Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 897)
Η κυβερνητική πολιτική «δεν πάει διακοπές», δήλωσε ο Κ. Μητσοτάκης στο Υπουργικό Συμβούλιο στις 23/6, για να ανακοινώσει την προώθηση μέσα στο καλοκαίρι νέων νομοσχεδίων που έρχονται να χτυπήσουν στοιχειώδη λαϊκά δικαιώματα στην ασφάλιση και στην Εκπαίδευση. Είναι αναμφίβολο ότι η πολιτική του συστήματος πράγματι δεν σταματάει στιγμή να προωθεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της αστικής τάξης, να επιχειρεί να καταργήσει κατακτήσεις και δικαιώματα του εργαζόμενου λαού. Θα ήταν χρήσιμη μια αναδρομή στις τελευταίες δεκαετίες αυτής της πολιτικής που εντάθηκε και κλιμακώθηκε από το 2010 και μετά. Με βάση τα δεδομένα που διαμόρφωσε αυτή η πολιτική δεκαετιών, η κυβέρνηση της ΝΔ σε όλο το διάστημα των δύο τελευταίων χρόνων και κάνοντας την πανδημία ευκαιρία επιτέθηκε ακόμα πιο άγρια στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Ο νόμος Χατζηδάκη που ψηφίστηκε στις 16/6 αποτέλεσε την κορύφωση της ως τώρα επίθεσης, αλλά ταυτόχρονα είναι και η βάση για να ξετυλιχτεί από εδώ και μπρος μια ακόμα πιο βάρβαρη εργασιακή και κοινωνική κατάσταση. Στην ψήφιση αυτού του νόμου βασίζονται τα πανηγύρια και το κλίμα επιτυχίας που καλλιεργεί το κυβερνητικό επιτελείο, καθώς και όλα τα μεγάλα λόγια περί «ανάπτυξης», που περισσεύουν στην ασύδοτη κυβερνητική προπαγάνδα. Παρόλο που γνωρίζουν ότι το τοπίο είναι θολό, ότι έχουν συσσωρευτεί μεγάλα αδιέξοδα σε μια οικονομία υπηρεσιών, σε μια οικονομία-παράρτημα των ευρωπαϊκών και αμερικάνικων μονοπωλίων, πανηγυρίζουν το χτύπημα θεμελιωδών δικαιωμάτων στη ζωή και στη δουλειά της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Από την αντίθετη ακριβώς ταξική κατεύθυνση πρέπει να δουν και να παλέψουν το ζήτημα οι εργάτες, ο λαός και η νεολαία, που ήδη αντιμετωπίζουν εκτεταμένες συνθήκες εξαθλίωσης, ανεργίας, εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας.
Πανηγυρίζουν τη δυστυχία του λαού
Μια μερική και στρογγυλεμένη εικόνα της εργασιακής και οικονομικής κατάστασης του λαού δίνουν δύο πρόσφατα στοιχεία. Πρώτο, η «εγγεγραμμένη ανεργία» που παρουσίασε ο ΟΑΕΔ για τον μήνα Μάιο, σύμφωνα με την οποία οι άνεργοι ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο, ενώ περισσότεροι από τους μισούς είναι άνεργοι για 12 ή περισσότερους μήνες. Επιπλέον, μόνο ο ένας στους δώδεκα από το σύνολο των ανέργων, δηλαδή 78.476 άτομα, είχαν το «προνόμιο» να πληρωθούν τον μήνα Μάιο επίδομα ανεργίας! Το δεύτερο στοιχείο είναι η έκθεση της ΕΛΣΤΑΤ, που ανάμεσα σε πολλά άλλα καταγράφει πως το 28,9% του πληθυσμού (δηλαδή σχεδόν ο ένας στους τρεις) βρίσκεται στο όριο της φτώχειας! Πρόκειται για ένα στρογγυλεμένο στατιστικό μέγεθος, αφού η ίδια έκθεση καταγράφει π.χ. πως το 30,4% του πληθυσμού ηλικίας 16 ετών και άνω δήλωσε ότι υπήρξε περίπτωση, κατά τη διάρκεια των τελευταίων 12 μηνών, που πραγματικά χρειάστηκε οδοντιατρική εξέταση ή θεραπεία για πρόβλημα υγείας και δεν υποβλήθηκε σε αυτήν! Αλλά επιπλέον η έκθεση καταγράφει πως το 49,5% των «μη φτωχών» νοικοκυριών αδυνατεί να καλύψει έκτακτες αναγκαίες δαπάνες ύψους περίπου 395 ευρώ.
