«…Από 2,8 εκατομμύρια ελληνικά νοικοκυριά, τα 2,3 εκατομμύρια έχουν φορολογικά χρέη που δεν μπορούν να αποπληρώσουν. Οι συντάξεις είναι η κύρια πηγή εισοδήματος για το 48,6% των οικογενειών. Επιπροσθέτως 3,5 εκατομμύρια απασχολούμενοι πρέπει να υποστηρίζουν 4,7 εκατομμύρια ανέργους ή μη οικονομικά ενεργά άτομα…» Αυτά γράφουν ανάμεσα στα άλλα σε πρόσφατο άρθρο τους οι «Φαϊνανσιάλ Τάιμς» του Λονδίνου περιγράφοντας την κατάσταση στη χώρα μας. Βέβαια ο αγγλικός ιμπεριαλισμός έχει πολλούς λόγους να θέλει να αμφισβητήσει δημόσια τις «επιτυχίες» που το Βερολίνο εμφανίζει ότι έχει στην ευρωζώνη του, όπως έκανε και η Μέρκελ στο τελευταίο της ταξίδι στην Αθήνα. Και είναι στη βάση αυτών των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων που στο ίδιο άρθρο τους οι «Φαϊνανσιάλ Τάιμς», και για να τονίσουν πως δεν είναι καθόλου πραγματική η «ανάκαμψη» της χώρας, φτάνουν να «υποδείξουν» την ανακήρυξη της χρεοκοπίας ως μια επιλογή.
Όμως –ακόμα και αν «παραβλέψουμε» για λίγο αυτούς τους ανταγωνισμούς και έχοντας επίγνωση πως η κλιμάκωσή τους μπορεί να φέρει κατακλυσμιαίες εξελίξεις και σε όλα τα επίπεδα στη χώρα μας- το βέβαιο είναι ότι η παραπάνω περιγραφή της κοινωνικής κατάστασης στη χώρα μας είναι σωστή. Στην πραγματικότητα, η περιγραφή υπολείπεται κιόλας αφού δεν αναφέρει καθόλου μια σειρά βασικές πλευρές, όπως για παράδειγμα τους όρους δουλειάς που έχουν «τα 3,5 εκατομμύρια απασχολούμενοι», μετά την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και τη γενίκευση σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα των μεσαιωνικών (ελαστικών) εργασιακών σχέσεων…
Η κατάσταση λοιπόν που ζει και αντιμετωπίζει ο λαός και η νεολαία είναι ζοφερή, και αυτό δεν αλλάζει ούτε συγκαλύπτεται όσες έξοδοι στις αγορές και αν γίνουν, όσες θριαμβολογίες κι αν εκτοξευθούν από Σαμαρά, Βενιζέλο και σία για το κακόφημο «πρωτογενές πλεόνασμα». Τέσσερα χρόνια μετά το Καστελόριζο, που σηματοδότησε τη βίαιη και ραγδαία κλιμάκωση στην εφαρμογή των ιμπεριαλιστικών πολιτικών για τη λεηλασία του λαού και της χώρας, όχι μόνο δεν βρισκόμαστε μπροστά σε «ανάκαμψη» και «αποκατάσταση» των κοινωνικά αδύναμων, αλλά βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ακόμα κύμα που απειλεί να γκρεμίσει ό,τι απέμεινε, να κάνει πιο βαρύ τον εφιάλτη που ζουν οι φτωχές λαϊκές μάζες.
