Αγριεύουν οι ανταγωνισμοί και οι αντιπαραθέσεις στην Α. Μεσόγειο, με αφορμή τις γεωτρήσεις στα οικόπεδα πέριξ της Κύπρου από τις πετρελαϊκές εταιρείες που έχει εγκαταστήσει κάθε ιμπεριαλιστής που διεκδικεί μερίδιο στις γεωστρατηγικές ανακατατάξεις που συντελούνται στην ευρύτερη περιοχή. Παράλληλα, η πρώτη μεταμνημονιακή έκθεση του ΔΝΤ κρούει τον κώδωνα για νέο μνημόνιο, λόγω πιθανού δημοσιονομικού κίνδυνου 20δισ. αν δεν εφαρμοστούν όλες οι απαιτήσεις που τα μνημόνια έχουν καθορίσει και ως συνέπεια της αύξησης του κατώτατου μισθού ενώ οι ευρωπαίοι αρμόδιοι, έκοψαν κάθε συζήτηση για τις 120 δόσεις που υπόσχεται η κυβέρνηση καθώς και την μείωση του πλεονάσματος που υποχρεώνεται να πετυχαίνει κάθε χρόνο για δεκαετίες η οικονομία. Σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο γίνεται η τριμερής στο Τελ Αβίβ στις 20/3 παρουσία του υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ Πομπέο, που περιοδεύει στη Μ. Ανατολή, ώστε να υπογραφεί η συμφωνία για τον αγωγό EastMed, που θα περιορίσει την εξάρτηση της Ευρώπης από το ρώσικο αέριο. Γίνεται πλέον κατανοητό ότι οι εξορύξεις αυτών των ενεργειακών πόρων ήταν όπλο στα χέρια των ιμπεριαλιστών που εμπλέκονται -πέραν των αμερικάνων- ώστε να εδραιώσουν τη στρατιωτική και οικονομική τους παρουσία στην περιοχή. Δεν πρόκειται βέβαια, απλά για οικονομικούς ανταγωνισμούς, αφού η διασφάλιση των συμφερόντων των εταιρειών τους απαιτεί την συνεχή στρατιωτική παρουσία, κάτι που φάνηκε και από την εξασφάλιση της στρατιωτικής βάσης των Γάλλων στη Κύπρο πρόσφατα. Αυτή η συμφωνία, παρά τα προβλήματα που παρουσιάζει ως προς την υλοποίηση -η Ιταλία ήδη δυσανασχετεί-, αποτελεί μια καθαρή προσπάθεια απομόνωσης της Τουρκίας από τα δρώμενα στην περιοχή, στη λογική της περαιτέρω πίεσης του Ερντογάν ώστε να απορρίψει τη συμφωνία για τους S-400, να σταματήσει τα πάρε δώσε με τον Πούτιν και να συμμορφωθεί στα όρια που οι ΗΠΑ σήμερα ορίζουν.
Αυτές οι επικίνδυνες εξελίξεις έχουν ως αποτέλεσμα το δυνάμωμα των εθνικιστικών απειλών και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου και την συνεχή παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων στο πλαίσιο ασκήσεων που κάθε λίγο ανακοινώνονται. Δεν είναι μάλλον άσχετες με το κλίμα αυτό οι φασιστικές επιθέσεις σε πρόσφυγες στα Βίλια, την Κόνιτσα αλλά και οι διαμαρτυρίες στο σχολείο στη Σάμο που εμφανίζονται τελευταία ολοένα και πιο συχνά.
Ανάλογη πολιτική αστάθεια και κίνδυνοι παρατηρούνται στα Δ. Βαλκάνια, με τις συνεχόμενες διαδηλώσεις και συγκρούσεις στη Σερβία, την Αλβανία το Μαυροβούνιο. Πρόκειται για «στιγμές» της ολοένα αυξανόμενης αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία που εξελίσσεται στην περιοχή και που κάθε άλλο παρά ενισχύουν τα αφηγήματα της κυβέρνησης για καθησυχασμό μετά την συμφωνία των Πρεσπών.
Το χαρτί των εκλογών
Με αυτά τα ρευστά πολιτικά δεδομένα βαδίζει η χώρα για εκλογές, κάτι που δικαιολογεί την αδυναμία καθορισμού της ημερομηνίας αφού τόσο τα βασικά αστικά κόμματα όσο και τα ντόπια και ξένα κέντρα δυσκολεύονται να καθορίσουν τα όρια στα οποία θα κινηθεί ο νέος διαχειριστής. Πατώντας πάνω στην ανυπαρξία αντίπαλου δέους από την πλευρά των εργαζόμενων και του λαού, αφήνονται, ως κυρίαρχοι, να προσδιορίσουν τις απαιτήσεις τους στη νέα φάση. Οι αναταράξεις που εκδηλώνονται στο εσωτερικό των αστικών κομμάτων, τόσο στους βασικούς πυλώνες όσο και στις συμπληρωματικές εφεδρείες, είναι σε εξέλιξη μιας και τους είναι γνωστό ότι θα χρειαστούν εναλλακτικές διεξόδους με βάση την απαξίωση που έχει το πολιτικό σύστημα όχι μόνο στη χώρα αλλά και σε βασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως δείχνει η Γαλλία του Μακρόν, η μετά-Μέρκελ εποχή της Γερμανίας, αλλά πρωτίστως το αναποφάσιστο BREXIT της Αγγλίας.
