό τρίπτυχο κατά Εβραίων, κομμουνιστών και ομοφυλόφιλων και άρχισε να επιδίδεται στο λαϊκισμό. Η επιμονή του ότι το κόμμα του λέγεται ΛΑΟΣ -αρσενικού γένους με τον τόνο στο όμικρον και όχι ουδέτερου με τον τόνο στο άλφα- είναι χαρακτηριστική. Ενώ στην αρχή παρακολουθούσε (όπως έλεγε) τον Λεπέν, τελικά τον είπε φασίστα (!) και υποστήριξε ανοιχτά τον Σαρκοζί στις γαλλικές εκλογές (αυτός ήταν ο μη φασίστας!).
Ο ΛΑΟΣ, πάντως, κατάφερε να μαζέψει όλη την ακροδεξιά σαβούρα στις γραμμές του. Ο Βορίδης είναι νομαρχιακός σύμβουλος στην Ανατολική Αττική (παρότι πολιτικό τέκνο του …φασίστα Λεπέν!), ο γιος του Πλεύρη είναι από τα βασικά στελέχη, ενώ και αρκετοί χρυσαυγίτες προσχώρησαν στον ΛΑΟΣ.
Τις βαθύτερες αιτίες για τις εξελίξεις αυτές πρέπει να τις αναζητήσουμε στα βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου. Δηλαδή στην ένταση της επίθεσης του συστήματος από τη μια και στα βήματα που γίνονται στις λαϊκές αντιστάσεις από την άλλη.
Οταν η επίθεση τσακίζει κόκαλα και όταν το σύστημα αδυνατεί να προσφέρει το παραμικρό στις μάζες, βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο αγώνων. Ιδιαίτερα όταν έχει ωθήσει τις εξελίξεις σε τόσο αντιδραστική κατεύθυνση και όταν η μετατόπιση όλο και δεξιότερα της κυρίαρχης πολιτικής και ιδεολογίας είναι καθεστώς. Η συνταγή είναι παλιά. Το σύστημα γεννά τους νεκροθάφτες του, οπότε καλό είναι να τους πάρει με το μέρος του. Και επειδή η εξαθλίωση δε φέρνει την επανάσταση, αλλά φέρνει την αμφισβήτηση και την ανεμπιστοσύνη, τουλάχιστον ας φέρει και το φασισμό!
Με λίγα λόγια, το σύστημα προσπαθεί να κουμαντάρει την οργή και την αγανάκτηση που γεννά στον κόσμο η πολιτική του. Ο φασισμός έπαιξε πολλές φορές αυτόν το ρόλο στην ιστορία και μάλιστα πετυχημένα όταν η αριστερά δεν είχε τη δυνατότητα να αντιδράσει.
Σήμερα, λοιπόν, στην Ελλάδα ο λαός και η νεολαία έχουν αγανακτήσει με την επίθεση και αναζητούν διεξόδους. Προφανώς είναι προτιμότερο για το σύστημα να διοχετευθεί αυτή η αναζήτηση στην ακροδεξιά παρά στην αριστερά. Ωστε να εγκλωβιστεί, έτσι, ένα κομμάτι του κόσμου το οποίο, με βάση την ταξική του θέση, δεν ανήκει στο σύστημα.
Αυτή είναι και η βασική κοινωνική βάση στήριξης που επιδιώκει να αποκτήσει το ΛΑΟΣ. Από αυτόν τον άνεργο, τον εξαθλιωμένο, τον φτωχό κόσμο πρέπει να πήρε το 2,19% στις εθνικές και το 4,12% στις ευρωεκλογές του 2004, να έβγαλε 5 Νομαρχιακούς και 2 Δημοτικούς συμβούλους στις Δημοτικές του 2006 και να διεκδικεί (με αξιώσεις αν πιστέψουμε τα γκάλοπ) την είσοδό του στο κοινοβούλιο.
Αυτή η επιδίωξη είναι υπεύθυνη για το αντιφατικό μίγμα των απόψεων του ΛΑΟΣ. Από τη μια ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, εθνικισμός, ρατσισμός, αρχαιολαγνεία και πατριδοκαπηλεία. Από την άλλη λαϊκισμός, μπόλικη αστική δημοκρατία, αντιπαγκοσμιοποίηση ως και αντιαμερικανισμός μερικές φορές.
Ο ΛΑΟΣ καταδικάζει την τρομοκρατία αλλά αν βρει κάτι ενδιαφέρον στις προκηρύξεις της 17Ν το ενσωματώνει στο πρόγραμμά του. Εχει βάλει νερό στο κρασί του για τους Εβραίους, αλλά διαφημίζει τα ναζιστικά βιβλία του Πλεύρη στην τηλεόρασή του. Παραμένει …τουρκοφάγος και αλβανοφάγος, αλλά συμμετέχει στις εκδηλώσεις για τη σφαγή στο Δίστομο το ’44 με το σύνθημα «ποτέ ξανά φασισμός».
Βασικό του μέτωπο αποτελούν οι μετανάστες, για τους οποίους προτείνει ανοιχτά την επαναπροώθηση στις χώρες τους για να μη μας παίρνουν τα μεροκάματα. Ιδιαίτερο βάρος δίνει στα λεγόμενα εθνικά θέματα (ΠΓΔΜ, Κύπρος) και στις γνωστές …αλύτρωτες πατρίδες. Τονίζει τον ευρωπαϊκό του χαρακτήρα, με τη μόνιμη υπενθύμιση ότι η Ελλάδα είναι το λίκνο του δυτικού πολιτισμού. Και βέβαια, μπόλικη ορθοδοξία (εδώ πιάσαμε και λίγο ανατολή!).
