Πράγματι, «τίποτε δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο» και «τίποτα δεν πρέπει να ξεχαστεί»! Όχι βέβαια όπως (δεν) το εννοεί ο Τσίπρας που με το υποκριτικό διάγγελμά του προσπάθησε να εμφανιστεί πως συμμερίζεται την οργή και την οδύνη του κόσμου. Αλλά όπως το εννοεί και το ζει καθημερινά ο λαός. Από το γιατί στοιβάζονται οι σωροί των σκουπιδιών (και) στο Μάτι για να λειτουργήσουν σαν αναμεταδότες της πυρκαγιάς μέσα στον οικισμό μέχρι το γιατί και πώς στοιβάχτηκε στο Λεκανοπέδιο το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας, με όρους τέτοιους ώστε να πνίγεται και να καίγεται ο κόσμος ξανά και ξανά. Αλλά και για το πώς και γιατί οι καθημερινές, οι «κανονικές» συνθήκες ζωής δεν αφήνουν ανάσα στο λαό, που ακόμα και αν έχει ότι ονομάζεται σήμερα «δουλειά» πρέπει να περάσει των παθών του τον τάραχο για να ξεφύγει και να ξεκλέψει μια σταλιά ξεκούρασης.
Τίποτα λοιπόν να μη ξεχαστεί. Ούτε τα μαζικά, ούτε τα καθημερινά εγκλήματα. Τα εγκλήματα του καπιταλιστικού συστήματος και όλων όσοι το υπηρετούν διαχρονικά σαν κυβερνήτες και «τοπικοί άρχοντες». Αλλά και τίποτα να μη μείνει αναπάντητο. Με το μόνο πραγματικό τρόπο που έχει ο λαός για να τα απαντήσει. Βάζοντας στο στόχαστρο της μαζικής πάλης του τις πολιτικές της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας, τις πολιτικές που απαξιώνουν το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή. Παλεύοντας για όλα τα δικαιώματά του σε μια εποχή που, ακόμα και αν ήθελε, δεν τον αφήνουν να έχει αυταπάτες. Ούτε για το σήμερα, ούτε για το αύριο που μας ετοιμάζουν οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες.
Αντιλαϊκές «εκκρεμότητες»…
Για το σύστημα, την κυβέρνησή του και τα κόμματά του, το μαζικό έγκλημα και η καταστροφή στην Αττική δεν είναι παρά μια παρένθεση που πρέπει να διαχειριστούν, και να αξιοποιήσουν, για να συνεχίσουν από εκεί που βρίσκονταν και στην πορεία που πήγαιναν.
Μια πορεία με σημαντικές έως κρίσιμες εκκρεμότητες που αφορούν κυρίως στα λεγόμενα «εθνικά» θέματα. Πιο σωστά στις διευθετήσεις και τις αποστολές που η κυβέρνηση Τσίπρα έχει αναλάβει για λογαριασμό κυρίως των ΗΠΑ και οι οποίες αφορούν την υλοποίηση της συμφωνίας των Πρεσπών με την πΓΔΜ αλλά και τη διαμόρφωση συμφωνίας με την Αλβανία, έτσι ώστε να ισχυροποιηθεί η αμερικανονατοϊκή παρουσία στην περιοχή. Ο αμερικάνος πρέσβης επιτηρεί στενά την εξέλιξη των προσπαθειών, επιχειρώντας σταθερά να άρει και τις αντιρρήσεις της ΝΔ και να τη μετακινήσει από τη θέση «δεν επικυρώνω, αλλά και δεν καταργώ τη συμφωνία» σε μια θέση ενεργητικής στήριξης της συμφωνίας. Εξάλλου, η μετεκλογική Τουρκία αναζητά αποκατάσταση των σχέσεών της με τις ΗΠΑ (ο Λευκός Οίκος ενέκρινε την αγορά των F-35). Έτσι, και ενώ τα αγκάθια υπάρχουν, η ελληνική πλευρά πιέζεται και για να υλοποιήσει αυτά που έχει αναλάβει στα Βαλκάνια (έχοντας φαντασιώσεις ότι αποκτά και «πρωτοβουλία») αλλά και για να «αποκατασταθούν» οι σχέσεις των συμμάχων της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Το ταξίδι της Μπακογιάννη στην τελετή του Ερντογάν σίγουρα δεν ήταν χωρίς νόημα -αλλά και υπόδειξη- προς την κατεύθυνση αυτή. Το βέβαιο είναι ότι η εξέλιξη και ακόμα περισσότερο η υλοποίηση αυτών των αποστολών στα Βαλκάνια κάθε άλλο παρά «σταθερότητα» και «ησυχία» θα φέρει στα βόρεια σύνορα της χώρας. Ήδη η ένταση στο Πρέσεβο της Σερβίας είναι μια εκδήλωση των αντιθέσεων που τροφοδοτούν αυτές οι κινήσεις, για τις οποίες μάλιστα στο προτεκτοράτο της Βοσνίας στήθηκε και τελετή απονομής βραβείου «ειρήνης» για τον Τσίπρα! Αλλά και τα επεισόδια των απελάσεων ρώσων διπλωματών είναι και αυτά ενδεικτικά των εντάσεων που παράγουν οι… «κινήσεις ειρήνης» των ΗΠΑ που υπηρετεί η ελληνική κυβέρνηση.
