Η οργάνωσή μας στην Αθήνα ανταποκρίθηκε στην ευγενική πρόσκληση της ηλεκτρονικής εφημερίδας ΠΑΝΤΙΕΡΑ να κάνουμε μια πολιτική συζήτηση με αφορμή τη συμπλήρωση φέτος των 35 χρόνων πολιτικής παρουσίας και παρέμβασης του ΚΚΕ(μ-λ) στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Στο χώρο του βιβλιοπωλείου μας «Εκτός των Τειχών», ο συναγωνιστής Νίκος Ξηρουδάκης εκ μέρους της ΠΑΝΤΙΕΡΑ οργάνωσε τη συνέντευξη και με τις ερωτήσεις του έδωσε τη δυνατότητα στους συντρόφους μας Δημήτρη Μπαμπίλη και Παναγιώτη Χουντή να κάνουν μια πολιτική ανασκόπηση, στα περιορισμένα χρονικά πλαίσια μιας συνέντευξης, βασικών ζητημάτων που απασχόλησαν το διεθνές και ελληνικό κίνημα πριν το 1982 καθώς και ζητήματα που απασχόλησαν την οργάνωσή μας από την περίοδο της ανασυγκρότησής του 82 μέχρι και σήμερα.
Με αφορμή την πρώτη ερώτησή του ο Ν.Ξ. έδωσε τη δυνατότητα στους συντρόφους μας να μιλήσουν για τις ιστορικές καταβολές του μαρξιστικού-λενινιστικού (μ-λ) ρεύματος τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα. Κίνημα που είναι προϊόν της άρνησης και της καταδίκης της παλινόρθωσης και της πολιτικής κυριαρχίας της νέας αστικής τάξης από το 1956 στη Σοβιετική Ένωση. Άρνησης και καταδίκης της επιχείρησης της ΣΕ να επιβληθεί στο ΚΚΕ η γραμμή του ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό, δηλαδή η υποταγή στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό.
Στην κουβέντα αναφέρεται πως η πολιτική κριτική των εξόριστων κομμουνιστών του Άη Στρατή και των κομμουνιστών προσφύγων της Τασκένδης συναντήθηκε με την αντίστοιχη πολιτική κριτική του ΚΚ Κίνας και του Μάο κόντρα στη δεξιά στροφή στη ΣΕ. Αυτό ήταν η απαρχή της συγκρότησης ενός ρεύματος που ήθελε να υπερασπιστεί τον επαναστατικό χαρακτήρα του κομμουνιστικού κινήματος. Ακολούθησε το 1964 η έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση», στη συνέχεια η ΟΜΛΕ αλλά και το ΚΚΕ(μ-λ) το 1976 με στόχο την πολιτική συγκρότηση ενός δυναμικού που ήθελε να αντισταθεί στη δεξιά στροφή στο κομμουνιστικό κίνημα.
Στην κουβέντα γίνεται τιμητική αναφορά στο Γιάννη Χοτζέα, τον Πολύδωρα Δανιηλίδη και τον Ισαάκ Ιορδανίδη, πρωτοπόρες προσωπικότητες του μ-λ κινήματος της χώρας. Γίνεται αναφορά στη παρακαταθήκη της ΜΠΠΕ στην Κίνα και τη σφοδρή σύγκρουση των κινέζων κομμουνιστών στα νέα αστικά στοιχεία που εμφανίζονται και εκεί. Γίνεται αναφορά στη συνεισφορά αλλά και στα όρια του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος και πως το ζήτημα δεν είναι η επιστροφή στις γραφές και στις αντιγραφές. Γίνεται σαφές από τους συντρόφους το πόσο σπουδαίες είναι οι καταβολές ενός κινήματος, αλλά επίσης και το πόσο σπουδαίο είναι να αναζητηθούν οι πολιτικές απαντήσεις στο σήμερα.
