Όπως όλοι θυμόμαστε, σε όλη την προεκλογική περίοδο που προηγήθηκε των εκλογών της 7ης Μάρτη, το ζήτημα της ΕΕ με ευθύνη των δύο μεγάλων κομμάτων αλλά και της λεγόμενης επίσημης Αριστεράς, είχε κρατηθεί επιμελώς έξω από την πολιτική συζήτηση και αντιπαράθεση. Αυτή η αποσιώπηση φυσικά δεν ήταν τυχαία. Και πώς να είναι τυχαία, όταν βλέπουμε με ευθύνη και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, παραμονές των ευρωεκλογών, να επαναλαμβάνεται η ίδια κατάσταση. Ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ δείχνουν διατεθειμένοι να ρίξουν το βάρος της προεκλογικής τους παρέμβασης στο ζήτημα της ΕΕ, ακόμα κι αν οι εκλογές στις οποίες θα κληθεί ο λαός να ψηφίσει γίνονται γι’ αυτήν ακριβώς και για τους θεσμούς που έχει επιβάλει από τα πάνω εδώ και χρόνια στους λαούς, ακριβώς για να «νομιμοποιηθεί» απέναντί τους.
Μια εξέλιξη που θέλει την ερμηνεία της, αν μάλιστα θυμηθούμε ότι το 2000 ενόψει των τότε βουλευτικών εκλογών, τόσο το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη όσο και η ΝΔ είχαν επιβάλει σχεδόν σαν αποκλειστικό ζήτημα την ΟΝΕ, που θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε μια ισχυρή χώρα, σε χώρα «ευημερίας» και «προόδου». Που θα έδινε νέα πλεονεκτήματα για τη χώρα μέσα σε ένα έντονο κλίμα θριαμβολογίας και αποπροσανατολισμού. Γιατί, λοιπόν, το ζήτημα της ΕΕ από «ισχυρό χαρτί» στα χέρια των ηγεσιών των αστικών κομμάτων κατέστη αντιδημοφιλές και σχεδόν δεν χρησιμοποιείται καθόλου από τους ίδιους
Μα απλούστατα γιατί η ίδια η πραγματικότητα των λίγων χρόνων που μεσολάβησαν από το 2000 αρκούσε από μόνη της για να καταρρίψει μύθους και να αποκαλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα και τις επιδιώξεις των δυνάμεων που συνασπίζονται στο πλαίσιο της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Διαμορφώνεται, δηλαδή, από τα πράγματα μια κατάσταση όπου για την αστική τάξη είναι περισσότερο συμφέρον να «προσπερνάει» τα αγκάθια, παρά να θριαμβολογεί για τις ολέθριες επιλογές της. Όπως περίπου κάνει εδώ και χρόνια για το άλλο μεγάλο ζήτημα, αυτό της σχέσης της χώρας με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Φαντάζεστε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να θέλουν να υφαρπάξουν τη λαϊκή ψήφο περιαυτολογώντας και θριαμβολογώντας για τα μεγάλα «οφέλη» της χώρας από την υποταγή της στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ;
….Δεν το φαντάζεστε γιατί οι αστοί, αν μη τι άλλο, δεν είναι αφελείς ούτε θέλουν να βγάλουν τόσο εύκολα τα μάτια τους.
Κάπως ανάλογα συμβαίνει και με το ζήτημα της ΕΕ! Γι’ αυτό και τα αστικά κόμματα προσπαθούν να φέρουν το ζήτημα στα μέτρα τους και να παρουσιάσουν τις ευρωεκλογές κάτι σαν γκάλοπ πιο επίσημο και πιο αντιπροσωπευτικό από τα συνήθη. Στο οποίο απλώς θα καταγραφούν οι εσωτερικοί πολιτικοί συσχετισμοί και τίποτα περισσότερο.