Αλήθεια, πώς θα ζει «το 48,6% των οικογενειών» που έχει ως κύρια πηγή εισοδήματος τις συντάξεις μετά το νέο πετσόκομμα κύριων και επικουρικών που προωθείται άμεσα με το νέο μνημόνιο ή μεσοπρόθεσμο ή όπως αλλιώς ονομαστεί;
Σε τι κοινωνικό και εργασιακό τοπίο θα φυτρώσει η «ανάκαμψη» όταν, πάλι με τα νέα μέτρα που προωθούνται, αναγγέλλεται μόνιμος μηχανισμός απολύσεων στο Δημόσιο (και συνταγματική) κατάργηση της μονιμότητας, ατομικές συμβάσεις και ατομικοί μισθοί, γενίκευση του καθεστώτος ενοικίασης εργαζόμενων-δούλων στο Δημόσιο, κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων κοκ;
Σε ποια στατιστική κατηγορία θα βάλουν οι «Φαϊνανσιάλ Τάιμς» –και όποιος άλλος- τους μέχρι και 180.000 φοιτητές που το σύστημα σχεδιάζει να διαγράψει και να πετάξει από τις σχολές τους και τους 12.000 μαθητές που καλούνται μέσω ΟΑΕΔ να δουλέψουν κάτι εξάμηνα με 11 ευρώ μεροκάματο;
Ξεχαρβάλωμα και πορεία αντιδραστική
Η κρίση που συνέτριψε τους μύθους της «ισχυρής Ελλάδας» που βρίσκεται στον «πυρήνα της ΟΝΕ» και το συνακόλουθο βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης ξεχαρβάλωσαν ένα πολιτικό σύστημα που εμφανιζόταν να έχει δύο συμπαγείς και ακλόνητους πυλώνες. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχασαν το «λούστρο» των «σύγχρονων ευρωπαϊκών κομμάτων» που ελέω ιμπεριαλιστών είχαν, στο βαθμό που εμφανιζόταν να έχουν, «σχέδιο» και «πρόγραμμα» για τη χώρα. Και αποκαλύπτονται ως αθροίσματα ομάδων που υπηρετούσαν ξένους και ντόπιους αφέντες ληστεύοντας πάντα τη χώρα και το λαό, αλλά ίσως με κάποιο «τακτ» και με «αφηγήσεις» που πέρναγαν με τη βοήθεια της εν γένει Αριστεράς, που είχε από χρόνια χαθεί στους δαιδάλους της «παγκοσμιοποίησης» και της ταξικής συνεργασίας-υποταγής. Τώρα λοιπόν οι πυλώνες έγιναν κομμάτια και από την (φασιστική) ακροδεξιά της «κεντροδεξιάς» ως τους «αριστερούς» θιασώτες τής… πάλαι ποτέ διεθνούς των Μπλερ, Κλίντον της «κεντροαριστεράς», αναδίδεται πλούσια, ανυπόφορη η μπόχα της υποτέλειας, του τυχοδιωκτισμού, του χαμαιλεοντισμού, της αντίδρασης.
Όλος αυτός ο χυλός-εσμός που καταφέρνει να συνεχίζει να παριστάνει πως διευθύνει τη χώρα ή πως μπορεί να τη διευθύνει, μόνο και μόνο γιατί είναι γερά γαντζωμένος στις πρεσβείες, στην Κομισιόν και στα ντόπια τζάκια, έχει ένα κοινό πολιτικό μοτίβο που συνίσταται σε δύο βασικές θέσεις:
-Ανήκουμε στους ιμπεριαλιστές της Δύσης. Αυτοί θα μας βρουν λύση για το «χρέος» (που από το Καστελόριζο ως σήμερα το πήγαν από το 120% στο 175% του ΑΕΠ), αυτοί θα μας βρουν όποιους ρόλους εκείνοι κρίνουν ότι χρειάζεται η χώρα να αναλάβει στην περιοχή. Βέβαια «αυτοί», οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, σε συνθήκες κρίσης αντιμετωπίζουν τη χώρα και το λαό με όση ωμότητα απαιτούν τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντά τους. Και κυρίως η Δύση βρίσκεται σε «πόλεμο» με τη Ρωσία που δεν βρίσκει συμβιβασμό, όπως δείχνουν τα τελευταία αιματηρά γεγονότα στην ανατολική Ουκρανία αμέσως μετά την υποτίθεται πετυχημένη τετραμερή διάσκεψη της Γενεύης. Και ταυτόχρονα η ίδια η Δύση βρίσκεται σε διάφορους «πόλεμους» εντός της έτσι ώστε να χρήζει διαρκώς ερμηνειών το σε ποια ακριβώς δυτικά συμφέροντα «ανήκουμε».
Σε ποιο μέλλον λοιπόν μας οδηγούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ηγούνται της κούρσας των ληστειών και των σφαγών των λαών του πλανήτη σε μια περίοδο που μεγαλώνουν οι αντιθέσεις τόσο ώστε να γίνεται «συνηθισμένο» να συγκρίνει δημοσίως ο Ομπάμα τις στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ έναντι αυτών της Ρωσίας;
«Ψιλά γράμματα» όλα αυτά τα ερωτήματα για τον εσμό της υποτέλειας και της κωλοτούμπας στη χώρα μας. Αυτοί υπερασπίζονται τη «δημοκρατική Ευρώπη» στα χαρακώματα που έστησε η CIA για λογαριασμό της φασιστικής «κυβέρνησης» του Κιέβου και κάνουν «στρατηγικό άξονα» με το φασιστικό σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ. Και όταν δεν κάνουν τέτοια μεγάλα έργα επειδή έχουν καεί από αυτά, αναζητούν εκ νέου ρόλο περιφερόμενοι αδιστάκτως σε όλο το μήκος του «συνταγματικού τόξου», όπως ο Λοβέρδος και ο Κύρτσος ή όπως ο Θοδωράκης του Ποταμιού που ούτε λίγο ούτε πολύ δήλωσε πως πρώτα θα μαζέψει ψήφους και μετά θα πει στο λαό το πρόγραμμά του!
