Είναι πράγματι εντυπωσιακό το γεγονός ότι, χωρίς να έχει συμπληρωθεί μήνας από τις 9 Ιούνη, η «πρωτοβουλία των 4» για κοινό εκλογικό κατέβασμα θυμίζει τρελό φορτηγό με τα φρένα σπασμένα που έχει πάρει τον εκλογικίστικο κατήφορο.
«Το τρένο της μεγάλης φυγής» που οδηγούν οι «4» όλο και αυξάνει ταχύτητα και κανείς δεν είναι σε θέση (ούτε οι επικεφαλής του) να προβλέψει πού και πώς θα κάνει το πρώτο crash test!
Αυτό που καταγράφεται μέσα στις συσκέψεις που γίνονται μετά το θέατρο Αλίκη, από τους εκπροσώπους αλλά και τους υποστηριχτές του κοινού εκλογικού κατεβάσματος, είναι ένα κράμα απογείωσης και άγχους. Μια απογείωση που ξεκινάει από βερμπαλισμούς ότι «ήρθε επιτέλους η ώρα της Αριστεράς» και καταλήγει σε υπερφίαλες τοποθετήσεις μέχρι και για ρυθμιστικό ρόλο του εγχειρήματος στις μετεκλογικές κοινοβουλευτικές εξελίξεις και ανακατατάξεις. Ενα άγχος ότι είναι περίπου καταστροφή αν δεν γίνει κατορθωτό ένα κοινό εκλογικό κατέβασμα και θα έχει χαθεί μια «μοναδική ευκαιρία». Οπου σταθούν και όπου βρεθούν οι εκπρόσωποι της πρωτοβουλίας προσπαθούν να περάσουν ένα κλίμα «συναγερμού», να παρουσιάσουν μια ατμόσφαιρα «κοσμογονίας» που δήθεν συντελείται μέσα στους χώρους των αγωνιστών και της Αριστεράς καθ’ άπασαν την επικράτεια. Η παραζάλη που τους έχει καταλάβει και μεταφράζεται σε σειρά φαντασιώσεων είναι κυριολεκτικά απερίγραπτη. Φαντασιώσεις για τις δεκάδες χιλιάδες ψήφους που περιμένουν πώς και πώς να δοθούν στο εκλογικό εγχείρημα. Φαντασιώσεις για το ότι αυτόν τον μήνα, άντε και τον επόμενο, μπαίνουν όχι μόνο το θεμέλια, αλλά και οι κολόνες της καινούργιας επαναστατικής Αριστεράς. Φαντασιώσεις ότι αυτό που χτίζεται είναι έτοιμο να εφορμήσει στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, να κόψει ψήφους από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να περιορίσει την επιρροή του ΛΑΟΣ και να μην του επιτρέψει να μπει στη Βουλή, να ψαλιδίσει την επιρροή του ΣΥΝ και του ΚΚΕ.
Η απόπειρα των επικεφαλής της πρωτοβουλίας να παρουσιάσουν την όλη τους προσπάθεια σαν κάτι πολύ περισσότερο από τρικυμία στο ποτήρι, υποτίθεται ότι αποτελεί μια πολύ εμπνευσμένη τακτική που θα τους οδηγήσει στο να γίνουν οι ηγεμόνες του χώρου του εξωκοινοβουλίου. Υποτίθεται ότι με όλη την «πίεση» που εξασκούν προς άλλες δυνάμεις του χώρου αυτού (και πιο ειδικά στο ΝΑΡ) θέλουν να καταδείξουν την ανεπάρκεια αυτών των δυνάμεων και να πάρουν κεφάλι. Είναι τόσος ο ενθουσιασμός τους, που δεν μπορούν να κρυφτούν. Με κάθε ευκαιρία δηλώνουν ότι ο χάρτης της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αλλάζει.
Εμείς βέβαια, και όχι μόνο με βάση τα σημερινά δεδομένα, έχουμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Θεωρούμε δηλαδή ότι όλη αυτή η εικόνα που παρουσιάζει το κοινό εκλογικό εγχείρημα (κυρίως όπως εξελίσσεται) απλώς επιβεβαιώνει την ΠΙΕΣΗ που οι ίδιοι δέχονται από τους συσχετισμούς και τις κυρίαρχες τάσεις της Αριστεράς. Πιέσεις που όχι μόνο δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν και να αποκρούσουν, αλλά, αντίθετα, όλο και περισσότερο καθορίζονται από αυτές. Και αν το εγχείρημα των «4» με την τροπή που παίρνει τελευταία καταφέρει να διευρυνθεί και με το ΝΑΡ, αυτό δεν θα αποτελεί επιβράβευση της τακτικής των εμπνευστών της κοινής εκλογικής καθόδου αλλά μια ακόμα έκφραση της υποχώρησης μπροστά σε αυτές τις πιέσεις, στον βαθμό που και το ΝΑΡ έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα ευάλωτο σε αυτές.
