Τον Οκτώβρη του 2010, στις πρώτες εκλογές για τους νέους δήμους και τις περιφέρειες έτσι όπως τις καθόριζε το αντιδραστικό διοικητικό κατασκεύασμα του «Καλλικράτη», ο λαός αντέδρασε στην πρώτη εφαρμογή του με μαζική αποχή που έφτασε το 40-45%. Η στάση αυτή του κόσμου προκάλεσε πλήθος αναλύσεων περί «αμερικανοποίησης» του πολιτικού συστήματος και του κόσμου, που «δεν καταλάβαινε» πόσο σημαντικό ήταν να βγει περιφερειάρχης Αττικής ο Αλέξης Μητρόπουλος ή ο Αλέκος Αλαβάνος.
Καθώς η στάση αυτή αποτέλεσε συνέχεια της μαζικής αποχής στις ευρωεκλογές του 2009, στις διάφορες ηγεσίες της Αριστεράς «μας» άρχισε να επικρατεί «προβληματισμός» για το «πού το πάει ο κόσμος». Λες και δεν το έβλεπαν στις μαζικές και μαχητικές απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες όπου δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενων στους δρόμους αντιστεκόταν με πείσμα στην αντεργατική λαίλαπα κυβέρνησης–ΕΕ-ΔΝΤ.. Τα «όχι» της ρεφορμιστικής Αριστεράς στην εφαρμογή του «Καλλικράτη» εξαντλήθηκαν πολύ γρήγορα μπροστά στην κάλπη. Για να αποδείξουν για άλλη μια φορά ότι όταν λένε «όχι» σε οποιοδήποτε αντιδραστικό-αντιλαϊκό μέτρο και πολιτική το εννοούν μόνο ως διακήρυξη και από εκεί και πέρα «τα κεφάλια μέσα», με την προοπτική να δώσουν τις «απαντήσεις» και τις «διεξόδους» στις μοναδικές «μάχες» που γνωρίζουν να δίνουν με όλες τους τις δυνάμεις, αυτές των εκλογών, με στόχο την «αλλαγή των συσχετισμών». Στις ίδια «μάχες» καλούν ξανά τους εργαζόμενους για τις εκλογές στις 18 και 25 Μάρτη άλλοι γιατί επιδιώκουν να αναλάβουν την κυβερνητική διαχείριση, άλλοι για να αυξήσουν, γενικώς, τα ποσοστά τους και άλλοι για να καταλάβουν «καρέκλες» που θα τους δώσουν «πρόσωπο» στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Δεν έχουν συμπληρωθεί τέσσερα χρόνια από την εφαρμογή του «Καλλικράτη» στη νέα διοικητική οργάνωση δήμων και σύσταση των περιφερειών, η οποία «συνέπεσε» με την επέλαση των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών, για να αποκαλυφθεί πλήρως ο αντιδραστικός του χαρακτήρας. Από την αναγκαστική συνένωση δήμων και κοινοτήτων που έσβησε από το χάρτη μεταφορικά και κυριολεκτικά εκατοντάδες δήμους και κοινότητες, που εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους, ιδιαίτερα στην επαρχία, μέχρι την εφαρμογή του συνόλου της αντιλαϊκής–αντεργατικής πολιτικής στους εργαζόμενους της τοπικής αυτοδιοίκησης. Από την κλιμάκωση της φορομπηξίας με τα «ανταποδοτικά τέλη» μέχρι την εκχώρηση, το ξεπούλημα και τα ΣΔΙΤ των ελεύθερων-ανοιχτών χώρων.
Αυτή η «αρχιτεκτονική» της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης αποτελεί ακόμα μια εφαρμογή των εντολών της ΕΕ για την καλύτερη διαμόρφωση μιας «πολυεπίπεδης διακυβέρνησης», ουσιαστικά για την καλύτερη προώθηση των πολιτικών που απαιτεί το μονοπωλιακό κεφάλαιο σε μια σειρά τομείς, από τις ειδικές οικονομικές ζώνες της εκμετάλλευσης και του εργασιακού μεσαίωνα για τους εργαζόμενους μέχρι τη διαχείριση των σκουπιδιών. Δήμοι και περιφέρειες ιμάντες του κρατικού μηχανισμού και των κεντρικών πολιτικών των αστικών κυβερνήσεων, διαχειριστές κοινοτικών προγραμμάτων ΕΣΠΑ της ΕΕ, την ίδια περίοδο που διαλύεται ο παραγωγικός ιστός και η ανεργία παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις.
