Στις μέρες μας, ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς απ’ την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους αποκτά μια ξεχωριστή σημασία. Όχι μόνο γιατί βρισκόμαστε στη δίνη μιας παρατεταμένης, σφοδρής, στρατηγικού χαρακτήρα επίθεσης από τις δυνάμεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος παγκόσμια και στη χώρα μας, αλλά και επειδή τα νέα βάρβαρα μέτρα ΕΕ, ΔΝΤ, κεφαλαίου και κυβέρνησης είναι προ των πυλών. Η σφοδρότητα της σημερινής κλιμακούμενης επίθεσης, πέρα από το «άρμεγμα της αγελάδας» (της χώρας μας και του λαού μας, δηλαδή) εις το διηνεκές, επιχειρεί να αξιοποιήσει τον αρνητικό ταξικό συσχετισμό των τελευταίων δεκαετιών, να παγιώσει την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος και να απομακρύνει την δυνατότητα απάντησης του λαού όσο περισσότερο μπορεί.
Τα νομοσχέδια που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε ασφαλιστικό, φορολογικό, δάνεια, εργασιακό, συνδικαλιστικό κλπ είναι βέβαιο ότι θα γίνουν ακόμη χειρότερα στο περιεχόμενό τους με βάση τις επιταγές του ιμπεριαλιστικού κουαρτέτου. Ήδη ζητούνται μέτρα συνολικού ύψους 9 δισεκατομμυρίων ευρώ και προετοιμάζεται το έδαφος για ένα νέο, τέταρτο μνημόνιο. Μπορεί η κυβέρνηση να καμώνεται πως διαπραγματεύεται στο γνωστό κακόγουστο έργο, γνωρίζουμε από την πείρα μας, ωστόσο, ότι η κατάληξη θα έχει ένα υπέρμετρα αντιλαϊκό-αντεργατικό πρόσημο.
Σ’ αυτή τη συγκυρία επομένως, μόνο αφελείς, οπορτουνιστές ή στρατευμένοι στις επιλογές του ταξικού αντιπάλου δεν θα έβλεπαν την άμεση συσχέτιση της ιστορίας, της σημασίας και του νοήματος της Εργατικής Πρωτομαγιάς με την ενεστώσα φάση της επίθεσης και την αγριότητα που τη συνοδεύει. Για να μη μιλήσουμε για τους υπαρκτούς κινδύνους ευρύτερης πολεμικής ανάφλεξης στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της χώρας μας.
Και καλά ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε μέσω του Κατρούγκαλου να «κολλήσει» την πρωτομαγιάτικη κρατική αργία στις υπόλοιπες αργίες του Πάσχα (Τρίτη) ακριβώς για να την υπονομεύσει, ευελπιστώντας να τη σκαπουλάρει η κυβέρνησή του. Πρόκειται για μια νέα αθλιότητα της κυβέρνησης της… πολλαπλής φοράς δεξιάς πολιτικής, που λειτουργεί ως ατζέντης και εφαρμοστής των συστημικών επιλογών σε βάρος των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Όσο κι αν έχει αμβλυνθεί το ταξικό κριτήριο του λαού, αυτή η μεθόδευση δεν μπορεί και δεν οφείλει να περάσει απαρατήρητη αλλά πρέπει να τη χρεωθούν ο σημερινοί κατάπτυστοι κυβερνητικοί διαχειριστές που εξακολουθούν να έχουν το θράσος να παριστάνουν ό,τι κόπτονται γι’ αυτόν.
Αλλά και η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ βρήκε για άλλη μια φορά την ευκαιρία να ελιχθεί. Η απεργία στις 4 Φλεβάρη που πραγματοποιήθηκε χωρίς να έχει κατατεθεί κάποιο νομοσχέδιο φαίνεται ότι την πίεσε ιδιαίτερα, αφού οι εργαζόμενοι έστειλαν μήνυμα αντίστασης και αγώνα, και όπως όλα δείχνουν δε σκοπεύει να επαναλάβει κάτι ανάλογο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τη 48ωρη απεργία που έχουν αποφασίσει μήνες τώρα την ετεροχρονίζουν συνεχώς περιμένοντας την εκδήλωση της επίθεσης από κυβέρνηση- ΕΕ- ΔΝΤ. Στο μεσοδιάστημα καλλιεργεί σκόπιμα στάση αναμονής και κλίμα αδράνειας.
Τελικά αποφάσισαν. Η Πρωτομαγιάτικη απεργία- συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 8 Μάη. Εδώ δύο τινά συμβαίνουν. Ή έχουν αποδεχθεί οι εργατοπατέρες ότι η Κυριακή είναι πλέον εργάσιμη μέρα ή επαναφέρουν πρακτικές που έχουμε ξαναζήσει στο παρελθόν. Πρόκειται για μια ακόμα αποτρόπαιη μεθόδευση. Πραγματικά άξιος ο μισθός τους. Αλλά και το ΠΑΜΕ έσπευσε να συνταχθεί στην ίδια λογική, ανακοινώνοντας τη δική του κυριακάτικη συγκέντρωση, αποδεικνύοντας γι’ άλλη μια φορά ότι οι ταξικές του φανφάρες είναι για κατανάλωση.
Μπορεί να μην έχουμε σήμερα τη δυνατότητα και το συσχετισμό, ενώ θα θέλαμε, να τιμήσουμε πραγματικά απεργιακά την Εργατική Πρωτομαγιά, αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει και να μην καταλογίσουμε τις ευθύνες που αναλογούν στην επιλογή τόσο της κυβέρνησης όσο και της συνδικαλιστικής ηγεσίας, όταν το επιβεβλημένο και πολιτικά ορθό θα ήταν να προκηρυχθεί απεργία μια ενδιάμεση εργάσιμη μέρα.
Η Πρωτομαγιά δε μπορεί να αφυδατώνεται από το νόημά της, να γίνεται αντικείμενο χειρισμών από την κυβέρνηση και τη συμβιβασμένη και υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία, να επιχειρείται να υπονομευτεί και να απαξιωθεί. Τόσο για λόγους ιστορικούς-συμβολισμού όσο και κύρια γιατί, εντασσόμενη ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία, αποτελεί μια ακόμη πρόκληση για όλους, τόσο για το σύστημα και τους φορείς της επίθεσης όσο και για την εργατική τάξη και συνολικά τους εργαζόμενους. Υπό άλλους όρους και συσχετισμούς, θα μπορούσε να αποτελέσει προωθητικό παράγοντα για τα συμφέροντα των εργαζομένων και την έκβαση της αναμέτρησής τους με το σύστημα καθώς και τη συγκεκριμένη αντιπαράθεση που βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.
Με αυτά τα δεδομένα, δε σκοπεύουμε να υποταχθούμε στο σκηνικό που πάει να στηθεί και καλούμε τους εργαζόμενους και το λαό να κάνουν το ίδιο. Θεωρούμε ότι η 1η Μάη πρέπει να γιορταστεί όπως της αξίζει και απαιτούν οι περιστάσεις. Με την αυτοτέλειά της αλλά και το συσχετισμό της με τα πολιτικά προτάγματα και τις απαιτήσεις της περιόδου. Θεωρούμε ότι με αυτό το πρίσμα πρέπει να αντιμετωπιστεί απ’ όλους όσους αγωνιούν για τη λαϊκή υπόθεση, ιδιαίτερα τις πολιτικές δυνάμεις και εργατικές συλλογικότητες που την θεωρούν κάτι πολύ περισσότερο από μια ιστορική επέτειο. Μια μέρα πραγματικής απεργιακής αναμέτρησης με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό!
