Χιλιάδες λαού συρρέουν καθημερινά στις πλατείες της χώρας μας για να διαδηλώσουν την αντίθεση και την οργή τους για την επίθεση που δέχονται. Αυτό είναι η κινητήρια δύναμη που ωθεί τον λαό. Η διάθεσή του να αντιπαλέψει τα βάρβαρα μέτρα που προωθούνται εναντίον του, να ανατρέψει την πολιτική που τα υπηρετεί.
Το αποκορύφωμα ήταν την Κυριακή (5/6), όταν εκατοντάδες χιλιάδες λαού κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων. Αυτό είναι, ήδη, μια νίκη του λαού. Όχι βέβαια ότι ο λαός πέτυχε κιόλας τους στόχους του, αλλά έπεται συνέχεια.
Το ουσιώδες είναι ότι αυτό από μόνο του αποτέλεσε πολιτικό γεγονός μεγάλης σημασίας, που επέδρασε σε πολιτικές διεργασίες και εξελίξεις. Που έγιναν πιο έντονες στις 15 του μήνα κάτω από το βάρος του φόβου οι εργατικές κινητοποιήσεις να «ενωθούν» με τις «πλατείες». Φόβος που εκφράστηκε με το αποτυχημένο χτύπημα του λαού που διαδήλωνε και με το «αλαλούμ» σε κυβερνητικό επίπεδο.
Για να καταλήξουν στη ψήφο εμπιστοσύνης και το δημοψήφισμα κατά το φθινόπωρο
Απέναντι σε τέτοιες προοπτικές αποκτά ακόμη μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική σημασία το ποιες κατευθύνσεις προωθούνται, λανσάρονται, διαμορφώνονται στις πλατείες, γύρω από τις πλατείες και συνολικά στον κόσμο. Ή, και για να τεθεί το ζήτημα πιο καθαρά, ποιες πολιτικές γραμμές προωθούνται, ποια είναι η πάλη των γραμμών που εξελίσσεται, ανεξάρτητα από το πόσο και σε πόσους γίνεται αντιληπτό αυτό.
Αυτή η πάλη φυσικά και δεν είναι ανάμεσα στην άποψη «για κόμματα» και σ” εκείνη για «όχι κόμματα». Αυτή είναι μια κάλπικη «αντιπαράθεση», μια απάτη που έχει στηθεί πατώντας σε ένα κλίμα που έχει διαμορφωθεί -και καθόλου τυχαία- για να συγκαλύψει την πραγματική. Έτσι ώστε να διαμορφωθεί μια κατάσταση για να περάσει μια πολιτική που προωθείται από… κόμματα.
Για να τεθεί πιο συγκεκριμένα το ζήτημα: πάνω στον καμβά της «αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου», όπως το θέτει η ΝΔ, της αναδιάρθρωσης του χρέους, της επιμήκυνσης, του κουρέματος, του λογιστικού ελέγχου κ.λπ., κινείται ένα ολάκερο φάσμα δυνάμεων, από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έως την Αριστερά.
Αντίστοιχα, και ως προς τα πολιτικά σχήματα που θα υπηρετούσαν, θα υλοποιούσαν αυτήν ή εκείνη την παραλλαγή αυτής της κατεύθυνσης, μπαίνουν στο τραπέζι και οι ανάλογες πολιτικές εκδοχές. Από αυτές που ήδη αναφέρθηκαν (για συγκυβερνήσεις κ.λπ.) μέχρι προτάσεις για κυβερνήσεις «της Αριστεράς» που θα πιάνει από την «Αριστερά του ΠΑΣΟΚ» μέχρι το ΚΚΕ (που έχει θέσει ανοιχτά τη διαφωνία του), τον ΣΥΡΙΖΑ, έως και εξωκοινοβουλευτικά σχήματα.
Μια πολιτική λύση που υποτίθεται θα αναλάβει να υλοποιήσει αυτά που δεν είναι ικανή, ούτε και θέλει, η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκφραστές. Το πού οδηγούν αυτές οι αυταπάτες το έχουμε αναλύσει επανειλημμένα και δεν θα το επαναλάβουμε. Το μόνο που χρειάζεται να λεχθεί είναι ότι εκείνο που καίει στην κυριολεξία το σύστημα σήμερα είναι να «μάσει» τον κόσμο από τον δρόμο. Από εκεί και πέρα έχει τους τρόπους του.
Από την άλλη μεριά, η πολιτική γραμμή πάλης. Αυτή που δεν κρύβεται, που βγαίνει και λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Η γραμμή που θέλει να κρατήσει τον κόσμο στον δρόμο. Που ακριβώς γι” αυτό «ποντάρει» και προσπαθεί να επικεντρωθεί το ζήτημα σε αυτά που κατέβασαν τον κόσμο στον δρόμο και που μπορούν να τον κρατήσουν εκεί. Την οργή του για την επίθεση που δέχεται. Τις διεκδικήσεις που «αναγνωρίζει» σαν δικές του, σαν δικαιώματα που θέλει να τα υπερασπίσει μάχιμα και αδιαπραγμάτευτα. Το δικαίωμα στη δουλειά, στον μισθό του, στην ασφάλιση, στην περίθαλψη. Αυτά που συνοψίζονται στον στόχο της αποτροπής του μεσοπρόθεσμου και ανατροπής του μνημονίου, όποιο κυβερνητικό σχήμα και αν αναλάβει να τα προωθήσει και σε οποιαδήποτε παραλλαγή τους και αν προκριθεί.