Ανάλογες εκκρεμότητες, όμως, υπάρχουν για το σύστημα και για την αστική τάξη όσον αφορά τη λεγόμενη «μεταμνημονιακή» τους πορεία. Η ανάσα που τους δόθηκε από την πρόσφατη απόφαση των δανειστών-επικυρίαρχων είναι κοντή και βέβαια, έχει γίνει κοντύτερη η όποια υπόσταση της αστικής τάξης, που περίπου παραιτείται εντελώς από την εσωτερική αγορά και αναζητά διέξοδο στις εξαγωγές. Αλλά επιπλέον, και από μια άποψη κυρίως, αυτή η κοντή ανάσα τελεί υπό την αίρεση των εξελίξεων εντός της ΕΕ αλλά και των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Σχέσεις στις οποίες οξύνονται οι αντιθέσεις με πολλές και έντονες εκφράσεις: εμπορικός πόλεμος, απόφαση ΗΠΑ για Ιράν, ανοιχτή εναντίωση του Τραμπ στο δεύτερο βόρειο αγωγό Γερμανίας –Ρωσίας, ακόμα και απαιτήσεις του Τραμπ για τις προδιαγραφές που κατά αυτόν πρέπει να έχει το Brexit! Αυτές οι αντιθέσεις με τη σειρά τους αυξάνουν τις πιέσεις στο οικοδόμημα της ΕΕ και τροφοδοτούν τις ενδογενείς αντιθέσεις των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και τις μεταξύ τους, (όπως φάνηκε με τη γαλλική στάση έναντι της Γερμανίας στο ζήτημα της πΓΔΜ και όπως φαίνεται στις εξελίξεις με το Brexit) αλλά ακόμα και με τις χώρες της περιφέρειας. Σημαντικός μοχλός στα χέρια των ΗΠΑ είναι και το ζήτημα των μεταναστών που πυροδοτεί και θα πυροδοτεί διαρκώς εντάσεις εντός της ΕΕ, σημαντικό μέρος των οποίων μεταφέρεται στην ελληνική πλευρά που φαίνεται να καλείται να φτιάξει κι άλλα στρατόπεδα για τους κολασμένους της γης.
