Αγώνες και Μέτωπο Αντίστασης – Διεκδίκησης ο δρόμος του λαού
Οι προστάτες μίλησαν και… διάλεξαν Τσίπρα! Από τη μια, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δια στόματος Ντάισελμπλουμ ξεκαθάρισαν ότι δεν θέλουν εκλογές… στην Ελλάδα εν μέσω των πολλών δικών τους αναταραχών και οπωσδήποτε όχι πριν η κυβέρνηση ολοκληρώσει την «καλή δουλειά» με το τρέχον μνημόνιο. Μετά βλέπουμε! Από την άλλη, ο Τραμπ έδωσε στον Τσίπρα την επίσκεψη που τόσο επίμονα του ζητούσε η πρόθυμη ελληνική κυβέρνηση, γιατί έχει να του δώσει πολλές ακόμα «δουλειές» που χρειάζεται ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός να κάνει για λογαριασμό του η χώρα μας. Και μέσα στη χώρα αλλά και στην περιοχή, από τα Βαλκάνια ως τη Μ. Ανατολή και την Κύπρο. Και για τις ΗΠΑ βέβαια ισχύει πάντα το «και βλέπουμε» χωρίς …δογματισμούς, από τότε που έριξαν τις ναπάλμ για να κάψουν το ΔΣΕ και την πάλη του λαού μας. Το σταθερό και βασικό κριτήριό τους είναι να αναπαράγεται η αμερικανοκρατία στη χώρα, που με την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου βαθαίνει και επεκτείνεται.
Η κυβέρνηση (της… «Αριστεράς»!) καμαρώνει για αυτές τις εγκρίσεις και τις αποστολές που παίρνει από τους μεγάλους ληστές και φονιάδες του πλανήτη. Όλα αυτά τα παρουσιάζει μάλιστα και ως «πολυδιάστατη πολιτική» και προχωράει πράγματι όλες τις διαστάσεις του έργου που έχει αναλάβει. Από το στραγγάλισμα των εργατών και το γδάρσιμο του λαού με την σε πλήρη εξέλιξη νέα επίθεση των 95 προαπαιτουμένων για να κλείσει και η «τρίτη αξιολόγηση» και να πάμε μετά… στην τέταρτη και την πέμπτη μέσα στο 2018, όπως προβλέπει το τρέχον μνημόνιο! Μέχρι τη μετατροπή της χώρας σε μια αμερικάνικη βάση με το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, την Κρήτη προκεχωρημένο φυλάκιο των αμερικάνικων αεροπλανοφόρων και τον Άραξο να τον ετοιμάζουν ξανά να φορτωθεί με πυρηνικά!
Μπροστά σε όλα αυτά, με τη ΝΔ να καραδοκεί και να σπρώχνει σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση, και με τον λαό μας να ζει μέσα στα μεγάλα βάσανα που έχει φέρει η πολύχρονη επίθεση του συστήματος, ξεπηδάει επίμονα το ίδιο ερώτημα: Μπορούν να αποτελέσουν απάντηση οι αντιπολιτευτικές φωνασκίες, οι εικονικοί αγώνες, η αποθέωση του κοινοβουλίου και των εκλογικών προσδοκιών; Μπορεί ο λαός να ελπίζει πως θα βρει τα δίκια του και την προοπτική του αν δεν παρατάξει απέναντι στους αδίστακτους εχθρούς του τη δικιά του υπόσταση ως δύναμη πάλης; Αν δεν αντισταθεί μαζικά, αν δεν συγκροτήσει το δικό του Μέτωπο Αντίστασης – Διεκδίκησης, που θα ξέρει με ποιους έχει να κάνει για να ανοίξει δρόμους αναμέτρησης και προοπτικής και όχι νέας ανακύκλωσης της οργής σε σύγχυση, υποχώρηση, παραίτηση;
