Από την απόφαση του ΚΟ του ΚΚΕ(μ-λ) του Απρίλη 2018:
• Η πραγματοποίηση της 9ης Συνδιάσκεψης της Οργάνωσης συμπίπτει με πυκνές πολιτικές εξελίξεις στον κόσμο και τη χώρα μας και την ανάγκη –ξεπερνώντας αδυναμίες, λάθη και καθυστερήσεις– να συγκροτηθούμε τόσο πολιτικά όσο και οργανωτικά, ώστε να ανταποκριθούμε με τον καλύτερο τρόπο στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Η Οργάνωσή μας –για πρώτη φορά στα 36 χρόνια της ύπαρξής της (κάποιες αναλογίες, με διαφορετικό όμως περιεχόμενο, μπορούμε να αναζητήσουμε την περίοδο 1989-1991)– έχει να απαντήσει ταυτόχρονα σε τόσα πολλά άμεσα και κρίσιμα μέτωπα πάλης. Από αυτή την άποψη και με βάση τις ανάγκες αλλά και τις προοπτικές του σήμερα, καθορίζουμε και την ημερήσια διάταξη της 9ης Συνδιάσκεψης.
Η παρόξυνση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, ως αποτέλεσμα της κρίσης αναπαραγωγής του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, που με τη σειρά της τροφοδοτεί την κρίση σε οικονομικό-πολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο (αποτελεί ακλόνητο «αγκωνάρι» της ανάλυσής μας για τον κόσμο σήμερα, σε αντίθεση με πολλούς που αναφέρονται στην Αριστερά) έχει δώσει νέες επικίνδυνες εξελίξεις για τους λαούς και τις χώρες σε πολλά σημεία του πλανήτη (Ουκρανία, Κορέα). Όμως, σήμερα έχει επικεντρωθεί με ένταση στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, κομματιάζοντας τη Συρία και τον λαό της, απειλώντας η φωτιά του πολέμου να επεκταθεί, τόσο στην περιοχή όσο και να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Η νέα διοίκηση Τραμπ στις ΗΠΑ δημιουργεί αναταράξεις στο εσωτερικό τους αλλά προκαλεί και νέες σοβαρές εξελίξεις στις διεθνείς σχέσεις· η Ρωσία του Πούτιν που διεκδικεί άμεσα (και με τη χρησιμοποίηση στρατιωτικών μέσων) σφαίρες κυριαρχίας και επιρροής· το ΒRΕΧΙΤ και η αναζήτηση του νέου ρόλου της Αγγλίας· η αναζήτηση θέσης και ρόλου της Γερμανίας στο παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα· η Γαλλία του Μακρόν που φιλοδοξεί να ξαναγίνει ηγέτιδα ιμπεριαλιστική δύναμη· η προσπάθεια της Κίνας να μετατραπεί από οικονομική δύναμη σε στρατιωτικό-πολιτική δύναμη παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής εμβέλειας· η ανάδειξη αντιδραστικών δυνάμεων στην Ευρώπη (Ιταλία, Αυστρία, Ουγγαρία). Όλα αυτά αποτελούν κρίσιμα σημεία τοποθέτησης για τη διάταξη των δυνάμεων στον κόσμο σήμερα.
Έξω από τον «λογαριασμό» δεν μπορεί να μείνουν οι λαοί και η πάλη τους. Όσο και αν σήμερα βρισκόμαστε σε μία περίοδο υποχώρησης, δεν λείπουν ούτε τα αγωνιστικά ξεσπάσματα και, πολύ περισσότερο, ο φόρος αίματος που πληρώνουν οι λαοί, θυσία στο βωμό της σύγχρονης ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
• Μέσα σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης της εργατικής τάξης και του λαού από τη λαίλαπα της επίθεσης και σε σοβαρή υποχώρηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει τη διαπραγμάτευση –για λογαριασμό της ντόπιας κεφαλαιοκρατικής αστικής τάξης– με τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ-ΔΝΤ, για την επόμενη μέρα των μνημονίων, την περιβόητη «καθαρή έξοδο». Σε αυτά τα χρόνια της επέλασης των δυνάμεων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, διαμορφώθηκαν νέες συνθήκες για τον εργαζόμενο λαό, τα μεσοστρώματα και την αστική τάξη, τόσο στη θέση τους όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις αλλά διαμορφώθηκαν και νέοι όροι εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές. Αν από άποψη ουσίας δεν έχει αλλάξει τίποτα στα βασικά χαρακτηριστικά εκμετάλλευσης και καταπίεσης της εργατικής τάξης και του λαού στα πλαίσια του ντόπιου εξαρτημένου καπιταλιστικού συστήματος, είναι σημαντικό να διαπιστώσουμε τη σοβαρή διαφοροποίηση των όρων της «βασικής λειτουργίας» και την επίπτωση στην ταξική πάλη. Είναι σοβαρή υπόθεση να μελετήσουμε τις νέες «ράγες» πάνω στις οποίες μπαίνει η χώρα, τους όρους πάλης του εργαζόμενου λαού και τα καθήκοντα του ΚΚΕ(μ-λ) μέσα σε αυτές τις συνθήκες.