Με όλα αυτά να αποτελούν το φόντο και το πλαίσιο στο οποίο υπόκεινται οι μεταμνημονιακές φιλοδοξίες της άρχουσας τάξης είναι κατανοητό γιατί το 66% της ΔΕΣΦΑ πήγε στα χέρια του κονσόρτσιουμ που προωθεί τον ΤΑΡ όπως τον επιθυμούν η Δύση και βασικά οι ΗΠΑ. Όπως είναι επίσης κατανοητό γιατί υπάρχουν ανησυχίες και δυστοκίες ακόμα και σε επίπεδο δημαγωγίας. Γιατί πριν από όλα η κυβερνητική προπαγάνδα –που συνεχίζεται βέβαια- για την «έξοδο από τα μνημόνια» έχει σταθερό δια ταύτα το σεβασμό και την παραμονή όλων των μνημονιακών μέτρων και πολύ λίγο και πολύ «σεμνά» την αναφορά στη «δυνατότητα δικών μας πολιτικών». Αλλά και αυτές οι «δικές τους πολιτικές», με την παραίτηση και από την εσωτερική αγορά και την όποια παραγωγή, δεν μπορούν να έχουν ούτε χαρακτηριστικά «στήριξης της επιχειρηματικότητας» όπως τη λένε (με ποιο τραπεζικό σύστημα και με ποιο χρήμα άλλωστε) ούτε ακόμα περισσότερο χαρακτήρα αποκατάστασης λαϊκών-εργατικών δικαιωμάτων. Έχουν, θέλουν να έχουν το χαραχτήρα των υποτιθέμενων «αντίμετρων», δηλαδή τα χαρακτηριστικά της «έκτακτης βοήθειας», σαν αυτά που υπήρξαν και το προηγούμενο διάστημα. Ουσιαστικά, πρόκειται όσον αφορά το λαό για πολιτικές εμπέδωσης της φτώχειας και της εξαθλίωσης, για πολιτικές που θέλουν να ορίσουν τις λαϊκές μάζες ως επαίτες χωρίς δικαιώματα που μπορεί να «ελπίζουν» στα έκτακτα βοηθήματα και στις λοταρίες και να «καταφεύγουν» στα «κοινωνικά ιατρεία, παντοπωλεία» κοκ, των «ευγενών χορηγών»… Κατά τα άλλα, θα είναι πολιτικές που στα πλαίσια του ξεζουμίσματος του λαού θα επιδεικνύουν «ρεαλισμό» και θα στοχεύουν να πάρουν το μέγιστο που μπορούν για τράπεζες, ταμεία, εφορίες κλπ. Όπως ακριβώς κάνουν τώρα, που ονομάζουν «μέτρα ανακούφισης» των πυρόπληκτων τη μετάθεση για λίγους μήνες των χρεών των ανθρώπων που καταστράφηκαν τα σπίτια τους και το βιός τους!
…και αντιδραστικές προετοιμασίες ενόψει εκλογών!
Μαζί και παράλληλα με τις αντιλαϊκές αυτές επιδιώξεις και στοχεύσεις, του το σύστημα βρίσκεται εκ νέου αντιμέτωπο και με το ζήτημα της πολιτικής του διάταξης ενόψει εκλογών. Πρωτεύον, βέβαια, ζήτημα για τα κέντρα εξουσίας είναι αυτό της κυβερνητικής λύσης που θα επιλεγεί να διαμορφωθεί. Αλλά, μαζί και δίπλα σε αυτήν υπάρχει πάντα το ζήτημα του δεύτερου πυλώνα αλλά και των συμπληρωμάτων τους. Οι δύο πυλώνες υπάρχουν (ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ) αλλά έχουν ο καθένας τα σοβαρά προβλήματα του. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σημαντική φθορά και οπωσδήποτε πολύ μεγαλύτερη δυσκολία να εμφανιστεί «ενάντια στο παλιό πολιτικό σύστημα» και να «αφηγηθεί» ότι «θα αλλάξει την Ελλάδα και την Ευρώπη» σε σχέση και με το Γενάρη αλλά και με το Σεπτέμβρη του 2015. Η ΝΔ έχει έντονους εσωτερικούς διχασμούς και παρουσιάζει δυσκολίες να στοιχηθεί κατά πως οι καιροί το απαιτούν στις υπερατλαντικές απαιτήσεις. Και οι δύο συνολικά, έχουν να διαχειριστούν το βάρος των αδιεξόδων του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και γι αυτό καταφεύγουν -και θα συνεχίσουν ακόμα πιο έντονα- σε ακόμα πιο αντιδραστικές και δεξιές κατευθύνσεις. Τα κηρύγματα του Μητσοτάκη για το «τέλος της Αριστεράς», για την εκμετάλλευση και τη φτώχεια ως «φυσική τάξη», θα τα απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ ζητώντας την επανεκλογή του για να συνεχίσει αυτός και όχι η ΝΔ τη βάρβαρη πολιτική! Σε αυτή την αντιδραστική ρότα κινούνται και όλα τα συμπληρώματα και οι τσόντες του πολιτικού σκηνικού είτε οι υπάρχουσες που αναζητούν τη σωτηρία τους είτε αυτές που ζητούν την ανάδειξη τους. Ενώ ο εθνικισμός, περισσότερο ή λιγότερο ανοιχτός, σε λιγότερο ή περισσότερο φανερή σχέση με την υπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, αποτελεί καταλύτη και όχημα για την αντιδραστικοποίηση του πολιτικού κλίματος.