Αδιάλειπτα καθοδική πορεία
Η κυβερνητική προπαγάνδα περί ανάκαμψης και εξόδου από την κρίση, είναι ακατάσχετη και ασύστολη, αλλά η πραγματικότητα είναι επίμονη και δεν προσπερνιέται. Το προσχέδιο του προϋπολογισμού που κατέθεσε η κυβέρνηση περιγράφει μια χώρα που ξετινάχτηκε οικονομικά και παραγωγικά από ότι είχε, ενώ ταυτόχρονα συντρίφτηκαν όλα τα κοινωνικά δικαιώματα του λαού. Η βουβή-και κρατημένη σε δεύτερο πλάνο- αναταραχή στις τράπεζες (που είναι η κορυφή του συστήματος) δεν καταλαγιάζει, γιατί οι τράπεζες είναι κουφάρια πνιγμένα στα «κόκκινα» δάνεια και έρμαια των ξένων αφεντικών. Τα μεγάλα ονόματα της μεγαλοαστικής τάξης αποσύρονται στις Ελβετίες, ή εξαγοράζονται από το ξένο κεφάλαιο, μαζί με τα λιμάνια, τους δρόμους και όλες τις βασικές υποδομές της χώρας. Το ξετίναγμα συνεχίζεται βέβαια με τις λεγόμενες αποκρατικοποιήσεις του τρέχοντος Μνημονίου όσο και με τις επιδιωκόμενες με τις ΗΠΑ συμφωνίες, που η κυβέρνηση σπεύδει να διαμορφώσει στο ταξίδι Τσίπρα και για τις οποίες δραστήρια έχει εργαστεί ο υπουργός του, Παπαδημητρίου!
Με άλλα λόγια, η πορεία οικονομικής καταβύθισης και παραγωγικής ερήμωσης συνεχίζεται αδιάλειπτα όλα αυτά τα χρόνια και είναι ακριβώς πάνω σε αυτή τη βάση τα μέτρα που έχουν προ-αποφασιστεί ως το 2023 και τα σενάρια για τη ρύθμιση του χρέους που φτάνουν ως το 2060! Αυτό λοιπόν που στην πραγματικότητα οικοδομεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, βρίσκεται στη συνέχεια των πολιτικών των προηγούμενων κυβερνήσεων και δεν είναι άλλο από την ενίσχυση της κυριαρχίας του ξένου κεφαλαίου στη χώρα, με μεγάλες και σοβαρές συνέπειες σε όλο το φάσμα της ζωής του λαού μας και όχι «μόνο» στο κοινωνικό-οικονομικό πεδίο! Όσον αφορά αυτό το τελευταίο, είναι το μόνο στο οποίο υπάρχουν δείκτες σε σταθερή άνοδο! Είναι οι δείκτες της εκμετάλλευσης και της καταλήστευσης των εργατικών και λαϊκών μαζών. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΓΣΕΕ, σχεδόν 344.000 εργαζόμενοι αμείβονται ήδη με μισθό από 100 έως 400 ευρώ μικτά ενώ άλλοι περίπου 127.000 εργαζόμενοι αμείβονται με μισθό 100 ευρώ μικτά! Όλοι αυτοί προφανώς δεν καταγράφονται στη στρατιά των ανέργων (οι οποίοι κατά την κυβέρνηση «μειώνονται»…) ενώ βέβαια ταυτόχρονα οι ελαστικές μορφές απασχόλησης έχουν γίνει πλειοψηφικές έναντι της μόνιμης και σταθερής δουλειάς.
