Συνελεύσεις πραγματοποιήθηκαν σε κάποια σωματεία το προηγούμενο διάστημα μπροστά στις δύο κινητοποιήσεις που μπαίνουν το επόμενο διάστημα, 1η και 8η Νοέμβρη, από την Πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων και το ΠΑΜΕ αντίστοιχα. Η μία κινητοποίηση την 1η του μήνα από τα πρωτοβάθμια έχει βαφτιστεί σαν διακλαδική απεργία από τα κάτω, ενώ η δεύτερη από το ΠΑΜΕ στις 8 σαν γενική απεργία.
Η αλήθεια είναι ότι καμία από τις δυο κινητοποιήσεις δεν είναι αυτό που ευαγγελίζεται. Από τη μία η λεγόμενη διακλαδική, ενώ αποφασίστηκε από ΔΣ και συνελεύσεις 7 σωματείων, κατέληξε να μείνει με 5 αποφάσεις αφού το σωματείο Εργαζομένων της CYTA και το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών έκαναν συνέλευση και υπερψήφισαν το πλαίσιο των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Από την άλλη, ελάχιστα από τα σωματεία που ελέγχει το ΠΑΜΕ έκαναν συνελεύσεις, ενώ όσα έκαναν τις πραγματοποίησαν με τον γνωστό εθιμοτυπικό, αποστεωμένο τρόπο που τις κάνουν, χωρίς να ανοίξουν τη συζήτηση έστω της απεργίας στους χώρους εργασίας. Εικόνα βέβαια που τα μέλη του ΠΑΜΕ αντιστρέφουν στις τοποθετήσεις τους, ενδεικτικοί οι βερμπαλισμοί στελεχών τους για τις μαζικότατες συνελεύσεις του Συνδικάτου οικοδόμων, τις επιτροπές που αλωνίζουν τα γιαπιά και τον οργασμό αγωνιστικότητας στον οποίο βρίσκεται ο κλάδος. Συνέλευση βέβαια οι οικοδόμοι δεν έκαναν, αλλά πήρε αγωνιστικότατη απόφαση το ΔΣ της Ομοσπονδίας τους… από τα κάτω και αυτοί.
Είναι πολύ λίγες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αυτών των δυνάμεων, που προσπαθούν σε τέτοιο ταξικό συσχετισμό να παίξουν καιροσκοπικά πολιτικά παιχνίδια για να ενισχύσουν τη γραμμή ήττας που πλασάρουν στο κίνημα αλλά και τους πολιτικούς τους φορείς μπροστά στο ενδεχόμενο εκλογών. Τέτοιος καιροσκοπισμός, που οδηγεί σε συγκολλήσεις άνευ πολιτικής ουσίας δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της αυτονομίας στο πλαίσιο της Πρωτοβουλίας πρωτοβάθμιων σωματείων. Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αποφασίζει κινητοποιήσεις μέσω της πλειοψηφίας που έχει στο μόνο ΔΣ που ελέγχει (αυτό των Μισθωτών Τεχνικών) και με την αναρχία-αυτονομία να έχει σωματεία-παρατάξεις, που βέβαια απαγορεύονται οι παρατάξεις στις εκλογές, και στην εβδομαδιαία συνέλευση-ολομέλεια που έχουν να αποφασίζουν απεργία. Αν ο κλάδος το ξέρει, βέβαια, μικρή σημασία έχει, σκοπός είναι να βγει το «κόλπο». Μόνο που το «κόλπο» σε αυτή τη φάση μπορεί να το διεμβολίσει αυτός που στις συνθήκες ήττας και αποσυγκρότησης έχει τις πιο πολλές δυνάμεις. Και έτσι το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ τούς χαλάνε τη σούπα και αποσπούν και δυο σωματεία από τον συντονισμό. Οι εργαζόμενοι, βέβαια, έξω από όλες αυτές τις διαδικασίες και στη γωνία.
Καμία διάθεση να ανοίξει η συζήτηση για την ανατροπή της πολιτικής της λιτότητας και της επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα δεν έχουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της Αριστεράς. Με δεδομένη την απραξία της ΓΣΕΕ και την μη απόφασή της για απεργία (έστω την εθιμοτυπική που κάνει κάθε χρόνο) μπροστά στον αντιλαϊκό προϋπολογισμό που παρουσίασε η κυβέρνηση. Καμία διάθεση δεν έχει το ΠΑΜΕ να συμβάλει στην ανάπτυξη κινήματος διεκδίκησης και ούτε απεργία με προοπτική συνέχισης θέλει να οργανώσει. Αυτό που θέλει είναι άλλη μία άσφαιρη τουφεκιά σαν αυτές που χρόνια τώρα κάνει η ΓΣΕΕ, για να κατοχυρώσει την ηγεμονία του πάνω στις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και να εξυπηρετήσει την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ και την πρόταση νόμου που έχουν καταθέσει τα σωματεία του. Οι νικηφόροι απεργιακοί αγώνες όμως δεν γίνονται ούτε με τέτοια πλαίσια αλλά ούτε με αυτόν τον τρόπο.
