Αρωμα εκλογών – Αρωμα επίθεσης!
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν ήδη εγκαινιάσει ουσιαστικά την προεκλογική περίοδο. Η ταυτόχρονη παρουσία Καραμανλή και Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη την προηγούμενη εβδομάδα, για το Φόρουμ του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος, και η ομιλία του πρωθυπουργού στο προσυνέδριο της ΝΔ στην πόλη, ήταν η ευκαιρία για τα δυο κόμματα να κάνουν τον απολογισμό τους και την αλληλοκριτική τους και να παρουσιάσουν τις θέσεις τους για την επόμενη τετραετία.
Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία και φαίνεται ότι θα χαρακτηρίσει όλη την περίοδο μέχρι τις εκλογές είναι ότι, παρά τις παροχές που υποτίθεται ότι κάνει η κυβέρνηση, τόσο αυτή όσο και το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά υπόσχονται στο κεφάλαιο ότι θα προχωρήσουν με βάση τις εντολές του και στο λαό ότι θα συνεχίσουν την επίθεση στα δικαιώματά του. Και οι δυο, λοιπόν, δεν τάζουν στο λαό αλλά στο κεφάλαιο, κάτι που, βέβαια, δεν είναι καινούριο. Απλώς, όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο και πιο απροκάλυπτοι γίνονται, έχοντας το θράσος να απειλούν το λαό με νέα επίθεση σε προεκλογική περίοδο, όταν κάποτε τηρούνταν, τουλάχιστον, κάποια προσχήματα και το ιδιαίτερο βάρος δινόταν στις κούφιες υποσχέσεις. Οι οποίες και τώρα υπάρχουν, αλλά είναι φανερό ότι περνάνε σε δεύτερο πλάνο.
Με αυτήν την έννοια, έχει μια αξία να παρακολουθήσουμε τις θέσεις των δυο κομμάτων όπως εκφράστηκαν από τους αρχηγούς τους στη Θεσσαλονίκη, σε δυο ζητήματα όπου γίνεται περισσότερο από φανερό ότι συμφωνούν και σκοπεύουν να ακολουθήσουν την ίδια πολιτική.
Στόχος οι μεταρρυθμίσεις
Καραμανλής: «Ξεκινούμε προτάσσοντας στις συζητήσεις μας το κοινό αίτημα όλων των πολιτών: Τη συνέχιση των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων για ένα Κράτος Δικαίου, νοικοκυρεμένο, αποτελεσματικό, πραγματικά κοινωνικό».
Παπανδρέου: «Χάθηκαν αξιοπιστία και εμπιστοσύνη. Δυο απαραίτητα συστατικά για να μπορεί να κάνει κανείς βαθιές μεταρρυθμίσεις, σε οποιαδήποτε χώρα».
Καραμανλής: «Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει με πρωτόγνωρες ταχύτητες χρειάζονται τολμηρές μεταρρυθμίσεις, με τη στήριξη της κοινωνίας, μακριά από δόγματα και ιδεοληψίες. Αυτό σχεδιάσαμε, αυτό κάνουμε και αυτό συνεχίζουμε. Τα έως τώρα αποτελέσματα εμπνέουν αισιοδοξία».
Παπανδρέου: «Αντί να προχωρήσει αυτή η κυβέρνηση σε μεγάλες μεταρρυθμίσεις, ακολούθησε το δρόμο των μικροκομματικών επιλογών και πελατειακών διευθετήσεων. Δούλεψε με μικροκομματικούς στόχους».
Καραμανλής: «…με την κοινωνία στο πλευρό μας, με τους πολίτες ενεργά συμμέτοχους και συνδιαμορφωτές της μεταρρυθμιστικής στρατηγικής μας προχωρούμε μπροστά. Με αποφασιστικότητα και τόλμη, με σύνεση και κοινωνική υπευθυνότητα, αλλάζουμε τα πράγματα. Αλλάζουμε την Ελλάδα».
Παπανδρέου: «Είμαστε εμείς, η κυβέρνηση που μπορεί με σοβαρότητα με κοινωνική ευαισθησία και με κοινωνική συναίνεση, να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στη χώρα μας».
Είναι φανερό από τα παραπάνω αποσπάσματα ότι η αντιπαράθεση μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αφορά στο ποιος είναι πιο κατάλληλος για να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που και οι δύο συμφωνούν ότι χρειάζεται η χώρα.
Για ποιες μεταρρυθμίσεις πρόκειται, όμως; Τόσο η θητεία της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ μέχρι πριν τρία χρόνια, δίνουν την απάντηση. Αλλωστε με κάθε ευκαιρία ομολογείται ότι το ζητούμενο είναι να αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό, η παιδεία, η δημόσια διοίκηση και η τοπική αυτοδιοίκηση. Ευθέως, ουσιαστικά, ομολογείται από τους δυο πολιτικούς αρχηγούς ότι η πολιτική αφαίρεσης δικαιωμάτων από τους εργαζόμενους και τη νεολαία θα συνεχιστεί όποιος από τους δύο κι αν γίνει πρωθυπουργός. Τελικά, δηλαδή, διαγκωνίζονται για το ποιος θα πείσει τα κέντρα εξουσίας, εντός και εκτός Ελλάδος, ότι είναι καταλληλότερος για να την προχωρήσει πιο αποφασιστικά.
