Ματωμένη Γάζα ολόκληρη η περιοχή μας! Και εκεί που δολοφονούνται μαζικά βρέφη, γυναίκες και άντρες και εκεί όπου κάπως πρόλαβε να στεγνώσει το αίμα των λαών, αλλά και εκεί που δεν έγινε πρόσφατο μακελειό. Γιατί παντού, από τα Βαλκάνια ως τη Μ. Ανατολή και την Α. Μεσόγειο, στοιβάζονται τα όπλα και συσσωρεύονται οι εκβιασμοί των ιμπεριαλιστών. Αυτή είναι η αιτία που κακοφορμίζει όλο και περισσότερο η περιοχή και το πύον των εθνικισμών φουντώνει στις ανοιχτές και «κλειστές» πληγές. Δεν έχουν ειρήνη οι λαοί της περιοχής, δεν έχουμε ειρήνη στη χώρα μας! Έχουμε προετοιμασίες πολέμου, με τον ιμπεριαλισμό σαν σύγχρονο Προκρούστη να τεντώνει και να κόβει σύνορα, χώρες και λαούς. Και με τις εξαρτημένες αστικές τάξεις μέσα σε αυτό το πλαίσιο να αναζητούν ευκαιρίες και ρόλους για να απλωθούν και να βρεθούν με τους νικητές του αίματος.
Όπως η «δική μας» αστική τάξη και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Που έχει ξεπεράσει το ψέμα και τον κυνισμό και έχει φτάσει στην πολιτική αλητεία. Ώστε να μπορεί τη μια μέρα να σφιχταγκαλιάζεται με το δολοφόνο Νετανιάχου και την επομένη να ασκεί… κριτική για το «δυσανάλογο» της βίας που οι ορδές του ισραηλινού στρατού χρησιμοποίησαν απέναντι στα παιδιά με τις σφεντόνες που μάχονται για την ελευθερία τους, για το δικαίωμά τους να αποκτήσουν λεύτερη Παλαιστίνη!
Ας κρατήσουμε αυτό το μάθημα που μας δώρισε για άλλη μια φορά ο παλαιστινιακός λαός με αυτή τη ματωμένη μάχη του. Όχι μόνο γιατί κατάδειξε τους μεγάλους φονιάδες, τους ιμπεριαλιστές, που νυχθημερόν μάχονται με αεροπλανοφόρα, βάσεις, πυρηνικά να φέρουν …ειρήνη στους λαούς. Όχι μόνο γιατί αποκάλυψε τα ερπετά και τα όρνεα που τους ακολουθούν και προσδοκούν λεία από τη σφαγή των λαών. Αλλά κυρίως γιατί μας δίδαξε το πείσμα και την αποφασιστικότητα που απαιτεί η εποχή μας. Το πείσμα και την αποφασιστικότητα με την οποία η εργατική τάξη και ο λαός μας πρέπει να σταθούν απέναντι στους δυνάστες: το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Για να αντισταθούμε απέναντι στα νέα κύματα της καπιταλιστικής επίθεσης που ετοιμάζονται υπό τον τίτλο της «καθαρής εξόδου». Για να διεκδικήσουμε ψωμί, δουλειά, δικαιώματα, ελευθερίες. Για να παλέψουμε με όλους τους λαούς της περιοχής ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Για να αγωνιστούμε για μια ανεξάρτητη χώρα που ο λαός θα πάρει τις τύχες της στα χέρια του.
Ξανά υπό την έξαρση αντιθέσεων
Όλο το τελευταίο διάστημα χαρακτηρίστηκε από μια νέα έξαρση των αντιθέσεων εντός της Δύσης. Η απόφαση Τραμπ για το Ιράν αναδεικνύει έντονα την ανάγκη των ΗΠΑ να «βάλουν πόδι» στη χώρα αυτή. Μια ανάγκη που είναι προϋπόθεση για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όχι μόνο για να απαντήσει στα προβλήματά του στη Μ. Ανατολή, αλλά συνολικά για τους σχεδιασμούς του απέναντι στον βασικό ανταγωνιστή του, τον ρώσικο ιμπεριαλισμό. Για αυτό ακριβώς η κίνηση αυτή οξύνει τους εκβιασμούς των ΗΠΑ έναντι των Ευρωπαίων. Εκβιασμοί που δεν είναι μόνο εμπορικοί και οικονομικοί, αλλά τελικά και κυρίως στρατηγικοί. Σε αυτή τη βάση πυροδοτήθηκαν οι ευρωπαϊκές αντιδράσεις, με τη Μέρκελ να δηλώνει πως «δεν μπορούμε να ακολουθούμε τις ΗΠΑ», αλλά και να σπεύδει στη Σόφια γιατί το ζήτημα των Βαλκανίων είναι «ζήτημα πολέμου ή ειρήνης». Θα μπορούσε να «συμπληρώσει» πως πρόκειται για έναν πόλεμο που απειλείται να ξεσπάσει εντός της «αυλής» των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, με τους Αμερικάνους να έχουν τον πρώτο λόγο (και όρους) για αυτόν τον πόλεμο! Το σκηνικό των ασαφειών και των προβλημάτων της λεγόμενης ΕΕ συμπλήρωσαν αυτές τις μέρες οι ιταλικές εξελίξεις, όπου έφτασε να συζητείται, εν μέσω αποδόμησης του «παλιού» πολιτικού συστήματος, το θέμα της εξόδου από την ΟΝΕ ή ακόμα και των στενότερων σχέσεων με τη Ρωσία! Και βέβαια η μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ ώθησε το φονικό μαντρόσκυλό τους και πρόσθεσε στην ένταση της περιοχής και στις δυσκολίες των Ευρωπαίων, που πιέζονται ακόμα περισσότερο από την ένταση αυτή.