Δήμαρχοι και περιφερειάρχες πρόθυμοι και υποταγμένοι στην αντεργατική λαίλαπα που σάρωσε δικαιώματα και καταχτήσεις, σπρώχνοντας στη φτώχεια και την εξαθλίωση εκατομμύρια εργαζόμενου λαού. Μόνιμη επωδός σε κάθε λαϊκό αίτημα στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, «δεν μπορεί να γίνει, δεν το επιτρέπει ο νόμος».
Δεν λένε ψέματα σε αυτό. Οι δήμοι και οι περιφέρειες καθώς και όλα τα νομικά τους πρόσωπα ελέγχονται άμεσα για τη «νομιμότητα» των πράξεων και των αποφάσεών τους από ειδική υπηρεσία του υπουργείου Εσωτερικών, «εποπτείας των ΟΤΑ», η οποία και αναφέρεται απευθείας στον εκάστοτε υπουργό. Στο λαό λένε ψέματα όταν ζητάνε την ψήφο του για να «αγωνιστούν να λύσουν τα προβλήματά του». Και καλά για όσους τοπικούς «άρχοντες» στηρίζουν την αστική πολιτική της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης, είναι φυσικό να πιστοποιούν κάθε φορά τη «νομιμότητά» τους κόντρα στα συμφέροντα των εργαζόμενων δημοτών. Και αν προκύψει και κανένας «απείθαρχος», ο πανίσχυρος ελεγκτής δημόσιας διοίκησης (σήμερα ο Ρακιντζής) θα βγει στα κανάλια για να αποκαλύψει τη… διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Οι άλλοι; Αυτοί που αναφέρονται στην Αριστερά σε ποια «νομιμότητα» πράξεων και αποφάσεων είναι έτοιμοι να υποταχτούν;
Από την άλλη, βέβαια, ο νόμος επιτρέπει την προώθηση της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών καθαριότητας, της ύδρευσης, των κοινόχρηστων-ανοικτών χώρων, των λιμανιών, των αεροδρομίων σε επαρχία και νησιά, ακόμα και τις «μπίζνες» με τη διαχείριση των σκουπιδιών, σαν πάμφθηνη πρώτη ύλη για το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Και σε αυτόν το νόμο –του κέρδους– δήμαρχοι και περιφερειάρχες στέκονται «σούζα». Εξάλλου, είναι και οι τομείς μέσα από τους οποίους κάποιοι από αυτούς θα «ωφεληθούν» και ατομικά, όπως αποδείχτηκε τα χρόνια που πέρασαν.
Σε αυτή την κατεύθυνση του ξεπουλήματος–ιδιωτικοποίησης κάνουν την εμφάνισή τους και «αυτοδιοικητικά» σχήματα που εκφράζουν άμεσα μερίδες του κεφαλαίου και της κομπραδόρικης-παρασιτικής αστικής τάξης, όπως στον Πειραιά ή στο Βόλο. Μπαίνουν και αυτοί ορμητικά στο «ψητό» για να διεκδικούν απευθείας τα συμφέροντά τους, χωρίς τη διαμεσολάβηση του κάθε Πάχτα με την εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική ή του κάθε Τατούλη με τα ΣΔΙΤ για τα σκουπίδια στην Πελοπόννησο.
Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό το πόσο ξένη και εχθρική είναι απέναντι στο λαό η λεγόμενη τοπική αυτοδιοίκηση, παραθέτουμε και κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα από τη «δράση» δημάρχων, καθώς για τους περιφερειάρχες δεν νομίζουμε ότι υπάρχει και ιδιαίτερη ανάγκη αποκάλυψης του ρόλου τους.
