Με αφορμή τη συζήτηση που έγινε πριν και κατά τη διάρκεια της 6ης Συνδιάσκεψης θα ήθελα να πω κι εγώ τρία πράγματα.
Κατά τη γνώμη μου, δεν πάσχουμε από την ανάλυση διεθνών θεμάτων, από θέσεις για διάφορα ζητήματα. Εκείνο που έχουμε ανάγκη και πρέπει να κάνουμε είναι το πιο προσωπικό δέσιμο με τους ανθρώπους που βλέπουμε. Δηλαδή κάνουμε παρεμβάσεις σε διάφορους χώρους, κάνουμε πορείες, μοιράζουμε προκηρύξεις ή κάνουμε αφισοκόλληση. Μας γνωρίζουν πολλοί, αλλά τι μένει; «Υπάρχουν και αυτοί, κατά την άποψη μου, και καλά τα λένε». Τι εννοώ: αν ο καθένας από μας έχει δύο γνωστούς και κάνει προσωπική συζήτηση και τους δίνει και την εφημερίδα, θα είναι πιο εύκολο να τους κινητοποιήσει και να τους βάλει να σκέφτονται.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν έχουμε θέσεις ή απαντήσεις για πάρα πολλά θέματα. Από θεωρία, έχουμε. Καιρός είναι ο καθένας από μας να βγει ως προπαγανδιστικό στέλεχος στην προσωπική βάση.
Η πείρα μου 28 χρόνων με δίδαξε ότι όποτε το εφαρμόσαμε είχε επιτυχία. Και κάποιοι θα ρωτήσουν γιατί είμαστε λίγοι. Ο δρόμος που διαλέξαμε είναι πολύ δύσκολος και όσο ο εργαζόμενος έχει φέτα και μαρμελάδα είναι δύσκολο να βγει στο δρόμο. Ηρθε όμως ο καιρός που σιγά σιγά θα βγει στο δρόμο.
Οσο για τους παλιούς συντρόφους, όταν θα τους κοπεί η μαρμελάδα θα ξέρουν σε ποιον δίπλα να βρεθούν. Και όλο το εργατικό κίνημα ξέρει πολύ καλά ποιος του λέει την αλήθεια. Γιατί δεν βγαίνει προς τα έξω. Θέλει άμεσα λύση του προβλήματος όσο δεν το λύνει πια το σύστημα και το οξύνει πιο πολύ. Θέλει δεν θέλει, θα βγει.
Θα ήθελα να αναφερθώ και στο γυναικείο ζήτημα. Πόσοι σύντροφοι από εμάς έχουμε πείσει τους συντρόφους της ζωής μας; Θέλω να πω ότι άνδρας και γυναίκα, όλοι γνωρίζουμε ότι είναι καταπιεσμένοι και οι δύο από το ίδιο αφεντικό. Η γυναίκα είναι διπλά καταπιεσμένη και από το σύστημα και από τον άντρα. Τα δύο πράγματα αυτά έχουν μια διαφορά. Το ένα είναι παγκόσμιο και το άλλο σε οικογενειακή βάση. Εχει τόσες ευθύνες που για μερικούς φαίνονται αστεία πράγματα. Όχι, είναι πολύ πιο σοβαρά. Είναι και αυτός ένας λόγος που την κρατάει στο σπίτι. Πιστεύω ότι όσο δύσκολο είναι να πάρεις την εξουσία από το σύστημα τόσο δύσκολα είναι να τη δώσει και ο άντρας γιατί τον διαπαιδαγώγησε έτσι το σύστημα, τον στηρίζει συνταγματικά. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Αν η γυναίκα χωρίς να ρωτήσει τον άντρα πάει και ψωνίσει ρούχα ή δεν ξέρω τι άλλο, έχει το δικαίωμα να τη χωρίσει. Αυτός ο νόμος μέχρι το 1976 ίσχυε. Δεν ξέρω αν άλλαξε.
Εχουμε εμπιστοσύνη στον καπιταλισμό. Θέλω να πω ότι όσο ο καπιταλισμός αντιμετώπιζε τους αγώνες της εργατικής τάξης, έδινε κάποιες παροχές. Οχι όσα έπρεπε. Εδινε τόσα ώστε να μπορεί ο εργάτης να ζει για να πάει την άλλη μέρα στην παραγωγή. Τώρα οι απαιτήσεις του καπιταλισμού και ο ανταγωνισμός είναι τόσο μεγάλος, καθώς και η κρίση υπερπαραγωγής, ώστε άρχισε να παίρνει πίσω αυτά που έδωσε. Δεν του φτάνουν, τα θέλει όλα πίσω.
Πιστεύω κανένας σύντροφος από όλους εμάς δεν έχει το δικαίωμα να δουλεύει με τον παλιό ρυθμό που δουλεύαμε μέχρι σήμερα. Γιατί το λέω αυτό; Ο καπιταλισμός τα έχει όλα και είναι καλά οργανωμένος. Εμείς δεν έχουμε τίποτα, παράγουμε τα πάντα και σε λίγο θα γίνουμε και κρέας για τα τανκς.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να μη βρεθούμε μετά από 8 χρόνια και λέμε πάλι τα ίδια και τα ίδια, σύντροφοι και συντρόφισσες.
Εμπρός να αγωνιστούμε με πίστη. Να γίνουμε το βουνό που θα σταματήσει το τρελό φορτηγό.
Μαρία Βαρνασίδου,
Θεσσαλονίκη, 27/3/2006
