Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η καπιταλιστική κυριαρχία δεν είναι μονόδρομος!
Στους αγώνες και στο Αριστερό Μέτωπο Αντίστασης-Διεκδίκησης-Αναμέτρησης η ελπίδα του λαού μας!!
Είναι γεγονός πως η πορεία προσαρμογής και ευθυγράμμισης του ΣΥΡΙΖΑ και τελικά η προώθηση από την ηγεσία του, σε συνεργασία με τις καθαρόαιμες δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), ενός τρίτου βάρβαρου Μνημονίου, έχει προκαλέσει εκτός των άλλων, απογοήτευση και τάσεις παραίτησης, παράδοσης θα λέγαμε στον εμφανιζόμενο ως μονόδρομο της καπιταλιστικής κυριαρχίας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. «Χαράς ευαγγέλια» για τους ντόπιους μεγαλοαστούς και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά τους, τα κόμματα της αντίδρασης και τα συστημικά Μέσα Μαζικής αποβλάκωσης και τρομοκράτησης του λαού μας.
Είναι και αυτή μια υπηρεσία που πρόσφερε απλόχερα στο σύστημα, η αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Μια αριστερά που έχει στα γονίδιά της, τον ρεφορμιστικό προσανατολισμό, το φτιασίδωμα και το μπάλωμα δηλαδή του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, και όχι την ανατροπή του. Και έφτασε, από εκεί που αυταπατώταν αλλά και απατούσε για τις δυνατότητες εφαρμογής ενός αστικού προγράμματος «σωτηρίας» , δηλαδή περί μιας αστικής πρότασης κενσϋανού τύπου, σε συνθήκες άγριας επίθεσης και ιμπεριαλιστικών απαιτήσεων αλλά και σοβαρών ανταγωνισμών, να τετραγωνίζει τον κύκλο. Καλώντας δηλαδή τον λαό να νομιμοποιήσει μια πολιτική που λίγο έως πολύ παρουσιάζεται ως «βάρβαρο μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο». Και από δίπλα σαν να μην έγινε τίποτε, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και τσίπας για το γεγονός ότι συνέβαλλαν και από κυβερνητικά πόστα στην εξαπάτηση των λαϊκών μαζών μέχρι και πριν μια εβδομάδα, να πετάγονται νέοι Μεσσίες τύπου Λαφαζάνη, ξαναπουλώντας τις ίδιες αυταπάτες σε νέα συσκευασία («Λαϊκή Ενότητα»).
Ο δρόμος των αυταπατών και της αναχώρησης από την πάλη οδήγησε στην απογοήτευση
Ωστόσο οι ειδικότεροι όροι για τις τάσεις παραίτησης και απογοήτευσης δεν δημιουργήθηκαν μέσα σ’ ένα μήνα και επιπλέον δεν είναι «αγνώστου πατρός». Λέμε ειδικότεροι διότι υπάρχουν και οι γενικοί όροι απογοήτευσης και αποδοχής του καπιταλιστικού μονόδρομου που έχει δημιουργήσει η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος, πάνω στους οποίους επικάθονται και αυτοί οι ειδικότεροι στους οποίους θέλουμε τώρα να αναφερθούμε. Για να μείνουμε λοιπόν στα τελευταία πέντε χρόνια, σημαντική συμβολή στην δημιουργία των τάσεων απογοήτευσης και παραίτησης, από την πλευρά του κινήματος έχουν οι κυρίαρχες δυνάμεις στην αριστερά, ενώ το χεράκι τους έβαλαν και μια σειρά εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις.
Στη διάρκεια της αγωνιστικής πλημμυρίδας 2010-2012, σημαντικές ευθύνες έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Μόνο να θυμηθούμε τις «πλατείες» που ο μεν ΣΥΡΙΖΑ με την βοήθεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έκανε πλάτη στο απολίτικο, ψάρευε στα θολά νερά, εξοβέλιζε την αριστερά και τα σωματεία, τραμπούκιζε απέναντι στο ΚΚΕ(μ-λ), ενώ παράλληλα έδινε χώρο στις εθνικιστικές φωνές. Ενώ το ΚΚΕ κρύβονταν πίσω από την «καθαρότητα», απείχε από την όλη διαδικασία και για να μην πάει κόντρα σε όλα αυτά και για να μην συμβάλλει στην «συνάντηση» των «πλατειών» με τους «δρόμους», δυνατότητα όχι μόνο αναγκαία αλλά και εφικτή στις τότε συνθήκες. Μια τέτοια πολιτική κατεύθυνση που θα το έβαζε στην ανάγκη να μπει σε μια τροχιά σύγκρουσης με το σύστημα –πράγμα που ούτε το διανοείται- ή να αποκαλυφθεί διάπλατα ο ρεφορμιστικός τους χαρακτήρας και η υποταγή του στην αστική νομιμότητα.
