Δεν χρειάζεται στους αναγνώστες της «Π.Σ.» να απαριθμήσουμε ξανά τα φρικαλέα εγκλήματα του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος, που δεν έχουν άλλωστε σταματημό, για να δείξουμε ποιοι είναι οι μεγάλοι, αδίστακτοι και συστηματικά φονιάδες και ληστές των λαών. Και αν όλη η ιστορία της «πολιτισμένης και δημοκρατικής Δύσης» είναι ιστορία βίαιης και αιμοσταγούς επιβολής στους λαούς της και στους λαούς όλου του πλανήτη, άλλο τόσο η σύγχρονη πραγματικότητα που υφίστανται δισεκατομμύρια λαϊκών μαζών από την εκμετάλλευση, τη φασιστικοποίηση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους αποτελεί ήδη χωρίς υπερβολή μια επελαύνουσα βαρβαρότητα που δεν θα σταματήσει αν δεν βρει απέναντί της ξανά το μέτωπο των λαϊκών δυνάμεων με όρους συγκρότησης που απαιτεί η πραγματική αναμέτρηση που εξελίσσεται καθημερινά.
Μια αναμέτρηση που στη βάση των σημερινών συσχετισμών οδηγεί στο θάνατο ή αφαιρεί τη δυνατότητα μιας ανθρώπινης ζωής από τη μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων του πλανήτη. Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα της ζωής των μαζών δεν υπάρχει πλέον μονάχα στην Αφρική ή στα εκατομμύρια των στυγνά εκμεταλλευόμενων και εξαθλιωμένων της Ασίας. Ούτε αποτυπώνεται μονάχα στις κατεστραμμένες χώρες του αραβομουσουλμανικού κόσμου που καταστρέφονται με βόμβες και κάθε λογής ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για να λεηλατηθούν ή λεηλατούνται μέχρι καταστροφής και εξαθλίωσης των αραβικών μαζών με τη συνέργεια και των εκεί αντιδραστικών καθεστώτων.
Η φασιστικοποίηση και η καπιταλιστική ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα επιβάλλεται μέσα στην ίδια τη μητρόπολη, μέσα στην ίδια την «πολιτισμένη Δύση». Είναι γνωστή χρόνια τώρα, π.χ., η κατάσταση της εξαθλίωσης, της στυγνής εκμετάλλευσης και του ρατσισμού στα προάστια της «πόλης του φωτός». Αν λοιπόν φέρει κανείς στον νου του όλα αυτά χωρίς να ξεχνά την πραγματικότητα της αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και των αρνητικών συσχετισμών για τους λαούς εύκολα ερμηνεύει και το αβυσσαλέο μίσος που τύφλωσε τους νεαρούς καμικάζι αυτοκτονίας και τους έστρεψε κατά αθώων στο Παρίσι, αλλά και αυτούς στο Σινά κατά του ρωσικού αεροπλάνου, όπως και αυτούς στη Βηρυτό και στη Βαγδάτη πρόσφατα αλλά και χρόνια τώρα. Με τον ίδιο τρόπο μπορεί να ερμηνεύσει γιατί καθημερινά ολόκληρα καραβάνια προσφύγων θαλασσοπνίγονται μαζί με μικρά ή και νεογέννητα ή και αγέννητα παιδιά μήπως και γλιτώσουν από τη φρίκη στις πατρίδες τους. Αναμφίβολα ζούμε μια ζοφερή και επικίνδυνη πραγματικότητα, με άμεσες και σοβαρές επιπτώσεις στη χώρα και στον λαό μας.
Οι γεωπολιτικές διαστάσεις του προσφυγικού και η κήρυξη πολέμου από τον Ολάντ
Ο λυσσαλέος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και η ιμπεριαλιστική επέμβαση πυροδότησε και συντηρεί το μακελειό στη Συρία, ενώ το ISIS γεννήθηκε και αξιοποιήθηκε και αξιοποιείται ως ένα σημείο στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, ενώ κάποιες δυνάμεις φιλικές στη Δύση συνεχίζουν να συναλλάσσονται αγοράζοντας καθημερινά πετρέλαιο και ενισχύοντάς το με διάφορους τρόπους. Βέβαια μετά το χτύπημα στο Παρίσι διαμορφώνονται άλλα δεδομένα. Επίσης νέα δεδομένα διαμορφώνονται σε σχέση με την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος που τον τελευταίο καιρό έβαλε σε επιπλέον δοκιμασία την έτσι και αλλιώς προβληματική συνοχή της ΕΕ. Από τις πιο μικρές χώρες των Βαλκανίων και την Τουρκία μέχρι τη Γαλλία και την Ιταλία, που απουσίαζαν χαρακτηριστικά από τη μίνι σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες στις 26/10 ως τη Γερμανία που θέλει γκασταρμπάιτερ αλλά με κριτήρια, έλεγχο και μοίρασμα των προσφύγων σε χώρες που δεν τους επιθυμούν ανάλογα ή δεν τους αντέχουν, το προσφυγικό γίνεται κρίσιμο ζήτημα με μια σειρά προεκτάσεις.
