Η ελληνική οικονομία συχνά τα τελευταία χρόνια βρέθηκε με αρνητικό τρόπο και με ανάλογες αρνητικές συνέπειες στο επίκεντρο του οξυμένου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Αποτέλεσε το θύμα του πολέμου ευρώ – δολαρίου αλλά και όχημα παρέμβασης των ΗΠΑ στις κεντρικές επιλογές διαχείρισης της κρίσης της ευρωζώνης, που συνεχίζεται αν δεν αναβαθμίζεται, σε άμεση πλέον συνάρτηση και με τις εξελίξεις στο ουκρανικό αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Όμως αν το κυρίαρχο στις σχέσεις- αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών είναι ο ανταγωνισμός (που σήμερα σε σύμπλεξη με τη βαθιά και αθεράπευτη οικονομική κρίση και τη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου γίνεται ιδιαίτερα καταστροφικός και επικίνδυνος για τους λαούς), ωστόσο πάντα στο πλαίσιο αυτών των σχέσεων ενυπάρχει και η συνεργασία.
Η ύπαρξη της δυτικής συμμαχίας έχει την ιστορία της σε σύγκριση με την πρόσφατη των BRICS και η τελευταία πρωτοβουλία των ΗΠΑ στο ουκρανικό, παρά την ασφυξία που δημιουργεί στη Γερμανία και σ’ όλη την παλιά Ευρώπη, εκβιάζει τετελεσμένα και επιβάλει την όξυνση των σχέσεων με τη Ρωσία. Η ομόφωνη παράταση της επιβολής κυρώσεων από την τελευταία σύνοδο κορυφής της Ε.Ε., παρά την υποτιθέμενη ειρήνευση που επιτεύχθηκε από την αγωνιώδη κινητοποίηση πριν ένα μήνα από Ολάντ και ιδιαίτερα τη Μέρκελ, δείχνουν πως οι ΗΠΑ σ’ αυτή τη φάση καταφέρνουν– επιβάλλουν τη συσπείρωση της Δύσης μέσω του ΝΑΤΟ και της απειλής κλιμάκωσης θερμής αναμέτρησης στο κέντρο της Ευρώπης.
Όλοι βέβαια γνωρίζουν τα όρια αυτής της κλιμάκωσης στο συμβατικό επίπεδο από πλευράς Δύσης και κάτι τέτοιο έγινε σαφές με την περικύκλωση των ουκρανικών στρατευμάτων στο Ντεμπάλτσεβε. Όμως η κατάρρευση της όποιας ειρηνικής συμφωνίας και η αναζωπύρωση και η παράταση των συγκρούσεων έστω στο προηγούμενο επίπεδο είναι μόνιμος πονοκέφαλος για τη Μέρκελ, τη στιγμή μάλιστα που η πολιτική της Γερμανίας στην ευρωζώνη αντιμετωπίζει μια σειρά προβλήματα. Ταυτόχρονα στο φλεγόμενο και πολύπλοκο πεδίο της Μέσης Ανατολής, η κρίσιμη πρωτοβουλία των ΗΠΑ για τη συμφωνία με το Ιράν ανατρέπει δεδομένα και επιδεινώνει παραπέρα την ήδη υπάρχουσα αστάθεια με χαρακτηριστική τη στάση του Ισραήλ, που μετά και την εκλογή Νετανιάχου, η στάση του και οι συνολικότερες εξελίξεις σε μια σειρά μέτωπα της περιοχής, αποτελούν κρίσιμο ερωτηματικό.
Το συμβόλαιο του 1974 και η διαχρονικότητα του «ανήκομεν εις τη Δύση»
Οι κίνδυνοι πολεμικών αναφλέξεων και κάθε λογής ανατροπών σ’ αυτό το ήδη φλεγόμενο τοπίο από τη Λιβύη και την Αίγυπτο μέχρι την Υεμένη και το Ιράκ, παράλληλα με τη ζώσα ουκρανική πληγή στο κέντρο της Ευρώπης, καθιστούν κρίσιμο το ρόλο μιας χώρας σαν την Ελλάδα που βρίσκεται στο όριο της Δύσης με την Ανατολή.
Αν αυτά που συνοπτικά αναφέραμε αναδείχνουν την κρισιμότητα του ελλαδικού γεωπολιτικού χώρου στη σημερινή συγκυρία, ταυτόχρονα αναδείχνουν και την αναλογία παρά τις σοβαρές ανατροπές και διαφοροποιήσεις με τα δεδομένα που από το 1974 οδήγησαν τη Δύση στο γνωστό συμβόλαιο, που συχνά από την πλευρά μας αναφερόμαστε. Στο μοίρασμα δηλαδή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας μεταξύ Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί ν’ αναπτυχθεί ο ελληνικός καπιταλισμός στο πλαίσιο της Δύσης, παρ’ όλες τις καθυστερήσεις και τις αντιφάσεις του, να ελέγχεται ο λαϊκός παράγοντας και η χώρα να αποτελεί σταθερό προγεφύρωμα, αλλά και ορμητήριο των νατοϊκών σχεδίων.