Είναι σαφές ότι το ντόπιο κεφάλαιο κατόρθωσε αυτά τα χρόνια, με κρίσιμη και καθοριστική τη βοήθεια των ιμπεριαλιστών, να φτάσει την τιμή της εργατικής δύναμης ακόμα και κάτω από τα όρια αναπαραγωγής της. Είναι σαφές ότι το «βαρέλι δεν έχει πάτο» ή αλλιώς ότι μέτρο και όρια στην εκμετάλλευση, την εξαθλίωση αλλά και τον κοινωνικό μεσαίωνα μπορεί να βάλει μόνο η ταξική πάλη των από κάτω και δεν υπάρχει κάποιο «αντικειμενικό» όριο σταματήματος της επίθεσης (όπως λόγου χάρη «οι σύγχρονες ανάγκες», η τεχνολογική εξέλιξη και άλλα ανάλογα ρεφορμιστικά θεωρήματα) που τάχα θα μπορούσε να αποτελέσει φραγμό στην επίθεση.
Διεθνείς περιδινήσεις και ντόπιοι πολιτικαντισμοί
Το κυβερνητικό παραμύθι περί «ανάκαμψης και εξόδου» είναι τελικά όχι απλώς αποπροσανατολιστικό αλλά αντιδραστικό, γιατί έχει ως βάση του το ξεπούλημα της χώρας μας στο ξένο κεφάλαιο, τη μετατροπή της σε νεκροταφείο των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων, την υποθήκευση της ζωής και της τύχης του λαού στους ιμπεριαλιστές της Δύσης. Αυτή η ολοένα πιο αντιδραστική κατεύθυνση πηγάζει από τα αδιέξοδα της άρχουσας τάξης και υπηρετεί το συμφέρον της και αυτή την κατεύθυνση υλοποιεί και προωθεί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ωστόσο, ταυτόχρονα αυτή η κατεύθυνση δεν είναι καθόλου σίγουρη, δεν προδιαγράφει μια γραμμική εξέλιξη επιδείνωσης των όρων ζωής του λαού και διάσωσης της κυριαρχίας της αστικής τάξης έστω με κουτσουρεμένους ρόλους. Η κατεύθυνση αυτή εμπεριέχει όλες τις τρικυμίες και τους κινδύνους –κοινωνικούς, οικονομικούς, πολεμικούς- που πηγάζουν από τη φύση και την κατάσταση αυτών στους οποίους η πραγμάτωσή της υπόκειται. Δηλαδή από τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες, τα αδιέξοδά τους, την κρίση τους, τον διαρκώς εντονότερο ανταγωνισμό τους. Η περίπτωση της κρίσης στην Ισπανία με το ζήτημα της Καταλονίας είναι -από αυτή τη σκοπιά- άλλο ένα παράδειγμα των περιδινήσεων και των προβλημάτων που μπορούν να αναδειχθούν στο πλαίσιο αυτό της κρίσης και των ανταγωνισμών όλων με όλους στο οποίο βρίσκεται σήμερα ο καπιταλιστικός-ιμπεριαλιστικός κόσμος. Είναι άλλο ένα παράδειγμα των τριγμών των ιμπεριαλιστικών συνασπισμών –εν προκειμένω της ΕΕ- και των εντάσεων που υπάρχουν μέσα σε αυτούς και προστίθεται στο Brexit και σε όλα τα άλλα που, αν μη τι άλλο, μόνο ως «αντικειμενική- νομοτελειακή» διαδικασία («ολοκλήρωση» και άλλα παρόμοια) δεν επιβεβαιώνουν την πορεία διαμόρφωσης και εξέλιξης της ΕΕ. Είναι άλλο ένα παράδειγμα για την «ποιότητα της στρατηγικής» (λέμε τώρα) της άρχουσας τάξης που συνοψίζεται στο να ανήκουμε στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ. Αν λοιπόν μέσα στο «κέντρο» της Ευρώπης εμφανίζονται τέτοιες εξελίξεις, γίνονται πολύ πιο έντονες οι ανησυχίες για τις εξελίξεις που έρχονται στην ευρύτερη περιοχή της χώρας μας. Που είναι ήδη κομματιασμένη από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Βαλκάνια, Λιβύη Ουκρανία), που αιματοκυλιέται ακόμα τώρα (Μ. Ανατολή) με την ευθύνη και την καθοδήγηση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που φορτώνεται διαρκώς από στρατιωτικές δυνάμεις, πολεμικά σχέδια και κάθε λογής εκβιασμούς των μεγάλων φονιάδων, από τη Μαύρη Θάλασσα ως την Κύπρο.
