Η επέμβαση στη Συρία του τούρκικου στρατού και το νέο ματοκύλισμα των λαών της περιοχής, με πρώτο και κύριο τον κούρδικο, έρχεται να επιβεβαιώσει την επικινδυνότητα των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών στην Α. Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή, που έχουμε με έμφαση καταγγείλει από καιρό με τις εκτιμήσεις μας για τη σημερινή φάση που βρίσκεται η προσπάθεια των βασικών ιμπεριαλιστών να ξαναμοιράσουν τις αγορές παγκόσμια. Παράλληλα, βλέπουμε σήμερα και τις μωροφιλοδοξίες που αναπτύσσονται από τις εξαρτημένες αντιδραστικές αστικές τάξεις της περιοχής, για διεύρυνση της κυριαρχίας τους και για αναζήτηση ενός πιο επωφελούς, γι’ αυτές, ρόλου με την επαναχάραξη συνόρων σε στεριά και θάλασσα.
Έρχεται, παράλληλα, να αναδείξει την αλήθεια που βρίσκεται στο σύνθημα «οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες». Αποδεικνύει ότι η υποτακτική πολιτική που έχουν αυτές οι αστικές τάξεις να αναζητούν τον προσεταιρισμό των ιμπεριαλιστών και κυρίως των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και της Ρωσίας, ώστε να στερεώσουν την εξουσίας τους απέναντι στους λαούς τους αλλά και για να «διασφαλίσουν» τις επεκτατικές τους βλέψεις έναντι των γειτόνων τους, όχι μόνο δεν εξασφαλίζεται από την ομπρέλα που αναζητούν, αλλά πολύ εύκολα, μπροστά στα ιδιαίτερα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, μπορούν να γίνουν αυτές ερίφια προς θυσία.
Οι οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς από την υποχώρηση του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος που συντελείται τις τελευταίες δεκαετίες, με την καθοριστική βοήθεια μάλιστα ρεφορμιστικών «αριστερών» δυνάμεων, ξεδιπλώνονται σήμερα στην περιοχή μας, όπως και πριν λίγα χρόνια στα Βαλκάνια και δεν αφορούν μόνο Σύριους και Κούρδους. Αγγίζουν ίσως με λιγότερο βίαιο τρόπο τη χώρα, την Κύπρο, το Αιγαίο, την Παλαιστίνη και φτάνουν μέχρι τις απειλές που εκτοξεύει ο Τραμπ απέναντι στο Ιράν.
Οι συμφωνίες γίνονται για να μην …τηρούνται
Το ξεπούλημα των Κούρδων αλλά και η μη τήρηση της… υπόσχεσης για αμερικανοτουρκική ζώνη ασφαλείας δεν αποτελούν εξαίρεση στη στάση των ιμπεριαλιστών, όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά τους. Τα Βαλκάνια και η συμφωνία των Πρεσπών δείχνουν ότι οι ανταγωνισμοί μπορεί να είναι πιο έντονοι στη Μ. Ανατολή, αλλά και στα Βαλκάνια καλά κρατούν. Έτσι, η συμφωνία των Πρεσπών φαίνεται ότι δεν αρκεί ώστε να αποκατασταθεί η …σταθερότητα στην πολυτάραχη αυτή χερσόνησο, όπως υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ όταν την υπέγραφε και η ΝΔ τώρα που την εφαρμόζει. Η άρνηση της Γαλλίας για έναρξη της ενταξιακής διαδικασίας της Αλβανίας και της Β. Μακεδονίας στην ΕΕ, δείχνει ότι οι ενδιαφερόμενοι είναι πολλοί και όχι μόνο οι δύο. Όσο για τις συμφωνίες, χρειάζεται να …παραβλέπονται, όταν κρίνουν οι ιμπεριαλιστές, αφήνοντας μετέωρους τους αποδέκτες τους.
Η επίσκεψη του Πομπέο κάνει τη χώρα επιθετικό βραχίονα της αμερικάνικης πολεμικής μηχανής
Για μια πραγματικά κομμουνιστική, προοδευτική δύναμη, η εναντίωση και η οργή του λαού απέναντι στην πολεμική πολιτική της τούρκικης αστικής τάξης δεν μπορεί να αρκείται στην καταγγελία της, ούτε να περιορίζεται στην αποκάλυψη των δολοφονικών της σχεδίων απέναντι στον κουρδικό λαό. Οφείλει να καταδεικνύει τους πραγματικούς αυτουργούς αυτών των δολοφονιών, που είναι οι δύο βασικοί ιμπεριαλισμοί που ανταγωνίζονται στην περιοχή αλλά και παγκόσμια· τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, συνεπικουρούμενες -έστω και σε δεύτερο ρόλο προς ώρας- από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.
