Το προηγούμενο διάστημα ανέδειξε με ξεκάθαρο τρόπο τον μακρύ δρόμο που έχει να διανύσει το εργατικό κίνημα προς την κατεύθυνση της ανασυγκρότησής του, αλλά και τα εμπόδια που έχει να αντιμετωπίσει στην προσπάθειά του να αντισταθεί στην αντεργατική πολιτική που συνεχίζει να προωθείται αμείωτη.
Τα εμπόδια αυτά, που βρίσκονται σε όλα τα επίπεδα (ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό), έχουν να κάνουν με συγκεκριμένες απόψεις και αντιλήψεις που κυριαρχούν στους εργαζομένους και φυσικά με πολιτικές-συνδικαλιστικές δυνάμεις που τις προωθούν.
Η κυριαρχία των αστικών και ρεφορμιστικών απόψεων δεν αποτελεί νέο και είναι αυτή που οδηγεί -μεταξύ άλλων- στην αναζήτηση εύκολων και γρήγορων «λύσεων», στην ανακύκλωση αυταπατών και, τελικά, στην υπόκλιση στον αρνητικό συσχετισμό, στην ηττοπάθεια και σε μεγαλύτερη υποχώρηση. Ωστόσο, ακόμη κι αν είναι μία κατάσταση που κρατάει δεκαετίες, έχει ιδιαίτερη σημασία να αναδεικνύεται ξανά και ξανά, σε κάθε της έκφραση, και να απαντιέται πειστικά στους εργαζόμενους, ταυτόχρονα με την ανάδειξη της σωστής ταξικής τοποθέτησης και γραμμής.
Τόσο με αφορμή την απεργία στις 30/5 και την αναγγελία της λεγόμενης «Κοινωνικής Συμμαχίας» από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, κρατικούς φορείς και εκπροσώπους του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, όσο και με αφορμή την κατάθεση του πολυνομοσχεδίου (που έγινε πλέον νόμος) για το κλείσιμο της λεγόμενης «4ης αξιολόγησης», ξεδιπλώθηκαν μια σειρά απόψεις και καταστάσεις στο εργατικό κίνημα. Απόψεις οι οποίες, στην καλύτερη περίπτωση, επανέλαβαν τις γνωστές κοινοβουλευτικές αυταπάτες και, στη χειρότερη, κατέληξαν σε καλέσματα απεργοσπασίας. Φυσικά, αναφερόμαστε, από τη μια, στο ΠΑΜΕ και, από την άλλη, στο ΝΑΡ και δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου. Κι επειδή ίσως θεωρηθεί ότι «τσουβαλιάζουμε », θέλουμε να επαναλάβουμε ότι, παρά τις διαφορές, το πολιτικό υπόβαθρο, η πολιτική βάση, τόσο της άποψης του ΠΑΜΕ όσο και της άποψης του ΝΑΡ, είναι κοινά. Και θεωρούμε ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η επιμονή του ΝΑΡ να παρουσιάζει ξανά και ξανά το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ ως δυνάμεις που μπορούν να συμβάλουν στην ανασυγκρότηση των εργατικών αγώνων και του εργατικού κινήματος, ενώ είναι αυτοί που έχουν τις μεγαλύτερες ευθύνες απ’ όλους για τη σημερινή κατάντια του εργατικού κινήματος και συνεχίζουν να συμβάλουν στην αποσυγκρότηση.
