Οι σχεδόν 50 ημέρες, όπου χιλιάδες λαού και νεολαίας, βρίσκονται στους δρόμους και στις πλατείες, στο Σύνταγμα, και στις συνοικίες, στις απεργιακές συγκεντρώσεις και στις διαδηλώσεις, διαμορφώνουν μια διαφορετική κι ελπιδοφόρα κατάσταση, όσον αφορά τις δυνατότητες που κατακτά ο λαός μας, απέναντι στην, άνευ προηγουμένου, επίθεση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης.
Μπορεί η κυβέρνηση, να ψήφισε τελικά το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα». Το έκανε ωστόσω, «κατα-ιδρωμένη» και σοβαρά ζορισμένη, και κυρίως λόγω των μαζικών, καθημερινών κι επίμονων λαϊκών αντιδράσεων. Τις οποίες αντιμετώπισε, με μια πρωτοφανή κρατική βία, με ΜΑΤ, Ομάδες Δίας και Δέλτα, και δολοφονικά χημικά αέρια. Η «νίκη» της, δεν είναι παρά «πύρρειος»…
Τώρα επείγεται να εφαρμόσει στην πράξη, όλα αυτά που ψήφισε. Τις ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα των ΔΕΚΟ, την άγρια φορομπηξία. Που έρχονται να προστεθούν στις απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, στις μειώσεις των αποδοχών, στις μελανές εργασιακές σχέσεις. Αλλά και στα νέα, σκληρά ταξικά μέτρα για την εκπαίδευση της νεολαίας, στην αφαίρεση στοιχειωδών δικαιωμάτων του λαού, στην υγεία και την περίθαλψη, στην κατάργηση των δημοκρατικών ελευθεριών. Βρίσκοντας όμως έτσι, νέα σοβαρά εμπόδια, ανοίγοντας νέα μέτωπα με το λαό, γεννώντας νέες αντιδράσεις, αγώνες κι αντιστάσεις.
Την ιδια στιγμή, αυτό που κατακτήθηκε ως τώρα, στο Σύνταγμα, αποτελεί μια σοβαρή «θετική προίκα», για το λαό. Παρά τις προσπάθειες του συστήματος ν’ αποτελέσει μια «απολίτικη» εκτόνωση, που θα «ξεφούσκωνε» γρήγορα, παρά τις λογικές και πρακτικές δίωξης των πολιτικών συλλογικοτήτων και ιδεών, από διάφορους, το «καθημερινό ραντεβού» στην πλατεία, έδωσε έμπρακτη δυνατότητα έκφρασης της οργής, σε πολύ μεγάλα κομμάτια του λαού μας. Στον καταπιεσμένο εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα, στον συκοφαντημένο, του δημόσιου, στον απολυμένο, στον άνεργο, στο φοιτητή και το μαθητή, στο συνταξιούχο. Η συμμετοχή τους στις συνελεύσεις, στις καθημερινές συζητήσεις, στα «πηγαδάκια», στις αντιπαραθέσεις, τα στοιχεία πολιτικοποίησης, κόντρα με τη λεγόμενη «απολιτική», οι προβληματισμοί για το «από “δω και πέρα», η συλλογική κι αποφασιστική αντιμετώπιση της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής, και των χημικών, η ίδια η επιμονή και η μάχη απέναντί της, δεν αποτελούν …ήττα για όλον αυτό τον κόσμο. Το αντίθετο μάλιστα!
Παρά την καλοκαιρινή περίοδο – κι ενώ η επίθεση του συστήματος συνεχίζεται – παρά επίσης, την ανυπαρξία, τη στιγμή αυτή, της κεντρικής αιχμής – όπως, της μη ψήφισης του μεσοπρόθεσμου, για παράδειγμα – το πνέυμα που κατακτήθηκε στο Σύνταγμα, μπορεί και πρέπει να μεταφερθεί στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές. Όπου θα προκύψουν (προκύπτουν καθημερινά!), πολλές αιχμές! Αντιπαράθεσης και πάλης, απέναντι στην επίθεση της εργοδοσίας, της κυβέρνησης, των «τοπικών παραγόντων». Απέναντι στην καθημερινή εφαρμογή του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου. Αλλά και προετοιμάζοντας τις αντιστάσεις, κατά τις νέες εκρήξεις, που έχουμε μπροστά μας άμεσα, αποτέλεσμα των νέων, σφοδρότερων, γύρων της επίθεσης. Ο λαός μας, αξιοποιώντας, ότι έχει κατακτήσει ως τώρα, μπορεί ν’ ανοίξει μέτωπα. Μέσα από μαζικές διαδικασίες, με αυτο-οργάνωση και σε καθημερινή βάση. Το Σύνταγμα, μπορεί ταυτόχρονα, ν’ αποτελεί – τα Σαββατοκύριακα ιδιαίτερα – σημείο αναφοράς, συνεύρεσης και συντονισμού των κινήσεων αντίστασης εργαζόμενων σε χώρους δουλειάς και συνοικίες, της νεολαίας και των ανέργων.
Η κατέυθυνση εξακολουθεί να βρίσκεται, στην ανάγκη ανατροπής της βάρβαρης πολιτικής του συστήματος. Στην προοπτική ανατροπής, του ίδιου του συστήματος της εκμετάλλευσης. Πέρα από κοινοβουλευτικές και εκλογικές αυταπάτες και διαχειριστικές «λύσεις», να επιμείνουμε στο ξεδίπλωμα των μαζικών αγώνων.