-Να τελειώνουμε με τα δικαιώματα του λαού στη δουλειά, στην υγεία, στη μόρφωση, στην ελευθερία, αυτό είναι το δεύτερο στοιχείο του κοινού μοτίβου τους. Γιατί έτσι απαιτούν οι αφέντες, ξένοι και ντόπιοι, και μάλιστα ως ελάχιστη προϋπόθεση οικονομική και πολιτική για να είναι η χώρα στο μαντρί του «ελεύθερου κόσμου» που δεν μπορεί να παραμείνει «ελεύθερος», δηλαδή ιμπεριαλιστικός-καπιταλιστικός, αν δεν επαναθεμελιωθεί η κυριαρχία του επί των μαζών με τους όρους που αυτή υπήρχε πριν από το 1917.
Αυτό το μάθημα της κατάργησης των «προνομίων» του λαού, δηλαδή των δικαιωμάτων στη ζωή τελικά, το έχουν πολύ καλά μάθει όλα τα κόμματα, κομματίδια, και σταγονίδια του συστήματος. Τόσο ώστε να έχουν διαμορφώσει πολιτικό κλίμα παρανομίας για κάθε στοιχειώδη ανάγκη που για τη ζωή του «τολμά» να σκέφτεται ο λαός και η νεολαία. Βέβαια, πριν από αυτό το κλίμα και παράλληλα με αυτό το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης έχει ήδη εγκαθιδρύσει «καθεστώς» δικαστικής, κατασταλτικής δίωξης, απαγόρευσης και τρομοκρατίας ενάντια σε κάθε αγώνα, στη συνδικαλιστική δράση και πάλη, σε κάθε αγωνιστή.
Η γραμμή του μαζικού αγώνα
Τι κοιλοπονά αυτή η κατάσταση σε πολιτικό επίπεδο και όσον αφορά την κατεύθυνση του συστήματος; Τα δεδομένα είναι σαφή και δεν χωρούν αυταπάτες. Η υπόθεση Μπαλτάκου δεν εμφανίστηκε στο προσκήνιο για να σωθεί ο Κασιδιάρης, αλλά για να δώσει μια δημόσια τροχιοδεικτική βολή της κύριας τάσης του συστήματος. Τα κέντρα εξουσίας, λογαριάζοντας τα τωρινά και τα μελλούμενα και όσο ο λαός παραμένει εκτός του πεδίου της πολιτικής ταξικής πάλης, απαιτούν σκλήρυνση, παραπέρα φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και ανάλογων προδιαγραφών κυβερνητικές λύσεις. Εξάλλου, αυτή η κατεύθυνση προαναγγέλλεται με επίσημο ή ημιεπίσημο τρόπο σε μια σειρά βασικά ζητήματα. Το ζήτημα της απεργίας, των συγκεντρώσεων, της συνδικαλιστικής δράσης ή του χαρακτήρα που μπορεί να έχει ο «νόμιμος» συνδικαλισμός έχουν ήδη τεθεί από το σύστημα τόσο με ντε φάκτο απαγορεύσεις όσο και με δηλώσεις για θεσμική (συνταγματική) αναμόρφωσή τους. Και, όπως φαίνεται, (και) οι δυνάμεις της καθεστωτικής και όχι μόνο Αριστεράς παίρνουν το μήνυμα και μετασχηματίζουν ανοιχτά τις ομοσπονδίες σε γραφεία νομικών συμβουλών και έκδοσης ανακοινώσεων, ενώ οι εργαζόμενοί τους αντιμετωπίζουν την απόλυση και τη συντριβή των εργασιακών τους σχέσεων.
