Το είδαμε κι αυτό! Να έχουμε δηλαδή, έστω και προσωρινά, μια κυβέρνηση μειοψηφίας που να έχει την «πλειοψηφία» στη Βουλή.
Έτσι «έκλεισε» σε πρώτη φάση η άνευ όρων παράδοση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (που επισημοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή) στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών, που εκφράστηκαν με τα κακόφημα προαπαιτούμενα που ψηφίστηκαν την Τετάρτη (15/7).
Μια τέτοια νέα ιδιομορφία ή ανορθογραφία πρόκυψε ως αποτέλεσμα της απόφασης της μεγαλοαστικής άρχουσας τάξης να βάλει υπό την «προστασία» της μια κυβέρνηση σαφώς αποδυναμωμένη, προκειμένου να συνεχίσει για λογαριασμό της την άγρια επίθεση στο λαό.
Βρέθηκε η άρχουσα τάξη, για τα καλά, στη μέση του ανταγωνισμού των ισχυρών ιμπεριαλιστών, και προκειμένου να αποφύγει δυσάρεστες γι’ αυτήν εξελίξεις, υποχρέωσε παλιό και νέο πολιτικό προσωπικό να συνεργαστεί (μέχρι πότε;) στα πλαίσια μιας «εθνικής» συνεννόησης, προκειμένου να προετοιμαστεί το νέο μνημόνιο.
Αποφάσισαν οι ισχυροί της ΕΕ να συμβιβάσουν προσωρινά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, αλλά και τις αντιθέσεις τους με τις ΗΠΑ, και όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι επιπτώσεις φορτώθηκαν στην εξαρτημένη χώρα, και πρώτα απ’ όλα στο λαό της.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς διαπίστωσαν τα όρια που δεν μπορούν να υπερβούν και πλήρωσαν τις συνέπειες των αταξιών τους.
Σ’ αυτή τη φάση, όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά και η αντιπολίτευση σύσσωμη διαπίστωσε τα όρια και τις δυνάμεις της (καλύτερα αδυναμίες) και εξαναγκάστηκε να παίξει για όσο διάστημα αντέξει το δεκανίκι της πληγωμένης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Έχουμε λοιπόν μια ιδιόμορφη και ελαφρώς ανώμαλη πολιτική κατάσταση που σίγουρα θα την χαρακτηρίζαμε ρευστή και μεταβατική.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να προδιαγραφεί η εξέλιξή της. Προφανώς, κοινός στόχος των ιμπεριαλιστών (ΕΕ, ΗΠΑ, ΔΝΤ) είναι να γίνει γρήγορα κατορθωτό να φορτωθεί ένας λαός ήδη εξουθενωμένος ένα σωρό νέα βάρη, ένα σωρό νέα δεσμά, ως την αναγκαία (αλλά όχι ίσως ικανή) προϋπόθεση προκειμένου το σύστημα να βρει τρόπους να διαχειριστεί την συνεχιζόμενη κρίση του. Άμεσος στόχος λοιπόν είναι να προετοιμαστούν οι όροι για μια αναδιαμόρφωση του ντόπιου πολιτικού σκηνικού, προκειμένου να διαχειριστεί αποτελεσματικά όλα όσα θα προκύψουν από το μοίρασμα του 3ου μνημονίου.
Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον που βλέπει (όσο βλέπει) ο λαός μπροστά του είναι μαύρο, γεμάτο κινδύνους και ανασφάλειες.
Τα παραμύθια ότι σ’ αυτή την φάση ο λαός μας έχει δίπλα του να τον «στηρίζουν» συγκεκριμένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις καταρρέουν και ας ευχαριστεί ο Δραγασάκης, σαν τον νέο Σημίτη, τις ΗΠΑ. Τα ξαναζεσταμένα συνθήματα τύπου Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία δεν μπορούν να κρύψουν ότι οι ιμπεριαλιστές δεν είναι ούτε φιλέλληνες ούτε τίποτα. Απλά ενδιαφέρονται για τα δικά τους συμφέροντα.
Τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών σ’ αυτή τη φάση, για γεωπολιτικούς λόγους κυρίως, συγκλίνουν στο να κρατηθεί η Ελλάδα στην ευρωζώνη με πολύ σκληρούς όρους για τον λαό. Αυτό εξυπηρετεί τα σχέδια για διατήρηση της συνοχής της ΕΕ αλλά και τα σχέδια των ΗΠΑ που θέλει την Ευρώπη υπό την ηγεμονία της, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία.