Ταυτόχρονα με το «οικονομικό μνημόνιο», είμαστε αντιμέτωποι με το «γεωπολιτικό μνημόνιο», έτσι όπως καθορίζεται από τις επιδιώξεις και τις στοχεύσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και την επικίνδυνη κλιμάκωση του ανταγωνισμού τους στην περιοχή μας. Για πρώτη φορά από το 1996 και την κρίση των Ιμίων, ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας έχει πάρει τόσο επικίνδυνο, για τους λαούς, χαρακτήρα, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο. Παράλληλα, οι επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών –και ιδιαίτερα των Αμερικάνων– να κλείσουν «εκκρεμότητες» στον χώρο των Βαλκανίων (ΠΓΔΜ), ενώ ξεκινούν με ορμή, δείχνουν στην πορεία να «σκαλώνουν» στις ιδιαίτερες επιδιώξεις της κάθε αστικής τάξης αλλά και στην επιρροή της Ρωσίας στην περιοχή. Όλα τα παραπάνω –και καθώς ο λαός και η νεολαία βρίσκονται στη γωνία, αφοπλισμένοι ιδεολογικά και πολιτικά, με ευθύνη των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά (κοινοβουλευτική – εξωκοινοβουλευτική)– σπρώχνουν το κλίμα σε όλο και πιο αντιδραστική κατεύθυνση, ενισχύοντας τον φασισμό, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό.
Από τη μία, η ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στις δυνάμεις της επίθεσης και, από την άλλη, η γενικότερη στάση (μη απάντηση) του μεγαλύτερου μέρους των δυνάμεων της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής – εξωκοινοβουλευτικής) διαμόρφωσαν συνθήκες σοβαρής υποχώρησης του κινήματος, παρ’ όλη την όξυνση της επίθεσης και των επιπτώσεών της. Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο προβληματική από την άρνηση των δυνάμεων αυτών να προωθήσουν τη συγκρότηση αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στη χώρα μας απέναντι στις επεμβάσεις και τους κινδύνους με τους οποίους βρίσκεται αντιμέτωπος ο λαός, με βασική αιτία αυτής της στάσης την πολιτική ουράς απέναντι στην ντόπια αστική τάξη. Αυτή η κατάσταση –της μη απάντησης με μαζικούς όρους κινήματος– και το «μούδιασμα» στις ευρύτερες μάζες των εργαζόμενων έχουν προκαλέσει ερωτήματα, προβληματισμούς, απογοήτευση και μέσα στους χώρους της Αριστεράς.
• Μπαίνοντας στην οικονομική κρίση που συντάραξε και συνεχίζει να συνταράσσει την χώρα, η Οργάνωσή μας είχε διατυπώσει την εκτίμηση ότι οι επιπτώσεις αυτής της κρίσης θα ήταν σοβαρές για κάθε δύναμη που αναφέρεται στην Αριστερά, ότι η πολιτική στάση της κάθε δύναμης θα δοκιμαζόταν σοβαρά και ότι θα επηρεάζονταν σοβαρά τα χαρακτηριστικά της ή θα αναδεικνύονταν τα πραγματικά. Η εκτίμηση αυτή ήταν απόλυτα σωστή και επιβεβαιώθηκε από τη ραγδαία προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ, την αποχώρηση του ΚΚΕ από τα μέτωπα πάλης έτσι όπως ανοίγονταν, τον κυβερνητισμό και τον ακολουθητισμό σε μία σειρά δυνάμεις, τις αυταπάτες του «μεταβατικού προγράμματος». Οι απαιτήσεις, οι γρήγορες εναλλαγές του πολιτικού σκηνικού, οι πιέσεις της επίθεσης, οι νίκες του συστήματος και ο κύκλος της απογοήτευσης και της υποχώρησης που ακολούθησε, δεν άφησαν χωρίς «σημάδια» και τη δική μας οργάνωση. Σήμερα, είναι αναγκαίος ένας απολογισμός μίας αρκετά μεγάλης περιόδου (2007-2018), μέσα στην οποία η οργάνωσή μας, συμβάλλοντας στα μέτωπα πάλης, ανέδειξε τις σημαντικές δυνατότητές της αλλά αντιμετώπισε και προβλήματα που πρέπει να λύσουμε για να προχωρήσουμε.
Αν θέλαμε να ορίσουμε την κεντρική κατεύθυνση της 9ης Συνδιάσκεψης, αυτή είναι να ΚΟΙΤΑΞΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ως Οργάνωση σε όλα τα επίπεδα. Από την πολιτική και ιδεολογική μας συγκρότηση με το περίγραμμα των θέσεων της 7ης και 8ης Συνδιάσκεψης, από τις εκτιμήσεις μας για την περίοδο σήμερα και τα καθήκοντά μας, από την ανάπτυξη της δουλειάς μας στην εργατική τάξη, τη νεολαία, τις συνοικίες, από την ενίσχυση των μετωπικών σχημάτων μας, από τη συγκρότηση και τα προβλήματα της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ.
Στη βάση των παραπάνω, η ημερήσια διάταξη της 9ης Συνδιάσκεψης διαμορφώνεται στα ζητήματα:
• Οι διεθνείς εξελίξεις, η διάταξη και ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και η πάλη των λαών.
• Οι εξελίξεις στη χώρα μας, το πλαίσιο εξάρτησης και εκμετάλλευσης, η όξυνση της αντιπαράθεσης σε Βαλκάνια – Αιγαίο – Κύπρο, ο ρόλος των αστικών πολιτικών δυνάμεων, η κατάσταση στην Αριστερά, τα μέτωπα πάλης του λαού και τα καθήκοντά μας.
• Απολογισμός (2007-2018) της Οργάνωσης και εκλογή νέου Καθοδηγητικού Οργάνου.