Ενόψει των εκλογών του «Καλλικράτη» και του Ευρωκοινοβουλίου γίνεται βέβαια ένα «πείραμα» παράταξης-καταμέτρησης των κάθε λογής παραδοσιακών και νεωτερικών δυνάμεων του συστήματος. Όμως, κυρίως ενόψει των εκλογών και με το λαό σπρωγμένο στη γωνία, επιταχύνεται η πορεία αντιδραστικοποίησης του πολιτικού σκηνικού και κλίματος με όλους τους δυνατούς τρόπους. Κυρίως όσον αφορά το περιεχόμενο καθαυτό αυτών των εκλογών, όπου ο λαός καλείται να νομιμοποιήσει τα εργαλεία της επίθεσης και την ιμπεριαλιστική ΕΕ και ταυτόχρονα να αποτελέσει το παθητικό πειραματόζωο στο πείραμα αντιδραστικοποίησης της πολιτικής ζωής. Το σκηνικό που έχει στηθεί συνιστά ήδη μια αρνητική μετατόπιση, μια προλείανση εδάφους ώστε το σύστημα να έχει ανοιχτές όλους τις οδούς των πολιτικών μαγειρεμάτων που θα χρειαστεί μετά τις εκλογές.
Η βαριά σκιά αυτών των απαιτήσεων προκάλεσε ήδη τριγμούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που η πορεία προσαρμογής του τρέχει αλλά δεν φτάνει. Έτσι, τα «μεγάλα αστέρια» τύπου Λαζόπουλος βρίσκουν παρακινδυνευμένο να εκτεθούν στα ψηφοδέλτιά του, η «αριστερή πλατφόρμα» επιχειρεί να κρατήσει αποστάσεις-προσχήματα από την απροσχημάτιστη στράτευση του ΣΥΡΙΖΑ στη ΕΕ και στους εκλογικούς παράγοντες και στην Ξάνθη το «βασικό λόγο» για το ψηφοδέλτιό του φαίνεται πως έχουν «υπεύθυνες» του συστήματος δυνάμεις.
Δεν υπάρχει «εκλογική μάχη» μέσα από την οποία ο λαός μπορεί να αντιπαρατεθεί με αυτό που ήδη ζει, με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και τις στοχεύσεις-επιδιώξεις του συστήματος. Ας το πούμε καθαρά: αυτό που η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία πληρώνουμε, και πολύ ακριβά σήμερα, είναι ο μέσα από μια πορεία χρόνων πολιτικός, ιδεολογικός και οργανωτικός αφοπλισμός του κινήματος. Αυτό είναι το καθοριστικό ζήτημα που κρίνει και θα κρίνει τις εξελίξεις για τα λαϊκά συμφέροντα, τα άμεσα και τα συνολικά. Αυτό λείπει και πρέπει να «διορθωθεί» για να μπορεί να σταθεί στα πόδια της η υπόθεση των δικαιωμάτων και των διεκδικήσεων των λαϊκών μαζών. Αυτό το πρόβλημα κρύβουν και το χειροτερεύουν οι κάθε λογής προτάσεις που ψάχνουν τη σωτηρία στις εκλογές, στα δικαστήρια, σε «ικανούς δημάρχους», σε προτάσεις νόμου και όποια άλλη «ευφυή τακτική» που «ξεχνάει» μια «λεπτομέρεια»: δεν υπάρχουν τακτικές που να υποκαθιστούν την έλλειψη στρατού που να ξέρει ποια μάχη, ποιον πόλεμο έχει να δώσει και να θέλει να τον δώσει!
Ο λαός πρέπει και μπορεί να συγκροτηθεί σε δύναμη αντίστασης και πάλης, σε δύναμη αναμέτρησης με τον ιμπεριαλισμό και το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Αυτή η πορεία συγκρότησής του έχει μια ελάχιστη θεμελιώδη βάση και προϋπόθεση: τη γραμμή του μαζικού αγώνα απέναντι στην επίθεση του συστήματος. Με αυτή τη γραμμή πρέπει να σηκώσουμε τις σημαίες της Πρωτομαγιάς, διδασκόμενοι για το πώς κατέκτησαν εργάτες και λαοί όλα όσα σήμερα χάνουμε. Όχι για να κάνουμε μάθημα ιστορίας ή ακόμα χειρότερα προεκλογική παρέμβαση. Αλλά για να παλέψουμε εδώ και τώρα. Για ψωμί και δουλειά. Ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο που μας τα στερεί.
Για το δικαίωμά μας στον αγώνα. Ενάντια στο σύστημα που αποφασίζει πολύμηνες φυλακίσεις για τους απεργούς χαλυβουργούς.
Για την αντιιμπεριαλιστική ενότητα και πάλη των λαών. Ενάντια στο μακέλεμα που φέρνουν οι μεγάλοι αμερικανονατοϊκοί φονιάδες και κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη.
Αυτός είναι ο δρόμος που έχει να ανοίξει και να βαδίσει ο λαός και η νεολαία.