Και το πιο ειρωνικό είναι ότι, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου για τις ευρωεκλογές και μπροστά στις ευρωκάλπες, πιο πολύ κλέβουν το ενδιαφέρον η επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ παρά τα ζητήματα της ευρωπαϊκής πορείας και προοπτικής. Και το ζήτημα της ΕΕ περνάει δεύτερο ή και τρίτο και εμφανίζεται, όσο εμφανίζεται, υπό το πρίσμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων ή με την αφορμή του Κυπριακού. Και φυσικά χωρίς θριαμβολογίες, μόλις λίγες εβδομάδες μετά την 1η Μάη όπου η Ευρώπη των 25 είναι γεγονός!
Τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα βλέπουν ότι τα ζητήματα της ΕΕ και της ΟΝΕ δεν προσφέρονται για πλατιά λαϊκή κατανάλωση. Εχουν «φροντίσει» γι’ αυτό μια σειρά πρόσφατες εξελίξεις που το εμποδίζουν. Εξελίξεις που έχουν φέρει ανακατατάξεις και ανατροπές. Που έχουν διαταράξει τις ισορροπίες στο πλαίσιο τόσο των αστικών κομμάτων όσο και της άρχουσας τάξης ευρύτερα. Που έχουν προκαλέσει ανακατατάξεις και διαφοροποιήσεις στις σχέσεις των ιμπεριαλιστών μεταξύ τους αλλά και στις σχέσεις των ιμπεριαλιστών με τις χώρες της ευρύτερης περιοχής και γειτονιάς της χώρας. Οι εξελίξεις και οι ανατροπές στο ΠΑΣΟΚ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, όπως φάνηκε από τις εξελίξεις στο Κυπριακό και στην Τουρκία μετά τις εκλογές της 7ης Μάρτη. Είναι τόσο προφανείς οι ανακατατάξεις που οι ίδιοι οι αστοί πολιτικοί, ανοιχτά πλέον, κάνουν λόγο για κρίση της στρατηγικής της ντόπιας άρχουσας τάξης. Και ας την εντοπίζουν μόνο σε σχέση με το Κυπριακό. Σίγουρα την εννοούν και τη βλέπουν πολύ πιο ευρύτερα και την αντιλαμβάνονται να προκύπτει από ένα σύνολο ζητημάτων. Γι΄ αυτό και σε μια σειρά κρίσιμα ζητήματα παρουσιάζονται σαν «σφίγγες» και προτιμούν το παρασκήνιο. Οσο τους είναι δυνατόν βέβαια. Το σκηνικό θυμίζει πολλές φορές την «ησυχία» πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Και φυσικά απέναντι στο λαό τα περιθώρια δημαγωγίας έχουν περιοριστεί! Και γενικότερα και ειδικότερα. Και φυσικά η ΕΕ έχει χρεωθεί ήδη αρκετά!
Η ντόπια άρχουσα τάξη, οι μερίδες της, το πολιτικό της προσωπικό δεν έχουν κάποιο «παράδεισο» να υποσχεθούν. Και εκτός αυτού είναι διαιρεμένες και με αρκετές αντιθέσεις, ανεξάρτητα πόσο καταφέρνουν και αν καταφέρνουν να τις συγκαλύπτουν μπροστά στην κρισιμότητα των καιρών. Ο «παράδεισος» που υπόσχεται στους «φίλους» της η υπερδύναμη είναι φανερά μια σκέτη κόλαση. Ενώ η «φιλόξενη στέγη» της Ευρώπης αποκαλύπτεται σαν μια φυλακή.
Μόνο το ευρώ θα έφτανε για να προκαλέσει την οργή των λαών, ιδιαίτερα γι’ αυτούς που ζουν σε χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης. Και δεν είναι μόνο αυτό! Συμπληρώνεται από τη στάση των ισχυρών της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ενωσης γύρω από το Κυπριακό.