Επομένως, η επίσκεψη Πομπέο και οι συμφωνίες για μετατροπή όλης της χώρας σε πολεμική βάση εξόρμησης της αμερικάνικης πολεμικής μηχανής δεν ήταν καθόλου τυχαίες με όσα εξελίσσονται σήμερα στη Συρία αλλά και όσα μέλει να δούμε στην ευρύτερη περιοχή. Οι όποιες παλινωδίες των κέντρων εξουσίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού όσον αφορά την αποδοτικότερη, για τα συμφέροντά τους, στάση στη Μ. Ανατολή αλλά και τους ρόλους που επιθυμούν να ορίσουν για τις τυχοδιωκτικές αστικές τάξεις στην περιοχή, προϋποθέτουν την ενίσχυση των ερεισμάτων τους στις χώρες που ελέγχουν και την απώθηση του βασικού τους ανταγωνιστή, τη Ρωσία, που έχει αναδειχτεί σε καθοριστικό παίχτη στην περιφέρεια αυτή. Το κλείσιμο του ματιού στον Ερντογάν για αποδοχή της «ζώνης ασφαλείας» που επιδιώκει και η απόσυρση των αμερικάνικων δυνάμεων από τα στρατόπεδα που κατείχαν στα τουρκοσυριακά σύνορα, είναι αυτά που επέτρεψαν τον τσαμπουκά του Ερντογάν.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, πιστή στις αμερικανόδουλες παραδόσεις της, συνέχισε την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, αλυσοδένοντας τη χώρα με νέες βάσεις και παραχωρήσεις στους Αμερικάνους, κάνοντας τον Άδωνι να πανηγυρίζει για το ότι «οι Αμερικάνοι θα στρατοπεδεύσουν στη χώρα» και ότι ο «αντιαμερικανισμός» του λαού έχει τελειώσει. Αυτές είναι οι συνέπειες της υποχώρησης του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος, που σήμερα αποκαλύπτονται με πάταγο, μετρώντας τα θύματα αλλά και τους πρόσφυγες που πολλαπλασιάζονται σε σειρά χωρών της περιοχής. Κι αυτές είναι οι συνέπειες μιας αριστεράς που μετεωριζόταν σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες και πασιφιστικές διακηρύξεις.
Η πραγματική αλληλεγγύη των εργαζόμενων απέναντι στις δολοφονίες των ιμπεριαλιστών αλλά και στα ατέλειωτα καραβάνια ξεριζωμένων προσφύγων που πρόκειται να πολλαπλασιαστούν, οφείλει να συνδέει τον ρόλο των ιμπεριαλιστών με τις πολιτικές επιλογές για περαιτέρω πρόσδεση στο αμερικάνικο άρμα όλων των κυβερνήσεων που βρέθηκαν στην εξουσία και να εναντιωθεί στον ιμπεριαλισμό όχι μόνο όταν ξεσπάει πόλεμος. Μπορεί οι διαδηλώσεις που εναντιώθηκαν στην επίσκεψη να μην αντιστοιχούν στις απαιτήσεις των πολιτικών εξελίξεων, όμως κατέγραψαν τις διαθέσεις ενός σημαντικού κομματιού του λαού πανελλαδικά να μπει ξανά μπροστά στην οικοδόμηση ενός μαζικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Αυτό φάνηκε να το αντιλαμβάνεται και η κυβέρνηση και γι’ αυτό φρόντισε «άτυπα» να τις απαγορεύσει.
Ιμπεριαλισμός σημαίνει και ένταση της εκμετάλλευσης
Συγχαρητήρια έδωσε ο ΣΕΒ στην κυβέρνηση για το αντεργατικό νομοσχέδιο που προωθεί στη Βουλή κάτω από τον τίτλο «πολυνομοσχέδιο για την ανάπτυξη». Πρόκειται, όπως έχουμε αναλυτικά γράψει, για κλιμάκωση σε ανώτερο επίπεδο της επίθεσης απέναντι στην εργατική τάξη και τα δικαιώματά της, καθώς και στη δυνατότητά της να απεργεί και να διεκδικεί.