Παράδειγμα 1ο: Στο Περιστέρι το Σεπτέμβρη του 2011, μετά από μαζική παρέμβαση της Πρωτοβουλίας Ανέργων Περιστερίου στο δημοτικό συμβούλιο, ψηφίζεται παμψηφεί και με πρόταση του «υπερ-κομματικού» δημάρχου Παχατουρίδη η απαλλαγή των ανέργων από την πληρωμή των δημοτικών τελών. Η απόφαση αυτή ακυρώθηκε από την Περιφέρεια και ο δήμος παρέπεμπε από τον Άννα στον Καϊάφα τους ανέργους που αναζητούσαν τον τρόπο υλοποίησης της απόφασης του δημοτικού συμβουλίου. Με αυτόν τον τρόπο και ο δήμαρχος έδειξε την «αλληλεγγύη» του στους ανέργους αλλά και η «νομιμότητα» της κεντρικής πολιτικής εξουσίας δεν ταράχτηκε από τέτοιου είδους αποφάσεις υπέρ των ανέργων. Φυσικά, η σκέψη να μπει επικεφαλής κινήματος ο δήμαρχος και ο δήμος για να μην πληρώνουν δημοτικά τέλη οι άνεργοι δημότες του είναι απαγορευμένη υπόθεση.
Παράδειγμα 2ο: Το Δεκέμβρη του 2013 χιλιάδες σπίτια είναι χωρίς ρεύμα σε όλες τις περιοχές της χώρας και ιδιαίτερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη σαν αποτέλεσμα της ανεργίας, της φτώχειας και των χαρατσιών. Μικρά παιδιά, νέοι, γέροντες χάνουν τη ζωή τους είτε γιατί κάηκαν προσπαθώντας να ζεσταθούν είτε γιατί δηλητηριάστηκαν από αναθυμιάσεις. Διάφοροι δήμαρχοι ανά τη χώρα «ανακαλύπτουν» εκατοντάδες και χιλιάδες δημότες να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, χωρίς ρεύμα και θέρμανση μέσα στο χειμώνα. Ο δήμαρχος Ζακύνθου «απειλεί» ότι θα πληρώνει ο δήμος το ρεύμα, τέσσερεις δεξιοί δήμαρχοι (Π.Φαλήρου, Βύρωνα, Περιστερίου, Καρπενησίου) κάνουν πρόταση στον Σαμαρά να επιτρέψει στην τοπική αυτοδιοίκηση να πληρώνει το ρεύμα των «αδύναμων», ενώ οι δήμαρχοι Αθήνας και Θεσσαλονίκης δηλώνουν ότι δεν μπορούν να πληρώνουν το ρεύμα λόγω οικονομικής αδυναμίας. Η συνέχεια γνωστή, με ένα άθλιο γαϊτανάκι φορτώματος ευθυνών από δημάρχους σε κυβέρνηση και το αντίστροφο, για να δώσουν τελικά ρεύμα, για μία πολύ μικρή περίοδο, σε κάποιους και από τότε τίποτα. Και το ζήτημα δεν είναι να πληρώνει ο δήμος το ρεύμα αλλά να διεκδικήσει μαζί με τον εργαζόμενο κόσμο δωρεάν ρεύμα για τους ανέργους και όσους δεν μπορούν να πληρώσουν, από την κυβέρνηση.