Δίπλα σε όλα αυτά κατακεραυνώνει τις κυβερνήσεις που ευθύνονται για τη φτώχεια και προτείνει μέτρα για την ενίσχυση των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων και των νέων ζευγαριών για να κάνουνε κανένα παιδί, γιατί μας έχουν πάρει φαλάγγι οι Τούρκοι στο δημογραφικό! Ολα τα μέτρα κοινωνικής πρόνοιας απευθύνονται, βέβαια, σε πολίτες με την ελληνική ιθαγένεια!
Αυτές οι απόψεις μπορούν να βρουν ακροατήριο μέσα σε αυτούς που όχι μόνο πλήττονται από την επίθεση, αλλά, το κυριότερο, δε βλέπουν φως και από τ” αριστερά. Και, σε τελική ανάλυση, καλύτερα, για το σύστημα, να τους τυφλώσει εντελώς η φασιστική σαπίλα, παρά οτιδήποτε άλλο, μια και οι δυνατότητες των κλασσικών πολιτικών δυνάμεών του απέναντί τους δείχνουν να περιορίζονται.
Πάντως, θα πρέπει να τονίσουμε εδώ πως τέτοιου τύπου «λαϊκή δεξιά» έχει τα όριά της στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι η ακροδεξιά στη χώρα μας ήταν πάντα εντεταλμένη από τους ιμπεριαλιστές και πολύ λιγότερο έκφραζε συγκεκριμένες βλέψεις μερίδων της αστικής τάξης για αυτόνομη «εθνική» πορεία, όπως ο Λεπέν. Χαρακτηριστική ως προς αυτό ήταν η ίδια η Χούντα.
Με αυτήν την έννοια, θα πρέπει να αποκλείσουμε ανατροπή του δικομματικού πολιτικού σκηνικού από τον ΛΑΟΣ, όσο αυτός διατηρεί τα σημερινά του χαρακτηριστικά. Θα παραμείνει (για όσον καιρό παραμείνει) στο παιχνίδι, με το ρόλο του αποπροσανατολισμού του λαού και της εφεδρείας του συστήματος για ό,τι χρειαστεί, γιατί όχι και με την αναθέρμανση των δυναμικών βίαιων ενεργειών των φασιστοσυμμοριών. Ετσι κι αλλιώς οι σχέσεις τους με τους κρατικούς μηχανισμούς, τις δυνάμεις καταστολής και το στρατό είναι δεδομένη, όπως και η ολόπλευρη αντίθεσή τους με το λαό και τα συμφέροντά του σε όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου συνολικά. Η πορεία αυτή μπορεί να διαφοροποιηθεί μόνο με την παρέμβαση των ιμπεριαλιστών, αν αυτοί δηλαδή ποντάρουν και πάλι στο φασισμό στην Ελλάδα, κάτι που, από γενική άποψη, δεν αποκλείεται.
Ολα αυτά δε σημαίνουν, βέβαια, ότι ο ΛΑΟΣ δε θα μπει στη βουλή. Ούτε και ότι θα μπει! Ουσιαστικά δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις, παρά μόνο μια παρατήρηση: Οτι αν καλλιεργηθεί προεκλογικά ένα κλίμα μικρής διαφοράς μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ θα καταφέρει να μαζέψει ακροδεξιές ψήφους και ίσως να απαλλαχτεί από τον πονοκέφαλο μιας πεντακομματικής βουλής και μιας ισχνής κυβερνητικής πλειοψηφίας (αν, φυσικά, κερδίσει).
Τι θα σημαίνει, όμως, για το λαό η είσοδος του ΛΑΟΣ στη βουλή; Στα βασικά ζητήματα που θα έχει να αντιμετωπίσει η επόμενη βουλή ίσως και τίποτα. Οι επιλογές είναι δεδομένες (ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, πρόσδεση στο άρμα των ιμπεριαλιστών, δημοκρατικά δικαιώματα), όπως δεδομένη είναι και η ουσιαστική συμφωνία των βασικών πολιτικών δυνάμεων του συστήματος και των ιμπεριαλιστών στην άμεση προώθησή τους. Αν απαιτηθεί η στήριξη του ΛΑΟΣ μέσα στη βουλή, το σύστημα θα την έχει…
Ομως είναι σίγουρα αρνητική μια εξέλιξη που θα δώσει βήμα στο βόθρο της ιστορίας και μια παραπάνω δυνατότητα να δηλητηριάζονται οι λαϊκές και νεολαιίστικες συνειδήσεις (ήδη τα κανάλια προωθούν τον ΛΑΟΣ) την ίδια στιγμή που οποιαδήποτε άποψη ψελλίζει κάτι ενάντια στις βασικές επιλογές του συστήματος και θυμίζει αριστερά και αγώνες είναι …ημιπαράνομη. Είναι αρνητική εξέλιξη να εμβαπτιστεί στη …λαϊκή εντολή η ακροδεξιά. Είναι αρνητική μια τέτοια εξέλιξη και για την αριστερά συνολικά.
Ομως δεν είναι και …προς θάνατον. Η ουσία παραμένει ότι «το φασισμό τσακίζουν αγώνες λαϊκοί» και άρα το ζητούμενο είναι ακριβώς εκεί: στους αγώνες! Στους αγώνες που δε θα έρθουν, αλλά είναι ήδη εδώ, ήδη διαπαιδαγωγούν συνειδήσεις, ήδη σμιλεύουν τα χαρακτηριστικά της επόμενης μέρας του κινήματος. Εκεί θα κριθεί το αν η αριστερά θα δώσει ουσιαστική διέξοδο και προοπτική στις μάζες ή θα τις αφήσει έρμαιο στα κατακάθια της ιστορίας. Και αυτό δε θα κριθεί στις εκλογές αλλά πριν και μετά από αυτές, έξω και πέρα από αυτές.
φ.576, 07/07/07