Η ντόπια άρχουσα τάξη και με βάση τις δικές της ιδιαίτερες ανάγκες αλλά και καθ΄υπαγόρευση των ισχυρών ιμπεριαλιστών της ΕΕ έχει προχωρήσει σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στο λαό, την εργατική τάξη, τη νεολαία. Μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου αλλά και το ξένο κεφάλαιο, έχουν κυριολεκτικά θησαυρίσει. Το τίμημα της πολιτικής τους αυτής το πληρώνει βαρύ ο λαός, με αποτέλεσμα να βιώνει μια ραγδαία επιδείνωση της θέσης του. Στο κέντρο αυτής της επιδείνωσης βρίσκεται βέβαια η εργατική τάξη, το προλεταριάτο. Φυσικά δεν έμεινε «παραπονεμένη» η αγροτιά. Δεν τη γλίτωσε ούτε και η νεολαία!
Δεν είμαστε βέβαια εκτός πραγματικότητας για να ισχυριστούμε ότι οι λαϊκές μάζες έχουν φτάσει να συνειδητοποιήσουν σε όλο της το βάθος και σε όλη της την έκταση τη ζημιά που έχει προκαλέσει στις ίδιες η ένταξη της χώρας στην ΕΕ και την ΟΝΕ. Παρόλο που έχουν αναπτυχθεί όλα αυτά τα χρόνια σημαντικοί εργατικοί και αγροτικοί αγώνες που εξ αντικειμένου στρέφονταν ενάντια στην ΕΕ, την αντιδραστική της πολιτική αλλά και την πολιτική των αστικών κυβερνήσεων.
Ούτε βέβαια έχουμε την αυταπάτη ότι η διαμόρφωση αντιιμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού κινήματος που να στρέφεται και ενάντια στην ΕΕ εξαντλείται σε μια προεκλογική παρέμβαση κάθε 5 χρόνια παραμονές των ευρωεκλογών. Αυτή είναι μια μόνιμη ανάγκη για τους εργαζόμενους και τους λαούς, που για να ικανοποιηθεί πρέπει να απαντάται καθημερινά μέσα στους μικρούς και μεγάλους αγώνες. Και που φυσικά η Αριστερά, οι κομμουνιστές όφειλαν και οφείλουν να παίξουν πρωτοπόρο ρόλο.
Ωστόσο η πολιτική παρέμβαση και δράση των αριστερών και κομμουνιστών στην περίοδο των ευρωεκλογών οφείλει να βρίσκεται σε αρμονία με τις γενικότερες επιδιώξεις και προοπτική τους, που από γενική άποψη πρέπει να εντάσσονται στην ευρύτερη πάλη για ανεξαρτησία, για έξοδο της χώρας από την ΕΕ, για σπάσιμο των δεσμών εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές. Και φυσικά στην προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης του λαού και των εργαζομένων από τα ιμπεριαλιστικά και καπιταλιστικά δεσμά.
Το ΚΚΕ(μ-λ), έχοντας υιοθετήσει τη θέση της ΑΠΟΧΗΣ από τις ευρωεκλογές, καλύπτει κατά τη γνώμη του την απαίτηση που έχουν οι μάζες από τους κομμουνιστές: Να ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΣ με τις διακηρύξεις τους.
Το ΚΚΕ(μ-λ) με τη θέση του αυτή βρίσκεται σε συμφωνία με τους στόχους της εξόδου από την ΕΕ. Βρίσκεται σε σύμπνοια με τις εκτιμήσεις του για τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ.
Και θεωρεί ότι εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τις πραγματικές λαϊκές διαθέσεις, άσχετα με το πώς αυτές εκφράζονται σήμερα.
Το ΚΚΕ(μ-λ) δεν «συγκινείται» από τη διεύρυνση των εκλογικών του ποσοστών που θα του διασφάλιζε η συμμετοχή του στη ΦΑΡΣΑ των ευρωεκλογών. Γιατί αντιλαμβάνεται ότι ακόμα και η ψήφος σε αυτό ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ την ΕΕ και δεν την αμφισβητεί. Οποια ψήφος και αν πέσει στις κάλπες και ανεξαρτήτως του χρώματος που έχει πριν μπει μέσα σε αυτήν, όταν βγει για να καταμετρηθεί ξεθωριάζει και διαβάζεται με τον ίδιο τρόπο.
φ.502, 29/5/04