Οι ΗΠΑ άλλη μια φορά παρεμβαίνουν στα της Ευρώπης και το κουβάρι γίνεται περίπλοκο με τους φράκτες και τα συρματοπλέγματα να απλώνονται καθημερινά σε χιλιάδες χιλιόμετρα συνοριογραμμών, ενώ οι Αϊλάν δεν συγκινούν πλέον τον «ανθρωπισμό της πολιτισμένης Δύσης». Δεν ξέρουμε πόσο αναπάντεχη έκπληξη στη βάση των δεδομένων που αναφέραμε ήταν το μακελειό στο Παρίσι, αλλά σίγουρα είναι ξανά μια ευκαιρία που θα αξιοποιηθεί από τους ιμπεριαλιστές για να συνεχίσουν το έργο τους σε διάφορα επίπεδα. Ο άγριος βρυχηθμός του Ολάντ, που άστραψε και βρόντηξε κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας εντός και εκτός της Γαλλίας, ήταν η πιο αναμενόμενη αξιοποίηση των αθώων θυμάτων που και αυτά είναι σαφώς θύματα της πολιτικής του γαλλικού ιμπεριαλισμού.
Δεν γνωρίζουμε τι θα καταφέρει πέρα από βρυχηθμούς και κάποιους επιπλέον βομβαρδισμούς στη Συρία ο Ολάντ. Σύντομα μάλλον θα φανεί τι αντιστοιχεί στο μπόι του γαλλικού ιμπεριαλισμού, τόσο σε επίπεδο διένεξης στην ΕΕ όσο και σε συνάρτηση και συσχέτιση με το προηγούμενο στη σύγκρουση στη Συρία και ευρύτερα σε Μεσόγειο, Μέση Ανατολή, Αφρική, που «συναντιέται» με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα και άλλους σε δεύτερους και τρίτους ρόλους.
Ξέρουμε όμως ήδη πως η παράταση για τρεις μήνες στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η υπόσχεση για αναθεώρηση συντάγματος «για να λυθούν τα χέρια» στη δράση των μηχανισμών καταστολής και η ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού σημαίνουν ήδη σαφώς κάποια πράγματα. Αν μάλιστα λάβουμε υπ’ όψιν ότι παρά τη δημοκρατική της φήμη η Γαλλία διέπεται χρόνια τώρα από την πιο άγρια αντιτρομοκρατική νομοθεσία, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε τι στήνεται και πώς θα αντανακλαστεί κάτι τέτοιο σε όλη την Ευρώπη, όπου μεμιάς απλώθηκε η ισλαμοφοβία και το κλίμα τρόμου.
Μετά τους φράχτες που ξεφύτρωσαν σε λίγες βδομάδες και μαζί με τους θαλασσοπνιγμούς που αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της ΕΕ και της «πολιτισμένης Δύσης», έρχεται τώρα ένα άγριο κύμα παραπέρα φασιστικοποίησης και ένα μόνιμο καθεστώς τρόμου από την πλευρά των κρατών μελών της ΕΕ με πρόσχημα την τρομοκρατία των τζιχαντιστών, αλλά με πραγματικό στόχο τους πρόσφυγες και τους ίδιους (ντόπιους και μετανάστες) τους εργαζόμενους και τη νεολαία της Ευρώπης.
Προσφυγικό και Ελλάδα
Όλα αυτά που συνοπτικά αναφέραμε αλλά και μια σειρά άλλα στοιχεία που θα αποκαλύψουν οι εξελίξεις είναι απαραίτητα για να αντιληφθεί κανείς τις συνέπειες αυτών των καταστάσεων για τη χώρα μας και την τοποθέτηση, τη στάση και τα καθήκοντα που αντιστοιχούν στους κομμουνιστές και στο λαϊκό κίνημα. Και βέβαια και ιδιαίτερα στη νέα φάση που μπαίνουμε το προσφυγικό από την πλευρά του κινήματος κάθε άλλο παρά αρκεί να αντιμετωπίζεται με όρους ανθρωπισμού όσο και αν αυτός είναι όντως κάτι διαφορετικό από την υποκρισία του ντόπιου συστήματος και των ιμπεριαλιστών που από κοινού επιδιώκουν τον εξωραϊσμό του ευρωπαϊκού φρουρίου και των κάθε λογής φονιάδων και ληστών. Οφείλουμε πρώτα πρώτα να κατανοήσουμε από την πλευρά μας πως και σε αυτό το ζήτημα παρότι διεκδικούμε ανθρώπινα δικαιώματα για τους πρόσφυγες από την κυβέρνηση και το κράτος, ωστόσο τίποτα το κοινό δεν έχει η πάλη μας με την υποτιθέμενη ευαισθησία πλευρών του συστήματος. Αντίθετα, είναι απόλυτα ανταγωνιστική και εχθρική συνολικά με το σύστημα.