Αυτό λοιπόν που πρέπει να γίνει φανερό είναι ότι ανεξάρτητα από το πότε θα γίνουν εκλογές , σχεδιάζονται για ασκήσουν όργιο αντιδραστικών εκβιασμών ενάντια στο λαό. Το πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί και στη βάση των όρων που το έχουν διαμορφώσει, πάει προς τα δεξιά και αντιδραστικά, γιατί αυτό απαιτούν για το σύστημα οι συνθήκες της νέας περιόδου που βρίσκεται μπροστά μας. Με αυτή την ενίσχυση της αντιδραστικής του πορείας λογαριάζει το σύστημα, εκτός των άλλων, να αντιμετωπίσει και την απουσία «πολιτικών αφηγήσεων» στο λαό και τη σταθερά υποβόσκουσα πολιτική του αστάθεια.
Παλεύουμε να διαμορφωθούν όροι αγώνων!
Συνεπώς ο λαός δεν έχει κανένα λόγο ούτε τις εκλογές να «περιμένει», ούτε να θεωρεί πως απέναντί του έχει ένα «παντοδύναμο» σύστημα στο οποίο δεν μπορεί να αντισταθεί, από το οποίο δεν μπορεί να διεκδικήσει. Το πραγματικό πρόβλημα της λαϊκής πάλης βρίσκεται κυρίως στους πολιτικούς όρους προετοιμασίας και στήριξης της. Βρίσκεται στην απουσία δυνάμεων που να θέλουν να παλέψουν μέσα στο λαό και με το λαό ενάντια στις πολιτικές του συστήματος. Για παράδειγμα το ΚΚΕ -η μεγαλύτερη υποτιθέμενη δύναμη της Αριστεράς- βρίσκεται σε παρατεταμένη προεκλογική εκστρατεία και μάλιστα με μια πολιτική γραμμή που έχει πλήρως προσαρμοστεί στη δεξιά πορεία των κυρίαρχων δυνάμεων. Από τη μια, καταθέτει νομοσχέδια και τροπολογίες για να δείξει «ποια θα μπορούσε να είναι» η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αποθεώνοντας τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό! Από την άλλη, έχει στοιχηθεί πίσω από τη εθνικιστική γραμμή της αστικής τάξης (και τελικά πίσω και από τον ιμπεριαλισμό) για την «επιθετικότητα» και τους «αλυτρωτισμούς» των άλλων αστικών τάξεων! Ανάλογα βολοδέρνουν εγκλωβισμένες στα «μεταβατικά» τους αδιέξοδα μια σειρά εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις που βρίσκονται σε αναταραχή και αυτές εξαιτίας των επικείμενων εκλογών, που τις θεωρούν «ευκαιρία» για την εκτίναξη τους.
Σε αυτές τις συνθήκες είναι αυξημένες οι απαιτήσεις για το ΚΚΕ(μ-λ), για τη ΛΑ-ΑΑΣ και για όποια δύναμη συναισθάνεται την ανάγκη της μαζικής πάλης. Απαιτήσεις για τη δημιουργία όρων αντίστασης και αγώνων στα «μικρά» και μεγάλα μέτωπα που αντιμετωπίζει ο λαός. Στις πυρόπληκτες περιοχές, που μετά την ανακοίνωση των κυβερνητικών φιλοδωρημάτων, ο λαός που ζει σε αυτές θα εγκαταλειφθεί αβοήθητος μέσα στην καταστροφή. Στους χώρους δουλειάς και εξόντωσης των εργαζομένων, στα επερχόμενα μέτρα για τους συνταξιούχους και για τους μαθητές. Και βέβαια στη ΔΕΘ όπου πρέπει να παλέψουμε η πρωτοβουλία της ΛΑ-ΑΑΣ να στηριχτεί και να αγκαλιαστεί από ευρύτερα τμήματα λαού και νεολαίας, να γίνει βήμα της πάλης ενάντια στην επίθεση, την εξάρτηση και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό!