Είναι πάνω-κάτω οι ίδιες πιέσεις που λειτουργούν εδώ και χρόνια και πάνω στις πλάτες της ΚΟΕ (πρώην Α/Συνέχεια) και που την οδήγησαν εκεί που την οδήγησαν. Ολα αυτά δεν τα βγάζουμε από το κεφάλι μας. Μας προκύπτουν μέσα από μια απλή παράθεση των εκλογικών προφίλ που προβάλλουν το τελευταίο διάστημα και οι «4» αλλά και η ΚΟΕ.
• Ολοι τους μιλούν στο όνομα της ενότητας. Στην πράξη κάνουν ό,τι μπορούν για να υποθάλπουν τη διάσπαση. Αρνούνται την κοινή δράση στο κίνημα και για το κίνημα. Υπονομεύουν τις όποιες μορφές συνεργασίας και συντονισμού έχουν καταχτηθεί βασανιστικά στην πράξη και μεταφέρουν στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έναν σκυλοκαβγά έξω από αρχές, με δυσδιάκριτα πολιτικά στοιχεία, στα πρότυπα του καβγά που κάνουν ΚΚΕ και ΣΥΝ για την ηγεμονία.
• Ολοι τους υποτίθεται θέλουν την οικοδόμηση κινήματος που θα είναι ανεξάρτητο και κόντρα στο σύστημα. Στην πράξη έχουν φτάσει να ομολογούν ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το να καταγραφούν στις επικείμενες εκλογές σαν μια ακόμα έκφραση απογείωσης του κοινοβουλευτικού κρετινισμού που τους διακρίνει.
Ολοι τους συμφωνούν ότι οι εκλογές είναι κάτι πολύ «σπουδαίο». Ολοι τους συμφωνούν ότι οι εκλογικοί συσχετισμοί «μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο στο λαό» και να συμβάλουν στην οικοδόμηση μιας «άλλης Αριστεράς». Ολοι τους (μαζί και ο ΣΥΝ) θέλουν (τρομάρα τους) «αδύναμη» κυβέρνηση που σημαίνει, πάλι κατά τους ίδιους, «δυνατό λαό». Ολοι θέλουν βουλευτές ή βουλευτή που δήθεν θα διασφαλίσει την απόκρουση των κεντροαριστερών σεναρίων!
• Ολοι υποτίθεται θέλουν νικηφόρους αγώνες. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε αρκετούς από αυτούς να κρύβονται πίσω από τους Μπράτηδες, τους Καλομοίρηδες και την υπόλοιπη ηγεσία ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, όταν πράγματι κρινόταν αν οι αγώνες θα είναι νικηφόροι ή όχι.
Ούτε βέβαια οι διακηρύξεις για νικηφόρους αγώνες εμπόδισαν άλλους από την αρχή των φοιτητικών κινητοποιήσεων και άλλους, όταν τα πράγματα ζόρισαν, να στοιχηθούν με την ΠΟΣΔΕΠ και τον ΣΥΝ που συστηματικά αναζητούσαν «ενδιάμεση» πλατφόρμα συνεννόησης με την εξουσία. Ούτε αυτές οι διακηρύξεις εμπόδισαν την ΑΡΑΝ και την ΑΡΑΣ να υιοθετήσει τον λαθεμένο στόχο «να μείνει ο ν. πλαίσιο στα χαρτιά» από κοινού με τους ρεφορμιστές, που ισοδυναμούσε με μεταφορά της πρωτοβουλίας από το κίνημα στους «θεσμούς» συνδιοίκησης και συνδιαχείρισης.
• Ολοι τους θέλουν μια άλλη Αριστερά. Αυτό δεν εμποδίζει άλλους να τη «χτίζουν» με την ηγεσία του ΣΥΝ και άλλους με το ΣΕΚ. Ούτε βέβαια εμπόδιζε τη διακήρυξη του χτισίματος μιας άλλης Αριστεράς την ηγεσία της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ να πορεύονται μόλις ένα χρόνο πριν με τα μπλοκ του Φόρουμ, σε αντιπαράθεση με τις εκδηλώσεις της ΔΑΑΣ.
Πολλοί αγωνιστές, που στο όνομά τους και για «χάρη» τους υποτίθεται ότι προχωράει η υπόθεση του κοινού εκλογικού κατεβάσματος, αναρωτιούνται για την παρουσία του ΣΕΚ στο εγχείρημα. Προσπαθούν να καταλάβουν τι άλλαξε στο ΣΕΚ και «έκανε στροφή». Τους περνάει από το μυαλό να αντιστρέψουν το ερώτημα; Τι «άλλαξε» στους υπόλοιπους του εγχειρήματος ώστε το ΣΕΚ να κινείται με τέτοια άνεση στα πλαίσιά του σαν ψάρι μέσα στο νερό; Μπορεί η ΑΡΑΣ και η ΑΡΑΝ να διαδίδουν ότι το ΣΕΚ είναι του χεριού τους και δεν παίζει κανένα ρόλο, εμείς όμως (και όχι μόνο εμείς) βλέπουμε εντελώς διαφορετικά τα πράγματα.
