Την Πέμπτη 17/12 αποχαιρετήσαμε στη Βασιλεία της Ελβετίας τον σ. Μάκη (Μαζλούμ, Ιμπραΐμ Καράτεπε), πατέρα της Ceren, της νεότατης συντρόφισσας που χάσαμε στις 5 Αυγούστου σ’ εκείνο το μοιραίο τροχαίο της Εθνικής οδού Θεσσαλονίκης-Αθήνας. Η κηδεία του γίνεται σήμερα, Σάββατο 19/12, στην περιοχή της Μαλάτειας της Τουρκίας, στον τόπο καταγωγής του.
Ο σ. Μάκης, έτσι τον φωνάζαμε όλοι, ήταν από τους πρώτους συντρόφους του αδελφού κόμματος του ΤΚΡ/Μ-L, του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας /Μαρξιστικού-Λενινιστικού, που δεν διέσχισε απλώς τη χώρα μας, αλλά έμεινε εδώ για πολλά χρόνια κι έγινε ένας δικός μας-δικός μας άνθρωπος, γιατί πρώτα απ’ όλα ήταν Άνθρωπος κι αφοσιωμένος σύντροφος στην υπόθεση του λαού. Ήταν από τους πρώτους συντρόφους του ΤΚΡ/Μ-L που έμειναν εδώ πρώτα, στη Θεσσαλονίκη ύστερα σε Αθήνα, Κρήτη κ.α., στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας του Εβρέν, και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Ελβετία όπου ανέπτυξε δράση κι από τις γραμμές της ΑΤΙΚ, ως μέλος της Ελεγκτικής Επιτροπής, αυτής της Ομοσπονδίας των Τούρκων εργατών στην Ευρώπη, καθώς και δραστήριο μέλος της Partizan.
Ο σύντροφος Μάκης, βαριά τραυματισμένος από το ατύχημα του Αυγούστου, πάλευε για να κρατηθεί στη ζωή και το πιο πιθανό ήταν ότι θα τα κατάφερνε. Η απώλεια της 14χρονης κορούλας του, του τόσο αγαπητού και μαχητικού πλάσματος που γνωρίσαμε, κρύφτηκε στην αρχή απ’ αυτόν. Η απουσία της όμως δεν μπορούσε παρά -αργά ή γρήγορα- να γίνει αντιληπτή κι από τον δύσμοιρο πατέρα. Αυτός ο πόνος της απώλειας, σε συνδυασμό με τους βαρείς τραυματισμούς του τροχαίου που τον συνόδευαν στην εντατική, σταμάτησαν την καρδιά του σ. Μάκη με αποτέλεσμα να… ματώσει η δική μας καρδιά.
Θα μας λείψει πολύ εκείνη η καλημέρα του σ. Μάκη είτε στα ελληνικά είτε στα τουρκικά και θα μας λείψει πολύ γιατί η κάθε καλημέρα και η κάθε συνάντηση μαζί του συνοδεύονταν από το πηγαίο, φαρδύ κι ατέλειωτο γλυκό χαμόγελό του, χαμόγελο που ανάβλυζε αισιοδοξία, ευχάριστη διάθεση κι ανθρωπιά.
Η αισιοδοξία αυτού του ανθρώπου, παρ” όλες τις δυσκολίες και δοκιμασίες που συνάντησε στη ζωή του, ήταν αξιοθαύμαστη και τέτοια παραδείγματα δεν είναι λίγα από ανθρώπους που πέρασαν κι αγωνίστηκαν από τις γραμμές του ΤΚΡ/Μ-L, αφήνοντας ανεξίτηλα ίχνη και πατημασιές που δείχνουν το δρόμο του κινήματος, το δρόμο της αφοσίωσης και της ανιδιοτελούς προσφοράς στον αγώνα.
Στους τέσσερις και πλέον μήνες που πέρασαν από το μοιραίο τροχαίο των συντρόφων μας, η σκέψη μας, ο λογισμός μας και η αγωνία μας ήταν διάχυτη σε όλους μας. Ανησυχούσαμε, ανησυχούσαμε πολύ για τη στιγμή που ο σ. Μάκης θα αντιλαμβανόταν την απώλεια της κορούλας του. Και είναι αλήθεια ότι ακόμα και στην εντατική, ο κάθε άνθρωπος αναζητεί τους δικούς του ανθρώπους κι ο σ. Μάκης μάς είχε όλους κοντά του κι εμείς ήμασταν εκεί, μαζί του. Όμως υπήρχε μια απουσία, κάποια έλειπε, δεν ήταν εκεί μαζί μας, στο προσκέφαλό του, έλειπε η κορούλα του η Ceren κι αυτό του προκαλούσε αβάσταχτο πόνο. Κατέβαλε πολλές προσπάθειες να ξεπεράσει αυτόν τον αβάσταχτο πόνο, πάλεψε για μήνες, όμως στο τέλος προτίμησε να πάει με την Ceren, στέλνοντάς μας τα τελευταία αγωνιστικά του χαιρετίσματα.
Και εμείς του απαντάμε με το καλό κατευόδιο, κι εμείς υποσχόμαστε στο σύντροφο Μάκη και στους τόσους και τόσους αγωνιστές που φύγανε ότι συνεχίζουμε τον αγώνα μέχρι την τελική νίκη.
Στέλιος Αγκούτογλου