Όλα αυτά ποτέ δεν εξελίσσονταν έξω από συγκρούσεις που αποτυπώνονταν χαρακτηριστικά και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αλλά και συνεχείς μετατοπίσεις του κέντρου βάρους του συμβολαίου προς το ένα ή το άλλο κέντρο ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας.
Η ένταξη στην Ε.Ε. (ΕΟΚ τότε) και στην ΟΝΕ και στην ευρωζώνη στη συνέχεια, βάθυνε και εμπέδωσε αυτή τη σχέση. Η σχέση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης στη βάση του συμβολαίου του 1974 καθορίζει οργανικά πλέον την ανάπτυξη ή «ανάπτυξη» του ελληνικού καπιταλισμού και η αστική τάξη ούτε θέλει ούτε μπορεί να διανοηθεί την ύπαρξή της έξω απ’ αυτό το πλαίσιο…
Σ’ αυτό το πλαίσιο τα ευρωπαϊκά μονοπώλια επιτυγχάνουν την παραρτημοποίηση της ελληνικής οικονομίας, ενώ το έδαφος, ο αέρας και οι θάλασσες της χώρας γίνονται σταθερό και αδιαμφισβήτητο ορμητήριο για τους πολέμους των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ στην περιοχή. Προκειμένου να ενισχυθεί αυτό το πλαίσιο, πάντα στη βάση της γεωπολιτικής σημασίας της χώρας για τη Δύση, μαγειρεύτηκαν τα οικονομικά στοιχεία από τη γνωστή αμερικάνικη τράπεζα (Goldman Sacks) και προσπεράστηκαν τα προβλήματα με τα κριτήρια εισόδου στην ΟΝΕ και στο ευρώ….
Όμως, αν τα κριτήρια ένταξης στο ευρώ μαγειρεύτηκαν επί Σημίτη και έγινε «χάρη» στην αστική τάξη για πολιτικούς και γεωπολιτικούς λόγους, αντίστοιχα η ίδια η αστική τάξη από τη δεκαετία του ‘70 υπερασπίστηκε αυτή την επιλογή της απέναντι στις λαϊκές αντιστάσεις ως πολιτική επιλογή σταθερότητας και ασφάλειας των συνόρων βασικά και κύρια, και όχι σαν επιλογή με δοσμένα τα κέρδη για την οικονομία της χώρας. Ε. Ε. και ΝΑΤΟ αποτέλεσαν και αποτελούν παρά τα μνημόνια το ισχυρό γεωπολιτικό ατού της αστικής τάξης και το συγκριτικό της πλεονέκτημα σ’ ολόκληρη τη γύρω περιοχή.
Η επιλογή του ευρωμονόδρομου
Σε κάθε περίπτωση ο ευρωπαϊκός μονόδρομος, όπως χαρακτηρίστηκε, ήταν βασική επιλογή της αστικής τάξης με στόχο την ενίσχυση της ίδιας απέναντι στο λαό και με ελπίδες για αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή, που αν σε πρώτη φάση υλοποιήθηκαν, φούσκωσαν και παραφούσκωσαν, σήμερα με τα μνημόνια ξεφουσκώνουν με πάταγο υποβαθμίζοντας οικονομικά αλλά και γεωπολιτικά την αστική τάξη, αλλά και εκθέτοντάς την στο λαό.
Από την πλευρά μας, ούτε στα χρόνια του φουσκώματος και της «ισχυρής» Ελλάδας του Σημίτη δεν τσιμπήσαμε σε αναλύσεις ανιστόρητες και του αέρος που έφτασαν να μιλάνε για ιμπεριαλιστική Ελλάδα, ούτε τώρα με τα μνημόνια θα υποταχτούμε στα εθνικοπατριωτικά καλέσματα με βάση τις αναλύσεις περί κατοχής. Με κανένα τρόπο δε θα συρθούμε πίσω από την όποια διαπραγμάτευση κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ για λογαριασμό της αστικής τάξης, που παρότι ενισχύεται η ταξική της θέση απέναντι στο λαό με τα μνημόνια, ωστόσο είναι ξεκάθαρο πως πλήττεται σοβαρά απ’ αυτά μιας και μπαίνει σε αμφισβήτηση η υπόστασή της τόσο απέναντι στο λαό, όσο και απέναντι σε ανταγωνιστικές αστικές τάξεις στην περιοχή.