Σε προηγούμενες εποχές, όταν η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά παρά τις αδυναμίες της διατηρούσε ορατά στοιχεία ανεξαρτησίας από το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό και στοιχεία κόντρας στο ρεφορμισμό, το ΣΕΚ (και το όποιο ΣΕΚ) δεν τολμούσε να βρει ακροατήριο στο πλαίσιό της και να κάνει κηρύγματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου. Δεν τολμούσε με άνεση, όπως κάνει τώρα, να διακηρύσσει ότι αυτό που «χρειαζόμαστε» είναι μια «Αριστερά» συμπλήρωμα της σοσιαλδημοκρατίας και του ρεφορμισμού, που «αξιοποιώντας» τα κινήματα θα εξαντλείται σε μια πίεση προς αυτούς. Να γιατί αξίζει ένα μεγάλο «μπράβο» στους ηγέτες της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ, που έδωσαν βήμα και ακροατήριο σε χρεοκοπημένες τροτσκιστικές αυταπάτες για τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και μάλιστα «αναβαπτισμένες» μέσα από την «υποτιθέμενη» στροφή του ΣΕΚ. Οπως ανάλογο μπράβο αξίζει στην ηγεσία της ΚΟΕ, που έδωσε στον χρεοκοπημένο ρεφορμισμό τη δυνατότητα να διεμβολίζει αγωνιστές, αφού υποτίθεται ότι άλλαξε και ενδιαφέρεται και αυτός για την οικοδόμηση μιας άλλης Αριστεράς.
Συμφωνούμε, λοιπόν, με τους επικεφαλής της ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, ότι είναι πιθανή η αλλαγή του χάρτη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ομως έχουμε μια άλλη προσέγγιση του τι θα σημαίνει αυτή η αλλαγή και προς ποια κατεύθυνση, αν αφεθεί να εξελιχθεί.
Συμφωνούμε επίσης ότι πρέπει να αποτρέψουμε επανάληψη φαινόμενων δορυφοροποίησης προς το ρεφορμισμό και τη σοσιαλδημοκρατία. Με τη μόνη διαφορά ότι το άρωμα, το προφίλ και το ύφος που ραγδαία παίρνει η πρωτοβουλία των «4», ακόμα και αν σε αυτή συνομολογήσει και το ΝΑΡ, κάθε άλλο παρά συνιστά εμπόδιο και οχύρωμα απέναντι στη δορυφοροποίηση. Αντίθετα, αν όχι για όλους, σίγουρα για κάποιους πάει να μετατραπεί σε εφαλτήριο, σε όχημα για άλματα αγκίστρωσης και περιθωριοποίησης γύρω από χρεοκοπημένες λογικές ρεφορμισμού και συνδιαχείρισης.
Το άγχος και η αγωνία που έχουν καταλάβει τους επικεφαλής της ΑΡΑΣ και της ΑΡΑΝ (το ΣΕΚ, όπως είπαμε, δεν έχει κανένα) είναι πολύ κακός σύμβουλος. Η απαίτησή τους να γίνουν εδώ και τώρα, και μάλιστα παραμονές εκλογών, πολιτική οργάνωση ξεφεύγοντας απ’ το στάδιο ομαδοποιήσεων σε φοιτητικό χώρο, δεν πατάει σε πραγματικά δεδομένα μέσα στο κίνημα. Δεν ανταποκρίνεται στο ιδεολογικό και πολιτικό φορτίο που έχουν συγκεντρώσει, δεν έχει δηλαδή τα στοιχειώδη προαπαιτούμενα. Γι’ αυτό και αυταπατώνται ότι μπορούν να το «πετύχουν» με «μικρομεγαλισμούς» που μένουν απλώς σε αντιγραφή μεθόδων και συμπεριφορών που ακολουθούν αστοί και ρεφορμιστές, που στο κάτω κάτω είναι «μεγάλα παιδιά» και ξέρουν καλά το γήπεδο του αστικού πολιτικού παιχνιδιού. Οπως χαρακτηριστικά επιχείρησαν να κάνουν μόλις ένα χρόνο πριν με την πρότασή τους που ήρθε απ’ το πουθενά και κατέληξε στο τίποτα, να συγκροτηθούν κοινά ψηφοδέλτια για τις υπερνομαρχίες!