Με όλα αυτά δεν είναι καθόλου δυσεξήγητο γιατί προκύπτουν νέα μπλοκαρίσματα στο «ελληνικό ζήτημα». Ή αλλιώς, η πανθομολογούμενη ένταση των αντιθέσεων ΗΠΑ-Βερολίνου, σχετικά με το τι και πώς θα γίνει για το χρέος και τη χρηματοδότηση στην επόμενη φάση, είναι άμεσα συναρτώμενη και τροφοδοτούμενη από το πλέγμα αυτών των συνολικότερων εξελίξεων και αντιθέσεων των ιμπεριαλιστών σε ΗΠΑ και ΕΕ (Γερμανία). Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση παρακολουθεί απλώς την εξέλιξη αυτών των αντιθέσεων και …εύχεται να προκύψει από αυτές μια φόρμουλα για την υποτιθέμενη «μεταμνημονιακή» περίοδο, που ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να την αξιοποιήσει πολιτικά για την δικιά του τύχη και συνέχεια.
Ειδικότερη αλλά κρίσιμη παράμετρο αποτελεί το θέμα της πΓΔΜ, που παρά τα βραχυκυκλώματά του δεν εγκαταλείπεται. Δεν εγκαταλείπεται πριν από όλα από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, που θέλουν με κάθε τρόπο η πΓΔΜ να μείνει στην τροχιά πρόσδεσής της με τη Δύση. Αλλά όμως οι Ευρωπαίοι δεν είναι πρόθυμοι να προσθέσουν στην ΕΕ άλλη μια χώρα που θα ελέγχεται κατά κύριο λόγο από τους Αμερικάνους. Επιδιώκουν να διαμορφώσουν τους δικούς τους όρους στην πρόσδεση αυτή. Γι’ αυτό ο Κοτζιάς δεν πήγε στη Σόφια και η συνάντηση Τσίπρα-Ζάεφ είχε ένα ασαφές ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Συνεπώς, τα χρονοδιαγράμματα των εξελίξεων, ακόμα και το διαβόητο «ορόσημο του Αυγούστου», είναι στον αέρα, καθώς υπόκεινται στο πλέγμα αυτών των ζητημάτων. Θα μπορούσαν και να επιταχυνθούν ή να επιμηκυνθούν ανάλογα με τις στροφές αυτών των εξελίξεων. Αυτή η ρευστότητα είναι και η βάση του διαρκούς αναβρασμού στο πολιτικό σύστημα, που βιώνει μια κατάσταση παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου. Μια προεκλογική περίοδος που διαμορφώνεται στη βάση των σχεδιασμών και των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστών-πατρώνων και δευτερευόντως στη βάση των σχεδιασμών του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί βέβαια να διαμορφώσει όρους και σενάρια που θα τον ευνοήσουν.