Στην επόμενη ερώτηση οι σύντροφοι απαντούν για τις εξελίξεις των αρχών της δεκαετίας του ΄80 και την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ(μ-λ) το 1982. Θυμίζουν ότι ήταν τότε η περίοδος της ολοκλήρωσης των ανατροπών στις χώρες του ανατολικού μπλοκ και την Κίνα που σηματοδοτεί δραματικές ανατροπές σε βάρος της εργατικής τάξης, του προλεταριάτου και των λαών. Η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος έχει σαν αποτέλεσμα την κυριαρχία στο πλαίσιο της Αριστεράς της γραμμής της συνθηκολόγησης και της υποταγής στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό που θεωρείται μονόδρομος. Δεν ήταν λοιπόν το ΠΑΣΟΚ που έφταιγε, αλλά η Αριστερά που παραιτήθηκε. Τέτοια φαινόμενα εκφράστηκαν σε στελέχη του καθοδηγητικού απαράτ του ΚΚΕ(μ-λ), που δεν άντεξαν τις πολιτικές πιέσεις εκείνης της περιόδου.
Στη συνέντευξη γίνεται αναφορά -φόρος τιμής- στους: Βασίλη Σαμαρά, Στέλιο Αγκούτογλου, Ηλία Καμαρέτσο στη Θεσσαλονίκη αλλά και στους Γρηγόρη Κωνσταντόπουλο, Βασίλη Γεμιστό και Αντρέα Βογιατζόγλου στην Αθήνα που κόντρα στο ρεύμα της περιόδου ανέλαβαν από το 1982 και για τα επόμενα χρόνια το δύσκολο έργο της συγκρότησης της οργάνωσής μας.
Στη συνέντευξη οι σύντροφοι ξεκαθαρίζουν πως το ΚΚΕ (μ-λ) δεν διεκδίκησε προίκα το μ-λ κίνημα στη χώρα, αλλά είναι οργάνωση που με κριτική ματιά στο παρελθόν επιχειρεί 35 χρόνια τώρα να δώσει απαντήσεις για το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας.
Ήταν ιδιαίτερη η στιγμή της αναφοράς στις πολύ σοβαρές απώλειες των αειμνήστων συντρόφων μας Βασίλη, Ηλία και Γρήγορη.
Στην πορεία της συζήτησης οι σύντροφοι αναφέρονται στις ανατροπές της περιόδου 1989-90, κάνοντας σαφές πως αποτελούν έναν επίλογο του δράματος, το κλείσιμο μιας πολύχρονης περιόδου παλινόρθωσης του καπιταλισμού στις κατ’ όνομα σοσιαλιστικές χώρες. Στη συζήτηση σε αυτό το σημείο τονίζεται η θέση της οργάνωσής μας, που δεν έσπευσε να πανηγυρίσει δικαιωμένη από τις εξελίξεις αλλά να τονίσει ότι εκκινείται ένας γύρος σφοδρότερης επίθεσης στρατηγικού χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού στους λαούς και του καπιταλισμού στην εργατική τάξη και το προλεταριάτο.
Ήταν τότε που η οργάνωσή μας διατύπωνε τη γραμμή της αντίστασης στην επίθεση και της υπεράσπισης του κομμουνιστικού κινήματος ενάντια σε απόψεις που έφταναν στο σημείο να αμφισβητούν ακόμη και την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ήταν η περίοδος που το ΚΚΕ συμμετείχε σε συγκυβερνήσεις με τα αστικά κόμματα και έβαζε πλάτη για να αμβλυνθούν αδιέξοδα της αστικής τάξης της χώρας για να επισπευσθεί η επίθεση στο λαό.
Στη συνέχεια οι σύντροφοι απαντούν σε ερώτηση του Ν.Ξ. για τον αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό του ΚΚΕ(μ-λ). Υπενθυμίζουν τις απόψεις στην Αριστερά που θεωρούν παρωχημένη την ανάλυση για ιμπεριαλισμό και την επικράτηση απόψεων για καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, παγκόσμιο χωριό, ανοικτά σύνορα κ.λπ., αποδοχή δηλαδή της θεώρησης ότι ο καπιταλισμός έχει να συμβάλει ακόμα στην πρόοδο του πλανήτη.