Αυτές είναι οι επιτυχίες, τα πραγματικά αποτελέσματα της πολιτικής του συστήματος! Αυτά και πολύ χειρότερα από αυτά τα αποτελέσματα, φέρνουν οι πολιτικές που κάνουν όλο και πιο φτηνή την εργατική δύναμη, που τσαλαπατούν το δικαίωμα στην ασφάλιση και στην περίθαλψη. Στη βάση αυτών των πολιτικών ενισχύεται ο σκοταδισμός και οι κάθε λογής κοινωνικές καθυστερήσεις. Στη βάση αυτών των πολιτικών παροξύνονται όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργαζόμενη γυναίκα, που από το σύστημα της εκμετάλλευσης ορίζεται ως «αντικείμενο» για κάθε χρήση, ακόμα και για άμεση «ανάλωση».
Για την επιβολή και την εμπέδωση αυτής της πολιτικής πανηγυρίζουν η κυβέρνηση και οι δυνάμεις του συστήματος και βέβαια δεν σταματούν εδώ. Ο νόμος Χατζηδάκη και στον βαθμό που δεν θα αντιμετωπίσει τη μαζική εργατική-λαϊκή αντίσταση στην εφαρμογή του και με στόχο την κατάργησή του, θα διαμορφώσει πολύ πιο επώδυνες συνθήκες εξαθλίωσης, εργασιακής αλλά και κοινωνικής βαρβαρότητας. Η βιασύνη της κυβέρνησης να καταθέσει μέσα στο καλοκαίρι τα δύο νομοσχέδια είναι σε αυτή ακριβώς την κατεύθυνση. Με το νομοσχέδιο για την ασφάλιση γίνεται ένα άλμα οριστικής κατάργησης της επικουρικής σύνταξης, που από κοινωνική κατάκτηση γίνεται δια της ιδιωτικοποίησής της υπόθεση «ατομικής επένδυσης» και «ατομικής ευθύνης» του κάθε εργαζόμενου! Έτσι οι εργαζόμενοι –καταρχάς οι ως 35 χρονών σήμερα- καλούνται να αποδεχτούν ότι μετά από δεκαετίες εργασιακής περιπλάνησης, 10ωρων και 12ωρων «πληρωμένων» με ρεπό, θα φτάσουν σακατεμένοι από την εκμετάλλευση να πάρουν (αν πάρουν) στο τέλος του εργασιακού τους βίου κάτι σαν αντίδωρο που θα ονομάζεται βασική σύνταξη! Παράλληλα, με το άλλο νομοσχέδιο για την Εκπαίδευση, η φοίτηση στο Δημοτικό σχολείο και στο Γυμνάσιο ανακηρύσσεται και αυτή σε «ατομική-ιδιωτική» υπόθεση της κάθε λαϊκής οικογένειας! Δηλαδή, απογειώνεται η ταξικότητα και η κατηγοριοποίηση στις πιο μικρές βαθμίδες, ώστε τα αποτελέσματά της να λειτουργήσουν ως εγγύηση για το Λύκειο των λίγων και εκλεκτών του νόμου 4692/20 και για την κατάργηση του δικαιώματος στις σπουδές για τα παιδιά του λαού, που ήδη προωθείται με την ΕΒΕ και συνολικά με το νόμο 4777/21.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και τα δύο αυτά νομοσχέδια έχουν στο στόχαστρό τους άμεσα τη νεολαία και τους νέους εργαζόμενους. Το σύστημα επιχειρεί να «χτίσει» το μέλλον του γκρεμίζοντας το παρόν και το μέλλον των νέων ανθρώπων! Θέλει να διαμορφώσει μια κατάσταση γενικευμένης αμορφωσιάς, εξαθλίωσης και ισόβιας δουλείας για όλες τις γενιές που τώρα βρίσκονται στα θρανία ή επιδιώκουν να ξεκινήσουν τον εργασιακό τους βίο. Καθόλου βέβαια δεν αποκλείεται –το αντίθετο θα λέγαμε ότι ισχύει- ότι τα αντιασφαλιστικά μέτρα στον βαθμό που θα προωθηθούν δεν θα εφαρμοστούν σύντομα και για παλιότερους ασφαλισμένους. Αλλά με όλα αυτά γίνεται πολύ σαφές ποια είναι η «κανονική χώρα» που προπαγανδίζει η κυβέρνηση της ΝΔ και όλες οι δυνάμεις του συστήματος. Ποιο είναι το μέλλον στο οποίο προσβλέπει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης στις δοσμένες συνθήκες έντασης της κρίσης και των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
«Ανάπτυξη» της ληστείας σε συνθήκες θυελλών
Είναι ακριβώς αυτές οι συνθήκες που επιτάσσουν για τα συμφέροντα της αστικής τάξης τη διαρκώς πιο λυσσασμένη επίθεση στους εργάτες, στον λαό, στη νεολαία. Στα δικαιώματά τους στη δουλειά, στα δημοκρατικά τους δικαιώματα και τις ελευθερίες, στην ίδια τους τη ζωή. Για την αστική τάξη είναι αναγκαίος όρος στις σημερινές οικονομικές και γεωπολιτικές συνθήκες στην περιοχή, να «προσφέρει» στους προστάτες της μια χώρα νεκροταφείο δικαιωμάτων και ελευθεριών. Και είναι δεδομένο ότι αυτή η αστική τάξη τίποτε πραγματικά δεν ελέγχει όσον αφορά την οικονομία της χώρας, αλλά και τις «περιπέτειες» στις οποίες μπορεί να βρεθεί η χώρα και ο λαός μας στη βάση των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή.