Σε όλο αυτό το πολεμικό τοπίο, η κυβέρνηση παριστάνει τη «δύναμη της ειρήνης και της σταθερότητας», την ίδια ώρα που υπηρετεί με όλους τους τρόπους τα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Δύσης και εμπλέκει τη χώρα μέσα σε αυτά. Η αναζωπύρωση των βαλκανικών της επαφών και δραστηριοτήτων εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο, είναι προσπάθεια απόκτησης εκ νέου ρόλου στην πολύπαθη χερσόνησο για λογαριασμό των αμερικανονατοϊκών επιδιώξεων και της συνέχισης του κύκλου του αίματος που αυτοί έχουν ανοίξει.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση δεν διστάζει «να μιλάει για ειρήνη ενώ υπηρετεί τον πόλεμο», είναι ακόμα πιο αδίστακτη στους πολιτικαντισμούς και στη διαστροφή της πραγματικότητας όταν πρόκειται για τα δικαιώματα, τις ζωές των εργαζομένων και του λαού μας. Ληστεύει και γδέρνει το λαό καταργώντας ή πετσοκόβοντας ακόμα και τα άθλια μνημονιακά επιδόματα, αλλά ετοιμάζει ξανά την άθλια παράσταση του «κοινωνικού μερίσματος», των ψίχουλων που θα δώσει από αυτά που λήστεψε! Εξοντώνει το πιο θεμελιώδες δικαίωμα της ζωής, το δικαίωμα στη δουλειά, αλλά στήνει ολόκληρη επικοινωνιακή καταιγίδα για να εμφανιστεί ότι υπερασπίζεται τη διόρθωση φύλου και να «βεβαιώσει» έτσι για τις «αριστερές ευαισθησίες της». Έχει εξαπολύσει μια γιγάντια φορολεηλασία για τα φτωχά και μεσαία στρώματα αλλά ετοιμάζει λοταρία(!)-ανταμοιβή για τη χρήση της κάρτας στις αγορές.
Αυτή η άθλια πολιτική δεν γίνεται μόνο ή κυρίως για να εκδηλώνονται τα αναγκαία τερτίπια «αριστεροσύνης» και αντιπαράθεσης με τη ΝΔ και τις άλλες δυνάμεις του συστήματος. Ο κύριος στόχος της είναι βαθύτερος και αφορά στη συγκρότηση ενός «νέου προσδιορισμού» της φιλολαϊκής (ακόμα και αριστερής!) πολιτικής που το σύστημα μπορεί να έχει στην –όπως τη λένε- μετά μνημονιακή εποχή. Το καθεστώς λοιπόν σε αυτή την εποχή (θα) είναι η φτώχεια, η ανεργία, η απουσία στοιχειωδών κοινωνικών δικαιωμάτων. Δεν υπάρχουν δικαιώματα! Αλλά μπορεί να σου κληρώσει! Να πάρεις ένα έκτακτο επίδομα, να είσαι «ωφελούμενος» σε μια 5μηνη δουλειά, ακόμα και να βγει ο αριθμός σου στη λοταρία που διοργανώνει το taxis net του Υπουργείου Οικονομικών! Αυτά είναι και θα είναι τα όρια των ανοχών του συστήματος για τα εκρηκτικά λαϊκά ζητήματα. Και κυρίως –λέει ο ΣΥΡΙΖΑ- ως εκεί επιτρέπεται να φτάσουν οι επιθυμίες και οι προσδοκίες του λαού και της νεολαίας…
Να σπάσει ο εγκλωβισμός