Η επανεμφάνιση δελφίνων όπως ο Βουλγαράκης στη ΝΔ, οι Γέφυρες του Τσίπρα και των πρώην ΠΑΣΟΚων καθώς και η παρέμβαση Σημίτη φανερώνουν ότι οι προσπάθειες για αναζήτηση δεύτερων λύσεων θα συνεχίσουν στην προεκλογική περίοδο, με στόχο να δημιουργηθούν δυνατότητες κυβερνητικών λύσεων που θα συνεχίσουν την επίθεση στα λαϊκά στρώματα, μπροστά στον κίνδυνο να εκτραπούν τα …αναπτυξιακά σχέδια της αστικής τάξης. Κυρίως, όμως προσπαθούν να διασφαλίσουν ότι η ανατροπή των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων που είχαν κερδίσει μέσα από αγώνες οι εργαζόμενοι, θα παραμείνει και θα διευρυνθεί …μπροστά στους κινδύνους που ελλοχεύουν στην περιοχή αλλά και στα μαύρα σύννεφα που απειλούν ξανά την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Άλλωστε, ο Μητσοτάκης δεν κρύβει την απόφασή του να εντείνει τη λιτότητα-εξαθλίωση που έχει επιβληθεί ενώ μόνο η Αχτσιόγλου και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να παραμυθιάζουν το λαό ότι με την αύξηση του κατώτατου μισθού είχαμε όχι μόνο μείωση της ανεργίας αλλά και διασφάλιση της έγκρισης των αγορών. Έφτασαν, μάλιστα, να υιοθετήσουν την «ολιγαρκή αφθονία» του Λατούς για να μας πείσουν να περιοριστούμε στην εξαθλίωσή που μας προσφέρουν.
«Αριστερές» ανησυχίες
Απέναντι σε αυτά τα δυσάρεστα για το λαό μηνύματα, η Αριστερά των προτάσεων και των μεταβατικών αναζητά τρόπους και πρόσωπα που θα την φέρουν πιο κοντά στους εκλογικούς της στόχους και θα την ξαναβάλουν στο εκλογικό προσκήνιο με καλύτερους όρους. Η κατάντια του εργατικού κινήματος κατ΄ αυτούς, εντοπίζεται και περιορίζεται στο εργατοπατερικό συνέδριο της ΓΣΕΕ ενώ για χρόνια, ιδιαίτερα το ΠΑΜΕ, με τις εκλογικίστικες και ρεφορμιστικές τους πρακτικές συνέβαλλαν στην απαξίωση των εργατικών συνδικαλιστικών οργάνων και κυρίως στην απομαζικοποίηση και αποδυνάμωση κάθε αγωνιστικής διεκδίκησης από τα σωματεία. Έμειναν μόνο οι παραστάσεις, οι καταθέσεις νόμων και οι ακτιβισμοί στα υπουργεία για να μπορεί, ακόμη, ο Κουτσούμπας να μιλάει για αντεπίθεση.
Μπορούμε
Ενάντια σε αυτά τα αντιλαϊκά μηνύματα, η μόνη απάντηση και παράλληλα μήνυμα των εργαζόμενων είναι η ανάπτυξη αγώνων, η συγκρότηση εστιών αντίστασης, μέσα από τις οποίες οι εργαζόμενοι θα διεκδικήσουν δικαιώματα και μισθούς τέτοιους που να μπορούν να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Αυτές οι αντιστάσεις δεν θα προσβλέπουν σε ένα καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα όσων συμβάλλουν ή πρωτοστατούν, αλλά θα προσπαθούν να τους οδηγήσουν μέσα από ένα μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης, σε μια συνολική αντιπαράθεση απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική όποιου διαχειριστή κι αν προκύψει, ώστε να μπορέσει ο λαός και πρώτα από όλα η εργατική τάξη, να σταθεί ξανά στο ύψος των απαιτήσεων της ταξικής πάλης που διεξάγεται, κόντρα στους ιμπεριαλιστές αλλά και στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και τους εκφραστές του.
Σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο άνοιξε τους προβληματισμούς του το ΚΚΕ(μ-λ) βαδίζοντας προς την 9η Συνδιάσκεψή του που οδηγείται στις 23/3 στην ολοκλήρωσή της.