Τμήμα αυτών που ζούμε σήμερα, οικοδόμησαν από κοινού ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ όταν, αντί μετά την μεγάλη απεργία στις 12 Φλεβάρη του 2012 ενάντια στο δεύτερο μεσοπρόθεσμο να παλέψουν την κλιμάκωση των αγώνων, ζήτησαν την «πολιτικοποίηση» του κινήματος δηλαδή απαίτησαν την διενέργεια εκλογών. Άσε που το ενός του βγήκε (ΣΥΡΙΖΑ) και του άλλου όχι (ΚΚΕ). Μαζί τους βαυκαλίζονταν με εκλογικές αυταπάτες, με 3% και είσοδο στο «κέντρο των πολιτικών εξελίξεων» και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες έχουν πρώτα απ’ όλα ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ για το γεγονός της κινηματικής απραξίας που ξεκίνησε από τότε (Φλεβάρη του 2012) και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Αυτή η «σιγή ασυρμάτου» δεν ήταν αντικειμενική, αλλά επιβλήθηκε στο κίνημα, στα σωματεία, στους εργαζόμενους και τη νεολαία, πρώτα απ’ όλα σαν το αναγκαίο δίδυμο της άλλης «αφήγησης» του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή όλης εκείνης της χίμαιρας περί αριστερών κυβερνητικών λύσεων, την οποία η Λαφαζανική εκδοχή συνεχίζει να εμπορεύεται. Που όσο πλησίαζε τον στόχο της αλλά και για να τον πλησιάσει, όχι μόνο ήθελε τον λαό στην γωνία, στο περιθώριο, παθητικό ακολουθητή και ψηφοφόρο της αδιέξοδης, όπως από τότε είχαμε επισημάνει, γραμμής του. Αλλά αποσυνδέονταν από όποιους δεσμούς είχε φτιάξει με τον λαό για να αρχίσει παράλληλα να οικοδομεί δεσμούς με τα ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας. Αλλά και το ΚΚΕ παρά τις δήθεν ταξικές μεγαλοστομίες του, όταν σε αυτή την περίοδο ξέσπασαν παρά και κόντρα στην «παύση κινήματος», αγώνες, στάθηκε από ουδέτερα έως εχθρικά στην ανάπτυξή τους (πχ απεργία καθηγητών). Η μόνη του έγνοια ήταν «να διορθώσει ο λαός την ψήφο του», να πλασαριστεί δηλαδή ξανά πρώτος στην ενδορεφορμιστική διαμάχη με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο μέτρο των δυνάμεων της, ευθύνες έχει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αλλά και άλλες δυνάμεις) που με προμετωπίδα το «μεταβατικό πρόγραμμα» λειτούργησαν αντικειμενικά σαν συμπληρωματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, σαν την δύναμη εκείνη που τάχα θα επιδρούσε «διορθωτικά» στις «αντιφάσεις» του. Μια πολιτική ουράς που διογκώθηκε στην περίοδο της κυβερνητικής περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ, για να απογειωθεί κατά την διάρκεια του κάλπικου δημοψηφίσματος όπου αυτοί που θα ρυμουλκούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια αριστερή πορεία, βρέθηκαν ρυμουλκημένοι και χρησιμοποιήθηκαν για την επιβολή των πιο δεξιών επιλογών της συριζαίικης ηγεσίας. Έτσι τα επαναλαμβανόμενα «εδώ και τώρα» των δυνάμεων αυτών, αντί να φέρουν τις συνθήκες και τους όρους της ανατροπής, τις απομάκρυναν όλο και πιο βαθιά στον ορίζοντα!
Το άνοιγμα του «δικού μας δρόμου», όρος για την αντιμετώπιση και το ξεπέρασμα της απογοήτευσης
Αν έτσι ήρθαν τα πράγματα μέχρις εδώ, αυτό δεν σημαίνει πως δεν αλλάζουν! Το ζήτημα και αυτό που τελικά αποφεύγουν επιμελώς οι δυνάμεις που έφτασαν το κίνημα το λαό και την αριστερά σ’ αυτήν την θλιβερή κατάσταση, είναι το πώς, το που, και από ποιους αλλάζουν τα πράγματα.
