Δύο χρόνια πάνε απ’ τα συνέδρια των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ και το μόνο που έχουν να επιδείξουν τα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών είναι η εναγώνια προσπάθειά τους να στηρίξουν «κριτικά» το πέρασμα της κυβερνητικής πολιτικής στον χώρο της εκπαίδευσης. Αυτό γίνεται φανερό απ’ τη σιγή νεκροταφείου που επικρατεί και στον κλάδο των εκπαιδευτικών παρά τις μειώσεις μισθών, το χτύπημα των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, την άγρια φορομπηξία, την ουσιαστική κατάργηση της όποιας δωρεάν παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την επιβολή των ελαστικών σχέσεων εργασίας, τη μακροχρόνια αδιοριστία μονίμων εκπαιδευτικών.
Ιδιαίτερα τη φετινή χρονιά, το υπουργείο Παιδείας έχει εφαρμόσει καταιγίδα μέτρων που φαντάζουν «μικρά», τα οποία όμως διαμορφώνουν τις συνθήκες ώστε η αναπλήρωση (ελαστική, εκ περιτροπής εργασία) να γίνει μόνιμη και ο μόνιμος εκπαιδευτικός να γίνει περιπλανώμενος χωρίς τα εργασιακά δικαιώματα της μονιμότητας. Μετά την αύξηση του διδακτικού ωραρίου κατά 2 ώρες και το πέταγμα στην ανεργία 10.000 αναπληρωτών, επί ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, το υπουργείο παιδείας, απ’ τον εμπαιγμό του Φίλη για τους 25.000 διορισμούς μονίμων, πέρασε σε μέτρα που ελαχιστοποιούν τις θέσεις εργασίας των εκπαιδευτικών στο δημόσιο σχολείο. Κατάργηση του δάσκαλου του ολοήμερου, αλλαγή ωρολόγιου προγράμματος στα δημοτικά, μειώσεις μαθημάτων στα Γυμνάσια που οδήγησαν στην κατάργηση 3.000 θέσεων καθηγητών, συγχωνεύσεις τμημάτων, σχολείων, τομέων και ενοποιήσεις ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ, αύξηση του αριθμού μαθητών ανά τομέα, πολλαπλές αναθέσεις μαθημάτων με συνέπεια τεχνητές υπεραριθμίες. Παράλληλα, οι λεγόμενες θεματικές βδομάδες και οι «δημιουργικές εργασίες» ανοίγουν τον δρόμο για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού και την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, εντατικοποιούν παραπέρα την εργασία των εκπαιδευτικών. Μέτρα που συνοδεύονται με όρθωση νέων φραγμών στις σπουδές για τη νεολαία, που γίνονται πιο δυσθεώρητοι με βάση την φτώχεια και την εξαθλίωση που εξαπλώνεται.
Απέναντι σ’ αυτή την βάρβαρη πολιτική, αλλά και τα νέα μέτρα που απεργάζεται το υπουργείο με βάση τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε., το ΔΣ της ΟΛΜΕ… απάντησε (!) με συμμετοχή στον «διάλογο» του Υπουργείου, την οργάνωση από το ΔΣ της ΔΟΕ του δικού της διαλόγου για το σχολείο που ονειρεύεται, με εκθειασμό των «θετικών», όπως τη ψηφοφορία στους συλλόγους διδασκόντων για τους διευθυντές (την εφαρμογή της αξιολόγησης δηλαδή). Επίσης, ενίσχυσε τη διάσπαση και τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους αναπληρωτές, κατέθεσε προτάσεις για τον… τρόπο διορισμού και απαξίωσε τις κινητοποιήσεις των αναπληρωτών, ενώ ήταν φανερή η κοροϊδία του Υπουργείου σε σχέση με τους διορισμούς μονίμων και κύρια με τη διαλυτική κατάσταση που επέβαλαν στον κλάδο με τη θέση για «κριτική υποστήριξη» της πρώτης φοράς ψευτοαριστεράς στην κυβέρνηση.
Η αγαστή συνεργασία των ΣΥΝΕΚ μα τη ΔΑΚΕ στην ΟΛΜΕ είναι αποτέλεσμα αυτής της γραμμής στήριξης της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, παρά τις όποιες αντιπολιτευτικές κορώνες. Από κοντά βέβαια και οι δυνάμεις του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ. Σ’ αυτή την κατεύθυνση δεν τολμούν να προκηρύξουν ούτε μια απεργία. Μετά την 24ωρη ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ στις 4 Φλεβάρη 2016 δεν προκηρύσσουν ούτε συνελεύσεις ενώ συμμετέχουν με τρίωρη στην 24ωρη της ΔΟΕ τον Σεπτέμβρη του 2016 και συνεχίζουν… αγωνιστικά με 2ωρες ή 3ωρες στάσεις εργασίας και παραστάσεις διαμαρτυρίας. Η ΔΟΕ δε μπαίνει καν στον κόπο να συγκαλέσει με ολομέλεια προέδρων, αφού δεν έχει κανένα σκοπό να συντονίσει και να οργανώσει καμία αντίσταση του κλάδου.