Η αστική τάξη και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ για λογαριασμό της όχι μόνο συνεχίζει να είναι αγκυρωμένη στον ευρωμονόδρομο, μα ψάχνει τρόπους για να επιβάλει παραπέρα στο λαό τις συνέπειες των επιλογών της, προκειμένου η ίδια να επιβιώσει σαν τάξη έστω στα ερείπια της χώρας και αξιοποιώντας το ζόφο που έχει επιβάλει στο λαό με τη συνδρομή (παρότι βίαιη και απότομη) των ιμπεριαλιστικών αφεντικών της.
Παρά τις ασφυκτικές πιέσεις τα τελευταία πέντε χρόνια, που συνεχίζονται και θα συνεχίζονται για καιρό, η αστική τάξη δε διανοείται στα σοβαρά να ξεφύγει από το πλαίσιο που της επιβάλει η ιμπεριαλιστική εξάρτηση της Δύσης. Τα όποια λοξοκοιτάγματα στη Ρωσία και τώρα και στο παρελθόν γίνονται πάντα εντός των επιτρεπτών ορίων και όποτε τα ξεπέρασαν έστω λίγο (δες Καραμανλής) η συνέτιση ήταν αποφασιστική και αδίστακτη…
Όμως η κρισιμότητα των εξελίξεων στην περιοχή σε συνδυασμό με την πραγματική ασφυξία που επιβάλει στην κυβέρνηση και την αστική τάξη ο ιμπεριαλιστικός εναγκαλισμός κάνει τα πράγματα περίπλοκα και δημιουργεί όντως οριακές καταστάσεις. Η αστική τάξη, τα παπαγαλάκια της και όλα τα επιτελεία της έχουν μάθει να υπομένουν το μαρτύριο της σταγόνας και είναι θέμα χρόνου, με όλες τις πιθανές παρενέργειες, να το μάθει και η νέα κυβέρνηση παρά τις ιδιομορφίες που της επιβάλει η προέλευσή της. Όμως η συνεχής και παρατεταμένη ασφυξία είναι σίγουρο πως εγκυμονεί ανά πάσα στιγμή τον κίνδυνο ατυχήματος.
Το γεωπολιτικό αποτελεί χαρτί της κυβέρνησης;
Έχει ήδη δηλωθεί από πλευράς Γερμανίας και των υπολοίπων της Ε.Ε. πως το GREXIT δεν είναι επιλογή. Όμως υπάρχει το GREXIDENT… Είναι φανερό πως με βάση την παραρτημοποίηση της ελληνικής οικονομίας, το νομισματικό κούμπωμα και την παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας, μια έξοδος απ’ το ευρώ θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου ως προς τη σταθερότητα στην Ελλάδα και κατά συνέπεια ως προς το γεωπολιτικό προσανατολισμό της. Αυτή η πραγματικότητα τονίζεται με επίταση από μια σειρά στελέχη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού τον τελευταίο καιρό. Κάτι τέτοιο εξηγεί την έντονη κινητικότητα των ΗΠΑ, στην τελευταία φάση της διαχείρισης του ελληνικού ζητήματος. Και είναι σίγουρα διαφορετική η σημερινή φάση από εκείνη που οι αγορές στοχοποιούσαν την Ελλάδα ή αναπαράγονταν στον διεθνή τύπο τα GREXIT για να πληγεί η ευρωζώνη στον πόλεμο ευρώ – δολαρίου ή να υπονομευτούν πολιτικές της Γερμανίας.
Τον τελευταίο καιρό, όλοι αναγνωρίζουν την οριακή κατάσταση και από οικονομική και από πολιτική άποψη του ελληνικού ζητήματος. Ταυτόχρονα η όξυνση της σύγκρουσης Δύσης- Ρωσίας με εκφράσεις στην Ουκρανία αλλά και στη Μέση Ανατολή κάνει τα πράγματα εξόχως ευαίσθητα και επιβάλει προσοχή στους χειρισμούς. Αυτό από την πλευρά τους το γνωρίζουν οι ιμπεριαλιστές και στις ΗΠΑ και στη Γερμανία.