Τα «πράγματα», οι καταστάσεις αλλάζουν με αγώνες! Με αγώνες ανειρήνευτους, κόντρα στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. Αλλάζουν στο εργοστάσιο, στους χώρους δουλειάς, στη γειτονιά, στο σχολείο και τη σχολή στο «δρόμο». Και όχι στη Βουλή και στις εκλογές. Αλλάζουν με τον λαό μαχόμενο και οργανωμένο και όχι από Μεσσίες!
Μα, θα αντιγυρίσει και σωστά κάποιος, η πλειοψηφία των σωματείων είναι σε οικτρή κατάσταση. Άλλα είναι διαλυμένα, άλλα της εργοδοσίας και της ταξικής συνεργασίας, σφραγίδες περιφερόμενες, η συντριπτικά τους πλειοψηφία μακριά από τις αγωνίες των εργατών και των υπαλλήλων. Και αυτό όπου «υπάρχουν»! Και δεν έχουμε προσυνδικαλιστικές καταστάσεις που θυμίζουν αρχές του 19ου αιώνα, τότε δηλαδή που ξεκινούσε η πάλη, με νύχια και δόντια, των εργατών, να φτιάξουν σωματεία. Και στις γειτονιές, οι πρωτοβουλίες που μόλις άρχισαν ν’ απλώνονται και να αποκτούν μια καλύτερη βάση στήριξης μέσα στο λαό, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, κι αυτές διαλύθηκαν ή εκφυλίστηκαν σε ένα είδος «αλληλεγγύης» που παραπέμπει σε αστική φιλανθρωπία. Που εκτός των άλλων «φροντίζει» να εμπεδώνει την παραίτηση από το να διεκδικείς τα κάποτε αυτονόητα δικαιώματα –καθόλου αυτονόητα βέβαια για το αστικό κράτος που στέκονταν εχθρικά απέναντί τους και γι’ αυτό κατεχτημένα με αγώνες- στην περίθαλψη, στο ψωμί, τη θέρμανση, τη στέγη. Λειτουργώντας έτσι, όχι απλά με την ανοχή, αλλά και με την βοήθεια των αστικών κρατικών μηχανισμών.
Έ, εάν είναι έτσι, τότε από αυτά πρέπει ν’ αρχίσουμε!, Να φτιάξουμε ξανά τα εργαλεία πάλης μας, τους χώρους συζήτησης και δράσης, που τόσο πολύ λείπουν από εμάς, από τον λαό. Να ξαναφτιάξουμε «τα άλογα» που θα σύρουν το κάρο της σύγκρουσης με τους ξένους και ντόπιους δυνάστες μας. Γιατί είναι σίγουρο, πως οι δυνάστες μας δεν πρόκειται εύκολα να παραιτηθούν από αυτά που έχουν κερδίζει, γκρεμίζοντας καταχτήσεις ενός αιώνα όπως λέει και ένα σύνθημα, ούτε φυσικά και πολύ περισσότερο από την εξουσία τους. Και το ζήτημα δεν είναι απλά οικονομικό, αλλά βαθιά πολιτικό. Διότι πρέπει «η πλέμπα» να μην σηκώνει πια κεφάλι. Να θεωρεί πως δεν μπορεί να τα βάζει με τα αφεντικά.
Αυτό που επείγει λοιπόν, μπροστά σ’ έναν χειμώνα και σ’ ένα «αύριο» που θα είναι πιο ζοφερός από τους ζοφερούς περσινούς «χειμώνες» που έζησε ο λαός μας, δεν είναι παρά η συμμετοχή μας στην οργάνωση της λαϊκής πάλης, στα σωματεία, στις γειτονιές, στα χωράφια, στα σχολεία και τις σχολές. Ξεκινώντας από τον διπλανό μας και από τον γείτονα, από τον συμμαθητή και τον συμφοιτητή μας.
Παλεύοντας για την δημιουργία σωματείων εκεί που δεν υπάρχουν, και συσπείρωσης εργαζομένων μέσα στα υπάρχοντα σωματεία με στόχο την δημιουργία εστιών αντίστασης. Για αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα πείνας. Ενάντια στον εργοδοτικό δεσποτισμό και την κρατική τρομοκρατία. Παλεύοντας για την δημιουργία χώρων έκφρασης και δράσης μέσα στη νεολαία που στενάζει από την ανεργία ή που βιώνει -στην καλύτερη των περιπτώσεων- μεσαιωνικές συνθήκες ελαστικής εργασίας. Την συσπείρωση στη γειτονιά λαϊκών ανθρώπων και νέων που θέλουν να αντιπαλέψουν την πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας, της κάθετης υποβάθμισης της ζωής στις πόλεις τέρατα που έχει φτιάξει ο καπιταλισμός. Στους φτωχούς και μεσαίους αγρότες, που η πολιτική της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης τους έχει ξεκληρίσει συστηματικά και τα μνημόνια πάνε να τους αποτελειώσουν, πρέπει όσες δυνάμεις υπάρχουν, να πρωτοστατήσουν στην συσπείρωση τους σε ένα σύλλογο ανά χωριό, και το βγάλσιμο τους ξανά στο δρόμο της πάλης. Μέσα στα σχολεία αλλά και στις σχολές, που συνεχίζουν να ισχύουν και να εφαρμόζονται τα βασικά μέρη της πολιτικής των ταξικών φραγμών, ενώ είναι θέμα χρόνου να επανεμφανιστούν αντιδραστικά μέτρα που προσωρινά ανασταλθήκαν (π.χ.αξιολόγηση), να ξαναζωντανέψουν οι σύλλογοι, η μαθητική και η φοιτητική πάλη.