Στρώνεται ο δρόμος για τα χειρότερα
Η ρευστότητα και η ασάφεια στις πολιτικές εξελίξεις καθόλου δεν αφορά την κατεύθυνσή τους! Τη σκλήρυνση δηλαδή της επίθεσης ενάντια στους εργάτες και το λαό, την ένταση των πολεμικών κινδύνων που απειλούν ολόκληρη την περιοχή. Γι’ αυτά εγγυώνται από τη μια η επιθετικότητα και η ένταση των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστών. Από την άλλη το «ξεσάλωμα» του ντόπιου κεφαλαίου και της εργοδοσίας, που μέσα από την πολύχρονη επίθεση και τα απανωτά χτυπήματα που έχει επιφέρει στις εργαζόμενες μάζες έχει διαμορφώσει ένα πολύ αρνητικό συσχετισμό που έχει κάθε λόγο να τον αξιοποιήσει παραπέρα. Εξάλλου, είναι η ίδια η πολιτική της αστικής τάξης, που, για να «σταθεί» μέσα στο ταραγμένο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής της εξάρτησης, θεμελιώδης προϋπόθεση είναι να χτυπήσει παραπέρα την εργατική τάξη και το λαό.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η πιο σημαντική προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα. Η πολιτική του δεν προώθησε «μόνο» την εφαρμογή του 3ου μνημονίου, τα δεκάδες αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα, την παραπέρα πρόσδεση και εμπλοκή της χώρας στα αμερικανονατοϊκά πολεμικά σχέδια. Αλλά κυρίως έστρωσε το δρόμο για τα χειρότερα. Δηλαδή όχι μόνο δεν χτύπησε το «παλιό» πολιτικό σύστημα, αλλά αντίθετα του έδωσε «επιχειρήματα» γιατί πρέπει να συνεχίσει ακόμα πιο άγρια την πολιτική της επίθεσης στο λαό. Η κλιμάκωση των αντεργατικών–αντινεολαιίστικων κηρυγμάτων και πολιτικών από το Μητσοτάκη και τη ΝΔ σε αυτήν ακριβώς την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ πατάει και βασίζεται. Στην πολιτική δηλαδή που απέδειξε –και ενόσω ο λαός κατά βάση μένει εγκλωβισμένος στην αναζήτηση κυβερνητικών λύσεων- ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που απαιτούν οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο. Σε αυτή τη βάση, το πρόσημο των εξελίξεων στο πολιτικό σύστημα γίνεται ολοένα και πιο αντιλαϊκό και αντιδραστικό. Γι’ αυτό όποια λύση και αν προκριθεί τελικά και με όποιες τσόντες και να πλαισιωθεί θα είναι μια λύση που θα υπηρετεί τη συνέχεια της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής, μια λύση που θα βυθίζει σε ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία.
Ζητούμενο συνεπώς ήταν και παραμένει ο απεγκλωβισμός τμημάτων του λαού και της νεολαίας από τον κύκλο της απογοήτευσης-υποχώρησης, ο απεγκλωβισμός από την αναζήτηση «κυβερνητικών λύσεων». Ζητούμενο ήταν και παραμένει η διεύρυνση του δυναμικού που επιχειρεί να διαμορφώσει απαντήσεις αντίστασης και διεκδίκησης στο πεδίο των αγώνων, της πάλης, του κινήματος. Αυτή δεν είναι μια θέση «ενόψει εκλογών», δεν είναι μια προσπάθεια «κομματικού διαχωρισμού», σαν αυτές που επιχειρεί η ηγεσία του ΚΚΕ (ή και άλλοι) που την «στηρίζει» (στην πραγματικότητα την ακυρώνει) με την παράταξη του «δικού του δυναμικού», ενάντια όμως σε κάθε πραγματική προσπάθεια ανάπτυξης αγώνων. Είναι μια πολιτική θέση μάχης και πάλης για το λαό και το κίνημα σήμερα και κάθε στιγμή, κόντρα στη ρότα των εξελίξεων και την επιδείνωση των συσχετισμών για τα λαϊκά συμφέροντα.
Πως θα γίνει υπόθεση των εργαζομένων η απεργία;
Από τη μια κράτος και κυβέρνηση βρίσκονται σε μια διαρκή και πολύμορφη επιχείρηση χτυπήματος των συνδικάτων, του δικαιώματος των εργαζομένων να οργανώνονται, να απεργούν και να αγωνίζονται. Από την άλλη οι ηγεσίες σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (και όχι μόνο αυτές) κλιμακώνουν όλο και περισσότερο την πολιτική ξεπουλήματος των εργαζομένων, την πολιτική σύμπλευσής τους με το σύστημα και τις δυνάμεις τους. Στη βάση αυτών των δεδομένων και στο συνολικότερο πολιτικό πλαίσιο που αυτές εξελίσσονται, αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι οι εργαζόμενοι εκδιώκονται από τα σωματεία τους. Το σύστημα και οι εργατοπατέρες του τους θέλουν έξω από αυτά. Τους επιβάλλουν με τις πολιτικές τους, ακόμα και με πραξικοπήματα, να είναι «κατά μόνας», σκυφτοί και απογοητευμένοι.
Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε. Ένα πρόβλημα πρωτίστως πολιτικό που δεν αντιμετωπίζεται με οργανωτικές φαεινές και με εικονικές κατασκευές και ακτιβισμούς. Ένα πρόβλημα που η απάντηση του συνδέεται καθοριστικά με την απάντηση του ερωτήματος με ποια γραμμή, με ποιους στόχους πάλης μπορούν οι εργαζόμενοι να «επιστρέψουν» στα σωματεία τους και να τα κάνουν πραγματικά δικά τους. Ένα πρόβλημα που συνδέεται διαλεκτικά με το ίδιο το ζήτημα της συγκρότησης εκ νέου του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που απαιτεί η εποχή μας, με την υπόθεση των ιδεολογικοπολιτικών κατευθύνσεων και οργανωτικών χαρακτηριστικών που χρειάζεται να έχουν και να κατακτούν οι δυνάμεις όπως το ΚΚΕ(μ-λ), που θέλουν να κινηθούν σε αυτή την κατεύθυνση. Σε όλα αυτά φιλοδοξεί και θα επιδιώξει να συμβάλλει η διαδικασία της 9ης Συνδιάσκεψής μας ως αναγκαίο βήμα στην πορεία της Οργάνωσης, ως αναγκαίος εξοπλισμός και στήριξη της Ταξικής Πορείας και των άλλων μετωπικών σχημάτων, αλλά και ευρύτερα μπροστά στις αγωνίες ενός δυναμικού που μάχεται και συνολικά τις ανάγκες του κινήματος.
Στη βάση αυτού όμως του ζητήματος οφείλει να αντιμετωπιστεί και το ζήτημα της απεργίας της 30 Μάη, για την οποία, μέσα στα πλαίσια της γενικότερης σύγχυσης που επικρατεί, ακούγονται και «προβληματισμοί» για την ανάγκη να καταγγελθεί, καθώς εξαγγέλλεται από τις ξεπουλημένες ηγεσίες και στο πλαίσιο της γνωστής «κοινωνικής συμμαχίας» (με το κεφάλαιο και την εργοδοσία) που αυτές έχουν εξαγγείλει.
Αυτοί οι «προβληματισμοί» στην πραγματικότητα δεν εκφράζουν τίποτε άλλο από την παραίτηση από τα καθήκοντα και τις αναγκαιότητες που σήμερα αντιμετωπίζουμε. Γιατί βέβαια το ζητούμενο δεν είναι να πειστούν οι εργαζόμενοι «να μην απεργήσουν»! Το ζητούμενο είναι να πειστούν οι εργαζόμενοι να απεργήσουν με στόχους ενάντια στην πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησής του, με αιτήματα που θα αναδεικνύουν τα δικά τους δικαιώματα και την προοπτική της πάλης τους. Το ζητούμενο είναι να βάλουν οι εργαζόμενοι με την πάλη τους στη γωνία τους εργατοπατέρες και όχι να «διαμαρτυρηθούν» ενάντιά τους, μένοντας οι ίδιοι στη γωνία! Και βέβαια η απολύτως αναγκαία καταγγελία των ξεπουλημένων ηγεσιών δεν μπορεί να γίνει από κάποια «κέντρα αγώνα» που κάποιοι θέλουν να φαντασιώνονται πως υπάρχουν! Όπως λόγου χάρη δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που επιχειρούν να παρουσιάσουν το ΠΑΜΕ ως ένα τέτοιο «κέντρο αγώνα», που πρέπει και μπορεί να «πειστεί» να συντονιστεί με τα δικά τους ψευδεπίγραφα συντονιστικά. Το ΠΑΜΕ ούτε θέλει ούτε μπορεί να αναλάβει μια κατεύθυνση πάλης ενάντια στο σύστημα και την πολιτική του. Το ΠΑΜΕ αποδεικνύει διαρκώς με την πολιτική του και την πρακτική του ότι είναι βραχίονας αναπαραγωγής της ρεφορμιστικής, συμβιβαστικής πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ, που δεν διστάζει στη χρησιμοποίηση των σφραγίδων των σωματείων (όπως τα 500 τόσα που κατέθεσαν πρόταση νόμου στη Βουλή…) για την προώθηση του κοινοβουλευτικού κρετινισμού!
Με τους δοσμένους λοιπόν –και όχι κάποιους φανταστικούς- συσχετισμούς οφείλουμε να παλέψουμε μέσα στα σωματεία, τις γειτονιές και τους χώρους της νεολαίας όσο μπορούμε, για να γίνει η απεργία της 30 Μάη υπόθεση των εργαζομένων. Ενάντια στα παλιά και νέα μνημόνια και αντεργατικά μέτρα, ενάντια στα μέτρα που φέρνει η κακόφημη τέταρτη αξιολόγηση. Ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μιας και η πάλη στο μέτωπο αυτό θα βρίσκει έδαφος και θα αναπτύσσεται στο βαθμό που οι εργαζόμενοι θα σηκώνουν το κεφάλι απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση, στο βαθμό που θα αποκτούν εμπιστοσύνη στην πάλη τους για το ψωμί, το μεροκάματο και όλα τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματά τους.
