Σημαντικές εξακολουθούν να είναι οι εξελίξεις στα δυτικά Βαλκάνια –με πρωταγωνιστικό ρόλο αυτή τη φορά να έχουν οι νατοϊκές ενταξιακές διαδικασίες του Μαυροβούνιου και της ΠΓΔΜ. Οι εξελίξεις αυτές αποτελούν αναβάθμιση της αμερικάνικης επέμβασης στην περιοχή, υπαγμένες σε μια πολεμοκάπηλη και εμπρηστική λογική.
Εν μέσω μαζικών αντι-νατοϊκών διαδηλώσεων, το Μαυροβούνιο έγινε το 29ο μέλος της εγκληματικής πολεμικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Αν και οι διαδηλώσεις αυτές οργανώνονται από το δεύτερο κόμμα στη χώρα, τη φιλορωσική αντιπολίτευση, φαίνεται από την ένταση των αντιδράσεων ότι είναι πλατύτερες. Και αυτό γιατί είναι νωπές οι μνήμες από τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, που έπληξαν και το ίδιο το Μαυροβούνιο. Εάν λοιπόν η ντόπια ελίτ σε μια έξαρση δουλικότητας γλείφει το χέρι των φονιάδων της χώρας, το λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό συναίσθημα δείχνει προς το παρόν να εγκλωβίζεται σε μια λογική αναζήτησης του «άλλου προστάτη».
Υπάρχει μια συζήτηση στον διεθνή Τύπο για τη χρησιμότητα ή μη της ένταξης του Μαυροβούνιου στο ΝΑΤΟ, καθώς η χώρα δεν διαθέτει στρατιωτική ισχύ και φαίνεται εκτεθειμένη στη ρωσική παρέμβαση. Για όσους όμως παρακολουθούν τον ιμπεριαλιστικό παροξυσμό στα δυτικά Βαλκάνια, δεν υπάρχει κανένα σκοτεινό σημείο. Η ένταξη του Μαυροβούνιου αποκόβει τη Ρωσία από την Αδριατική, περικυκλώνει τη σφαίρα επιρροής της και συμπιέζει σε συστοιχία με Βοσνία και Κροατία τη σερβική επιρροή. Πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι υπάρχουν προαιώνιοι εθνικοί δεσμοί Σέρβων και Μαυροβούνιων (άλλωστε πριν από λίγα χρόνια αποτελούσαν συνομοσπονδία). Δεσμοί οι οποίοι δεν μπορούν να σπάσουν έτσι απλά και ενισχύονται από την ύπαρξη πληθυσμών μέσα στο Μαυροβούνιο που αισθάνονται Σέρβοι.
Αποτέλεσμα είναι η κόντρα στα πλαίσια της ντόπιας ελίτ να αναβαθμίζεται, με τη χρησιμοποίηση από την κυβέρνηση του πρόσφατου «ρωσικού πραξικοπήματος», το οποίο με βάση τη δικογραφία των αρχών στόχευε στη δολοφονία του πρωθυπουργού Τζουγκάνοβιτς και τη βίαιη ανατροπή της εξουσίας. Εκτός από 21 σερβορώσους εθνικιστές, η κυβέρνηση επεκτείνει τις διώξεις και σε 2 βουλευτές της αντιπολίτευσης. Αυτή είναι η χώρα που για τον ΥΠΕΞ μας Κοτζιά μαζί με την Ελλάδα αποτελούν τους «φάρους σταθερότητας στην περιοχή». Προκόψαμε!
Δεν μπορούμε χωρίς προσβάσεις να αξιολογήσουμε αν πράγματι υπήρξε πραξικόπημα και από ποιους κύκλους άραγε οργανώθηκε. Όμως δεν μπορούμε να κρύψουμε την εύλογη καχυποψία μας.
