Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 891)
Έναν νέο μεγάλο κύκλο εντάσεων, αντιπαραθέσεων και πολέμων σηματοδοτούν οι δηλώσεις και οι κινήσεις της νέας διοίκησης Μπάιντεν ενάντια σε Ρωσία και Κίνα, που εκβιάζουν και τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές ώστε να συνταχθούν με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, κουβαλώντας τα συνολικά αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, αλλά και τα δικά του, θέλει να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τη σχετική του αποδυνάμωση και δηλώνει πως δεν θα παραιτηθεί οικειοθελώς από τη στρατηγική του κατεύθυνση, τη διεκδίκηση δηλαδή της παγκόσμιας κυριαρχίας/ηγεμονίας. Αυτό το γεγονός οδηγεί σε τυχοδιωκτισμούς κάθε είδους, σε «εκστρατεία πολέμου», όπως γράψαμε στην πρόσφατη ανακοίνωσή μας!
Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να επισημάνουμε το ρόλο που παίζει η πανδημική κρίση, η οποία αναμφίβολα συνεχίζει να «επενδύεται» πάνω στη συνεχιζόμενη δομική κρίση του συστήματος και οργανικά με τα χαρακτηριστικά και τη φύση του, επιταχύνοντας την εμφάνιση τάσεων που προϋπήρχαν, τροποποιώντας συσχετισμούς, προπαντός αυξάνοντας και πληθαίνοντας τα ήδη μεγάλα αδιέξοδά του, σπρώχνοντας εντέλει στην όξυνση.
Πάντως, όπως και να έχει, επιβεβαιώνεται ξανά πως η πολιτική Μπάιντεν δεν αποτελεί μια συνολική αναθεώρηση της πολιτικής Τραμπ, αλλά κατά βάση συνέχειά της. Φυσικά η αποφασιστικότητα της νέας διοίκησης δεν την απαλλάσσει (όπως δεν απάλλαξε την προηγούμενη) από αντιφάσεις, σκαλώματα, έως και νέα αδιέξοδα. Συνάμα τα επιτελεία των ΗΠΑ στους σχεδιασμούς τους σίγουρα προσμετρούν και τα όρια αντοχής συνολικά του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος αλλά και την κατακόκκινη γραμμή ενός γενικευμένου πυρηνικού πολέμου.
Συνολικά θα λέγαμε πως οι διαδρομές υλοποίησης αυτής της στρατηγικής κατεύθυνσης δεν είναι παρά αδρά χαραγμένες και με αρκετές ασάφειες, ενώ η πάλη για την υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης δεν θα είναι μια υπόθεση ευθύγραμμη, εύκολη και γρήγορη, ούτε η έκβασή της δεδομένη. Πολύ περισσότερο που τόσο ο στρατηγικός αντίπαλος (Ρωσία) όσο και ο στρατηγικός ανταγωνιστής (Κίνα) φαίνονται να επιμένουν στις δικές τους επιδιώξεις, αμφισβητώντας ανοιχτά και έμπρακτα το αμερικανικό όραμα ενός «μονοπολικού κόσμου». Ενώ και οι Ευρωπαίοι δείχνουν πως, παρά τις σαφώς μικρότερες δυνατότητές τους, με κάθε ευκαιρία θα υπογραμμίζουν τη διαφοροποίησή τους από την Ουάσιγκτον!
Επιπλέον το μπέρδεμα φράσεων («λέει την Χάρις πρόεδρο» κ.ά.) αλλά και η πρόσφατη πτώση του Μπάιντεν έχει επαναφέρει στο προσκήνιο τα ερωτηματικά για τη «βιωσιμότητα» του μάλλον μεταβατικού προέδρου. Αυτό σε συνδυασμό με τις δηλώσεις Τραμπ («ήταν και καλά παιδιά που μπήκαν στο Καπιτώλιο») και τις κινήσεις όπως οι αλλαγές που προώθησαν οι Ρεπουμπλικάνοι στον εκλογικό νόμο της Πολιτείας της Τζόρτζια («κατάφωρη επίθεση στο Σύνταγμα» τη χαρακτήρισε ο Μπάιντεν) είναι ισχυρή ένδειξη πως η αναταραχή στο εσωτερικό τής υπερδύναμης κάθε άλλο παρά έχει κοπάσει, ενώ προϊδεάζει για νέες και ίσως μεγαλύτερες επιπλοκές.
Οι λαοί όχι μόνο έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν, αλλά έχουν και κάθε λόγο να επιταχύνουν τα βήματα συγκρότησής τους σε Μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο ή τους πολέμους που φέρνει αυτός. Στις πλάτες της εργατικής τάξης, της πρωτοπόρας κοινωνικής δύναμης της εποχής μας, μπαίνει το σπουδαίο καθήκον, ανασυγκροτούμενη ως τάξη για τον εαυτό της, να ξαναγίνει καθοδηγητική δύναμη της οργάνωσης και του περιεχομένου αυτών των βημάτων, τόσο αναγκαίων για την εργαζόμενη ανθρωπότητα!