• Αναφερθήκαμε και στα προηγούμενα φύλλα της ΠΣ για την απαράδεκτη στάση του ΝΑΡ στην απεργία της 30/5. Πρόκειται για μία στάση η οποία αποτελεί αποκορύφωμα πολιτικού αδιεξόδου και οπορτουνισμού. Μία στάση η οποία -στην ουσία της- χλευάζει τους εργαζόμενους και τα όπλα τους. Το ΝΑΡ, λοιπόν, καλούσε τους εργαζόμενους να ΜΗΝ απεργήσουν, γιατί δήθεν αυτή η απεργία αποτελούσε στοιχείο υποταγής στο κεφάλαιο και προκηρύχτηκε για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών. Κι όμως, καλούσε παράλληλα αυτούς που ΔΕΝ θα απεργούσαν να μαζικοποιήσουν(!) συγκέντρωση έξω από τη ΓΣΕΕ και πορεία προς τη Βουλή ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ. Ποιους, άραγε, καλούσε να κάνουν αυτήν τη συγκέντρωση; Ποιους καλούσε να διαμαρτυρηθούν για λογαριασμό της εργατικής τάξης χωρίς την εργατική τάξη (η οποία -σύμφωνα με το ΝΑΡ- έπρεπε να πάει στη δουλειά, σε πείσμα της εργοδοσίας η οποία τον ήθελε δήθεν απεργό!!!);
Οι απαντήσεις σε αυτά και άλλα ερωτήματα μένει να δοθούν από το ΝΑΡ και όσους σύρθηκαν πίσω από αυτήν την απαράδεκτη γραμμή. Αυτό που εμείς θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι, παρά τη φαιδρότητά της, αυτή η αντίληψη είναι επικίνδυνη, αναπαράγει αδιέξοδα και οδηγεί στην παραπέρα υποχώρηση. Γνωρίζουμε ότι αυτή τους η στάση υπαγορεύτηκε από την εκτίμησή τους ότι κάτι αντίστοιχο θα έκανε και το ΠΑΜΕ στις 30/5. Όπως ομολογούν και οι ίδιοι οι συνδικαλιστές τους, ήταν σε ανοιχτή επικοινωνία με συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ οι οποίοι ταλαντεύονταν σχετικά με τις 30/5. Και πάνω στην αγωνία τους να βγουν πρώτοι στο κάδρο και να καμώνονται ότι αυτοί «πίεσαν» το ΠΑΜΕ (όπως δήλωναν και για τις 12 Γενάρη) έμειναν μόνοι τους, να προσπαθούν να διαχειριστούν την αστοχία τους. Και μάλιστα, να κατηγορούν όλους τους υπόλοιπους ότι σέρνονται πίσω από τη γραμμή της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και του κεφάλαιου! Να, λοιπόν, και μία ακόμη αναπαραγωγή του τρόπου με τον οποίο τοποθετείται το ΠΑΜΕ για όποιον κριτικάρει τη διασπαστική του γραμμή.
Εξίσου απαράδεκτη είναι όμως και η ανακοίνωση-αποτίμηση του ΝΑΡ για την απεργία στις 30/5 με τίτλο «Κατέρρευσε η “εθνική μέρα δράσης” κυβέρνησης- εργοδοτών- αστικοποιημένου συνδικαλισμού!»:
«Το ΝΑΡ χαιρετίζει τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, που μέσα από τη δράση τους σε σωματεία και εργατικές συλλογικότητες απονομιμοποίησαν την «κοινωνική συμμαχία» και την αντιδραστική Πανεθνική Μέρα Δράσης στις 30 Μάη. Οι εργαζόμενοι γύρισαν την πλάτη σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και τη φιέστα διαφήμισης των αιτημάτων του επιχειρηματικού κόσμου. Δεν συναίνεσαν στο σχέδιο που επιχειρεί να συστρατεύσει τους εργαζόμενους με τα αιτήματα του κεφαλαίου και της κυβέρνησης. Σήκωσαν το γάντι κι αντιπαρατέθηκαν με την «Κοινωνική Συμμαχία» καταψηφίζοντας το περιεχόμενο, το σχέδιο και τις δράσεις της κι αντιπαραβάλλοντας την πρόταση ενός άλλου απεργιακού κι αγωνιστικού σχεδιασμού του ταξικού κινήματος απέναντι στον εργοδοτικό συνδικαλισμό, παρά την επίθεση ακόμα και με κατηγορίες περί «απεργοσπασίας» που δέχτηκαν από δυνάμεις που αρνήθηκαν να συμβάλλουν σε ένα τέτοιο σχέδιο! Σε ολόκληρη την χώρα στάλθηκε ένα ηχηρό και πολύμορφο μήνυμα ενάντια στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, αναδείχτηκε η επείγουσα ανάγκη ταξικής ανασυγκρότησης του κινήματος. Για συνδικάτα, αγώνες και απεργίες στα χέρια των εργαζόμενων».
Το ΝΑΡ, λοιπόν, επιχαίρει για την άμαζη απεργία και χαιρετίζει τους «αγωνιστές » και τις «αγωνίστριες» που «συνέβαλαν » στην απομαζικοποίησή της μέσα στα σωματεία καταψηφίζοντας προτάσεις για απεργία. Και σ’ ανώτερα, θα λέγαμε εμείς! Γιατί παράλληλα με το ΝΑΡ, αυτοί που επιχαίρουν για μια άμαζη απεργία είναι -πρώτοι και καλύτεροι- το κεφάλαιο και η εργοδοσία. Εκτός και αν το ΝΑΡ θεωρεί ότι το κράτος και οι δυνάμεις του κεφάλαιου έδωσαν σθεναρά τη… μάχη της απεργίας, πιέζοντας τους εργαζομένους τους να… απεργήσουν, αλλά βρήκαν απέναντί τους την πιο σθεναρή στάση των εργαζομένων που επέλεξαν να… πάνε για δουλειά!!! Για γέλια και για κλάματα!