Μια τέτοια πολύμορφη διαδικασίας ανάπτυξης αγώνων αντίστασης δεν μπορεί παρά να συνενώνεται κεντρικά στο στόχο να ανατραπούν τα βάρβαρα μνημόνια και η αντιδραστική πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Στόχος που είναι άρρηκτα δεμένος με την πάλη ενάντια στην φασιστικοποίηση, την αναβάθμιση της αντιαπεργιακής θωράκισης του κράτους και του μεγάλου κεφαλαίου και για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών. Στόχος που είναι «δίδυμος αδερφός» της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, ενάντια στην εμπλοκή της χώρας και του λαού στα δολοφονικά σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, και για την ειρήνη και την αλληλεγγύη με όλους τους λαούς της περιοχής.
Μια τέτοια πάλη θα γίνεται αποτελεσματικότερη όσο παράλληλα θα ευνοεί την οικοδόμηση προϋποθέσεων για αυτό που έχουμε περιγράψει ως Αριστερό Μέτωπο Αντίστασης-Διεκδίκησης –Αναμέτρησης. Ένα τέτοιο Αριστερό Μέτωπο, που θα βρίσκεται σε σχέση αλληλοτροφοδότησης αλλά και θα συμβάλλει στην ποιοτική αναβάθμιση και τον αγωνιστικό προσανατολισμό του μετώπου αντίστασης του λαού μας ενάντια στην επίθεση και την εξάρτηση.
Μέσα από αυτή την διαδικασία πάλης και όσο αυτή θα αναπτύσσεται αλλά και για να αναπτυχθεί, οι αγωνιστές και ο μαχόμενος λαός μας, θα «ανακαλύπτει» το πώς φτάσαμε ως εδώ. Μέσα από αυτή την πάλη, οι αγωνιστές, ο λαός και η νεολαία θα «ανακαλύπτουν» πως αυτό που βιώνουμε «σήμερα» είναι αποτέλεσμα της – εδώ και εξήντα χρόνια- ήττας του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και της επικράτησης μιας αριστεράς υποταγμένης στο σύστημα και προσανατολισμένης στην επιδιόρθωσή του. Μιας αριστεράς που βοηθούσε το σύστημα στην συγκάλυψη των πραγματικών –δηλαδή των απάνθρωπων- χαρακτηριστικών του. Γιατί η «ανακάλυψη» αυτών των χαρακτηριστικών και των όρων λειτουργίας και κυριαρχίας του, θα οδηγούσε στο συμπέρασμα πως είναι ουτοπία ο εξανθρωπισμός του και πως η προοπτική για το λαό βρίσκεται στην ανατροπή του.
Και μέσα σ’ αυτήν την «διπλή» διαδικασία, που εμπεριέχει τόσο την πάλη για τα δικαιώματά μας και την δημιουργία των εργαλείων αυτής της πάλης όσο και την κατανόηση της αναγκαιότητας αλλά και της δυνατότητας ανατροπής, θα δημιουργείται και η αριστερή, κομμουνιστική πρωτοπορία που έχει ανάγκη το λαϊκό κίνημα. Σ’ αυτό το έδαφος, που η εργατική τάξη θα συγκροτείται εκ νέου σαν τάξη για τον εαυτό της, θα αναπτυχθούν παράλληλα και τα σημερινά κομμουνιστικά φύτρα, για να συγκροτήσουν το Εργατικό Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα της εποχής μας, το οποίο θα είναι επικεφαλής της λαϊκής πάλης για την ανατροπή του συστήματος, την συντριβή του κράτους και του καθεστώτος της εξάρτησης και εκμετάλλευσης, για την Ανεξαρτησία και τον Σοσιαλισμό!
Τάσος Σαπουνάς
