Μέχρι την ύστατη στιγμή και με κάθε τρόπο, φανατικοί υποστηρικτές της προσέλευσης στην ευρωκάλπη δεν αναδείχθηκαν μόνο η ίδια η ΕΕ και τα αστικά κόμματα αλλά και κόμματα και πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται ή αναφέρονται στην αριστερά και μάλιστα παρουσιάζονται και σαν σκληροί αντιευρωπαϊστές.
Κύριος αντίπαλος όλων των κομμάτων που συμμετείχαν αναγορεύτηκε το διαφαινόμενο ρεύμα της ΑΠΟΧΗΣ. Η προσπάθεια μεταστροφής της στάσης αποχής πέρασε μέσα από αναλύσεις σε εφημερίδες που κατακεραύνωναν την αποχή σαν απολίτικη στάση, σαν αδιαφορία που δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο, σαν στείρο αρνητισμό απέναντι στην ευκαιρία της παρέμβασης στο εκλογικό σκηνικό για προβολή ενός αντιευρωπαϊκού λόγου. Οι συγκρίσεις -και οι εξομοιώσεις- με τη συμμετοχή στις εκλογές για την ανάδειξη εθνικών κοινοβουλίων έδιναν και έπαιρναν. Ο Λένιν επιστρατευόταν για να ενισχυθούν με …..”λενινιστικά” επιχειρήματα λογικές συμμετοχής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Αποδόθηκε η αποχή σε κατεύθυνση του συστήματος που ήθελε να στείλει τον κόσμο για ….μαύρισμα στις παραλίες. Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά σε όλα τα μέσα, για τον απομονωτισμό και για την ιαχωβάδικη λογική αυτών που δεν συμμετέχουν στις ευρωεκλογές, για τη λογική του “μοναστηριού” (δηλαδή της διαφύλαξης μιας καθαρότητας με θρησκευτική αφοσίωση).
Κανείς -μα κανείς- όμως δεν έπεισε για το πώς θα προωθήσει την ανατροπή και την αντικαπιταλιστική ρήξη μέσα από τη συμμετοχή στην παρωδία των ευρωεκλογών για την ανάδειξη ενός κοινοβουλίου, ήδη απονομιμοποιημένου στη συνείδηση του κόσμου, που ασχολείται με τη …… διάσωση της φώκιας. Πώς και με ποιες διαδικασίες και γιατί θα επιτύχει την αλλαγή των συσχετισμών (!) μέσα σ” αυτό το διακοσμητικό κοινοβούλιο (έτσι ούτε η φώκια θα σωθεί….).
Γίναμε μάρτυρες και λήπτες μαζικών αποστολών SMS και mail που ανέλυαν -με βάση ένα θεωρητικό σχέδιο σε περίπτωση συμμετοχής των ψηφοφόρων και ένα άλλο σε περίπτωση αποχής (την οποία οι ίδιοι -φευ- προσδιόριζαν στο 30%!!!))- και κατέληγαν στο πώς απέχοντας ενισχύεται ο δικομματισμός.
Επιχειρήθηκε ένας ύστατος εκλογικός εκβιασμός, πατώντας σε μια καθαρά αστική αντίληψη για τη δύναμη, την επίδραση και το χρώμα της ψήφου, Επιχειρήθηκε η αποπολιτικοποίηση (ο αποχρωματισμός) ψήφων (λευκού, άκυρου) και της αποχής με μια λογική στηριζόμενη στη λειτουργία του ισχύοντος αντιδραστικού εκλογικού νόμου και ό,τι αυτός συνεπάγεται.
Επιχειρήθηκε η ενοχοποίηση του κόσμου που σκεφτόταν να απέχει για τα πιθανολογούμενα εκλογικά αποτελέσματα, επειδή εξαιτίας του δεν θα εκφραστεί δήθεν η ρήξη, η ανατροπή, επειδή θα ενισχυθεί δήθεν ο δικομματισμός, ο νεοφιλελευθερισμός κλπ, κλπ, κλπ….
Κύριο, κοινό και εμπεδωμένο συμπέρασμα όλων ήταν καταρχήν ότι η συμμετοχή στις ευρωεκλογές και περαιτέρω στο ευρωκοινοβούλιο είναι ένα πεδίο πάλης. Έχοντας ήδη διαμορφώσει και εστιάσει την πολιτική τους κίνηση και παρέμβαση γύρω από το θέμα στην …..πάλη σε εκλογικό επίπεδο (φόβισέ τους, χάσε ένα μπάνιο για να χάσουν τον ύπνο τους κλπ, κλπ). Άλλοι έφτασαν ακόμη πιο πέρα, με άλματα του τύπου να εκφραστεί και ο ……Δεκέμβρης τον Ιούνιο στην …..κάλπη των ευρωεκλογών (τι απογείωση!!).
Κοινή απουσία από τη λογική τους το γεγονός ότι ΜΟΝΟ σε πλήρη αντιπαράθεση και ρήξη με τις πολιτικές που υπαγορεύονται από το ιμπεριαλιστικό μόρφωμα της ΕΕ, μόνο με την ανάπτυξη ενός κινήματος που έμπρακτα θα αρνείται, θα αντιπαλεύει, θα αποκρούει όλες τις ντιρεκτίβες, τα σύμφωνα, τις οδηγίες της ΕΕ και θα κερδίζει νίκες, μόνο τότε και έτσι θα επέλθουν αληθινές κοινωνικές αλλαγές και ρήξεις και ανατροπές. Κοινή απουσία στη λογική τους ότι ο δρόμος αυτός ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ από τη συμμετοχή στην παρωδία των ευρωεκλογών για την ανάδειξη ενός διακοσμητικού κοινοβουλίου που αποτελεί τη βιτρίνα μόνο του ιμπεριαλιστικού σχηματισμού της ΕΕ.