Θα αναφερθούμε σε δύο επίπεδα αυτού του ζητήματος που τελικά συνδέονται.
Το πρώτο είναι πως το βασικό καθήκον κάθε προοδευτικού ανθρώπου τελικά είναι να αποκαλύψει τη βρόμικη ψευτιά και υποκρισία ενός συστήματος που ενώ δολοφονεί μόνιμα και συστηματικά, γιατί η εκμετάλλευση στην οποία βασίζεται απαιτεί τη βία, εμφανίζεται σαν ανθρώπινο και πολιτισμένο. Τόσο μάλιστα πολιτισμένο που ανατριχιάζει απέναντι στην πράγματι ωμή δολοφονία των αθώων στο Παρίσι, αλλά καθόλου δεν συγκινείται όταν βομβαρδίζεται ένα νοσοκομείο στο Αφγανιστάν ή ένα σχολείο στη Γιουγκοσλαβία ή όταν οι φασίστες στην Οδησσό καίνε ζωντανούς ανθρώπους για τα «ιδανικά της Δύσης».
Όχι δεν έχει καμιά ευαισθησία το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα ούτε για τους πρόσφυγες ούτε για τους εργαζόμενους ούτε για την ανθρώπινη ζωή που, αντίθετα, για κάθε προοδευτικό και λαϊκό άνθρωπο είναι υπέρτατη αξία. Αν θέλουμε να απαλύνουμε τον πόνο των προσφύγων που είναι μεγάλος γιατί ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους, οφείλουμε να εντείνουμε την πάλη μας απέναντι στη βρόμικη, δολοφονική και υποκριτική πολιτική του συστήματος και στο ζήτημα των προσφύγων. Και είναι σίγουρο πως τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής θα ενισχυθούν μετά το μακελειό του Παρισιού. Κάτι τέτοιο το έχει ανάγκη και ο γαλλικός ιμπεριαλισμός με βάση τα στριμώγματα, τους ανταγωνισμούς και τις φιλοδοξίες του, αλλά και η αντεργατική-αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ που ήδη εξοπλίζονταν χαρακτηριστικά σε πολλά επίπεδα.
Οι αστυνομοκρατούμενες πόλεις θα γίνουν τώρα στρατοκρατούμενες με την ευκαιρία, μια και είναι από καιρό γνωστό πως ο στρατός και στη χώρα μας και επί «αριστεράς» εξασκείται για την καταστολή πλήθους…
Να λοιπόν πώς θα αντιμετωπιστούν και οι πρόσφυγες αλλά και οι απεργοί και οι νεολαίοι της Ευρώπης που θα αμφισβητήσουν τον σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό της βαρβαρότητας. Ήδη από την επομένη των γεγονότων στη Γαλλία η ΕΥΠ συμμετέχει με κλιμάκιά της στους ελέγχους προσφύγων εντατικοποιώντας τους και οι πρώτες κρατήσεις είναι γεγονός. Η υπόθεση του τζιχαντιστή καμικάζι που φέρεται να πέρασε από τη Λέρο στη Δυτική Ευρώπη και σε έναν μήνα έδρασε στο Παρίσι δεν είχε τυχαία την προβολή που είχε. Το φράξιμο και των ελληνικών νησιών δεν μπορεί πλέον ν’ αφήνεται μονάχα στα φουρτουνιασμένα κύματα. Και αν εδώ ανοίγεται σε σύνδεση με το προσφυγικό το ζήτημα του Αιγαίου, της Κύπρου και των ελληνοτουρκικών, όπως αποκαλύπτει και η επίσκεψη Τσίπρα και το πράγμα περιπλέκεται συνολικά, μια πλευρά του είναι ξεκάθαρη. Πως η ροή πρέπει να ελεγχθεί και να ανακοπεί βίαια και αποτελεσματικά.