Η κυβέρνηση, μέσα στην παραζάλη της από την ασφυξία που της επιβάλουν, κουνάει τάχα μέσω Κοτζιά και Καμένου το γεωπολιτικό χαρτί. Όμως παρότι υπάρχει γεωπολιτικό ζήτημα σοβαρό σε σχέση με το ρόλο της Ελλάδας, κάτι τέτοιο δεν είναι χαρτί προς διαπραγμάτευση. Ο Ομπάμα δε παρεμβαίνει προσωπικά ξανά και ξανά ούτε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ υμνεί τις ΗΠΑ, ξεχνώντας συνειδητά πως πρόκειται για τους μεγαλύτερους φονιάδες των λαών και εμπρηστές της παγκόσμιας ειρήνης, ούτε γιατί φοβήθηκε μήπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ διώξει τις βάσεις… Ο λόγος που οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν επίμονα και συστηματικά τον τελευταίο καιρό στην ευρωπαϊκή διαχείριση του προβλήματος της ελληνικής κρίσης, είναι γιατί επιδιώκουν να ενισχύσουν στην παρούσα φάση τον έλεγχό τους στην Ελλάδα στο νέο πολιτικό σκηνικό που πάει να στηθεί και πολύ περισσότερο να διασφαλίσουν, πιέζοντας και Ελλάδα και Γερμανία για συμβιβασμό, πως δε θα υπάρξουν κανενός είδους ατυχήματα που να θέτουν σε κίνδυνο το συμβόλαιο του ‘74, το οποίο παρότι χωρούσε τους Ευρωπαίους στο οικονομικό επίπεδο ωστόσο γεωπολιτικά διασφάλιζε στις ΗΠΑ την κυριαρχία.
Στην Ανατολική Ευρώπη, η διεύρυνση της Ε.Ε. προηγούνταν και άνοιγε το δρόμο για να εγκαθιδρύσουν την παρουσία τους ΗΠΑ- ΝΑΤΟ. Στην περίπτωση της Ελλάδας, οι ΗΠΑ προηγήθηκαν αλλά ο ευρωμονόδρομος σταθεροποίησε και εμπέδωσε από κάθε άποψη το «ανήκομεν εις τη Δύση». Στις μέρες μας, ένα GREXIT θα κλόνιζε το ίδιο το γεωπολιτικό όχημα της ευρωζώνης πέρα από το γεγονός της αστάθειας στην Ελλάδα που θα επέφερε όπως αναφέραμε.
Έχουν λοιπόν ΗΠΑ και Γερμανία σοβαρούς λόγους για ένα «έντιμο» συμβιβασμό για να επικαιροποιήσουν ξανά και με τη νέα κυβέρνηση το συμβόλαιο του ‘74, για να την αφήσουν έστω οριακά ν’ ανασάνει, αφού ταυτόχρονα αποσπάσουν δεσμεύσεις χειροπιαστά και άμεσα.
Και εδώ δεν εννοούμε μόνο τις δεσμεύσεις για «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή συγκεκριμένα αντιλαϊκά μέτρα και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, αλλά και τις δεσμεύσεις που ήδη φαίνεται να απέσπασε η Νούλαντ στην πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα και τις συναντήσεις της με τον Τσίπρα, τον Κοτζιά και τον Καμμένο, παρότι η κυβέρνηση φρόντισε να μη βγουν πολλά στον αέρα.
Όλα καλά λοιπόν στο επίπεδο των ιμπεριαλιστών με τους συμβιβασμούς τους μέχρι βεβαίως να ξαναφουντώσουν οι κόντρες τους, που αν εκδηλωθούν στην περιοχή και στο γεωπολιτικό επίπεδο τα πράγματα μπορεί να γίνουν εξόχως ανεξέλεγκτα.
Δραματικά άσχημα όμως γίνονται για το λαό μας και τους γύρω λαούς τα πράγματα όχι μόνο από τη νέα «σωτηρία» που μας ετοιμάζουν. Γίνονται άσχημα γιατί στη χώρα μας και στις γύρω χώρες οι ιμπεριαλιστές στήνουν ορμητήρια. Και αν απλώσει η φωτιά του πολέμου, τότε η καταστροφή είναι δεδομένη και πολύ χειρότερη από τα δεινά που ήδη υφίσταται ο λαός, που και αυτά θα χειροτερέψουν μέρα με τη μέρα.
Απέναντι στα κάθε λογής συμβόλαια που υπογράφουν και ξανά-υπογράφουν οι ιμπεριαλιστές μεταξύ τους και με τους ντόπιους δυνάστες του λαού μας, ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου μπορεί και πρέπει να υψώσει τις δικές του απαιτήσεις για ειρήνη και φιλία με τους γύρω λαούς, για δουλειά, για δικαιώματα, για την ίδια τη ζωή.
Τίποτα απ’ αυτά δε διασφαλίζεται έξω από αντικαπιταλιστικούς- αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες. Ούτε ο εθνικοπατριωτισμός, ούτε το «ανήκομεν εις τη Δύση», ούτε τα λοξοκοιτάγματα στη Ρωσία διασφαλίζουν τίποτα στον κόσμο της δουλειάς. Αντίθετα κάθε αποπροσανατολισμός, που καθυστερεί τη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων, δίνει δύναμη στους ντόπιους και ξένους δυνάστες του λαού, γεννά κινδύνους και υποθηκεύει το μέλλον του.
Π.Σ., 753, 28/3/2015