Το άμεσα αντιληπτό από τον κόσμο είναι αφενός ότι η ΕΕ ως ιμπεριαλιστικός σχηματισμός είναι επιθετική και ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του και δεν έχει προκύψει από καμία κοινωνική διεργασία αλλά έχει ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ. Δεν βρίσκει το λόγο να είναι ενταγμένος, να ψηφίζει, αποδεχόμενος την αντιλαϊκή της πολιτική. Το έχουν αντιληφθεί οι αγρότες με την ΚΑΠ, αυτοί που θα απολαύσουν την εξίσωση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, αυτοί που αγοράζουν εδώ ακριβότερα απ΄ό,τι σε άλλες χώρες της τα είδη μαζικής κατανάλωσης. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι δεν πρόκειται για μια ΕΕ όπου οι λαοί είναι ή μπορούν να είναι ίσοι και ν” αποφασίζουν. Με απλό τρόπο ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι το πεδίο μεταβολής και αλλαγής συσχετισμών περιορίζεται ασφυκτικά από την αυτού μεγαλειότητα τον Μπαρόζο και από την πολιτική των ισχυρών ευρωπαίων ιμπεριαλιστών που εκφράζεται από τα αποφασιστικά όργανά τους και τους θεσμούς τους.
Ήδη Κυριακή βράδυ και το τυράκι που έβαλαν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων στο τραπέζι αποσύρεται άρον άρον. Λάθος, λέει, οι δημοσκοπήσεις που διαμόρφωναν τον πυρετό. Δεν ελήφθη υπόψη ο αστάθμητος παράγοντας της αποχής! Όλοι, απαξάπαντες, οι αρχηγοί των κομμάτων προσπαθούσαν αφενός να διαμορφώσουν άποψη για την αποχή και αφετέρου να δουν πόσο και ποιο κομμάτι της μπορούν να οικειοποιηθούν! Οι εσωκομματικές διαμάχες αριστερών και δεξιών τάσεων αναζωπυρώνονται σε εγχώριο έδαφος. Η αποχή (ανώδυνη και απολίτικη μέχρι τότε) εισέβαλε στο πολιτικό σκηνικό και άρχισε να διαμορφώνει στάσεις, που κι αυτές όμως, με τη σειρά τους, δεν καταμαρτυρούν τίποτε άλλο παρά τη συνέχιση του παιχνιδιού στο ίδιο εκλογικό σκηνικό, με τα ίδια υλικά αλλά και με δεξιότερα.
Η απόσταση που χωρίζει τη γραμμή τους, τη λογική τους από τις πραγματικές διαθέσεις και ανάγκες του κόσμου είναι τεράστια.
Ο δρόμος της αντίστασης στην πολιτική της ΕΕ, της άρνησής της και της μη συμμόρφωσης με αυτό το ιμπεριαλιστικό, καπιταλιστικό μόρφωμα και τη βιτρίνα του, ο δρόμος της ΕΞΟΔΟΥ από αυτήν απαιτεί την πολιτικοποίηση του υπαρκτού ρεύματος της ΑΠΟΧΗΣ ακόμη περισσότερο, ώστε να αποκτήσει ισχυρό πολιτικό αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο, με την έννοια να θέσει ζητήματα πάλης τέτοια που κατ” αρχήν να δημιουργούν κατακτήσεις και συσχετισμούς που θα δυσκολεύουν την εφαρμογή της πολιτικής ΕΕ, στην προοπτική της υλοποποίησης του “έξω η Ελλάδα από την ΕΕ”
Όσοι θέλουν πραγματικά να αναφέρονται στην επαναστατική και ανατρεπτική αριστερά, την εκτός συστήματος, όσοι θέλουν να μιλάνε στο όνομα της ρήξης, στο όνομα της συγκρότησης ενός ρεύματος αντίστασης και μη συμμόρφωσης στις υποδείξεις των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών απαιτείται να αντιληφθούν ότι: η υιοθέτηση μιας αντιεε φρασεολογίας που η υλοποίησή της διαφοροποιείται από το “φόβισέ τους – ψήφισε ΚΚΕ” μέχρι το “τιμώρησέ τους πιο σκληρά – ψήφισε το δείνα” δεν δημιουργεί στην πραγματικότητα καμία άλλη συνθήκη διαμόρφωσης και έκφρασης αριστερού λόγου ή αριστερής πρακτικής. Απλώς, παίζει στο ίδιο ταμπλό και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο. Απλώς συμβάλλει να περάσει στον κόσμο -εκτός από τη νομιμοποίηση της ευρωβιτρίνας που δυσκολεύει την πάλη ενάντιά της- η αντίληψη ότι η αριστερά δεν πείθει, ουσιαστικά δεν διαφοροποιείται, αδυνατεί να διαμορφώσει αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό λόγο και σαφείς στόχους πάλης. Ένα από τα συμπεράσματα που πρέπει να βγει από την ερμηνεία της αποχής είναι ότι οι διαπιστώσεις, η δυσφορία, η απόσυρση εμπιστοσύνης στο σύστημα και στους εκφραστές του, η δυσπιστία προς τη ρεφορμιστική αριστερά, η ενεργητική στάση της αντι-εε αποχής πρέπει να βρουν την έκφρασή τους στους νέους αγώνες που θα προκύψουν. Είναι η συνειδητοποίηση ότι τα υλικά για την επαναθεμελίωση της αριστεράς δεν βρίσκονται στην κάλπη αλλά στους αγώνες. Και οι αγώνες θέλουν γείωση με τον κόσμο, ξεκάθαρους στόχους και κατακτήσεις, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε δρόμο, σε κάθε πόλη σε κάθε γειτονιά.
φ.621, 13/6/09