Όλα τα παχιά λόγια για «ανάπτυξη» είναι κούφια και αντιδραστικά. Ούτε ίχνος εμπιστοσύνης δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει ο λαός σε αυτή την προπαγάνδα, που δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που θα αποκαλυφθεί ότι παρουσιάζει το μαύρο άσπρο. Αυτό ξέρουν και αυτό κάνουν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις του συστήματος στη χώρα με τη μεγαλύτερη ξετσιπωσιά. Αυτή η ψεύτικη προπαγάνδα αντιστοιχεί και εκφράζει το πραγματικό «είναι» ενός πολιτικού προσωπικού που λειτουργεί και υπηρετεί την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας. Ενόψει των 32 δις των δανείων και των επιχορηγήσεων που τους έχουν τάξει οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ, αυτό το πολιτικό προσωπικό είναι πρόθυμο για κάθε αθλιότητα και πάνω από όλα για κάθε αντιδραστική-αντιλαϊκή πολιτική. Όμως ο καταιγισμός ψεμάτων για αυτά τα 32 δις δεν μπορεί να κρύψει:
Ανάγκη ζωής η αντίσταση και η πάλη
Η Ελλάδα πράγματι «γυρίζει σελίδα». Σε αυτή τη «νέα σελίδα», οι εργάτες και ο λαός αντιμετωπίζουν πρωτόγνωρες, για τις τελευταίες δεκαετίες, συνθήκες εξαθλίωσης, εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας. Νέα ζητήματα στη δουλειά, στην περίθαλψη, στο σχολείο, στις σπουδές, σε όλα τα θεμελιώδη κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα ακόμα και στην επιβίωση, τίθενται και θα τεθούν για τον εργάτη, τον εργαζόμενο, τον νέο.
Αυτές οι επώδυνες για τον λαό ταξικές επιτυχίες της άρχουσας τάξης βασίστηκαν αναμφίβολα όλα αυτά τα χρόνια και την τελευταία περίοδο στις πλάτες των ιμπεριαλιστών πατρώνων της. Αλλά κυρίως θα λέγαμε ότι βασίστηκαν στον αρνητικό ταξικό και πολιτικό συσχετισμό που έχει διαμορφωθεί σε βάρος της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας. Έναν συσχετισμό που όλες τις τελευταίες εβδομάδες αναδείχτηκε με τον πιο ωμό τρόπο, καθώς τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα εφάρμοζαν ανοιχτά τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Ακόμα περισσότερο ψήφιζαν «επιστράτευση» των απεργών και επιβολή «προσωπικού ασφαλείας», για να υπονομεύσουν και να χτυπήσουν τις απεργίες και την πάλη των εργαζομένων. Ένα μέτρο της υποταγής αλλά και μια πολύ ανοιχτή δέσμευση για ακόμα μεγαλύτερη υποταγή δίνει ο «Ριζοσπάστης» της 17ης/6, που μετά από όλα αυτά σχεδόν πανηγυρίζει γιατί οι εργαζόμενοι «δίνουν τη μάχη από καλύτερες θέσεις»!
Η μαζική αντίσταση και πάλη είναι ανάγκη ζωής για τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος! Για αυτό η υπόθεση της συγκρότησης των δικών τους οργάνων πάλης, των πρωτοβάθμιων σωματείων και συλλόγων, στη βάση της μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης είναι επιτακτική! Είναι μια πολιτική μάχη διαρκείας, που από τη μια χρειάζεται να στηριχθεί στα συγκεκριμένα δεδομένα και ζητήματα του κάθε χώρου δουλειάς, σπουδών, γειτονιάς. Από την άλλη χρειάζεται να τροφοδοτείται και να εμπνέεται από τη συνολική αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, από την επαναστατική διέξοδο που θα προβάλλει και θα υποστηρίζει το κομμουνιστικό κίνημα που απαιτεί η εποχή μας. Για αυτά παλεύουμε μαζί και δίπλα με τον λαό και τη νεολαία, με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, που είναι οι μόνες που μπορούν να διαμορφώσουν νέα ελπιδοφόρα δεδομένα απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την ιμπεριαλιστική επέλαση.