Ενα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι ότι και οι δυο εμφανίζουν τις μεταρρυθμίσεις αυτές ως ώριμο αίτημα της κοινωνίας. Ενώ, στην πραγματικότητα, είναι παλιό και …υπερώριμο αίτημα του κεφαλαίου, το οποίο χρόνια τώρα ζητά μεγαλύτερη τόλμη και αποφασιστικότητα από τις κυβερνήσεις να προχωρούν χωρίς να υπολογίζουν το λεγόμενο πολιτικό κόστος, «μακριά από δόγματα και ιδεοληψίες», όπως λέει και ο Καραμανλής. Οπου «δόγματα και ιδεοληψίες» είναι η μόνιμη και σταθερή δουλειά, οι πραγματικές αυξήσεις στο κόστος της ζωής, η σύνταξη και η περίθαλψη, τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, η δωρεάν παιδεία και άλλα τέτοια που …ανήκουν σε άλλες εποχές κατά τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και το κεφάλαιο το οποίο εκφράζουν.
Ολο το πεδίο στο κεφάλαιο
Καραμανλής: «Το Κράτος είχε καταντήσει κεντρικό πρόβλημα, από το οποίο παράγονταν όλα τα άλλα. Και τα αίτια ήταν πολλά: Ηταν ο γιγαντισμός του Δημόσιου Τομέα».
Παπανδρέου: «(Πανεπιστήμιο) Ευέλικτο, αποκεντρωμένο, αυτόνομο από τον γραφειοκρατικό κρατισμό. Αυτόνομα αυτοδιοικούμενα Πανεπιστήμια, με ισχυρή χρηματοδότηση αλλά και συνέργιες με την παραγωγή και ισχυρούς μηχανισμούς λογοδοσίας, αξιολόγησης κινήτρων και ελέγχου ποιότητας».
Καραμανλής: » Οι φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης απέκτησαν νέες αναπτυξιακές δυνατότητες, μέσα από το θεσμικό πλαίσιο για τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα».
Παπανδρέου: «…δίνουμε έμφαση σε δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις, ώστε να αναβαθμιστεί η παραγωγική βάση της χώρας. Επενδύσεις, που θα γίνουν κυρίως και από εσάς τις επιχειρήσεις, γι” αυτό και τα αδιανέμητα κέρδη των νομικών προσώπων θα φορολογούνται με χαμηλό συντελεστή».
Καραμανλής: «Στη νέα εποχή δεν χωρούν δογματικές αντιλήψεις και αναχρονιστικές νοοτροπίες που, δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, εμποδίζουν τη χώρα να τρέξει μπροστά. Κάθε μέρα που περνά γίνεται ολοένα και πιο πιεστική η αξίωση της κοινωνίας για ριζικές αλλαγές. Για άρση συντεχνιακών προνομίων και ανισοτήτων που λειτουργούν σε βάρος της οικονομίας (…) Χωρίς να θίγεται – και θέλω να είμαι κατηγορηματικός σ’ αυτό – το εργασιακό καθεστώς για τους ήδη υπηρετούντες δημοσίους υπαλλήλους, οφείλουμε (…) να ανοίξουμε έναν σοβαρό, υπεύθυνο και, κυρίως, απροκατάληπτο διάλογο στην κατεύθυνση της θεσμοθέτησης εγγυήσεων για όλους τους λοιπούς υπαλλήλους που, είτε υπηρετούν, είτε θα προσλαμβάνονται στο μέλλον με άλλη έννομη σχέση «.
Παπανδρέου: «Εξακολουθεί να υψώνει τείχη ανάμεσα στα Πανεπιστήμια και την παραγωγή. Καμία ουσιαστική σχέση δεν έχει η αγορά εργασίας, η ανάγκη της παραγωγής, θα έλεγα και ευρύτερα οι ανάγκες της κοινωνίας, με την ανάπτυξη των επαγγελμάτων και τις ειδικότητες στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ μας. (…) Θα σπάσουμε τα τείχη μεταξύ μιας εσωστρεφούς ακαδημαϊκής κοινότητας και των επιχειρήσεων. (…) Και βεβαίως, την αναμόρφωση του Πτωχευτικού Δικαίου στην λογική της δεύτερης ευκαιρίας. Να μην τιμωρείται το ρίσκο».
Μέσα σε λίγες γραμμές, οι δυο υποψήφιοι πρωθυπουργοί ξεκαθαρίζουν ότι πρόκειται να παραδώσουν όλο το πεδίο της δημόσιας οικονομικής και κοινωνικής ζωής στο κεφάλαιο. Οτι θα ανοίξουν τις πόρτες των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ στις επιχειρήσεις, ότι θα περιορίσουν συνολικά το ρόλο του Δημοσίου, ότι θα ξεπεράσουν «δογματικές αντιλήψεις και αναχρονιστικές νοοτροπίες» και θα καταργήσουν τη μονιμότητα στο Δημόσιο, ότι θα βασίσουν την ανάπτυξη στην επιχειρηματικότητα την οποία θα ενισχύσουν ακόμα και με πιο ήπια αντιμετώπιση όσων πτωχεύουν (ενώ αν ένας εργαζόμενος χρωστάει 10 ευρώ μπορεί να πάει και φυλακή!). Και αυτά στο όνομα του «ιερού» επιχειρηματικού ρίσκου, το οποίο εμφανίζεται ως ατμομηχανή της ανάπτυξης.
Στην ουσία στόχος είναι να υποταχθεί ολόκληρη η κοινωνία και οι δραστηριότητές της (και οι εργαζόμενοι, φυσικά) στις ορέξεις του κεφαλαίου, το οποίο θα είναι ελεύθερο να κάνει ό,τι τυχοδιωκτισμούς θέλει και να μένει ατιμώρητο. Από διαφορετικές πλευρές ξεκινώντας (η ΝΔ από τη Δημόσια Διοίκηση και το ΠΑΣΟΚ κυρίως από την Παιδεία) και οι δυο καταλήγουν στο ίδιο σημείο: όλα στο κεφάλαιο!
φ.574, 09/06/07