Τα όρια που το σύστημα επιδιώκει να θέσει στις προσδοκίες –και άρα στη στην κίνηση και την πολιτική αντίληψη- του λαού δεν είναι βέβαια ακλόνητα και αμετακίνητα. Πάμπολλες φορές, στα μεγάλα και μικρότερα γεγονότα της ταξικής πάλης, ο λαός τα μετακίνησε ή και τα κατάργησε. Το σημερινό ζητούμενο είναι καταρχάς να βγει από την κατάσταση «εγκλωβισμού» στην αδράνεια και την παραίτηση που έχουν διαμορφώσει μια σειρά παράγοντες και δυνάμεις και σε μια ολόκληρη πορεία. Η αλήθεια είναι πως σωρεύονται διαρκώς αιτίες για να εκδηλωθούν κινήσεις σπασίματος αυτού του «εγκλωβισμού». Και δεν είναι καθόλου αλήθεια βέβαια πως ο λαός «δεν καταλαβαίνει» τι ζει και τι αντιμετωπίζει! Μάλλον είναι πολύ πιο σωστό πως μεγάλα κομμάτια κόσμου αντιλαμβάνονται και διαισθάνονται αυτό που «δεν καταλαβαίνουν» ή πιο σωστά δεν θέλουν να ομολογήσουν και να αναγνωρίσουν οι δυνάμεις που λένε πως «ο λαός δεν καταλαβαίνει»». Δηλαδή ο λαός, έστω διαισθάνεται την όξυνση των αντιθέσεων, τους αδίστακτους εχθρούς που έχει απέναντί του, με δύο λόγια τη μεγάλη πάλη που έχει να διεξάγει για να διεκδικήσει και να καταχτήσει όσα του ανήκουν. Και είναι βέβαιο πως για τα πολλά ερωτήματα και τις αμφιβολίες που μπορεί να έχει μπροστά σε αυτό τον μεγάλο αγώνα, οι «εύκολες προτάσεις» παράγουν σύγχυση και λειτουργούν αρνητικά. Είτε αυτές είναι οι προτάσεις των αγώνων που έχουν στόχο μια… μεταβατική κυβέρνηση (όχι σαν του ΣΥΡΙΖΑ, που τους «πρόδωσε»…) είτε είναι η πρόταση της «λαϊκής εξουσίας» με… όλα της τα καλά, που τόσο ανάγλυφα αποδίδονται στις προτάσεις νόμου του ΚΚΕ.
Έχουμε λοιπόν κάθε λόγο να επιμένουμε στην κατεύθυνση του αγώνα που αντιστέκεται και βάζει φραγμούς στην επίθεση, του αγώνα που μαχητικά διεκδικεί. Έχουμε κάθε λόγο να επιμένουμε ότι αυτοί οι αγώνες και οι εστίες αντίστασης που απαιτούνται, χρειάζεται να συνδεθούν, να ενωθούν πολιτικά, να απλώσουν και να διαμορφώσουν το Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης εργατών και λαού ως βασική προϋπόθεση για τη διαμόρφωση ενός καλύτερου συσχετισμού για τη λαϊκή πάλη. Εξάλλου αυτή η ανάγκη είναι έκδηλη στην κάθε εστία αντίστασης που ξεπηδά, όπως για παράδειγμα στον αγώνα στην PLEGMANET, όπου σχεδόν αμέσως αναδείχτηκε το ζητούμενο της ευρύτερης στήριξής του και της διεύρυνσής του. Έχουμε κάθε λόγο να διευκρινίζουμε με κάθε τρόπο πως ο δρόμος αυτού του Μετώπου δεν είναι η συνδιαλλαγή και ο συμβιβασμός, αλλά η αναμέτρηση με το σύστημα και γι’ αυτό χρειάζεται «εντός του» να συγκροτηθούν με βάση αυτή την απαίτηση οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Έχουμε κάθε λόγο να έχουμε εμπιστοσύνη στον λαό, να απορρίπτουμε τις πολιτικές που περιγελούν τον δρόμο που του αξίζει, να παλεύουμε κάθε στιγμή για να στηρίξουμε την υπόθεσή του!