Μόνιμο το άγχος των εκπροσώπων της ΑΡΑΣ και της ΑΡΑΝ (το ΣΕΚ το ’χει λυμένο) που καταγράφεται συνέχεια στις συσκέψεις για τα όσα συμβαίνουν στη Γαλλία (λες και η Ελλάδα τους πέφτει μακριά). Μόνιμη επωδός αυτό που έκανε η ΚΟΕ μπαίνοντας στο ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς αυτό που διακρίνουμε είναι η αγωνία για το πλασάρισμα στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι. Η έγνοια του πώς η Αριστερά θα έχει άλλη «βαρύτητα» στο κεντρικό πολιτικό ταμπλό, χωρίς αυτό να συνδέεται με άλλες σχέσεις με το κίνημα και το λαό. Η αγωνία για το πώς θα γίνουν «βασιλιάδες έστω για μια νύχτα». Το πώς θα… εκβιαστεί το σύστημα και τα ΜΜΕ να «αναγνωρίσουν» την ύπαρξη «κάτι διαφορετικού» που στην ουσία εντασσόμενο μέσα στο όλο σκηνικό παύει να είναι διαφορετικό!
Αναγκαστικά λοιπόν το εγχείρημα καταλήγει να μην είναι ενωτικό αφού στα πλαίσιά του έχει πλέον κυριαρχήσει ένας καβγάς, έξω από ουσιαστικές πολιτικές δεσμεύσεις και πολύ δυσδιάκριτα τα σημεία που «ενώνουν» και «διαχωρίζουν».
Καταλήγει να μην είναι δημοκρατικό, αφού οι λεγόμενες «αντικαπιταλιστικές» συνελεύσεις γίνονται θέατρο του παραλόγου, όπου μεθοδεύεται η ψευδαίσθηση ότι το εγχείρημα ανήκει στους ανένταχτους αγωνιστές, ενώ πολύ απλά είναι πεδίο άσκησης μιας τακτικής εντυπώσεων, ξεμπροστιασμάτων, «συναλλαγής» και διαγκωνισμού μεταξύ εκπροσώπων οργανώσεων. Αναγκαστικά λοιπόν ανεβαίνει και βαθαίνει το ύφος και το περιεχόμενο της δικής μας κριτικής και αντιπαράθεσης.
Αναγκαστικά μειώνονται πολύ τα περιθώρια αυτή η διαδικασία που διεξάγεται να έχει στοιχεία που να αφορούν το κίνημα, την κοινή δράση, τους αγώνες, τις αντιστάσεις. Ραγδαία η διαδικασία αυτή απομακρύνεται απ’ τις πραγματικές ανάγκες μιας σειράς αγωνιστών που θέλουν να υπηρετήσουν το κίνημα και την ανάγκη μιας άλλης Αριστεράς.
Ολο και περισσότερο, με ευθύνη των διοργανωτών, η διαδικασία των συσκέψεων δεν ασχολείται επί της ουσίας ούτε μ’ αυτό που έρχεται και απειλεί το λαό ούτε με το τι προηγήθηκε. Ούτε κανένας σοβαρός απολογισμός γίνεται με αναφορά στα μεγάλα κινήματα που προηγήθηκαν ούτε προσδιορισμός των μετώπων πάλης που ξανοίγονται μπροστά. Δεν συζητιέται καμία πρωτοβουλία κοινής δράσης και συντονισμού πάνω στα πολλά προβλήματα που βιώνει ο λαός και η νεολαία. Τα περισσότερα που ακούγονται αφορούν φαντασιώσεις και αυταπάτες που ξεκινούν απ’ τις ψήφους και καταλήγουν σε ψήφους. Ετσι φαίνεται ότι θεωρούν οι διοργανωτές ότι θα δυναμώσει η «νέα» Αριστερά που ονειρεύονται. Μέσα από φαντεζί και εντυπωσιακές εκλογικές καταγραφές.
Εμείς λοιπόν είμαστε απ’ αυτούς που θα γίνουν δυσάρεστοι και θα κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να μπει φρένο στον εκλογικό κρετινισμό. Τόσο μέσα στις συσκέψεις όσο και με δικές μας πρωτοβουλίες. Ακόμα και αν χρειαστεί να διαχωριστούμε απόλυτα απ’ το όλο εγχείρημα. Εξέλιξη που τελευταία φαίνεται πια αρκετά πιθανή. Δεν έχουμε άλλωστε κανένα δικαίωμα να συντηρούμε αυταπάτες. Δεν έχουμε κανέναν λόγο να «κυνηγάμε» για μήνες ψήφους και να απομακρυνόμαστε απ’ το λαό που δέχεται όλο το βάρος της επίθεσης. Μιας επίθεσης που δυστυχώς δεν περιμένει το αποτέλεσμα από τις κάλπες για να εκδηλωθεί. Θα εκδηλώνεται από πριν, ενώ θα απογειωθεί και μετά.
φ.576, 07/07/07