Έχει μεγάλη σημασία για την ελληνική πλευρά σε ποια μεριά του Αιγαίου θα στηθούν τα hot spot. Η Τουρκία πράγματι παίζει σε ανατολίτικο παζάρι με την ΕΕ (αλήθεια, με τους Γάλλους, με τους Γερμανούς ή και με τους δυο και άλλους;) το ζήτημα της διαχείρισης 2,5 εκατομμυρίων προσφύγων που είναι ήδη στο έδαφός της και άλλων που θα έρθουν όσο γενικεύεται το μακελειό και η καταστροφή στη Μέση Ανατολή. Όμως και από τις δυο μεριές του Αιγαίου υπάρχει πολιτική υπηρέτησης των αστικών τάξεων που στις αξίες τους κάθε άλλο παρά μετράνε οι ανθρώπινες ζωές, είτε αυτές θαλασσοπνίγονται είτε στοιβάζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην από δω ή στην από εκεί μεριά.
Ιδιαίτερα για την αστική τάξη της χώρας μας και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κανένας πια δεν αμφιβάλλει ότι θα υπηρετήσει πιστά την πολιτική που θα της απαιτήσουν τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της. Ένα παραπάνω με βάση το στρίμωγμά της που είναι γενικευμένο. Είναι ένα θέμα αν οξυνθούν παραπέρα οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί κατά πόσο θα υπηρετήσει το Ελλάς – Γαλλία συμμαχία ή αν θα στριμωχτεί από τη Γερμανία ή τις ΗΠΑ.
Αλλά κάπου εδώ ανοίγει και το δεύτερο ζήτημα που σαφώς αφορά την προσφυγιά, παρότι πολλοί κάνουν πως δεν το βλέπουν. Εννοούμε την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο και συνολικά στην ιμπεριαλιστική επέμβαση που δολοφονεί λαούς, καταστρέφει χώρες και γεννά την προσφυγιά.
Χρειάζεται, στη βάση και των αρνητικών συσχετισμών για το κίνημα, να μιλήσουμε ξανά και ξανά για τον δολοφονικό και βρόμικο ρόλο των βάσεων των αμερικανονατοϊκών που θέλουν να τις επεκτείνουν και η κυβέρνηση δεν τους το αρνείται. Πολύ περισσότερο χρειάζεται να παλέψουμε για το κλείσιμο των βάσεων και για καμιά εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο στη Συρία και στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών και του Ισραήλ που ήδη πράττει η κυβέρνηση.
Γιατί ο λαός μας όπως έχει ανάγκη την ανατροπή των μνημονίων έτσι έχει ανάγκη και το ξεπέταγμα των βάσεων του θανάτου και κόντρα στην πολιτική της κυβέρνησης και των αστικών δυνάμεων έχει ανάγκη το σπάσιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Οφείλει κόντρα στο κλίμα που διαμορφώνουν οι ιμπεριαλιστές να αντισταθεί στην ισλαμοφοβία, να συνεχίσει να είναι αλληλέγγυος στους πρόσφυγες και να βάλει παρακαταθήκες για το μέτωπο πάλης των λαών που είναι αναγκαίο απέναντι στον πόλεμο και τον ζόφο που απλώνεται στην περιοχή.
Υστερόγραφο. Είχε κλείσει αυτό το κείμενο όταν κυκλοφορούσε δημοσίευμα της αμερικανικής εφημερίδας «Ουάσινγκτον Ποστ» για τον θάνατο του φερομένου ως εγκεφάλου των επιθέσεων στο Παρίσι Αμπαούντ ο οποίος υποτίθεται τους προηγούμενους μήνες διέμενε στην Ελλάδα και από κει συντόνιζε τις τρομοκρατικές δράσεις στην Ευρώπη, σύμφωνα με έκθεση του FBI από τον Μάιο. Σαφής η στόχευση ανατροπής του προοδευτικού κλίματος στην κοινή γνώμη της χώρας μας, με επιδίωξη την τρομοκράτηση ενός λαού που στέκεται αληθινά αλληλέγγυος στους πρόσφυγες και ενάντια στους φονιάδες των λαών. Κάνουν πως ξεχνούν τα ίδια τα δικά τους στοιχεία που μιλάνε για 8.000 τζιχατζιστές που κινήθηκαν με ανάποδη ροή από αυτή των προσφύγων, δηλαδή από την Ευρώπη προς τη Συρία (3.500 από τη Γαλλία). Και επίσης πως η συντριπτική πλειονότητα των δραστών και σε αυτή την επίθεση στο Παρίσι και ο ίδιος ο Αμπαούντ ήταν Γάλλοι και Βέλγοι υπήκοοι.