Ένας τέτοιος συμβιβασμός απαιτεί κυβερνήσεις πρόθυμες και αποφασισμένες να υλοποιήσουν την επίθεση στο εσωτερικό, αλλά και έτοιμες να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των γεωπολιτικών τους υποχρεώσεων έτσι όπως τις καθορίζουν οι ιμπεριαλιστές.
Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές που προχώρησαν στον συμβιβασμό δείχνουν ότι θέλουν να τον αξιοποιήσουν για να αποκτήσουν και να κατοχυρώσουν μέσα στη χώρα και στο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό τα ιδιαίτερα πολιτικά τους συμφέροντα. Οι Γερμανοί κρατούν στο προσκήνιο τις απειλές για GREXIT. Οι ΗΠΑ συνεχίζουν το βιολί τους να ενδιαφέρονται «ανθρωπιστικά» για το χρέος της χώρας (που και οι ίδιοι δημιούργησαν).
Από την άλλη, ναι μεν ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται πρόθυμος αλλά κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα πιεζόμενος παραπέρα, ενώ όπως έδειξε το δημοψήφισμα, το παλιό πολιτικό σκηνικό παραμένει αναξιόπιστο.
Για πόσο καιρό θα αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ (μ’ αυτή τη μορφή) να προωθεί τόσο σκληρά μέτρα και μάλιστα καταφεύγοντας όποτε χρειάζεται στην καταστολή; Πόσο σίγουρα μπορεί να είναι τα ντόπια και έξω κέντρα εξουσίας ότι ο λαός παραμένει εξουθενωμένος και αδύναμος και μπορούν να τον βιάζουν και να τον χειρίζονται αδιαμαρτύρητα;
Τι είδους και πόσο αξιόπιστες απαντήσεις θα βρουν, προκειμένου να συνεχίσουν την αντιδραστική τους πολιτική, είναι δικός τους λογαριασμός.
Αυτό που ενδιαφέρει, τουλάχιστον από τη σκοπιά τη δική μας, είναι να μπορέσει ο λαϊκός παράγοντας να μπει σε τροχιά ανάτασης και ανασυγκρότησης. Πρώτη και βασική προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσει ο λαός τους φανερούς και κρυφούς εχθρούς του. Να ξεκινήσει την πορεία συγκρότησης και αντίστασης ξέροντας ποιους έχει να αντιπαλέψει.
Να μην πέφτει στις παγίδες αναζήτησης καλύτερου ιμπεριαλιστή προστάτη. Να μην υποκύπτει στους δήθεν μονόδρομους. Να διακρίνει καθαρά ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει σαν αντίπαλος του λαού και όχι σαν φίλος. Όσο οδυνηρή και να είναι η διάψευση των ελπίδων, ο λαός πρέπει να ξεπεράσει μέσα από την κίνησή του όλους τους «αριστερούς» γύρω και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που θα του παρουσιάζουν το μαύρο άσπρο και την κυβέρνηση σαν υπέρμαχο των λαϊκών συμφερόντων.
Όσο ξεφτίζει το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός να μην γυρίσει πίσω στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και να προσέξει τις παγίδες που στήνει επιτήδεια η Χρυσή Αυγή και το φασιστικό ρεύμα.
Όλα τα παραπάνω βέβαια, με μια βασική προϋπόθεση: να δυναμώσουν οι επαναστατικές δυνάμεις μέσα στο λαό, ώστε να πάρουν σε μια πορεία τις απαραίτητες ευθύνες για να αποτελέσουν τους κινητήρες της ανασύνταξης του κινήματος.
Τα λόγια και τα συνθήματα που καλούν το λαό να ξεσηκωθεί δεν ήταν ποτέ αρκετά. Πολύ περισσότερο τώρα που επίκεινται μια σειρά ανακατατάξεις και στον ευρύτερο αριστερό χώρο, ως αποτέλεσμα της χρεοκοπίας της γραμμής του «μεταβατικού προγράμματος» αλλά και της στάσης του ΚΚΕ να περιμένει απλά να δικαιωθεί.
Τα κενά που θα διαμορφώνονται θα κοστίσουν, γιατί δεν θα καλυφτούν γρήγορα (τουλάχιστον από αριστερή σκοπιά). Ωστόσο, το ΚΚΕ(μ-λ) πρέπει να προετοιμαστεί ώστε να συνεχίσει αναβαθμισμένα την προσπάθεια που, σε άλλες βέβαια συνθήκες, ξεκίνησε πριν χρόνια. Την προσπάθεια να συμβάλλει στη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων, τον όρο για να εμφανιστεί ξανά δραστήρια στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας.