Υπερπλεόνασμα προβλέπει με το τέλος της χρονιάς ο Μητσοτάκης, υποσχόμενος φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο και ίσως κάποια ψίχουλα στους συνταξιούχους. Για τους μισθούς, εισακούοντας τις εισηγήσεις των βιομηχάνων, θεωρεί ότι μάλλον πρέπει να μειωθούν, γιατί βλάπτουν την ανάπτυξη των κερδών τους, ενώ ο νέος προϋπολογισμός ήδη προδιαγράφει και νέα μέτρα λιτότητας και αφαίμαξης των εργαζόμενων. Το ξεπούλημα της χώρας δεν περιορίζεται μόνο στη διασπορά νέων στρατιωτικών βάσεων αλλά περιλαμβάνει και την ιδιωτικοποίηση της υγείας, του ρεύματος, της επικουρικής ασφάλισης, αρχικά, και στη συνέχεια τη μετατροπή των ασφαλιστικών ταμείων σε τζογαδόρους των τραπεζών και των ξένων ασφαλιστικών αρπακτικών. Πρόκειται για ένα υπερπλεόνασμα, λοιπόν, που βγαίνει -όπως και από τους προηγούμενους «αριστερούς» προϋπολογισμούς- από το ξεζούμισμα των εργαζόμενων και που …αξιοποιείται για να ξεχρεωθούν οι πολλαπλώς ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες έναντι των «κόκκινων» -κυρίως επιχειρηματικών- δανείων ή ως θαλασσοδάνεια σε ξένους επενδυτές που, αφού ρημάξουν τον τόπο και τους εργαζόμενους, θα πάρουν τους παχυλούς μισθούς τους και θα εξαφανιστούν, όπως έκανε και ο τουριστικός κολοσσός Κουκ.
Οι απεργίες που κηρύχθηκαν από τα ξεπουλημένα συνδικάτα δεν αποτελούν παρά προσπάθεια συγκάλυψης της ταύτισης των ηγεσιών τους με την κυβερνητική πολιτική, αρκεί να τους παραχωρεί ρόλο στην συνδιαχείριση… και στο φαγοπότι. Έδωσαν, όμως, την ευκαιρία, μετά από μεγάλο διάστημα που η κυβέρνηση Τσίπρα είχε επιβάλει σιωπητήριο διαρκείας, να εκφράσει τις διαθέσεις του για αγώνες ένα μέρος των εργαζόμενων, που μπορεί να αποτελέσει τη νέα μαγιά ενός αγωνιστικού συνδικαλισμού, αν ξεπεράσει τις «πολύχρωμες» ρεφορμιστικές αυταπάτες. Σε αυτό θα πρέπει να στοχεύσουν οι πραγματικές αγωνιστικές εργατικές δυνάμεις, ανοίγοντας ξανά τον δρόμο για μαζικές διαδικασίες και απεργίες με προοπτική και όχι ντουφεκιές στον αέρα.
Βασική προϋπόθεση για αυτή την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος αποτελεί το ξεκαθάρισμα με τις πολιτικές και τα οργανωτικά μορφώματα που προωθεί ο ρεφορμισμός. Χρειάζεται ξεκαθάρισμα με τη λογική που βλέπει βελτιώσεις στον καπιταλισμό, όπως διακήρυξε από Βουλής ο Τσακαλώτος, αλλά και με την προτασεολογία του ΚΚΕ και άλλων εικονικών συντονιστικών, που στην πράξη ευνοούν την καλλιέργεια αυταπατών για εναλλακτική πολιτική διέξοδο, χωρίς ρήξη όχι μόνο με την κυβερνητική πολιτική, αλλά και με την εκμεταλλευτική πεμπτουσία του καπιταλισμού. Προτάσεις για φιλολαϊκότερη χρήση του πλεονάσματος και για ορθότερη χρηματοδότηση και αναπροσαρμογή της παραγωγής, μόνο σύγχυση δημιουργούν στους εργαζόμενους, ενώ τροφοδοτούν το σύστημα με επιχειρήματα για δημιουργική αντιπολίτευση απέναντι στον στείρο και ξύλινο λόγο όσων αρνούνται να μπουν ακόμη και σε αυτόν τον …άτυπο διάλογο. Πάνω σε αυτές τις προτάσεις φάνηκε καθαρά ότι πατάει η κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη, για να μπει «τάξη» στα σωματεία και τις σχολές, να προωθηθεί η αξιολόγηση και η αριστεία και να συμβάλλουν τα σωματεία στη διάσωση των επιχειρήσεων από τις πιέσεις της …αγοράς και την κρίση.
Αν θέλουμε να συμβάλλουμε να ανατραπεί αυτή η επίθεση στους εργαζόμενους και να μπορέσει η νεολαία να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον με δικαιώματα, τότε στη στόχευση των κομμουνιστικών δυνάμεων δεν πρέπει να μπει μόνο η κυβέρνηση και οι επίδοξοι διάδοχοί της, αλλά και η ρεφορμιστική λογική και πολιτική των κοινωνικών εταίρων, της συνδιαχείρισης και του ταξικού συμβιβασμού.