Παράδειγμα 3ο: Τον Ιούλιο του 2013 η κυβέρνηση ανακοινώνει τη διαθεσιμότητα-απόλυση 2.200 σχολικών φυλάκων μαζί με τους καθηγητές των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ. Τα σχολεία είναι στη «δικαιοδοσία» των δήμων και οι δήμαρχοι για να «συμπαρασταθούν» στους απολυμένους προσλαμβάνουν συμβασιούχους επιστάτες! Ενώ από την άλλη «παραστέκονται» δικαστικά στους σχολικούς φύλακες, αποδεικνύοντας έτσι «εμπράκτως» την …αλληλεγγύη τους, όπως έκανε γνωστό με δηλώσεις του ο δήμαρχος Αθήνας Καμίνης. Άλλωστε, πώς θα μπορούσαν να έχουν διαφορετική στάση οι δήμαρχοι όταν οι δήμοι και τα νομικά τους πρόσωπα αποτελούν το «εργαστήριο» εφαρμογής όλης της αντεργατικής νομοθεσίας και πολιτικής κυβέρνησης–ΕΕ–ΔΝΤ. Πενταμηνίτες, οκταμηνίτες, μπλοκάκια, «μαθητεία» από νέους, ακόμα και απλήρωτοι δουλεύουν στους δήμους και τις δημοτικές επιχειρήσεις, διαλύοντας κάθε εργατικό δικαίωμα και κατάχτηση.
Είναι εξοργιστικά υποκριτικό οι ίδιοι φορείς που προωθούν τον πιο βάρβαρο εργασιακό μεσαίωνα να στήνουν «κοινωνικά» παντοπωλεία, ιατρεία και φαρμακεία για να «απαλύνουν τον πόνο των αδυνάτων», όπως λένε, όλοι αυτοί που μέσω διαφόρων ΜΚΟ και ΚΟΙΝΣΕΠ προωθούν από τη μία την «κάλυψη» όλων των κοινωνικών υποδομών που εγκαταλείπει η κυβέρνηση και το αστικό κράτος και ταυτόχρονα εισάγουν την πιο άθλια εκμετάλλευση για τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τους νέους.
Και ένα 4ο παράδειγμα: Στο Ελληνικό ένα αγόρι χάνει τη ζωή του σε ένα από τα λούνα-πάρκ που σαν μανιτάρια έχουν ξεφυτρώσει σε όλη την επικράτεια, μέσα σε πλατείες και άλλους ανοικτούς χώρους, έναντι ενοικίου που πληρώνουν στους δήμους. Με την «αξιοποίηση» αυτή, και όχι μόνο με τα λούνα παρκ, οι δήμοι δικαιολογούνται στον κόσμο ότι έχουν κάποια έσοδα για να αντιμετωπίσουν το πετσόκομμα της χρηματοδότησης από την κεντρική κυβέρνηση. Με τον τρόπο αυτό κάθε ελεύθερος-κοινόχρηστος-ανοιχτός χώρος έχει καταληφθεί από ιδιωτικά συμφέροντα που, όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση του Ελληνικού, δεν είναι και τόσο «μικρομεσαία».
Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι έχουν πρόσβαση σε όλους αυτούς τους χώρους μόνο εάν έχουν να πληρώσουν και επειδή δεν έχουν θα είναι αποκλεισμένοι από κάθε χώρο που θα μπορούσε να προσφέρει λίγη ξεκούραση ή αναψυχή. Η εφαρμογή της πολιτικής δήμος επιχείρηση – δημότης πελάτης σε πλήρη ανάπτυξη. Όμως ο δήμαρχος Ελληνικού-Αργυρούπολης δεν είναι, υποτίθεται, σαν τους άλλους, είναι αριστερός και μάλιστα με «περγαμηνές» διεκδίκησης των χώρων του δήμου (παραλία, αεροδρόμιο) για όλο το λαό. Αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν μπορούν να υπάρξουν προοδευτικές νησίδες δήμων μέσα στη θάλασσα της αντιλαϊκής–αντεργατικής πολιτικής και του αντίστοιχου θεσμικού πλαισίου. Και όσοι παριστάνουν ότι δεν το αντιλαμβάνονται απλώς κοροϊδεύουν και αποπροσανατολίζουν.