Συνεχίζουν βέβαια με το επαναστατικό πρόγραμμα των Ημερίδων. Σ’ αυτές η ΟΛΜΕ καλούσε 2 αντιπροσώπους απ’ τους συλλόγους (!) διδασκόντων (διοικητικά όργανα) για να συζητήσουν τη θεματολογία του υπουργείου: Υπηρεσιακές μεταβολές- διορισμοί… Σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση… Αξιολόγηση- αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας… Ημερίδες στις οποίες ΠΑΜΕ και Παρεμβάσεις, που διαφωνούν με το διάλογο του Υπουργείου, έτρεξαν να αντιπροτείνουν τις δικές τους προτάσεις!
Η διαλυτική κατεύθυνση, λοιπόν, που κυριαρχεί έχει σαν συνέπεια την απαξίωση στη συνείδηση των εκπαιδευτικών του συνδικαλισμού και των σωματείων και την ενίσχυση της λογικής της ανάθεσης και του ψηφοφόρου. Οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές αφού έχουν διώξει και τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση απ’ τα σωματεία, τους κατηγορούν ότι δεν πάνε στις συνελεύσεις, όταν δεηθούν να συγκαλέσουν.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά την πραγματικότητα που λέει ότι ένας κλάδος 150.000 εργαζομένων (α/θμια, β/θμια), με συνδικαλιστικά δικαιώματα, όπως της απεργίας, της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης στον χώρο εργασίας και της ελεύθερης έκφρασης, να αισθάνεται ανήμπορος να αντισταθεί στην καταιγίδα των μέτρων. Η αποστασιοποίηση απ’ τις μαζικές διαδικασίες των πρωτοβάθμιων σωματίων, η διαλυτική κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτά εδράζεται όχι μόνο στη γραμμή και πραχτική των κυβερνητικών παρατάξεων, στην εξαγορά θέσεων σε κυβερνητικούς θώκους πρώην συνδικαλιστών αλλά και στη χρόνια κυριαρχία της συνδιαχειριστικής αυταπάτης και του ρεφορμισμού. Γραμμή που καλλιέργησαν και ενίσχυσαν οι παρατάξεις του ΚΚΕ, ως πρώτου διδάξαντος, αλλά ενισχύουν και οι Παρεμβάσεις. Αντί για διεκδίκηση, προτάσσονται η συμμετοχή στα ΠΥΣΔΕ-ΠΥΣΠΕ, η ακατάσχετη προτασεολογία για το «12χρονο σχολείο» ή το «ενιαίο 12χρονο», οι προτάσεις στη Βουλή, η συμμετοχή στην ψηφοφορία για τους διευθυντές, συγκαλύπτοντας έτσι και τον ρόλο της διοίκησης αλλά και την ταξικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος.
Ο σύλλογος διδασκόντων ανάγεται σε «επίδικο κατάκτησης» στη βάση της ρεφορμιστικής λογικής της άλωσης του κράτους απ’ τα μέσα. Δεν υποτιμάμε βέβαια τη διάθεση εκπαιδευτικών να εκφράσουν και μέσα από ψηφίσματα ή αποφάσεις ανά σχολείο την αντίθεσή τους στα μέτρα του υπουργείου, αλλά όταν αυτό δεν υπηρετεί τη συνολικοποίηση ενός αγώνα μέσα από το σωματείο, με μαζικές κινητοποιήσεις και απεργίες για την ανατροπή των μέτρων, ή ακόμη χειρότερα προβάλλεται σαν πιο εύκολη λύση, αφού δεν τραβάει ο κόσμος για απεργία, τότε συμβάλλει στην αποσυγκρότηση και την αποστοίχιση απ’ τις μαζικές διαδικασίες. Έτσι, για άλλη μια φορά, ο «αγώνας» των καθηγητών ήταν τα «πραχτικά διαφωνίας των συλλόγων διδασκόντων για τη θεματική βδομάδα ή τις δημιουργικές εργασίες», όπου εξηγούσαν ότι «αυτά οφείλουν να γίνονται στην αρχή ης χρονιάς ή ότι υπάρχει έλλειψη ουσιαστικής επιμόρφωσης» κλπ. Το ΠΑΜΕ μάλιστα έφτασε να εγκαλέσει το υπουργείο για το περιεχόμενο της θεματικής βδομάδας, ο δε Ριζοσπάστης να ζητά να συμπεριληφθεί η ΟΓΕ στους φορείς που θα συνεισφέρουν στη θεματολογία! Αν αυτό δεν είναι συγκάλυψη του τι θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση στον χώρο της εκπαίδευσης, σίγουρα συμβάλλει στη σύγχυση και στον αποπροσανατολισμό.