Στη συζήτηση κατατίθεται αναλυτικά και με παραδείγματα η άποψή μας για το μύθο της παγκοσμιοποίησης (με αναφορά στο αντίστοιχο βιβλίο του συντρόφων μας Β.Σαμαρά, Δ.Παυλίδη και Δ.Μάνου,που γράφτηκε το 2003), για την ιμπεριαλιστική διάσταση του καπιταλισμού της εποχή μας αλλά και για τη διπλή εξάρτηση (ΗΠΑ-ΕΕ) της αστικής τάξης της χώρας. Δηλώνεται εμφατικά το πόσο σημαντικό είναι να ενισχυθεί ο αντιιμπεριαλιστικός, αντιπολεμικός προσανατολισμός του κινήματος στη χώρα μας και να ενισχυθεί η πάλη ενάντια στην εξάρτηση. Κι ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που με πρωτοβουλία των ιμπεριαλιστών είναι σε εξέλιξη πολεμικές συγκρούσεις στην ευρύτερη περιοχή.
Στη συνέχεια η συζήτηση καταπιάστηκε με την αναγκαιότητα της αντίστασης στην επίθεση και τη σημασία που έχει η κοινή δράση, τη συμβολή της στην ανάπτυξη μαζικών αντιστάσεων. Έγινε εκτενής αναφορά στις πρωτοβουλίες του ΚΚΕ(μ-λ) σε αυτό το ζήτημα. Στην πορεία της κουβέντας κατατέθηκαν απαντήσεις στο γιατί η κοινή δράση έχει παρουσιάσει υποχώρηση. Πως η υποχώρηση αυτή σχετίζεται κυρίως με τον κυβερνητισμό που έχει επικρατήσει στις περισσότερες οργανώσεις της Αριστεράς, με αποτέλεσμα να μην είναι προτεραιότητα η κοινή δράση για να συγκροτηθούν αντιστάσεις αλλά η αξιοποίηση της οργής και του θυμού των λαϊκών στρωμάτων για μικροκομματικά οφέλη.
Τέθηκε η άποψή μας για όσα εξελίχθηκαν στο κίνημα από το 2010 και ιδιαίτερα στις πλατείες το 2012. Τη μάχη που δώσαμε να παρέμβουμε ως αριστερή οργάνωση στις πλατείες και την απομόνωσή μας (μέχρι προβοκαρίσματος) από τις υπόλοιπες οργανώσεις που μεταμφιεσμένες διολίσθαιναν μέσω μεταβατικών προγραμμάτων στον κυβερνητισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πορεία της συζήτησης γίνεται αναφορά για το δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ, την απογείωση των αυταπατών αλλά και τη στάση της οργάνωσής μας κόντρα στο ρεύμα -μαζί με το Μ-Λ ΚΚΕ- να θέσει και να παλέψει τη γραμμή της αποχής.
Στη συζήτηση γίνεται εκτενής αναφορά στη λογική της συνδιαχείρισης που επικρατεί σε πολλές δυνάμεις της Αριστεράς και που είναι στην πραγματικότητα παράγωγο της αποδοχής του καπιταλιστικού μονόδρομου αλλά και του κυβερνητισμού που τις διακατέχει.
Προς το τέλος της συνέντευξης οι σύντροφοι αναφέρθηκαν στο πώς αναδείχθηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ. και τον αντιδραστικό ρόλο που έχει επωμιστεί, για όσο καιρό μπορεί, να προωθεί τις επιλογές των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας αστικής τάξης σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού στη χώρα.
Οι σύντροφοι εξέθεσαν τους προβληματισμούς τους για τα ζητήματα που αφορούν την ενότητα της Αριστεράς, πώς τίθεται στο σήμερα, αν υπάρχουν οι όροι να προχωρήσει, μέσα από ποια διαδρομή θα προκύψει.
Κλείνοντας τη συζήτηση, αναφέρθηκε πως το σοβαρότερο καθήκον της περιόδου είναι να στηθεί ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ που να μπορεί να βάλει φραγμό στην επίθεση του συστήματος. Κι εδώ δεν χωράει η συνδιαλλαγή και το κλείσιμο ματιού στο σύστημα. Αυτό το στόχο οφείλει να υπηρετήσει η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΑΣ και να αποτελέσει ένα εργαλείο αντίστασης με αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό και ανντισυνδιαχειριστικό χαρακτήρα κι όχι άλλον έναν ακόμα πόλο στο πλαίσιο διαγκωνισμού των αριστερών δυνάμεων στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.