Βέβαια, αυτή η τοποθέτηση σε τίποτε δεν εμπόδισε το ΝΑΡ να βολευτεί πίσω από την απόφαση της ΑΔΕΔΥ για στάση εργασίας στις 14/6 μιας και το σχέδιο για «από τα κάτω απεργιακή κινητοποίηση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στις 13/6, καθώς και πολύμορφες αγωνιστικές δράσεις και συλλαλητήρια στις 14/6» απέτυχε παταγωδώς.
• Όμως και ο άλλος «ταξικός πόλος», το ΠΑΜΕ, έδωσε πολύ σοβαρά δείγματα της αντίληψής του για το κίνημα. Παρά τις «ταξικές» κορόνες του και τα παχιά λόγια, παρά τις θριαμβολογίες του για το μέγεθος των κινητοποιήσεών του, αλλά και παρά την τοποθέτησή του για τις συνέπειες των μέτρων του πολυνομοσχεδίου, ο σχεδιασμός του ενάντια στο πολυνομοσχέδιο για τα προαπαιτούμενα δεν περιλάμβανε παρά απογευματινά συλλαλητήρια. Συλλαλητήρια για τα οποία, μάλιστα, κόμπαζε ότι τα καλούσαν σωματεία, ομοσπονδίες κ.λπ. Κι όμως, μέσα σε μια νύχτα, από Παρασκευή 8 Ιούνη προς Σάββατο 9 Ιούνη, ο σχεδιασμός… άλλαξε και τα συλλαλητήρια μετατράπηκαν από απογευματινά σε μεσημεριανά, με τη δικαιολογία ότι η κυβέρνηση επειγόταν να ψηφίσει το πολυνομοσχέδιο νωρίς το μεσημέρι!
Αυτοί, λοιπόν, που (σύμφωνα με το ΝΑΡ) θα συμβάλουν στην “από τα κάτω” ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τροποποιούν αποφάσεις (που υποτίθεται έχουν πάρει σωματεία) χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Και δεν συζητάμε για μία απλή αλλαγή ώρας. Μιλάμε για συνολική αλλαγή στον χαρακτήρα της κινητοποίησης, αφού μια μεσημεριανή κινητοποίηση σημαίνει, ουσιαστικά, απεργιακή κινητοποίηση, στάσεις εργασίας κ.λπ. ή -πολύ απλά- αποκλεισμό των εργαζομένων από αυτή.
Φυσικά και δεν είναι η πρώτη φορά που το ΠΑΜΕ λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Το κάνει κατ’ εξακολούθηση και αποτελεί δείγμα του ιδιοκτησιακού τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει τα σωματεία που ελέγχει ώστε να μπορεί να υπηρετεί με συνέπεια τη γραμμή του διαχωρισμού του από κάθε δυνατότητα συγκρότησης εργατικού κινήματος σε γραμμή σύγκρουσης με το σύστημα και την πολιτική του.
Κάπως έτσι λειτούργησε, για παράδειγμα, και στην πρόσφατη απεργία στην Cosco. Παρ’ ότι κομπάζει ξανά για τη συμβολή του ΠΑΜΕ στην κινητοποίηση, η αλήθεια είναι ότι από την πρώτη στιγμή βασικό μέλημά του ήταν να κλείσει το συντομότερο η απεργία. Απεργία που ανέδειξε τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων με τρόπο πιεστικό, που δεν άρεσε καθόλου στην ηγεσία του σωματείου. Όπως δεν άρεσε φυσικά και κάθε στήριξη αλληλεγγύης από δυνάμεις πέρα από το ΠΑΜΕ, όπως φάνηκε και από την αντιμετώπιση των συναγωνιστών της Ταξικής Πορείας που επέμειναν να στηρίζουν τον αγώνα και να συζητούν με τους εργαζόμενους.
Και κοντά σ’ όλα αυτά, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ φρόντισαν να επαναφέρουν τη νομοθετική τους πρόταση για τη δήθεν “εξασφάλιση” των συλλογικών συμβάσεων και να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση για την απόρριψή της στο κοινοβούλιο. Και κάπως έτσι ανακυκλώνονται οι αυταπάτες και μεγαλώνουν τα αδιέξοδα για τους εργαζόμενους.
• Η αντιπαράθεση με αυτές τις αντιλήψεις δεν θα γίνει παρά με την καθημερινή και επίμονη προσπάθεια στους χώρους δουλειάς. Δεν είναι καθόλου εύκολη γιατί έχει να αναμετρηθεί με έναν πολύ αρνητικό συσχετισμό. Όμως είναι ο μόνος τρόπος για να βρουν απαντήσεις οι εργατικές αγωνίες και διέξοδο οι αγωνιστικές διαθέσεις. Και είναι βέβαιο ότι, όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού, θα μεγαλώνουν τόσο οι αγωνίες όσο και οι διαθέσεις