Την ίδια στιγμή, ανησυχητικές είναι οι εξελίξεις στη γειτονική ΠΓΔΜ. Και αυτό γιατί η αναθέρμανση της ενταξιακής διαδικασίας από την ασπόνδυλη ηγεσία του Ζάεφ προστίθεται σε μια σειρά εμπρηστικές και διχαστικές ενέργειες. Η κυβέρνηση Ζάεφ, σε μια προσπάθεια επίδειξης των φιλονατοϊκών της βλέψεων, χρησιμοποιεί το ζήτημα του ονόματος για να ακυρώσει τη σλαβοκεντρική εθνικιστική ρητορική του Γκρούεφσκι. Σε αυτήν της την επιδίωξη δεν διστάζει να «ξεπουλήσει» τα κέρδη της αντίπαλης πλευράς στο ζήτημα του ονόματος.
Αυτό βλέπει η ελληνική πλευρά ως ευκαιρία για να «λύσει» το θέμα της ονομασίας, εκμεταλλευόμενη τη συγκυρία, και αρνείται την ένταξη στο ΝΑΤΟ ως «FYROM», καθώς τη θεωρεί μια «νεκρή» πολιτικά ονομασία που οδηγεί στο πλασάρισμα εν τέλει ως «Μακεδονία». Το αν όντως η ελληνική αστική τάξη μπορεί να στριμώξει τους γείτονές της θα φανεί. Αυτό που είναι σίγουρο, όμως, είναι ότι η ένταξη στον απεχθή ιμπεριαλιστικό μηχανισμό με όρους εσωτερικού διχασμού και αμερικανοδουλείας, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να λύσει κάποιο πρόβλημα. Ίσα ίσα, θα δημιουργήσει νέα. Η διαδικασία της απομόνωσης των εθνικισμών, εκατέρωθεν των συνόρων, δεν μπορεί να είναι έργο εκείνων που τους υποδαύλισαν. Γιατί πολιτικό αποτέλεσμα της εξέλιξης αυτής δεν πρόκειται να είναι η «καλή γειτονία», αλλά η de facto δυνατότητα των ΗΠΑ να ρυθμίζουν την κατάσταση κατά το δοκούν.
Η επανέναρξη της ενταξιακής διαδικασίας θα έχει μεγάλες επιπτώσεις στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ. Γιατί προστίθεται στην ήδη διακηρυγμένη πολιτική Ζάεφ, που οδηγεί τη χώρα στο χείλος του εμφυλίου. Η κυβέρνηση Ζάεφ ήδη έχει υιοθετήσει σχεδόν το σύνολο της «αλβανικής ατζέντας», θέτοντας ζήτημα ονομασίας, Συντάγματος και σημαίας της χώρας. Αν προστεθεί η διακήρυξη Ζάεφ για ανατροπή όλης της «μεγαλεξανδρινής» υστερίας του Γκρούεφσκι για την υποτιθέμενη «αυθεντική μακεδονική ταυτότητα», τι μένει από το προηγούμενο υπαρξιακό αφήγημα της σλαβομακεδονικής ελίτ; Την ίδια στιγμή ο αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός οργιάζει.
Αν μάλιστα η πολιτική Ζάεφ κλιμακωθεί με τη διακηρυγμένη πρόθεση για δικαστική δίωξη ή και σύλληψη του ίδιου του Γκρούεφσκι, που αντιπροσωπεύει την πρώτη τη τάξει πολιτική δύναμη στη χώρα, οι εξελίξεις θα είναι πιθανόν ραγδαίες και χωρίς εύκολο γυρισμό. Ήδη ο Γκρούεφσκι και ο πρόεδρος Ιβάνοφ (που επισκέφτηκε πρόσφατα τον Πούτιν) αναγκαστικά οδηγούνται στη σκέπη της Μόσχας, χρησιμοποιώντας το εθνικιστικό σλαβικό στοιχείο αλλά και τη θρησκεία. Εξέλιξη που οδηγεί σε αντισυσπείρωση με ανυπολόγιστες συνέπειες, καθώς το σπέρμα του εμφυλίου ή ακόμα και εθνοτικού πολέμου έχει εναποτεθεί από τα γεγονότα του 2001.
Όποιος βλέπει στη διαμορφούμενη αυτή κατάσταση κάποια δυνατότητα «ειρηνικού ξαναμοιράσματος» της περιοχής είναι πολιτικά τυφλός. Οι εστίες του πολέμου μία μία αναζωπυρώνονται και μια νέα ανάφλεξη με θύματα τους λαούς εκκολάπτεται. Το αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα αναδεικνύεται σε ζωτική ανάγκη.