Εκεί όμως που φανερώθηκε απροκάλυπτα ο διαλυτικός και υπονομευτικός ρόλος του ρεφορμισμού είναι σε σχέση με τις εκφρασμένες διαθέσεις των αναπληρωτών να παλέψουν για το δικαίωμά τους στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, ενάντια στον εμπαιγμό του υπουργείου. Κάθε παράταξη ανάλογα με το συσχετισμό που είχε στα πρωτοβάθμια έφτιαξε και τη δικιά της ομάδα αναπληρωτών και παρά τις κορώνες για αύξηση των εκλογικών τους δυνάμεων σε ΠΥΣΔΕ-ΠΥΣΠΕ και ΔΣ ΕΛΜΕ –Συλλόγων Πρωτοβάθμιας, αρνήθηκαν να συμπλεύσουν και να συμβάλλουν ώστε να οργανωθεί και να δοθεί η μάχη για μαζικούς διορισμούς μονίμων εκπαιδευτικών. Να περάσουμε δηλαδή απ’ το εικονικό κίνημα, τον καταγγελτικό λόγο, τις παραστάσεις διαμαρτυρίας και τις επερωτήσεις στη Βουλή, στην οικοδόμηση όρων για μαζικό κίνημα αντίστασης –διεκδίκησης- σύγκρουσης με την πολιτική κυβέρνησης ΕΕ και ΔΝΤ.
Εξ άλλου η «αναμονή απ’ την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ να προκηρύξουν 24ωρη» (ΠΑΜΕ), γιατί «δεν μπορούν οι εκπαιδευτικοί μόνοι τους», φανερώνει για άλλη μια φορά (ας θυμηθούμε τον Σεπτέμβρη του 2013) ότι «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα χρόνια κοσκινίζει», ή πιο πολιτικά, όσο πιο αντιδραστικό το σκηνικό, τόσο πιο συστημικός ο ρεφορμισμός.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών, με επίγνωση των δυσμενών συσχετισμών αντιδραστικοποίησης του πολιτικού σκηνικού, παρεμβαίνουν στα πρωτοβάθμια σωματεία με στόχο να θέσουν τα πραγματικά ζητούμενα: Τι χαρακτηριστικά έχει η επίθεση του συστήματος, ποιοι είναι οι αντίπαλοι, τι είναι κίνημα, τι είναι συνελεύσεις, τι είναι πραγματικός αγώνας.
Γιατί, όπως γράφουν και στην προκήρυξη που μοιράζεται στα σχολεία, «αν παραμείνουν έτσι τα πράγματα, είμαστε χαμένοι. Γιατί δεν θα σταματήσουν να απογυμνώνουν τη ζωή μας από κάθε κοινωνικό, πολιτικό δικαίωμα. Δεν θα σταματήσουν να επιτίθενται τόσο στα εργασιακά μας δικαιώματα, όσο και στο δικαίωμα των παιδιών του λαού να σπουδάζουν. Με “σαλαμωτά” ξηλώματα, όπως κάνουν μέχρι τώρα, ή με γενικότερα ξεριζώματα, όπως σχεδιάζουν και συμφωνούν κυβέρνηση-τρόικα-ΟΟΣΑ-μνημονιακή αντιπολίτευση-ΣΕΒ. Και όλα αυτά, με τον ορίζοντα να σκοτεινιάζει από τα σύννεφα του πολέμου που πυκνώνουν στη γειτονιά μας.
»Να τους σταματήσουμε, “ν” απαρνηθούμε αυτά που έχουμε για να πάρουμε αυτά που μας αρνούνται”. Είναι ανάγκη ζωής-ύπαρξης να αρνηθούμε τη γραμμή της συνδιαλλαγής, του συμβιβασμού, των αυταπατών, της ανάθεσης, της ήττας, να γυρίσουμε την πλάτη στο μέλλον που μας οδηγούν για να βαδίσουμε τον ΔΙΚΟ ΜΑΣ δρόμο.
»Είναι ο δρόμος της σύγκρουσης με την κυβέρνηση, τα ξένα και ντόπια αφεντικά της και τα δεκανίκια της. Είναι ο δρόμος της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ των δικαιωμάτων μας για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για μισθούς, συντάξεις που να μπορεί να ζει κανείς, για δωρεάν υγεία-περίθαλψη, για δωρεάν – δημόσια εκπαίδευση, για την ελευθερία στη σκέψη, έκφραση και δράση μέσα στο σχολείο. Είναι ο δρόμος της ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ με αυτούς που μας γυρίζουν έναν αιώνα πίσω. Είναι δύσκολος και βασανιστικός κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς -αναμετριόμαστε και με τις δικές μας αδυναμίες- αλλά και ο μόνος πραγματικός και αποτελεσματικός. Είναι η επιλογή που θα ανακόψει τη βάρβαρη επίθεση. Γιατί το εύκολο, το άμεσο, το «εδώ και τώρα» αποδείχτηκε ψεύτικο και απατηλό.
»Να ενωθούμε μέσα στα σωματεία μας, απομονώνοντας τις καθεστωτικές δυνάμεις, ξεπερνώντας τις δυνάμεις της υποταγής. Να τα συγκροτήσουμε-επανιδρύσουμε ως όργανα πάλης στα χέρια μας, ακριβώς αντίθετα από ότι είναι σήμερα- φιλοκυβερνητικά-συνδιαχειριστικά παραρτήματα.
»Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, σας καλούμε να μας στηρίξετε ενισχύοντας αυτόν τον προσανατολισμό, για να ακουστεί δυνατά στα συνέδρια των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ αυτή η φωνή».