Όμως το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης δεν περιορίζεται στο θεσμικό πλαίσιο που έχει διαμορφώσει και την αντιλαϊκή πολιτική που ασκεί, αλλά αναθέτει και «ειδικές αποστολές» σε ανθρώπους του σε όλη την επικράτεια της χώρας. Η παρέμβαση του γερμανικού ιμπεριαλισμού μέσω του υφυπουργού Εργασίας Φούχτελ, εντεταλμένου για την προώθηση της ελληνο-γερμανικής «συνεργασίας» σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στα δεσμά της εξάρτησης της χώρας και του λαού. Το πού εστιάζεται το «ενδιαφέρον» του Φούχτελ είναι αποκαλυπτικό για τους στόχους και το χαρακτήρα της οικονομίας–παράρτημα που θέλουν να επιβάλουν οι γερμανοί ιμπεριαλιστές. Ο Φούχτελ λοιπόν «ενδιαφέρεται» για την αποκομιδή των σκουπιδιών, τα απόβλητα, την ενέργεια, την πυροσβεστική και τον τουρισμό. Και μεταφέρει όχι μόνο «τεχνογνωσία» αλλά και εκπροσώπους του γερμανικού κεφαλαίου στις περιοδείες του ανά τη χώρα, με προτάσεις για «εξορθολογισμό των δαπανών» των δήμων και «εξεύρεση ευρηματικών χρηματοδοτικών εργαλείων» που δεν είναι άλλα από χαράτσωμα, ξεπούλημα-ιδιωτικοποίηση. Όσο γελοίες και αν φαίνονται κάποιες προτάσεις του, όπως για παράδειγμα στην Κοζάνη που πρότεινε οι κρατήρες από τα πεδία εξόρυξης του λιγνίτη να γίνουν λίμνες και να αξιοποιηθούν τουριστικά, τροχοδρομούν και το είδος «ανάπτυξης» και «παραγωγικού μοντέλου» που επιφυλάσσουν οι ιμπεριαλιστές για τη χώρα και μέσα από τη λεγόμενη τοπική αυτοδιοίκηση.
Πολλοί εργαζόμενοι και αγωνιστές του κινήματος θέτουν το ερώτημα, συμφωνώντας με τις περισσότερες εκτιμήσεις μας, για το χαρακτήρα της τοπικής αυτοδιοίκησης την εποχή του «Καλλικράτη» και των μνημονίων, ποια μπορεί να είναι η εργατική-λαϊκή, η αριστερή κατεύθυνση, απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Η απάντηση δεν μπορεί να αναζητηθεί έξω από τη συνολική ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος απέναντι στους εκμεταλλευτές του και τους ιμπεριαλιστές. Οι πόλεις, οι γειτονιές, οι κωμοπόλεις και τα χωριά όπου ζούμε, δουλεύουμε και σπουδάζουμε δεν μπορούν να έχουν τοπική αυτοδιοίκηση με όλη τη σημασία των λέξεων εάν ο εργαζόμενος λαός δεν είναι πραγματικός αφέντης στον τόπο του.
Στην πορεία προς αυτή την κατεύθυνση δεν εγκαταλείπουμε τις ζωές μας στα χέρια των κάθε είδους τοπικών «αρχόντων», αλλά οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας, διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και τις ελευθερίες μας. Μέσα από αυτό το δρόμο δυναμώνει η συγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος σε ανώτερο από το σημερινό επίπεδο και τροποποιούνται οι πολιτικοί-ταξικοί συσχετισμοί υπέρ των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων.
Προωθώντας αυτή την πολιτική κατεύθυνση το ΚΚΕ(μ-λ) καλεί τους εργαζόμενους και τη νεολαία να ψηφίσουν ΑΚΥΡΟ-ΛΕΥΚΟ στις κάλπες του «Καλλικράτη», δείχνοντας έτσι τη συνολική τους αντίθεση στους κάθε είδους υποψήφιους του συστήματος της εξαθλίωσης και της εξάρτησης. Δηλώνοντας ταυτόχρονα και τη διαφοροποίησή τους από τα διάφορα «σχέδια» διαχείρισης που πλασάρονται σαν δήθεν αριστερές προοπτικές.
Για τον β΄ γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, που η κυβέρνηση όρισε μαζί με τις ευρωεκλογές, το κύριο πολιτικό ζήτημα αποτελεί η τοποθέτησή μας ενάντια στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το κάλεσμα του λαού στην πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και όχι στις κάλπες.
